پرش به محتوا

اف-۸۶ سیبر

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
اف ۸۶ سیبر
F-86 Sabre
اف-۸۶ سیبر نیروی هوایی شاهنشاهی ایران
کاربری هواگرد جنگنده
کشور سازنده ایالات متحده آمریکا
تولیدکننده نورث امریکن اوییشن
نخستین پرواز ۱ اکتبر ۱۹۴۷ (۸ مهر ۱۳۲۶ خورشیدی)
معرفی‌شده در ۱۹۴۹ از سوی نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا
بازنشستگی ۱۹۹۴ نیروی هوایی بولیوی[۱][۲][۳][۴]
کاربر اصلی  نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا
نیروی هوایی ژاپن
نیروی هوایی اسپانیا در دوره اسپانیای فرانکو
نیروی هوایی جمهوری کره
نیروی هوایی ارتش شاهنشاهی
تعداد ساخته‌شده ۹٬۸۶۰[۵]
توسعه‌یافته از نورث امریکن اف‌جی-۱ فیوری
گونه‌ها کاناداایر سیبر
نورث امریکن اف‌جی-۲/-۳ فیوری
توسعه‌یافته به CAC Sabre
نورث امریکن اف-۸۶دی سیبر

نورث آمریکن اف-۸۶ سیبِر (به انگلیسی: North American F-86 Sabre) که گاهی سیبرجت نیز نامیده می‌شود، یک هواپیمای جنگنده جت فراصوت است که توسط شرکت نورث آمریکن آویشن تولید شده است. اف-۸۶ اولین جنگنده با بال‌های پس خمیده ساخت ایالات متحده است که با همتای ساخت شوروی خود، (میگ-۱۵) در درگیری‌های هوایی از نوع داگ فایت با سرعت بالا در طی جنگ کره (۱۹۵۰ الی۱۹۵۳) مقابله نمود. اف- ۸۶ با داشتن سابقه حضور در برخی از اولین نبردهای هوایی جت با جت در تاریخ، یکی از بهترین و مهم‌ترین هواپیماهای جنگنده در جنگ کره به حساب آمده و حتی در مقایسه با جنگنده‌های دوره‌های دیگر نیز از رتبه بالایی برخوردار است. اگرچه سیبر در اواخر دهه ۱۹۴۰ توسعه یافته و تا پایان ۱۹۵۰ قدیمی محسوب می‌شد، اما ثابت کرد که چندمنظوره و سازگار است و به عنوان یک جنگنده خط مقدم در نیروهای هوایی متعدد به خدمت ادامه داد.

موفقیت این جنگنده باعث شد تا بین سال‌های ۱۹۴۹ تا ۱۹۵۶ بیش از ۷٬۸۰۰ فروند از آن در ایالات متحده، ایتالیا و ژاپن تولید شوند. علاوه بر این، ۷۳۸ فروند نسخه تغییر یافته برای ناوهای هواپیمابر، توسط نیروی دریایی ایالات متحده به عنوان اف. جی-۲/-۳ فیوری سفارش داده شد. کانادا ایر نیز، ۱٬۸۱۵ فروند کاناداایر سیبر را تولید نمود و سی. ای. سی سیبر با طراحی مجدد و تغییرات قابل توجه (که گاهی با نام Avon Saber یا CAC CA-27 شناخته می‌شود)، تعداد تولیدی برابر با ۱۱۲ فروند داشت. مجموعاً تعداد تولیدی سیبر از همه گونه‌ها، ۹٬۸۶۰ فروند بود.[۵]

توسعه

[ویرایش]
NA-140/XP-86 با بال‌های مستقیم

نورث آمریکن آویشن در جنگ جهانی دوم هواپیمای ملخی موستانگ پی-۵۱ را تولید کرده بود که شاهد نبرد با برخی از اولین جت‌های جنگنده عملیاتی بود. در اواخر سال ۱۹۴۴، نورث آمریکن، اولین جت جنگنده خود را به نیروی دریایی ایالات متحده پیشنهاد کرد که به اف. جی-۱ فیوری تبدیل شد

این یک هواپیما بک جت جنگنده با طراحی معمولی بود که بال مستقیمی داشت و از موستانگ پی-۵۱ اقتباس شده بود.[۶]

پیشنهادهای اولیه برای برآورده کردن الزامات نیروهای هوایی ارتش ایالات متحده آمریکا (USAAF) برای یک جنگنده اسکورت /جنگنده بمب افکن روزانه با برد متوسط، تک صندلی، با موتور جت در اواسط سال ۱۹۴۴ تهیه شد.[۷] در اوایل سال ۱۹۴۵، نورث آمریکن چهار طرح ارائه نمود.[۷] USAAF یک طرح را از میان طراحی‌های ارائه شده، انتخاب نموده و قراردادی را با نورث آمریکن برای ساخت سه نمونه از XP-86 ("P تعقیب و X آزمایشی") منعقد نمود.

حذف الزامات خاص از اف. جی-۱ فیوری، همراه با انجام تغییراتی دیگر، به XP-86 این امکان را داد که سبک‌تر و با حداکثر سرعت تخمینی ۵۸۲ مایل در ساعت (۹۳۷ کیلومتر در ساعت)، بسیار سریع‌تر از فیوری (دارای سرعت ۵۴۷ مایل در ساعت (۸۸۰ کیلومتر در ساعت)) باشد.[۷] با وجود افزایش سرعت، مطالعات اولیه نشان داد که XP-86 عملکردی مشابه رقبای خود، XP-80 و XP-84 خواهد داشت. از آنجایی که این طرح‌های رقیب در مراحل توسعه خود پیشرفته تر بودند، بیم آن می‌رفت که XP-86 در این رقابت حذف شود.

XP-86 یک مشکل بسیار اساسی داشت و قادر به رسیدن به حداکثر سرعت مورد نیاز ۶۰۰ مایل در ساعت (۹۷۰ کیلومتر در ساعت) نبود،[۸]نورث آمریکن مجبور به اعمال یک تغییر عمده و افراطی در طراحی بود، تا بتواند رقبای خود را پشت سر بگذارد. . اف-۸۶ اولین هواپیمای آمریکایی بود که از داده‌های تحقیقات پروازی که در پایان جنگ جهانی دوم از اطلاعات آیرودینامیک آلمانی‌ها ضبط شده بود، استفاده نمود.[۹] این داده‌ها نشان داد که یک بال نازک پس خمیده می‌تواند تا حد زیادی مشکلات کشش و تأخیر در تراکم‌پذیری را برطرف کند که در جنگنده‌هایی همانند لاکهید پی-۳۸ لایتنینگ وقتی به سرعت صوت نزدیک می‌شدند، رخ داده بود. تا سال ۱۹۴۴، مهندسان و طراحان آلمانی مزایای استفاده از بال‌های خمیده را بر اساس طرح‌های آزمایشی که به سال ۱۹۴۰ بازمی‌گردد، مشخص نمودند. مطالعه داده‌ها نشان دادند که یک بال پس خمیده چالش سرعت آنها را حل می‌کند، در حالی که، با یک هوازِه که بروی لبه حمله بال تعبیه شده و در سرعت‌های پایین باز می‌شد، پایداری هواپیما در سرعت پایین راافزایش یافت.

