پرش به محتوا

نیروی هوایی پاکستان

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
نیروی هوایی پاکستان
پاک فِضائیه
نماد نیروی هوایی پاکستان
بنیان‌گذاری۱۴ اوت ۱۹۴۷؛ ۷۷ سال پیش (۱۹۴۷-14}})
کشور پاکستان
گونهنیروی هوایی
نقشرزم هوایی[۱]
اندازه۷۰٬۰۰۰ نیروی فعال[۲]
۸٬۰۰۰ نیروی ذخیره[۲]
تقریباً ۹۷۰ هواگرد
بخشی ازنیروهای مسلح پاکستان
مقر فرماندهیستاد هوایی، اسلام‌آباد
نام(های) مستعارپی‌ای‌اف
شعار(ها)رسمی: اردو: قوم کا سرمایه افتخار[۳]
به فارسی: سرمایه افتخار ملت
رایج: صحراست که دریاست ته بال و پر ماست[۴]
رنگ‌ها            
سالگردها۷ سپتامبر (روز نیروی هوایی)
نبردها
درگیری‌های بزرگ و عملیات‌های زمان جنگ
وبگاه
فرماندهان
فرمانده کل قوا رئیس‌جمهور عارف علوی
نشان
Roundel
Fin flash
پرچم
ناوگان هوایی
جنگندهمیراژ ۵، میراژ ۳، پهپاد براق، اف ۱۶، جی‌اف-۱۷ تاندر، چنگدو جی-۱۰
هواپیمای الکترونیکداسو فالکن ۲۰، Saab 2000 Erieye, ZDK-03 (AEW)
بالگردآئروسپاسیال آلوئت ۳، میل-۱۷
هواپیمای رهگیرچنگدو جی-۷
هواگرد شناساییداسو میراژ ۳، Falco UAV, Jasoos II Bravo+
هواگرد آموزشیFT-5، K-8P, MFI-17، MFI-395، C-12، سسنا تی-۳۷ تویت
هواپیمای باریبوئینگ ۷۰۷، ایرباس ای۳۱۰، لاکهید سی-۱۳۰ هرکولس، CN-235، ساب ۲۰۰۰ Harbin Y-12
هواپیمای سوخت‌رسانایلیوشین-۷۸

نیروی هوایی پاکستان (به اردو: پاک فِضائیه و به انگلیسی: Pakistan Air Force) [۷] شاخه رزم هوایی در نیروهای مسلح پاکستان است که افزون بر دفاع هوایی پاکستان، نقش پشتیبانی هوایی از نیروی دریایی و نیروی زمینی و همچنین ترابری هوایی استراتژیک را برعهده دارد. براساس گزارش مؤسسه بین‌المللی مطالعات استراتژیک، تا سال ۲۰۲۱ این نیرو بیش از ۷۰۰۰۰ نیروی فعال و دست‌کم ۹۷۰ هواگرد دارد.[۸] وظیفه اصلی آن «ارائه کارآمدترین، مطمئن‌ترین و به‌صرفه‌ترین دفاع هوایی از پاکستان در هم‌افزایی با دیگر سازمان‌های داخلی» است. نیروی هوایی پاکستان از زمان تأسیس خود در سال ۱۹۴۷، در عملیات‌های جنگی مختلف حاضر بوده‌است و از ماموریت‌ها رزمی و امدادی نیروهای مسلح پاکستان پشتیبانی هوایی کرده‌است.[۹] ماده ۲۴۳ قانون اساسی پاکستان، رئیس‌جمهور پاکستان را به‌عنوان فرمانده غیرنظامی نیروهای مسلح پاکستان منصوب می‌کند. رئیس‌جمهور با مشورت و تأییدیه مورد نیاز از نخست‌وزیر پاکستان، فرمانده نیروی هوایی را که طبق قانون یک ژنرال چهار-ستاره است، منصوب می‌کند.[۱۰]

جستارهای وابسته

[ویرایش]

منابع

[ویرایش]
  1. Barvarz, Fartash (2012). Islamic Atomic Bomb (google books) (به انگلیسی) (1st ed.). Bloomington, Indiana, U.S.: AuthorHouse. p. 116. ISBN 978-1-4269-2366-1. Archived from the original on 5 February 2023. Retrieved 10 February 2019.
  2. ۲٫۰ ۲٫۱ Iqbal, Saghir (2018). "(§Air Force)". Pakistan's War Machine (Google books (Paperback)) (به انگلیسی) (1st ed.). New York, U.S.: CreateSpace Independent Publishing Platform. p. 366. ISBN 978-1-986169-42-4. Archived from the original on 5 February 2023. Retrieved 10 February 2019.
  3. "Pakistan Air Force - A Symbol of Pride for the Nation." بایگانی‌شده در ۴ ژوئن ۲۰۲۰ توسط Wayback Machine Pakistan Air Force, 17 May 2020, Retrieved: 17 May 2020.
  4. تصویر نماد نیروی هوایی پاکستان
  5. "A Hostile Middle East". 7 December 2020. Archived from the original on 3 July 2022. Retrieved 3 July 2022.
  6. "Saudi-Pak relations are unique". Archived from the original on 3 July 2022. Retrieved 3 July 2022.
  7. واژه «پاک» معمولاً در جنوب آسیا (و همچنین خارج از آن) برای اشاره به کشور پاکستان یا هر چیز مرتبط با آن استفاده می‌شود. برابر یک‌به‌یک «نیروی هوایی پاکستان» در زبان اردو، "پاکستان ہوائی فوج" است.
  8. The International Institute of Strategic Studies (25 February 2021). The Military Balance 2021 (به انگلیسی). Routledge, Chapman & Hall, Incorporated. ISBN 978-1-03-201227-8. Archived from the original on 5 February 2023. Retrieved 21 August 2021.
  9. PAF. "History of PAF". AIr Force ISPR. Archived from the original on 15 December 2011. Retrieved 28 November 2014.
  10. "Article 243". Archived from the original on 5 February 2012. Retrieved 18 January 2013.

پیوند به بیرون

[ویرایش]