پرش به محتوا

ماهم که رخش روشنی خور بگرفت

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

رباعی با مطلع «ماهم که رخش روشنی خور بگرفت» هشتمین رباعی از دیوان حافظ به تصحیح محمد قزوینی و قاسم غنی می باشد.[۱]

ماهم که رخش روشنی خور بگرفت 
اثر حافظ
زبانفارسی
قالبرباعی
پس ازهر روز دلم به زیر باری دگر است
پیش ازامشب ز غمت میان خون خواهم خفت
ماهم که رخش روشنی خور بگرفتگرد خط او چشمهٔ کوثر بگرفت
دل‌ها همه در چاه زنخدان انداختوآنگه سر چاه را به عنبر بگرفت

منابع

[ویرایش]
  1. «ویکی نبشته، رباعی شماره 8».