از آنجایی که توسعه XP-86 به مرحله پیشرفته ای رسیده بود، ایده تغییر زاویه بال با مقاومت برخی از کارکنان ارشد نورث آمریکن مواجه شد. علی‌رغم مخالفت‌های شدید، پس از به دست آمدن نتایج خوب در آزمایش‌های تونل باد، تغییر بال از بال مستقیم به بال پس خمیده به تصویب رسید. الزامات عملکردی با استفاده از یک بال خمیده با زاویه ۳۵ درجه رو به عقب برآورده شد که در آن از ایرفویل‌های دارای کد چهار رقمی ناکا NACA, 0009.5-64 در ریشه بال و NACA 0008.5-64 در نوک، بال‌ها بهره گرفته شده بود.[۱۰]

در طراحی از هوازِه اتوماتیک بر اساس مسرشمیت ام‌ئی ۲۶۲ و پایدار کننده قابل تنظیم الکتریکی، که از مسرشمیت ام‌ئی ۲۶۲ الهام گرفته شده بود، استفاده گردید.[۱۱][۱۲][۱۳]

بسیاری از سیبرها دارای "بال ۳–۶" (یک لبه حمله ثابت با یک وتر امتداد یافته ۶ اینچی در ریشه بال و یک وتر امتداد یافته ۳ اینچی در نوک بالها) که پس از کسب تجربه رزمی در کره، تقویت شده بودند.[۱۴] این اصلاح، ایرفویل‌های بال را به پیکربندی اصلاح شده NACA 0009-64 در ریشه بال و NACA 0008.1-64 در نوک بال تغییر داد.[۱۰][پیوند مرده]

نمونه اولیه XP-86، که بعداً تبدیل به F-86 Sabre شد، در ۸ اوت ۱۹۴۷ ارائه شد.[۱۵] اولین پرواز در ۱ اکتبر ۱۹۴۷ به خلبانی جورج ولش، از پایگاه هوایی ادواردز AFB واقع در دریاچه خشک راجرز در کالیفرنیا انجام شد.[۹][۱۵][۱۶]

فرماندهی راهبردی هوایی نیروی هوایی ایالات متحده از سال ۱۹۴۹و در طی سال ۱۹۵۰، اف-۸۶ را به خدمت گرفت. این جنگنده‌ها در بال هوایی (یگان) ۲۲ بمب افکن، بال اول جنگنده و بال اول رهگیر به کار گرفته شد.[۱۷]

اولین جنگنده جنگنده هوایی ایالات متحده در طول جنگ کره بود، با تعداد قابل توجهی از سه مدل تولیدی اول که در طی جنگ تولید شدند.[۱۸]

اف-۸۶ همچنین تحت لیسانس در Canadair, Ltd با عنوان کاناداایر سیبر تولید شد. آخرین مدل کاناداایر سیبر، مارک ۶ بود، به‌طور کلی دارای بالاترین قابلیت‌ها در بین سایر نسخه‌های تولیدی بود.[۱۹][Note ۱]

شکستن دیوار صوتی و سایر رکوردها

[ویرایش]
جکی کاکرن در اتاقک خلبان یک فروند کاناداایر سیبر و در کنار چاک ییگر

در ۱۵ سپتامبر ۱۹۴۸ یک فروند اف-۸۶ ای، که توسط سرگرد ریچارد ال. جانسون (خلبان آزمایشی نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا) هدایت می‌شد، رکورد سرعت جهانی را با سرعت ۶۷۱ مایل در ساعت (۱٬۰۸۰ کیلومتر در ساعت) را به ثبت رساند.[۲۰]

پنج سال بعد، در ۱۸ مه ۱۹۵۳، ژاکلین کاکرن که به همراه چاک ییگر با یک فروند اف-۸۶ ام. کی ۳ ساخت کانادا پرواز می‌کرد، اولین زنی شد که موفق به شکستن دیوار صوتی شد.[۲۱] سرهنگ کی. کی.کامپتون با یک فروند اف-۸۶ ای و با سرعت متوسط ۵۵۳٫۷۶ مایل در ساعت (۸۹۱٫۱۹ کیلومتر در ساعت) در مسابقه هوایی Bendix در سال ۱۹۵۱ برنده شد.

طراحی

[ویرایش]

نگاه اجمالی

[ویرایش]

اف-۸۶ هم به عنوان جنگنده رهگیر و هم جنگنده بمب افکن تولید شد. چندین گونه از این هواپیما در طول عمر تولید آن، با بهبودها و تسلیحات مختلف معرفی شد (به شرح ذیل توجه فرمایید).XP-86 به موتور جت جنرال الکتریک J35-C-3 مجهز شده بود که نیروی رانش ۴٬۰۰۰ پوند بر فوت (۱۸ کیلو نیوتن) را تولید می‌کرد. موتور مذکور، توسط بخش زیر مجموعه جنرال موتورز شرکت شورلت ساخته می‌شد تا زمانی که تولید به آلیسون واگذار شد.[۲۲] در F-86A-1 از موتور جنرال الکتریک J47-GE-7 نیروی رانش ۵٬۲۰۰ پوند برفوت (۲۳ کیلونیوتن) استفاده شد، در حالی که پیشرانه مدل F-86H، موتور جنرال الکتریک J73-GE-3 نیروی رانشی برابر با ۹٬۲۵۰ پوند بر فوت (۴۱ کیلونیوتن) تولید می‌نمود.[۲۳]

یک فروند سیبر در موزه ملی هوافضای اسمیتسونین(NASM) با رنگ آمیزی یگان بال هوایی چهارم جنگنده-رهگیر

نسخه جنگنده بمب افکن F-86H می‌توانست تا ۲٬۰۰۰ پوند (۹۱۰ کیلوگرم) بمب، از جمله مخزن خارجی که می‌توانست حاوی ناپالم باشد را، حمل کند.[۲۴] راکت‌های غیر هدایت شونده ۲٫۷۵ اینچی (۷۰ میلی‌متری) در برخی از جنگنده‌ها در مأموریت‌های آموزشی مورد استفاده قرار می‌گرفت، اما راکت‌های ۵ اینچی (۱۲۷ میلی‌متر) بعداً برای عملیات‌های رزمی حمل شدند. اف-۸۶ همچنین می‌توانست با یک جفت مخزن سوخت بیرونی (چهار مخزن در F-86F (از سال ۱۹۵۳)) نصب شود که برد هواپیما را افزایش می‌داد. هر دو نسخه رهگیر و جنگنده بمب افکن دارای شش تیربار سنگین ۰٫۵ اینچی (۱۲٫۷ میلی‌متری) ام۳ برونینگ با تغذیه خودکار-الکتریکی فشنگ‌ها در دماغه هواپیما بودند، (نسخه‌های بعدی F-86H چهار توپ ۲۰ میلی‌متری (۰٫۷۹ اینچی) را به جای مسلسل حمل می‌کردند). تیربارهای ۰٫۵ اینچی (۱۲٫۷ میلی‌متری) دارای نرخ شلیک با سرعت ۱٬۲۰۰ گلوله در دقیقه و همگرایی گلوله‌های شلیک شده در ۱٬۰۰۰ فاصله فوتی (۳۰۰ متر) جلوی هواپیما بود.[۲۵]

مهمات به کار رفته از نوع ضد زره (AP) Armor-piercing و ضدزره آتش زا Armor-piercing incendiary (API) بوده و به ازای هر ۵ گلوله ضد زره یا ضد زره آتش زا، یک گلوله ضد زره آتش زای رسام Armor-piercing incendiary tracer (APIT) تعبیه شده بود. مهمات ضد زره API مورد استفاده در طول جنگ کره حاوی منیزیم بودند که برای مشتعل شدن در هنگام برخورد طراحی شده بودند، اما در ارتفاعات ۳۵٬۰۰۰ فوتی (۱۱٬۰۰۰ متری) ضعیف می‌سوختند زیرا سطح اکسیژن برای حفظ احتراق در آن ارتفاع کافی نبود. مدل‌های اولیه مجهز به دوربین تیراندازی دستی مارک ۱۸ بودند. آخرین ۲۴ فروند F-86A-5-Nas و F-86E مجهز به دوربین تیراندازی A-1CM و رادار AN/APG-30 بودند که از رادار برای محاسبه خودکار برد هدف استفاده می‌کرد، که در جنگ کره ثابت شد که بعداً در برابر میگ‌های مهاجم سودمند بودند.[۲۶]

اف-۸۶ گروه تاج طلایی (رجیستر احتمالی: ۱۲۱–۳) در محوطه موزه نظامی کاخ سعدآباد. نشان‌های روی بدنهٔ این هواپیما حذف شده است

ویژگی‌های پروازی

[ویرایش]

گذار از هواپیمای پروانه‌ایی نمادین به سیبر با بال‌های پس خمیده وپیشرانه موتور جت، شاهد برخوردها و حوادث فراوانی بود، زیرا حتی خلبان‌های با تجربه مجبور بودند شیوه‌های جدید کنترل و هندلینگ هواپیما و ویژگی‌های پرواز آن را بیاموزند. در اوایل عصر هواپیماهای جت، برخی از تولیدکنندگان آمریکایی برنامه‌های ایمنی و انتقالی را ایجاد نمودند که در آن خلبان‌های آزمایشی و تولیدی با تجربه، از اسکادران‌های جنگنده‌های عملیاتی بازدید نموده تا دستورالعمل‌ها و نمایش‌هایی را ارائه دهند که برای کاهش میزان حوادث طراحی شده بود.[۲۷]

سابقه عملیاتی

[ویرایش]

جنگ کره

[ویرایش]
جنگنده‌های اف-۸۶ سیبر USAF از بال رهگیر ۵۱ ام در طی جنگ کره در پایگاه هوایی سوون، آماده برای رزم.

