بحر مقتضب
ظاهر
بحرِ مُقتضب در اصطلاح عروضی، به بحر شعری مختلفالارکان از ترکیب و تکرار دو رکن «مفعولاتُ/ مُستفعلن» (- - - ل /- - ل -) یا زحافات آنها تشکیل شدهاست. مقتضب در لغت به معنی بریده شدهاست. اقتضاب بریدن و جدا کردن شاخه از درخت است. این بحر از منسرح معکوس و جدا شدهاست. (مفعولاتُ/ مستفعلن: دو سبب خفیف، وتد مقرون/ چهار سبب خفیف «°|°|°|°|/ °|°|°°| – – – ᴗ /– – ᴗ –») از بحرهایی است که سالم آن چندان متداول نیست. شکل سالم وزن آن:
- مفعولاتُ مستفعلن مفعولاتُ مستفعلن (- - - ل /- - ل - | - - - ل /- - ل -): بحر مقتضب مثمن سالم
پرکاربردترین وزن آن:
- فاعلاتُ مفعولن فاعلاتُ مفعولن (- ل – ل /- - - | - ل – ل /- - -): بحر مقتضب مثمن مطوی مقطوع*
- وقت را غنیمت دان آن قدر که بتوانی / حاصل از حیات ای جان این دم است اگر دانی (حافظ)
زحافات
[ویرایش]زحافات (تغییرات) مشهور بحر مقتضب در شعر فارسی، از مفعولاتُ: (خبن - طی – طی با کشف – رفع – رفع با ترفیل) و از مستفعلن (خَبن – طی – قطع – خبن - رفع –حذذ – طی با ترفیل) است.
از مفعولاتُ:
- مفاعیلُ: مخبون
- فاعلاتُ: مطوی
- فاعلن: مطوی مکشوف
- مفعولُ: مرفوع
- مفعولتن: مرفوع مرفّل؟
- فع: منحور
از مستفعلن:
- مفتعلن: مطوی
- مفتعلاتن: مطوی مرفل
- مفعولن: مقطوع
- مفاعلن: مخبون
- فاعلن: مرفوع
- فع لن: احذ
اوزان
[ویرایش]اوزان پرکاربرد بحر مقتضب:
- فاعلاتُ مفعولن فاعلاتُ مفعولن: بحر مقتضب مثمن مطوی مقطوع*
- فاعلاتُ مفتعلن فاعلاتُ مفتعلن: بحر مقتضب مثمن مطوی*
- فاعلاتُ مفتعلن فاعلن: بحر مقتضب مسدس مطوی مکشوف
- مفعولُ مستفعلن مفعولتن: بحر مقتضب مسدس مرفوع مرفّل؟
- فاعلاتُ مستفعلن: بحر مقتضب مربع مطوی (سالم ضرب و عروض)
- فاعلاتُ مفتعلن: بحر مقتضب مربع مطوی
- فاعلاتُ مفعولن: بحر مقتضب مربع مقطوع
- مفاعیلُ مفتعلن: بحر مقتضب مربع مخبون مطوی
- فاعلاتُ فاعلن فاعلاتُ فاعلن: بحر مقتضب مثمن مطوی مرفوع
- فاعلاتُ فع لن فاعلاتُ فع لن: بحر مقتضب مثمن مطوی احذ
- مفاعیلُ مفتعلاتن مفاعیلُ مفتعلاتن: بحر مقتضب مثمن مخبون مطوی مرفّل
- مفعولُ مفاعلن مفعولُ مفاعلن: بحر مقتضب مثمن مرفوع مخبون
پانویس
[ویرایش]* اوزان پرکاربرد
منابع
[ویرایش]- عروض و قافیه؛ نگاهی تازه به اوزان و ضرابآهنگ شعر فارسی، مؤلف: حسن مددی، تهران: تیرگان، پ نخست: ۱۳۸۵.
- عروض فارسی؛ شیوهای نو برای آموزش عروض و قافیه، مؤلف: عباس ماهیار، مشاور مجموعه: حسن انوری، تهران: نشر قطره، چاپ پنجم: ۱۳۷۹.