خدا چو صورت ابروی دلگشای تو بست
خدا چو صورت ابروی | |||
---|---|---|---|
زبان | فارسی | ||
شاعر | حافظ[۱] | ||
شمار ابیات | ۷ | ||
بحر | مُجتَثّ مثمن مخبون محذوف مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن | ||
متن | |||
نسخهٔ مبنا: تصحیحِ محمّد قزوینی و قاسم غنی | |||
غزلی با مطلع «خدا چو صورت ابروی دلگشای تو بست»، غزل شمارهٔ ۳۲ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.
مفهوم و درونمایه
[ویرایش]وزن
[ویرایش]در اجراها
[ویرایش]ترجمهها
[ویرایش]در دیگر آثار هنری
[ویرایش]بیست و سه قطعهٔ خوشنویسی اثر عبداکریم بن عبدالرحمان خوارزمی یعقوبی متعلق به اواخر سدهٔ ۹ ه.ق در مرقعهای یعقوببیک آققویونلو به شمارههای ۲۱۵۳ و ۲۱۶۰ و بهسال ۸۸۳–۸۹۶ ه.ق/۱۴۷۸–۱۴۹۰ م موجود است. این مرقع در کتابخانهٔ توپکاپیسرای استانبول نگهداری میشود. در مرقع H2153 نوزده قطعه از او وجود دارد که شامل بیتهایی از غزل «مدامم مست میدارد نسیم جعد گیسویت / خرابم میکند هر دم فریب چشم جادویت» و بیتهایی از غزل «خدا چو صورت ابروی دلگشای تو بست / گشاد کار من اندر کرشمههای تو بست» است. همینطور در موقع H2160 نیز چهار قطعه شامل بیتهایی از غزل «غلام همت آنم که زیر چرخ کبود / ز هر چه رنگ تعلق پذیرد آزادست» و بیتهایی از غزل «نفس برآمد و کام از تو بر نمیآید / فغان که بخت من از خواب در نمیآید» وجود دارد.[۲]
پانویس
[ویرایش]- ↑ حافظ، دیوان حافظ، ۲۳.
- ↑ سمسار، «حافظ و هنر»، دائرةالمعارف اسلامی، ۱۹: ۷۳۱.
منابع
[ویرایش]- آذرنوش، آذرتاش؛ اینجنیتو، دومینیکو؛ باقری، بهادر؛ بلوکباشی، علی؛ بیات، علی؛ پاکتچی، احمد؛ خرمشاهی، بهاءالدین؛ دادبه، اصغر؛ ساجدی، طهمورث؛ سجادی، صادق؛ سمسار، محمدحسن؛ شمس، اسماعیل؛ عبدالله، صفر؛ کردمافی، سعید؛ کیوانی، مجدالدین؛ مسعودی آرانی، عبدالله؛ میثمی، حسین؛ میرانصاری، علی؛ نکوروح، حسن؛ هاشمپور سبحانی، توفیق؛ بخش هنر و معماری (۱۳۹۰). «حافظ». در سید محمدکاظم موسوی بجنوردی. دائرةالمعارف بزرگ اسلامی. ج. ۱۹. تهران: مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی. شابک ۹۷۸۶۰۰۶۳۲۶۰۴۷.
- حافظ شیرازی، شمسالدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.