اف-۸۶ در سال ۱۹۴۹ وارد خدمت نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا شده و به اسکادران جنگنده ۹۴ بال جنگنده اول پیوست و به جنگنده اصلی هوا به هوای جت مورد استفاده آمریکایی‌ها در جنگ کره تبدیل شد. در حالی که جت‌های بال مستقیم قبلی مانند پی-۸۰ و اف-۸۴ در ابتدا به پیروزی‌هایی در جنگ‌های هوایی دست یافتند، زمانی که میگ-۱۵ با بال‌های رو به عقب در نوامبر ۱۹۵۰ معرفی شد، از همه هواپیماهای نیروهای سازمان ملل، عملکردی بهتر داشت.

معرفی میگ-۱۵ و مقایسه آن

[ویرایش]

در پاسخ به مبگ-۱۵، سه اسکادران اف-۸۶ در ماه دسامبر به خاور دور اعزام شدند.[۲۸] میگ-۱۵ در سقف پرواز، قدرت آتش، شتاب، چرخش، سرعت صعود و توانایی صعود نامحدود بر مدل‌های اولیه اف-۸۶ برتری داشت. اف-۸۶ بسیار سریعتر بود و می‌توانست در بازگشت از شیرجه‌ها از میگ‌ها پیش بگیرد. هنگامی که اف-۸۶ اف در سال ۱۹۵۳ معرفی شد، این دو هواپیما بیشتر با هم تطابق پیدا کردند و در پایان جنگ، بسیاری از خلبانان آمریکایی با تجربه جنگی ادعا کردند که اف-۸۶ اف برتری جزئی نسبت به میگ-۱۵ دارد.

قدرت آتش سنگین‌تر میگ و بسیاری دیگر از جنگنده‌های معاصر اف-۸۶، در پروژه ای به نام «گان-وال»[۲۹] مورد بررسی قرار گرفت که در طی آن هفت فروند اف-۸۶ اف، که هر کدام به چهار توپ ۲۰ میلی‌متری تی-۱۶۰ مجهز بودند، تحت آزمایش‌های رزمی قرار گرفتند. (این مدل از سیبر، اف-۸۶-اف-۲ نامگذاری شد) علیرغم اینکه تنها دو توپ از چهار توپ ۲۰ میلی‌متری می‌توانست را در یک زمان شلیک نمایند، این آزمایش موفقیت‌آمیز تلقی شده و نشان‌دهنده پایان دهه‌ها استفاده از تیربارهای کالیبر ۵۰ براونینگ در نقش هوا به هوا بود، ۲۰ میلی‌متر به کالیبر ۰٫۷۸ اینچ نزدیک بود.[۳۰]

اگرچه اف-۸۶ ای می‌توانست با سرعت ۱ ماخ پرواز نماید، دم افقی تمام متحرک اف-۸۶ ایی تا حد زیادی توان مانورپذیری آن را در سرعت‌های بالا بهبود بخشید.[۳۰] میگ-۱۵ نمی‌توانست با اطمینان از ۰٫۹۲ ماخ فراتر رود، که یک نقطه ضعف مهم در نبرد هوایی نزدیک به صوت است. تأکید بسیار زیادی بر آموزش، توان تهاجمی، و تجربه خلبانان اف-۸۶ بود.[۳۱] خلبانان آمریکایی سیبر در پایگاه نلیس آموزش می‌دیدند، جایی که میزان تلفات آنها در حین آموزش آنها بسیار بالا بود، به آنها گفته شد: «اگر روزی برنامه آموزشی را با پرسنل کامل دیدید، عکس بگیرید.» برخلاف قوانین درگیری، واحدهای اف-۸۶ غالباً بر سر پایگاه‌های میگ در «مخفی گاه» منچوری، نبرد می‌نمودند.[۳۲]

در اکتبر ۱۹۵۱، نیروهای شوروی موفق شدند تا یک اف-۸۶ سرنگون شده را بازسازی نمایند، و در این تحقیقات به این نتیجه رسیدند که مزیت سیبر در نبرد به دلیل رادار نشانه‌گیری اسلحه APG-30 بوده که شلیک دقیق را در بردهای بلندتر تسهیل می‌نمود.[۲۶]

فیلمی نادر از دوربین تیربار یک اف-۸۶ در جنگ کره که سرنگونی یک فروند میگ-۱۵ را بر فراز کره به تصویر کشیده است

استقرار میگ‌ها و سیبرها

[ویرایش]

الزامات عملیات جنگی در مقابل نیاز به حفظ ساختار نیروی کافی در اروپای غربی، منجر به تبدیل جنگنده‌های بال جنگنده-رهگیر ۵۱ ام از اف-۸۰ به اف-۸۶ در دسامبر ۱۹۵۱ گردید. دو بال جنگنده بمب افکن، دو بال جنگنده بمب افکن، ۸ و ۱۸، در بهار ۱۹۵۳ نیز به اف-۸۶ اف تجهیز شدند.[۳۳] گُردان هوایی شماره ۲، نیروی هوایی آفریقای جنوبی(SAAF) همچنین خود را با پرواز اف-۸۶ در کره به عنوان بخشی از بال جنگنده بمب افکن ۱۸، متمایز نمود.[۳۴]

لاشه یک فروند اف-۸۶ ای (اف یو-۳۳۴ / ۱۳۳۴–۴۹) پس از آنکه در تاریخ ۱۷ ژوئن ۱۹۵۱ بمباران شده.

میگ‌هایی که از پایگاه‌های واقع در منچوری توسط خلبان‌های چینی، کره شمالی و شوروی ( نیروی هوایی شوروی(روسی: Военно-Воздушные Силы Союза Советских Социалистических Республик) به اختصار در الفبای لاتین V.V.S) پرواز می‌نمودند، در مقابل دو اسکادران از بال جنگنده رهگیر چهارم مستقر در پایگاه K-14، کیمپو، کره قرار گرفتند.[۲۸] کره شمالی و متحدانشان به‌طور دوره ای، برتری هوایی نیروهای سازمان ملل را در کوی میگ، منطقه ای در نزدیکی دهانه رودخانه یالو (مرز بین کره و چین) که شدیدترین نبردهای هوا به هوا در آن انجام می‌شد، را به چالش کشیدند.

