مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند

مرا به رندی و عشق
زبان	فارسی
شاعر	حافظ
شمار ابیات	۷
بحر	مُجتَثّ مثمن مخبون محذوف مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن
متن
مرا برندی و عشق آن فضول عیب کند که اعتراض بر اسرار علم غیب کند کمال سرّ محبت ببین نه نقص گناه که هر که بی‌هنر افتد نظر بعیب کند ز عطر حور بهشت آن نفس برآید بوی که خاک میکدهٔ ما عبیر جیب کند چنان زند رهِ اسلام غمزهٔ ساقی که اجتناب ز صهبا مگر صهیب کند کلید گنج سعادت قبول اهل دلست مباد آنکه درین نکته شکّ و ریب کند شبان وادی ایمن گهی رسد بمراد که چند سال بجان خدمت شعیب کند ز دیده خون بچکاند فسانهٔ حافظ چو یاد وقت زمان شباب و شیب کند ۲ ۴ ۶ نسخهٔ مبنا: تصحیحِ محمّد قزوینی و قاسم غنی
⇒ ⇐

غزلی با مطلع «مرا برندی و عشق آن فضول عیب کند»، غزل شمارهٔ ۱۸۸ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

در دیگر آثار هنری

در نسخهٔ کتابخانهٔ رضا در هند که کتابت‌شده در خراسان و به‌تاریخ ه‍.ق/۱۵۷۵ م و مصورشده به‌تاریخ اواخر سدهٔ ۱۰ و اوایل سدهٔ ۱۱ ه‍.ق (دورهٔ اکبر) نیز نگاره‌ای بر مبنای این غزل نگاره «شبان و گله» با رقم فرخ چلا موجود است.

منابع

• آذرنوش، آذرتاش؛ اینجنیتو، دومینیکو؛ باقری، بهادر؛ بلوکباشی، علی؛ بیات، علی؛ پاکتچی، احمد؛ خرمشاهی، بهاءالدین؛ دادبه، اصغر؛ ساجدی، طهمورث؛ سجادی، صادق؛ سمسار، محمدحسن؛ شمس، اسماعیل؛ عبدالله، صفر؛ کردمافی، سعید؛ کیوانی، مجدالدین؛ مسعودی آرانی، عبدالله؛ میثمی، حسین؛ میرانصاری، علی؛ نکوروح، حسن؛ هاشم‌پور سبحانی، توفیق؛ بخش هنر و معماری (۱۳۹۰). «حافظ». در سید محمدکاظم موسوی بجنوردی. دائرةالمعارف بزرگ اسلامی. ج. ۱۹. تهران: مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی. شابک ۹۷۸۶۰۰۶۳۲۶۰۴۷.
• حافظ شیرازی، شمس‌الدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.