بگذار تا ز شارع میخانه بگذریم

بگذار تا ز شارع
زبان	فارسی
شاعر	حافظ
شمار ابیات	۸
بحر	مُضارع مثمن اَخرَب مکفوف محذوف مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن
متن
بگذار تا ز شارع میخانه بگذریم کز بهر جرعهٔ همه محتاج این دریم روز نخست چون دم رندی زدیم و عشق شرط آن بود که جز ره آن شیوه نسپریم جائی که تخت و مسند جم میرود بباد گر غم خوریم خوش نبود به که می‌خوریم تا بو که دست در کمر او توان زدن در خون دل نشسته چو یاقوت احمریم واعظ مکن نصیحت شوریدگان که ما با خاک کوی دوست بفردوس ننگریم چون صوفیان بحالت و رقصند مقتدا ما نیز هم بشعبده دستی برآوریم از جرعهٔ تو خاک زمین درّ و لعل یافت بیچاره ما که پیش تو از خاک کمتریم حافظ چو ره بکنگرهٔ کاخ وصل نیست با خاک آستانهٔ این در بسر بریم ۲ ۴ ۶ ۸ نسخهٔ مبنا: تصحیحِ محمّد قزوینی و قاسم غنی
⇒ ⇐

غزلی با مطلع «بگذار تا ز شارع میخانه بگذریم»، غزل شمارهٔ ۳۷۲ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

در اجراها

حسین قوامی در برنامهٔ شمارهٔ ۲۰۳ از مجموعهٔ برگ سبز این غزل را در دستگاهِ چهارگاه اجرا کرده است.

منابع

• حافظ شیرازی، شمس‌الدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.
• دادجو، درّه (۱۳۹۷). «خوش‌خوانی‌های شعر حافظ». در بهاءالدین خرمشاهی. دانشنامهٔ حافظ و حافظ‌پژوهی. ج. ۲. تهران: نخستان پارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۹۹۷۶۴-۴-۷.