در ۱۷ ژوئن ۱۹۵۱، در ساعت ۰۱:۳۰، پایگاه هوایی سوون توسط دو فروند هواپیمای دوباله پولیکارپوف پو-۲ بمباران شد که هر کدام یک جفت بمب خوشه ای پرتاب نمودند. یکی در تعمیرگاه موتور گردان مهندسی هوانوردی ۸۰۲ اصابت نموده و به برخی تجهیزات آسیب رسانید و دو بمب در خط پرواز اسکادران رهگیر جنگنده ۳۳۵ منفجر شد. یک فروند اف-۸۶ سیبر (اف یو-۳۳۴ / ۱۳۳۴–۴۹) از بال مورد اصابت قرار گرفته و شروع به سوختن نمود و حریق در نهایت هواپیما را از بین برد. اقدام سریع پرسنلی که سایر هواپیما را از اف-۸۶ در حال احتراق دور نمودند، باعث جلوگیری از تلفات بیشتر گردید. در این حمله کوتاه ۸ فروند سابر دیگر آسیب دیدند که حال چهار فروند آن آسیب جدی دیده و یک خلبان اف-۸۶ نیز در این میان مجروح شد. کره شمالی متعاقباً این حمله را به ستوان لا وون یونگ نسبت داد.[۳۵]

ارزیابی موفقیت اف-۸۶

[ویرایش]

در پایان جنگ، براساس اطلاعات اولیه منتشره از منابع آمریکایی، خلبانان اف-۸۶ به این افتخار نائل شدند که ۷۹۲ فروند میگ را در طی نبردهای هوا به هوا سرنگون نموده، در حالی که فقط ۷۸ فروند سیبر را از دست داده‌اند و در واقع به یک پیروزی با نسبت ۱۰:۱ دست یافته‌اند.[۳۶] از ۴۱ خلبان آمریکایی که در طول جنگ کره که به عنوان تکخال مفتخر شدند، به جز یک نفر که از خلبانان نیروی دریایی نیروی دریایی بود و با اف۴یو کرسر پرواز می‌نمود، جملگی از خلبانان اف-۸۶ سیبر بودند. با این حال، پس از جنگ، نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا آمار و اطلاعات خود را در تحقیقاتی با نام رمز Saber Measure Charlie بررسی و تعدیل نموده و نسبت پیروزی اف-۸۶ سیبر در برابر میکویان-گورویچ میگ-۱۵ را به نصف، یعنی به ۵:۱ تقلیل داد.[۳۷] و نهایتاً نیروی هوایی ایالات متحده به صورت درون سازمانی پذیرفت، که تعداد واقعی میگ‌های سرنگون شده توسط خلبانان آمریکایی در حدود ۲۰۰ فروند بوده است.[۳۸]

بر پایه اطلاعات شوروی، تلفات ۳۳۵ فروند میگ-۱۵ در طی جنگ کره به همه دلایل، از جمله سوانح، آتش ضدهوایی، و حملات زمینی ثبت شده است.[۳۹] بر اساس ادعای چینی‌ها، تلفات ایشان ۲۲۴ فروند از جنگنده‌های میگ-۱۵ در خدمت ایشان در کره می‌باشد.[۴۰] تلفات کره شمالی مشخص نیست، اما به گفته پناهندگان از کره شمالی، نیروی هوایی آنها حدود ۱۰۰ میگ-۱۵ را در طول جنگ از دست داده است.[۴۱] بنابراین، در طی جنگ کره تلفات جنگنده‌های میگ-۱۵ معادل ۶۵۹ فروند بوده، که عامل سرنگونی بسیاری از آن‌ها اف-۸۶‌ها بوده‌اند.[۴۲] شوروی ادعا داشت که بیش از ۶۰۰ فروند اف-۸۶ را سرنگون نموده است،[۴۳] چینی‌ها بر ساقط کردن ۲۱۱ فروند سیبر، ادعا داشتند. اگرچه تعداد مذکور را نمی‌توان با تعداد ثبت شده سیبر های از دست رفته، توسط ایالات متحده تطبیق داد.[۴۴]

از دلایل مطرح شده برای موفقیت جنگنده‌های اف-۸۶، به این موضوع اشاره شده که بسیاری از خلبانان آمریکایی در جنگ کره، کهنه سربازانی باتجربه از جنگ جهانی دوم بودند، در حالی که خلبانان کره شمالی و چینی فاقد تجربه رزمی بودند.[۳۱] اما خلبانان سازمان ملل به این موضوع مظنون بودند که بسیاری از هواپیماهای میگ-۱۵ توسط خلبانان مجرب شوروی که تجربه جنگی در جنگ جهانی دوم را نیز داشتند، پرواز می‌نمودند. منابع کمونیستی سابق اکنون اذعان می‌کنند که خلبانان شوروی در ابتدا اکثر میگ-۱۵‌هایی را که در کره می‌جنگیدند را به پرواز درمی‌آوردند، اما آنها همچنین مخالفت می‌کنند که تعداد میگ-۱۵های بیشتری نسبت به اف-۸۶‌ها در نبرد هوایی سرنگون شده‌اند. بعدها در جنگ، خلبانان کره شمالی و چینی مشارکت خود را در پروازهای جنگی افزایش دادند.[۳۲][۴۵]

درستی بسیاری از پیروزی‌های هوا به هوای مورد ادعا در جنگ کره با در دسترس قرار گرفتن داده‌های بیشتر، به‌طور فزاینده ای مورد بحث قرار گرفته است، این امر نشان دهنده آن است که در موارد ادعا شده از هر دو طرف بیش از حد اغراق شده است. تحقیقات انجام شده توسط رابرت اف دور، جان لیک و وارن تامپسون ادعا برد نسبت پیروزی اف-۸۶ برابر با ۲:۱ دارد.[۴۶] گزارش اخیر رند کورپوریشن در «تحقیق اخیر» جنگ اف-۸۶ علیه میگ-۱۵ بر فراز کره اشاره کرده و به این نتیجه رسیده است که نسبت واقعی تلفات به هواپیمای سرنگون شده دشمت برای اف-۸۶ در مجموع ۱٫۸:۱ بوده و احتمالاً ۱٫۳:۱ برای میگ‌هایی که خلبانانی از شوروی داشته‌اند، بوده است.[۳۸] با این حال، این نسبت تعداد هواپیماهای دیگر (شامل بی-۲۹، ای-۲۶، اف-۸۰، اف-۸۲، اف-۸۴ و گلاستر متئور) را که توسط خلبانان میگ-۱۵ ساقط شده‌اند، در نظر نمی‌گیرد.

تطبیق داده‌ها با سوابق شوروی نشان می‌دهد که خلبانان آمریکایی معمولاً تلفات جنگی خود را به «حوادث فرود» و «سایر عوامل» نسبت می‌دادند.[۴۷] بنا بر داده‌های رسمی ایالات متحده ("USAF Statistical Digest FY1953")، نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا ۲۵۰ فروند جنگنده اف-۸۶ را در جنگ کره از دست داد. از این تعداد، ۱۸۴ فروند در طی نبرد (۷۸ فروند در نبردهای هوا به هوا، ۱۹ فروند توسط توپ‌های ضدهوایی، ۲۶ فروند "علت نامعلوم" و ۶۱ فروند"سایر تلفات") و۶۶ فروند در طی حوادث از دست رفته‌اند."[۴۸] نیروی هوایی آفریقای جنوبی نیز ۶ فروند اف-۸۶ را در طی این جنگ از دست داد.[۴۹] با این حساب آمار تأیید شده تلفات اف-۸۶‌ها در جنگ کره، در مجموع ۲۵۶ فروند می‌باشد.

بحران تنگه تایوان ۱۹۵۸

[ویرایش]
یک فروند اف-۸۶ اف نیروی هوایی جمهوری چین (تایوان)

نیروی هوایی جمهوری چین (تایوان) اولین دریافت کننده جنگنده‌های سیبر مازاد نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا بود. از دسامبر ۱۹۵۴ تا ژوئن ۱۹۵۶، نیروی هوایی جمهوری چین ۱۶۰ فروند اف-۸۶اف-۱-ان. ای سابق USAF را در میان جنگنده‌های اف-۸۶اف-۳۰-ان. ای دریافت نمود. در ژوئن ۱۹۵۸، دولت ملی‌گرای جمهوری چین در تایوان بادر اختیار داشتن ۳۲۰ فروند اف-۸۶ اف و هفت فروند آراف-۸۶ ااف نیروی جنگنده مؤثر و تحسین‌برانگیزی را پایه‌گذاری نموده بود.[۵۰]

سیبرها و میگ‌ها به زودی قرار بود در بحران دوم تنگه تایوان بار دیگر در آسمان آسیا با یکدیگر مبارزه نمایند. در اوت ۱۹۵۸، کمونیست‌های چینی در دولت جمهوری خلق چین تلاش کردند با گلوله‌باران و محاصره، ملی گرایان را از جزایر کینمن و ماتسو اخراج نمایند. هواپیماهای اف-۸۶ اف نیروی هوایی جمهوری چین که در حال گشت‌زنی هوایی بر فراز جزایر بودند، خود را برابر هواپیماهای میگ-۱۵ و میگ-۱۷ نیروی هوایی ارتش آزادی‌بخش خلق قرارداده و جنگ‌های هوایی از نوع داگ‌فایت فراوانی در بین آنها به وقوع پیوست.

