بوی خوش تو هر که ز باد صبا شنید

بوی خوش تو هر که
زبان	فارسی
شاعر	حافظ
شمار ابیات	۱۲
بحر	مُضارع مثمن اَخرَب مکفوف محذوف مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن
متن
بوی خوش تو هر که ز باد صبا شنید از یار آشنا سخن آشنا شنید ای شاه حسن چشم بحال گدا فکن کاین گوش بس حکایت شاه و گدا شنید خوش میکنم ببادهٔ مشکین مشامِ جان کز دلق‌پوش صومعه بوی ریا شنید سر خدا که عارف سالک بکس نگفت در حیرتم که باده‌فروش از کجا شنید یا رب کجاست محرمِ رازی که یک زمان دل شرح آن دهد که چه گفت و چها شنید اینَش سزا نبود دلِ حق‌گزارِ من کز غم‌گسارِ خود سخنِ ناسزا شنید محروم اگر شدم ز سر کوی او چه شد از گلشن زمانه که بوی وفا شنید ساقی بیا که عشق ندا میکند بلند کانکس که گفت قصهٔ ما هم ز ما شنید ما باده زیر خرقه نه امروز میخوریم صد بار پیر میکده این ماجرا شنید ما می ببانگ چنگ نه امروز میکشیم بس دَوْر شد که گنبد چرخ این صدا شنید پند حکیم محض صواب است و عین خیر فرخنده ‌آنکسی که بسمع رضا شنید حافظ وظیفهٔ تو دعا‌گفتنست و بس در بند آن مباش که نشنید یا شنید ۲ ۴ ۶ ۸ ۱۰ ۱۲ نسخهٔ مبنا: تصحیحِ محمّد قزوینی و قاسم غنی
⇒ ⇐

غزلی با مطلع «بوی خوش تو هر که ز باد صبا شنید»، غزل شمارهٔ ۲۴۳ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

در اجراها

محمدرضا شجریان در برنامهٔ شمارهٔ ۱۵۳ از مجموعهٔ گل‌های تازه این غزل را در دستگاهِ سه‌گاه اجرا کرده‌اند.

منابع

• حافظ شیرازی، شمس‌الدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.
• دادجو، درّه (۱۳۹۷). «خوش‌خوانی‌های شعر حافظ». در بهاءالدین خرمشاهی. دانشنامهٔ حافظ و حافظ‌پژوهی. ج. ۲. تهران: نخستان پارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۹۹۷۶۴-۴-۷.