نصر بن منصور
ظاهر
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد
ابوالمظفر نصر بن محمد شناختهشده به استغنائی نیشابوری شاعر ایرانی همزمان با سامانیان و بوییان است. شعر زیر از اوست:
به ماه ماندی اگر نیستیش زلف سیاه | به زهره ماندی اگر نیستیش مشکینخال | |
رخانش را به یقین گفتمی که خورشیداست | اگر نبودی خورشید را کسوف و زوال |
عوفی در لبابالالباب از او یاد میکند و همچنین در مجمعالفصحاء از او یادشدهاست.
منابع
[ویرایش]- محمد دبیر سیاقی، پیشاهنگان شعر پارسی، شرکت انتشارات علمی و فرهنگی
- لغتنامه دهخدا

مجموعهای از گفتاوردهای مربوط به نصر بن منصور در ویکیگفتاورد موجود است.