در طول این نبردها، سیبرهای نیروی هوایی جمهوری چین، عنصر جدیدی را وارد جنگ هوایی نمودند. تحت یک عملیات مخفی به نام جادوی سیاه، نیروی دریایی ایالات متحده موشک هوابه هوای ایم-۹ سایدوایندر را در اختیار تایوان قرار داد، که اولین موشک هوا به هوای حرارت یابی بود که خود به تازگی وارد خدمت ایالات متحده شده بود. یک تیم کوچک از گُردان هوایی جنگنده تهاجمی ۲۳۲ ازتفنگداران دریایی ایالات متحده آمریکا، یک اسکادران دریایی اف جی-۴ فیوری با حمایت‌های بعدی از پایگاه هوایی تسلیحات نیروی دریایی چاینا لیک و نورث آمریکن آویشن برای این برنامه در نظر گرفنه شدند. در ابتدا ۲۰ فروند از اف-۸۶ سیبر را برای حمل یک جفت ساید وایندر بروی ریل‌های پرتاب زیر بال‌ها به روزرسانی نموده و استفاده از این موشک‌ها را به خلبانان تایوانی آموزش دادند. در طی این برنامه‌های آموزشی جنگنده‌های اف-۱۰۰ نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا شبیه‌سازی میگ-۱۷ را که از توان پرواز در ارتفاع بالاتری نسبت به سیبرها برخوردار بودندو را به انجام رساندند امری که قبلاً در طی جنگ کره رخ داده بود و میگ‌های -۱۷ جمهوری خلق چین نیز به‌طور معمول برفراز سیبرهای تایوانی پرواز نموده و تنها در زمانی که در موقعیت مطلوبی قرار داشتند، درگیر می‌شدند. مزیتی که با ورود موشک‌های سایدوایندر از بین رفته و ثابت شد که این موشک‌ها به‌طور مخربی در برابر میگ‌ها مؤثر بودند.[۵۱]

اف ۸۶ در ایران

[ویرایش]

آمریکا نیز در زمان پادشاهی محمد رضا شاه پهلوی ،۴۰ فروند از این هواپیما را بین سال‌های ۸–۱۹۵۷ مجانی و به عنوان کمک‌های نظامی به ایران اهدا نمود.[۵۲] این جنگنده در ایران در سال ۱۹۷۰ بازنشسته شد و ۳۰ فروند از آن‌ها در سال ۱۹۷۲ به پاکستان واگذار شد.

تیم آکروجت نیروی هوایی شاهنشاهی ایران مدتی از این هواپیما استفاده می‌کرد.

ناوگان سازمان ملل در عملیات کنگو؛ ۴ فروند هواپیمای نیروی هوایی شاهنشاهی ایران در پایین تصویر قابل مشاهده است.

تعدادی از این هواپیماها (احتمالا ۴ فروند) در عملیات سازمان ملل متحد در کنگو در سال ۱۹۶۰ به کار گرفته شد.

گونه‌ها

[ویرایش]

نورث آمریکن اف-۸۶

[ویرایش]

سی ای سی سیبر (استرالیا)

[ویرایش]

کاناداایر سیبر

[ویرایش]
F-86 Sabre monument at the Royal Military College of Canada in Kingston, Ontario
مقالهٔ اصلی: کاناداایر سیبر

اف-۸۶ همچنین توسط در کانادا با نام سی ال-۱۳ و توسط شرکت کانادا ایر تولید شد، تا جایگزین دی هویلند ومپایر گردد، گونه‌های تولید شده این هواپیما به شرح ذیل می‌باشند:

سیبر ام کی ۱

یک فروند تولید شد، نمونه آزمایشی اف-۸۶ ای

سیبر ام کی ۲

بر اساس (اف-۸۶ ایی) ۳۵۰ فروند تولید شد، ۶۰ فروند برای نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا، ۳ فروند برای نیروی هوایی سلطنتی، ۲۸۷ فروند برای نیروی هوایی سلطنتی کانادا.

سیبر ام کی ۳

یک فروند در کانادا ساخته شد، برای آزمایش موتور جت اوراندا، تغییرات ساختاری برای تطبیق جنگنده با موتور جدید در این مدل انجام گرفت.

سیبر ام کی ۴

۴۳۸ فروند تولید شد، ۱۰ فروند برای نیروی هوایی سلطنتی کانادا و ۴۲۸ فروند برای نیروی هوایی سلطنتی با نام سیبر اف-۴.

سیبر ام کی ۵

۳۷۰ فروند تولید شد، بر اساس اف-۸۶ اف با موتور اوراندا که تمامی آنها به نیروی هوایی کانادا تحویل شدند، ۷۵ فروند بعداً به نیروی هوایی آلمان منتقل شد.

سیبر ام کی ۶

۶۵۵ فروند تولید شد، ۳۹۰ فروند به نیروی هوایی کانادا تحویل شد، ۲۲۵ فروند به لوفت وافه، ۶ فروند به نیروی هوایی کلمبیا و ۳۴ فروند به آفریقای جنوبی تحویل داده شدند.

خلاصه اطلاعات هواپیماهای تولیدی

[ویرایش]
  • تولید شده توسط نورث امریکن اوییشن ۶٬۲۹۷ فروند اف-۸۶ و ۱٬۱۱۵ فروند فیوری
  • تولید شده توسط کانادا ایر ۱٬۸۱۵ فروند
  • تولید شده توسط سی ای سی استرالیا ۱۱۲ فروند
  • تولید شده توسط فیات ۲۲۱ فروند
  • تولید شده توسط میتسوبیشی ۳۰۰ فروند
  • تعداد کل سیبر و فیوری تولید شده ۹٬۸۶۰ فروند .

هزینه‌های تولید

[ویرایش]
اف-۸۶ای اف-۸۶دی اف-۸۶ایی اف-۸۶اف اف-۸۶اچ اف-۸۶کی اف-۸۶ال
هزینه‌های تحقیق و توسعه برنامه ۴٬۷۰۷٬۸۰۲
بدنه ۱۰۱٬۵۲۸ ۱۹۱٬۳۱۳ ۱۴۵٬۳۲۶ ۱۴۰٬۰۸۲ ۳۱۶٬۳۶۰ ۳۳۴٬۶۳۳
پیشرانه (موتور) ۵۲٬۹۷۱ ۷۵٬۰۳۶ ۳۹٬۹۹۰ ۴۴٬۶۶۴ ۲۱۴٬۶۱۲ ۷۱٬۴۷۴
الکترونیک ۷٬۵۷۶ ۷٬۰۵۸ ۶٬۳۵۸ ۵٬۶۴۹ ۶٬۸۳۱ ۱۰٬۳۵۴
تسلیحات ۱۶٬۳۳۳ ۶۹٬۹۸۶ ۲۳٬۶۴۵ ۱۷٬۶۶۹ ۲۷٬۵۷۳ ۲۰٬۱۳۵
مهمات ۴۱۹ ۴٬۱۳۸ ۳٬۰۴۷ ۱۷٬۱۱۷ ۴٬۷۶۱
هزینه‌های پرواز ۱۷۸٬۴۰۸ ۳۴۳٬۸۳۹ ۲۱۹٬۴۵۷ ۲۱۱٬۱۱۱ ۵۸۲٬۴۹۳ ۴۴۱٬۳۵۷ ۳۴۳٬۸۳۹
هزینه‌های تعمیر و نگهداری در هر ساعت پرواز ۱۳۵ ۴۵۱ ۱۸۷

