حاشا که من به موسم گل ترک می کنم

حاشا که من به‌موسم گل
زبان	فارسی
شاعر	حافظ
شمار ابیات	۷
بحر	مُضارع مثمن اَخرَب مکفوف محذوف مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن
متن
حاشا که من بموسم گل ترک می کنم من لاف عقل میزنم این کار کی کنم مطرب کجاست تا همه محصول زهد و علم در کار چنگ و بربط و آواز نی کنم از قیل و قال مدرسه حالی دلم گرفت یکچند نیز خدمت معشوق و می کنم کی بود در زمانه وفا جام می بیار تا من حکایت جم و کاووس کی کنم از نامهٔ سیاه نترسم که روز حشر با فیض لطف او صد ازین نامه طی کنم کو پیک صبح تا گِلِهای شب فراق با آن خجسته طالع فرخنده پی کنم این جان عاریت که بحافظ سپرد دوست روزی رخش ببینم و تسلیم وی کنم ۲ ۴ ۶ نسخهٔ مبنا: تصحیحِ محمّد قزوینی و قاسم غنی
⇒ ⇐

غزلی با مطلع «حاشا که من به‌موسم گل ترک می کنم»، غزل شمارهٔ ۳۵۱ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

در اجراها

عبدالوهاب شهیدی در برنامهٔ شمارهٔ ۸۴ از مجموعهٔ گل‌های تازه در دستگاهِ شور، نادر گلچین در برنامهٔ شمارهٔ ۱۴۳ از همان مجموعه در دستگاهِ سه‌گاه، و محمود محمودی خوانساری در برنامهٔ شمارهٔ ۲۸۲ از مجموعهٔ برگ سبز در دستگاهِ شور این غزل را اجرا کرده‌اند.

منابع

• حافظ شیرازی، شمس‌الدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.
• دادجو، درّه (۱۳۹۷). «خوش‌خوانی‌های شعر حافظ». در بهاءالدین خرمشاهی. دانشنامهٔ حافظ و حافظ‌پژوهی. ج. ۲. تهران: نخستان پارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۹۹۷۶۴-۴-۷.