رسید مژده که آمد بهار و سبزه دمید

رسید مژده که آمد بهار
زبان	فارسی
شاعر	حافظ
شمار ابیات	۸
بحر	مُجتَثّ مثمن مخبون محذوف مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن
متن
رسید مژده که آمد بهار و سبزه دمید وظیفه گر برسد مصرفش گلست و نبید صفیر مرغ برآمد بط شراب کجاست فغان فتاد به بلبل نقاب گل که کشید ز میوهای بهشتی چه ذوق دریابد هر آنکه سیب زنخدان شاهدی نگزید مکن ز غصّه شکایت که در طریق طلب براحتی نرسید آنکه زحمتی نکشید ز روی ساقی مهوش گلی بچین امروز که گرد عارض بستان خط بنفشه دمید چنان کرشمهٔ ساقی دلم ز دست ببرد که با کسی دگرم نیست برگ گفت و شنید من این مرقّع رنگین چو گل بخواهم سوخت که پیر باده‌فروشش بجرعهٔ نخرید بهار میگذرد دادگسترا دریاب که رفت موسم و حافظ هنوز می نچشید ۲ ۴ ۶ ۸ نسخهٔ مبنا: تصحیحِ محمّد قزوینی و قاسم غنی
⇒ ⇐

غزلی با مطلع «رسید مژده که آمد بهار و سبزه دمید»، غزل شمارهٔ ۲۳۹ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

در اجراها

محمدرضا شجریان در برنامهٔ شمارهٔ ۱۴۰ از مجموعهٔ گل‌های تازه این غزل را در دستگاهِ چهارگاه اجرا کرده است.

منابع

• حافظ شیرازی، شمس‌الدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.
• دادجو، درّه (۱۳۹۷). «خوش‌خوانی‌های شعر حافظ». در بهاءالدین خرمشاهی. دانشنامهٔ حافظ و حافظ‌پژوهی. ج. ۲. تهران: نخستان پارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۹۹۷۶۴-۴-۷.