یاداشت: هزینه‌ها بر اساس ارزش دلار ایالات متحده آمریکا در سال ۱۹۵۰ بوده و با تورم تعدیل نگردیده است.[۲۱]

کاربران

[ویرایش]
کاربران پیشین اف-۸۶
یک فروند اف-۸۶ اف. ۳ از ناوگان نیروی هوایی آرژانتین در موزه ملی هوانوردی آرژانتین
اف-۸۶ اف از ناوگان نیروی هوایی بنگلادش (BAF) در موزه هوایی BAF
اف-۸۶ سیبر، از ناوگان نیروی هوایی ایتالیا
بک فروند اف-۸۶ اف نیروی هوایی پاکستان از گُردان هوایی (اسکادران) شماره ۲۶ درپایگاه نیروی هوایی پاکستان در چاکلالا
اف-۸۶ Kyokukō متعلق بهJASDF در فرودگاه کوماتسو
یک فروند اف-۸۶ اف سیبر نیروی هوایی سلطنتی نروژ
اف-۸۶اف نیروی هوایی پرتغال در پایگاه هوایی مونت ریل

 آرژانتین

در ۲۶ سپتامبر ۱۹۶۰، تعداد ۲۸ فروند دریافت نمود که با شماره سریال‌های CA-101 تا CAA-128 ثبت شدند. سیبرها قبل از شروع جنگ فالکلند در وضعیت ذخیره بودند، اما برای تقویت دفاع هوایی در برابر دخالت احتمالی شیلی به خدمت بازگردانده شدند. سرانجام در سال ۱۹۸۶ بازنشسته شدند.

 استرالیا

 بنگلادش

۸ فروند اف-۸۶–۴۰-ان ای را از پاکستان دریافت نمود، از خدمت خارج شده‌اند[۵۳]

 بلژیک

۵ فروند اف-۸۶ اف تحویل داده شد، بدون واحد عملیاتی.

 بولیوی

 کانادا

 کلمبیا

 دانمارک

۵۹ فروند، اف-۸۶ دی-۳۱ ان ای (۳۸ فروند) و اف-۸۶ دی ۳۶ ان ای (۲۱ فروند) را در طی سالهای ۱۹۵۸ الی ۱۹۶۶ در اسکادران‌های ESK 723, ESK 726, ESK 728 در خدمت داشت.[۵۶]

 اتیوپی

۱۴ فروند اف-۸۶ اف را در سال ۱۹۶۰ دریافت نمود[۵۷]
 آلمان غربی
به نورث امریکن اف-۸۶دی سیبر و کاناداایر سیبر مراجعه شود.

 هندوراس

۱۰ فروند سی. ال ۱۳ ام.کی. ۲ (اف-۸۶ ایی) را از یوگسلاوی تحویل گرفت.

 ایران

 عراق

تعدادی از این هواپیما خریداری شد اما هرگز عملیاتی نشده و برگردانده شد.

 ژاپن

۱۸۰ فروند اف-۸۶ اف ساخت ایالات متحده آمریکا، را در سالهای ۱۹۵۵–۱۹۵۷ به در اختیار گرفت. میتسوبیشی، ۳۰۰ فروند اف-۸۶ اف را تحت لیسانس در سالهای ۱۹۵۶–۱۹۶۱ تولید نموده و به ۱۰ گردان هوایی (اسکادران) جنگنده اختصاص یافتند. JASDF مدل اف-۸۶ اف را "Kyokukō" (به ژاپنی 旭光، به معنی «طلوع پرتو خورشید») و اف-۸۶ دی را "Gekkō" (به ژاپنی 月光، به معنی «نور ماه») نامید. در سال ۱۹۶۲ برای تیم آکروجت نیروی هوایی ژاپن Blue Impulse «تکانه آبی»، ۱۸ فروند مدل اف به نسخه شناسایی تبدیل شدند. برخی از هواپیماها به عنوان هواپیماهای بدون سرنشین به پایگاه هوایی تسلیحات نیروی دریایی چاینا لیک، در کالیفرنیا بازگردانده شدند.

 نروژ

۱۱۵ فروند اف-۸۶ اف، را در سالهای ۱۹۵۷ الی ۱۹۵۸ به دست آورد. هواپیماهای مذکور به هفت گُردان هوایی (اسکادران) به شماره‌های ۳۳۱، ۳۳۲، ۳۳۴، ۳۳۶، ۳۳۷، ۳۳۸ و ۳۳۹ اختصاص یافتند.

 پاکستان

۱۰۲ فروند اف-۸۶ اف ۳۵ ان. ای و اف-۸۶ اف ۴۰ ان. ای ساخت ایالات متحده که آخرین تولیدات نورث امریکن اوییشن از این نوع بودند را در طی سالهای ۱۹۵۴الی ۱۹۶۰ در اختیار گرفت.

 پرو

۲۶ فروند اف-۸۶ اف ساخت ایالات متحده را در سال ۱۹۵۵ در اختیار گرفت که به گُردان هوایی ۱۱۱، گروه هوایی ۱۱ در پایگاه نیروی هوایی تالارا اختصاص داده شده و در سال ۱۹۷۹ بازنشسته شدند.

 فیلیپین

۵۰ فروند اف-۸۶ اف در سال ۱۹۵۷ در اختیار گرفت، که در اواخر دهه ۱۹۷۰ بازنشسته شدند.

 پرتغال

در مجموع ۶۵ فروند در اختیار داشت: ۵۰ فروند اف-۸۶ اف ساخت ایالات متحده که در سال ۱۹۵۸ از اسکادران بمب افکن جنگنده ۵۳۱ نیروی هوایی ایالات متحده واقع درچمبلی منتقل شد و ۱۵ فروند سابقاً در خدمت ناوگان نیروی هوایی سلطنتی نروژ بود. در پرتغال، آنها در گُردان هوایی (اسکاردران) ۲۰۱ (که قبل از تغییر نام در سال ۱۹۷۸ به عنوان گُردان هوایی ۵۰ و بعداً گردان هوایی ۵۱ شناخته می‌شد) و اسکادران ۵۲، هر دو در پایگاه هوایی شماره ۵، مونت رئال، خدمت کردند. در سال ۱۹۶۱، نیروی هوایی پرتغال برخی از اف-۸۶ اف‌های خود را در گینه پرتغال مستقر کرد، جایی که آنها گروه ۵۲ را در پایگاه فرودگاه شماره ۲، بیسالانکا/بیسائو تشکیل دادند.

 تایوان

انواع اف-۸۶ ساخت ایالات متحده آمریکا را به شرح ذیل تحویل گرفت:
۳۲۰ فروند اف-۸۶ اف
۷ فروند آراف-۸۶ اف
۱۸ فروند اف-۸۶ دی
۱۸ فروند اف-۸۶ دی به ارتش ایالات متحده بازگشت داده شد و در سال ۱۹۶۶ ایالات متحده ۶ فروند از آنها را به نیروی هوایی جمهوری کره، و ۸ فروند باقی مانده را به نیروی هوایی فیلیپین ارسال نمود.

 عربستان سعودی

۱۶ فروند اف-۸۶ اف ساخت ایالات متحده را در سال ۱۹۵۸ و سه فروند اف از نروژ در سال ۱۹۶۶ به دست آورده و آنها را در گُردان هوایی شماره ۷ در ظهران به خدمت گرفت.

 آفریقای جنوبی

 کره جنوبی

 اسپانیا

 تایلند

در سال ۱۹۶۲، ۴۰ فروند اف-۸۶ اف ساخت ایالات متحده آمریکا را در اختیار گرفت و آنها رادر گُردان‌های هوایی شماره ۱۳٬۱۲ و ۴۳ به خدمت گرفت.

