از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
نوش آذر (آذرنوش)[۱] نام یکی از پسران اسفندیار است که در نبرد رستم و اسفندیار به دست زواره کشته شد.[۲]
در شاهنامه فردوسی از چهار پسر اسفندیار به نام های بهمن، مهرنوش، طوش و آذرنوش نام برده می‌شود:
که نوش آذر و بهمن و مهرنوش با اسفندیار به جنگ ارجاسب رفتند :
| بدان روزگار اندر اسفندیار | | به دشت اندرون بد ز بهر شکار |
| ازان دشت آواز کردش کسی | | که جاماسپ را کرد خسرو گسی |
| چو آن بانگ بشنید آمد شگفت | | بپیچید و خندیدن اندر گرفت |
| پسر بود او را گزیده چهار | | همه رزم‌جوی و همه نیزه‌دار |
| یکی نام بهمن دوم مهرنوش | | سیم نام او بُد دل افروز طوش |
| چهارم بُدش نام نوش‌آذرا | | نهادی کجا گنبد آذرا[۳] |
| چو نوش آذرو بهمن و مهرنوش | | برفتند یکسر پر از جنگ و جوش |
در داستان رستم و اسفندیار کشته شدن نوش آذر چنین آمده است، که بعد از کشته شدن الوا به دست نوش آذر، زواره به انتقام‌جویی از آن به جنگ نوش آذر می شتابد:
| چو از دور نوش‌آذر او را بدید | | بزد دست و تیغ از میان برکشید |
| یکی تیغ زد بر سر و گردنش | | بدو نیمه شد پیل‌پیکر تنش |
| زواره برانگیخت اسپ نبرد | | به تندی به نوش‌آذر آواز کرد |
| که او را فگندی کنون پای دار | | چو الوا ی را من نخوانم سوار |
| زواره یکی نیزه زد بر برش | | به خاک اندر آمد همانگه سرش |
| چو نوش‌آذر نامور کشته شد | | سپه را همه روز برگشته شد |
- حسین، الهی قمشه‌ای (۱۳۸۶). شاهنامه فردوسی. ترجمهٔ ناهید فرشادمهر. تهران: نشر محمد. شابک ۹۶۴-۵۵۶۶-۳۵-۵.
- جهانگیری، علی (۱۳۶۹)، فرهنگ نام‌های شاهنامه، تهران: انتشارات برگ
- دانایی، فریده (۱۳۶۷)، فرهنگ نام‌های ایرانی، تهران: انتشارات نگاه