 تونس

۱۵ فروند اف-۸۶ اف ساخت ایالات متحده را در سال۱۹۶۹ خریداری نمود.

 ترکیه

 سازمان ملل متحد

 ایالات متحده آمریکا

 ونزوئلا

یوگسلاوی

حمل و نقل هوایی

[ویرایش]

طبق گزارش اداره هوانوردی فدرال، ۵۰ فروند اف-۸۶ خصوصی در ایالات متحده ثبت شده است.[۵۹]

مشخصات (اف-۸۶ اف-۴۰-ان ای)

[ویرایش]
طرح سه نمای جنگنده اف-۸۶ اف.

داده‌ها از The North American Sabre[۶۰] and North American F-86F-40-NA[۶۱]

ویژگی‌های کلی

  • خدمه: ۱
  • طول: ۳۷ فوت ۱ اینچ (۱۱٫۳۰ متر)
  • پهنای بال: ۳۹ فوت ۱ اینچ (۱۱٫۹۱ متر)
  • ارتفاع: ۱۴ فوت ۱ اینچ (۴٫۲۹ متر)
  • مساحت بال‌ها: ۳۱۳٫۴ فوت مربع (۲۹٫۱۲ متر مربع)
  • ماهی‌واره: ریشه بال: NACA 0009-64 mod.; نوک بال‌ها: NACA 0008.1-64 mod.[۶۲]
  • وزن خالی: ۱۱٬۱۲۵ پوند (۵٬۰۴۶ کیلوگرم)
  • وزن ناخالص: ۱۵٬۱۹۸ پوند (۶٬۸۹۴ کیلوگرم)
  • بیشترین وزن برخاست: ۱۸٬۱۵۲ پوند (۸٬۲۳۴ کیلوگرم)
  • ظرفیت سوخت: (سوخت جت جِی. پی-۴): ۴۳۷ گالون آمریکایی (۳۶۴ گالون بریتانیایی؛ ۱٬۶۵۰ لیتر) مخزن داخلی + ۲ مخزن سوخت بیرونی به ظرفیت ۲۰۰ گالون آمریکایی (۱۷۰ گالون بریتانیایی؛ ۷۶۰ لیتر)
  • پیشرانه هواگرد: ۱ عدد توربوجت جنرال الکتریک جی۴۷،‏ با پیشرانه ۵٬۹۱۰ پوند-نیرو (۲۶٫۳ کیلونیوتن)

عملکرد

  • حداکثر سرعت: ۶۸۷ مایل بر ساعت (۱٬۱۰۶ کیلومتر بر ساعت؛ ۵۹۷ گره) در سطح دریا ۱۴٬۲۱۲ پوند (۶٬۴۴۶ کیلوگرم) باوزن رزمی
۶۷۸ مایل بر ساعت (۵۸۹ گره؛ ۱٬۰۹۱ کیلومتر بر ساعت)
۵۹۹ مایل بر ساعت (۵۲۱ گره؛ ۹۶۴ کیلومتر بر ساعت) در ۳۵٬۰۰۰ فوت (۱۰٬۶۶۸ متر) با ۱۵٬۳۵۲ پوند (۶٬۹۶۴ کیلوگرم)
۵۹۷ مایل بر ساعت (۵۱۹ گره؛ ۹۶۱ کیلومتر بر ساعت) در ۲۱٬۱۴۸ فوت (۶٬۴۴۶ متر)
۵۹۹ مایل بر ساعت (۵۲۱ گره؛ ۹۶۴ کیلومتر بر ساعت) در ۲۲٬۸۳۵ فوت (۶٬۹۶۰ متر)
  • سرعت واماندگی: ۱۲۴ مایل بر ساعت (۲۰۰ کیلومتر بر ساعت؛ ۱۰۸ گره)
  • بُرد: ۱٬۵۲۵ مایل (۱٬۳۲۵ مایل دریایی؛ ۲٬۴۵۴ کیلومتر)
  • بُرد رزمی: ۴۱۴ مایل (۳۶۰ مایل دریایی؛ ۶۶۶ کیلومتر) با دو بمب ۱٬۰۰۰ پوند (۴۵۴ کیلوگرم) و ۲ عدد مخزن سوخت بیرونی۲۰۰ گالون آمریکایی (۱۷۰ گالون بریتانیایی؛ ۷۶۰ لیتر)[۶۳]
  • حداكثر ارتفاع: ۴۹٬۶۰۰ فوت (۱۵٬۱۰۰ متر) باوزن رزمی
  • نرخ صعود: ۹٬۰۰۰ فوت بر دقیقه (۴۶ متر بر ثانیه) در سطح دریا
  • زمان اوج‌گیری: ۳۰٬۰۰۰ فوت (۹٬۱۴۴ متر) در ۵ دقیقه و ۱۲ ثانیه
  • بالابری-به-کشش: ۱۵
  • نیرو به وزن: ۰٫۴۲

جنگ‌افزار

  • سلاح‌ها ۶ قبضه تیربار سنگین کالیبر ۵۰ بی‌ام‌جی (۱۲٫۷ میلی‌متری) از نوع ام۳ برونینگ در مجموع دارای ۱٬۸۰۰ گلوله
  • راکت‌ها: انواع گوناگون، به عنوان مثال: ۲ غلاف راکت ماترا با ۱۸ راکت ۶۸ میلی‌متری SNEB در هر غلاف
  • بمب‌ها: ۵٬۳۰۰ پوند (۲٬۴۰۰ کیلوگرم) محموله بر روی چهار آویزگاه خارجی تسلیحات، بمب‌ها معمولاً روی آویزگاه بیرونی نصب می‌شدند، زیرا آویزگاه‌های داخلی برای حمل دو مخزن سوخت بیرونی به ظرفیت ۲۰۰ گالن آمریکایی (۷۶۰ لیتر) استفاده می‌شدند که برد مفیدتری به هواپیما می‌داد. جنگنده طیف گسترده‌ای از بمب‌ها را می‌توانست حمل کند. (حداکثر بارگذاری استاندارد دو بمب ۱۰۰۰ پوندی (۴۵۰ کیلوگرمی) به اضافه دو مخزن سوخت بیزونی)، حامل‌های ناپالم یا یک سلاح هسته ای تاکتیکی.

جستارهای وابسته

[ویرایش]

توسعه مرتبط

هواگردهای با عملکرد، پیکربندی و یا دوره زمانی مشابه

فهرست‌های مرتبط

منابع

[ویرایش]

پانویس

[ویرایش]
  1. ↑ Quote: "The Canadair Sabre Mk 6 was the last variant and considered to be the 'best' production Sabre ever built."

استنادات

[ویرایش]
  1. ↑ "F-86 Sabre — Nine Fascinating Facts About America's Iconic Cold War Jet Fighter". 9 October 2018.
  2. ↑ "F-86 Sabre Jet".
  3. ↑ "F-86H Sabre an overlooked gem at Museum of Aviation". 30 August 2016.
  4. ↑ "North American F-86F – Vintage Flying Musem".
  5. ↑ ۵٫۰ ۵٫۱ Winchester 2006, p. 184.
  6. ↑ Goebel, Greg. "Sabre Ancestor: FJ-1 Fury." vectorsite.net. Retrieved: 19 July 2011.
  7. ↑ ۷٫۰ ۷٫۱ ۷٫۲ (Werrell 2005، ص. 5.)
  8. ↑ (Werrell 2005، ص. 6.)
  9. ↑ ۹٫۰ ۹٫۱ "North American F-86." Aviation History On-line Museum. Retrieved: 20 August 2010.
  10. ↑ ۱۰٫۰ ۱۰٫۱ Lednicer, David. "The Incomplete Guide to Airfoil Usage." بایگانی‌شده در ۲۰ آوریل ۲۰۱۰ توسط Wayback Machine ae.illinois.edu, 15 October 2010. Retrieved: 19 July 2011.
  11. ↑ Blair 1980.
  12. ↑ Radinger and Schick 1996, p. 15.
  13. ↑ Willy and Schick 1996, p. 32.
  14. ↑ Bevan, Duncan. "F-86 Sabre wings explained." بایگانی‌شده در ۲۶ ژوئیه ۲۰۱۱ توسط Wayback Machine tripod.com. Retrieved: 7 June 2011.
  15. ↑ ۱۵٫۰ ۱۵٫۱ (Werrell 2005، صص. 9–10.)
  16. ↑ "North American F-86 Sabre (Day-Fighter A, E and F Models)." بایگانی‌شده در ۲۴ فوریه ۲۰۱۵ توسط Wayback Machine National Museum of the United States Air Force. Retrieved: 7 June 2011.
  17. ↑ "Planes of Perrin, North American F-86L "Dog Sabre." perrinairforcebase.net. Retrieved: 20 August 2010.
  18. ↑ "Planes of Perrin, North American F-86L "Dog Sabre." perrinairforcebase.net. Retrieved: 20 August 2010.
  19. ↑ Joos 1971, p. 3.
  20. ↑ Wagner, The North American Sabre Retrieved: 20 August 2010.
  21. ↑ ۲۱٫۰ ۲۱٫۱ Knaack 1978, p. 52.
  22. ↑ Leyes 1999, pp. 243, 530.
  23. ↑ Goebel, Greg (August 1, 2002). "F-86E Through F-86L". faqs.org. Retrieved November 27, 2017.
  24. ↑ "North American F-86H Sabre". National Museum of the US Air Force. May 29, 2015. Retrieved November 7, 2017.
  25. ↑ Dunlap 1948, pp. 310–311.
  26. ↑ ۲۶٫۰ ۲۶٫۱ "To Snatch a Sabre". Smithsonianmag.com. Retrieved 2 March 2022.
  27. ↑ Hoover 1997, pp. 184–185.
  28. ↑ ۲۸٫۰ ۲۸٫۱ Thompson, Warren. "Sabre: The F-86 in Korea." Flight Journal, December 2002. Retrieved: 30 June 2011.
  29. ↑ "Evaluation of Aircraft-Armament Installation (F-86F with 206 RK Guns)" (PDF). apps.dtic.mil. Archived from the original (PDF) on 2022-03-08. Retrieved 2023-09-25.
  30. ↑ ۳۰٫۰ ۳۰٫۱ Ray Wagner, The North American Sabre
  31. ↑ ۳۱٫۰ ۳۱٫۱ "Fact Sheet: The United States Air Force in Korea." بایگانی‌شده در ۱۶ ژوئیه ۲۰۰۷ توسط Wayback Machine National Museum of the United States Air Force. Retrieved: 7 June 2011.
  32. ↑ ۳۲٫۰ ۳۲٫۱ " 'Bud' Mahurin." acepilots/com. Retrieved: 20 August 2010.
  33. ↑ "USAF Organizations in Korea, Fighter-Interceptor 4th Fighter-Interceptor Wing." Maxwell Air Force Base. Retrieved: 30 June 2011.
  34. ↑ McGregor, Col. P. M. J. "The History of No 2 Squadron, SAAF, in the Korean War." rapidttp.com. Retrieved: 19 July 2011.
  35. ↑ American Aviation Historical Society, Vol. 30, 1985.
  36. ↑ Thompson and McLaren 2002
  37. ↑ (Brune 1996، ص. 215)
  38. ↑ ۳۸٫۰ ۳۸٫۱ Stillion, John and Scott Perdue. "Air Combat Past, Present and Future." بایگانی‌شده در ۶ اکتبر ۲۰۱۲ توسط Wayback Machine Project Air Force, Rand, August 2008. Retrieved" 11 March 2009.
  39. ↑ Igor Seidov and Stuart Britton. Red Devils over the Yalu: A Chronicle of Soviet Aerial Operations in the Korean War 1950–53 (Helion Studies in Military History). Helion and Company 2014. شابک ‎۹۷۸−۱۹۰۹۳۸۴۴۱۵. Page: 554.
  40. ↑ Zhang, Xiaoming. Red Wings over the Yalu: China, the Soviet Union, and the Air War in Korea (Texas A&M University Military History Series). College Station, Texas: Texas A&M University, 2002. شابک ‎۹۷۸−۱−۵۸۵۴۴−۲۰۱−۰.
  41. ↑ Kum-Suk No and J. Roger Osterholm. A MiG-15 to Freedom: Memoir of the Wartime North Korean Defector who First Delivered the Secret Fighter Jet to the Americans in 1953. McFarland, 2007. شابک ‎۹۷۸−۰۷۸۶۴۳۱۰۶۹. Page 142.
  42. ↑ "Korean War Air Loss Database (KORWALD)" (PDF). Archived from the original (PDF) on 17 June 2019. Retrieved 21 March 2016.
  43. ↑ Sewell, Stephen L. "Russian Claims from the Korean War 1950–53." بایگانی‌شده در ۱ نوامبر ۲۰۰۶ توسط Wayback Machine korean-war.com. Retrieved: 19 July 2011.
  44. ↑ Zhang, Xiaoming. Red Wings over the Yalu: China, the Soviet Union, and the Air War in Korea. College Station, Texas: Texas A&M University Press, 2002. شابک ‎۱−۵۸۵۴۴−۲۰۱−۱.
  45. ↑ Zampini, Diego. "Lt. Col. George Andrew Davis." acepilots.com, 8 July 2011. Retrieved: 20 August 2010.
  46. ↑ Dorr, Robert F. , Jon Lake and Warren E. Thompson. Korean War Aces. London: Osprey Publishing, 2005. شابک ‎۱−۸۵۵۳۲−۵۰۱−۲.
  47. ↑ "Welcome to the Air Combat Information Group". Archived from the original on 4 June 2013.
  48. ↑ "USAF Losses in Korea". Alternatewars.com. Retrieved 2 March 2022.
  49. ↑ ""Six were written off during action."/F-86F in Foreign Service. Joe Baugher. 1999". Archived from the original on 31 January 2019. Retrieved 21 February 2019.
  50. ↑ "Taiwan in Time: 'MiG busters' in action - Taipei Times". 3 July 2016.
  51. ↑ Robbins, Robby. "323 Death Rattlers." بایگانی‌شده در ۲۹ مه ۲۰۱۵ توسط Wayback Machine inreach.com. Retrieved" 20 August 2010.
  52. ↑ Trade Register, archived from the original on 14 April 2010, retrieved 4 June 2012, (جستجوی آمریکا به ایران)
  53. ↑ "PHASED OUT AIRCRAFT". Bangladesh Air Force. Archived from the original on 1 October 2020. Retrieved 25 September 2020.
  54. ↑ "The history of the Bolivian Air Force begins with its creation as such on September 26, 1957, the year in which it became an independent structure of the Army". Fab.bo. Retrieved 2 March 2022.
  55. ↑ "North American F-86 Sabre Registry - A Warbirds Resource Group Site". Warbirdregistry.org.
  56. ↑ Schrøder 1991, p. 62.
  57. ↑ Baugher, Joe.
  58. ↑ Baugher, Joe.
  59. ↑ "FAA Registry: F-86." بایگانی‌شده در ۴ دسامبر ۲۰۱۵ توسط Wayback Machine FAA.
  60. ↑ Wagner 1963, p. 145.
  61. ↑ Baugher, Joe. "North American F-86F-40-NA." joebaugher.com. Retrieved: 28 September 2020.
  62. ↑ Lednicer, David. "The Incomplete Guide to Airfoil Usage". m-selig.ae.illinois.edu. Retrieved 16 April 2019.
  63. ↑ Futrell 2000, p. 639.

Wikipedia contributors, "F-86 Sabre," Wikipedia, The Free Encyclopedia, http://en.wikipedia.org/w/index.php?title=F-86_Sabre&oldid=183048272 (accessed January 13, 2008).

در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ اف-۸۶ سیبر موجود است.
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=اف-۸۶_سیبر&oldid=40833920»