پرش به محتوا

سوخو-۳۵

صفحه حفاظت‌شده
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

سوخو سو-۳۵
Su-27M / Su-35
یک سو-۳۵اس متعلق به نیروی هوایی روسیه
کاربری جنگنده چندمنظوره
جنگنده برتری هوایی
کشور سازنده شوروی
روسیه (از ۱۹۹۱)
گروه طراحی سوخو
سازنده کمسومولسک
نخستین پرواز سو-۲۷ام: ۲۸ ژوئن ۱۹۸۸
سو-۳۵اس: ۱۹ فوریه ۲۰۰۸
معرفی‌شده در فوریه ۲۰۱۴
وضعیت در حال خدمت
کاربر اصلی روسیهنیروی هوایی روسیه
چین نیروی هوایی چین
ساخته‌شده سو-۲۷ام: ۱۹۸۷–۱۹۹۵
سو-۳۵اس: ۲۰۰۷-اکنون
تعداد ساخته‌شده ۱۵۱
هزینه هر فروند قیمت بومی: ۴۰ میلیون (نسخه قابل پرواز غیرمسلح)
۶۵ میلیون دلار (کاملا مسلح) (۲۰۰۹)
قیمت صادراتی: ۸۴ تا ۱۰۰ میلیون دلار (کاملا مسلح ۲۰۱۸)
توسعه‌یافته از سوخو-۲۷
گونه‌ها سوخو-۳۷

سوخو سو-۳۵ (به روسی: Сухой Су-35)، جنگنده چندمنظوره اَبَرچابک تک‌خلبان و نسل چهارم ساخت کشور روسیه با قابلیت مانور بالاست که به عنوان یک جنگنده برتری هوایی طراحی شده است. سوخو-۳۵ در سازمان ناتو با نام فلانکر-E شناخته می‌شود. این هواپیما توانایی انجام گستره‌ای از دشوارترین مانورها از جمله مانور کبرا، مانور کولبیت، مانور زنگوله (بِل)، مانور تِیل اِسلاید و مانور هوک را در بالاترین کیفیت داراست. این هواپیما می‌تواند در کمتر از ۵ ثانیه سرعت خود را به صفر رسانده و کاملاً تغییر جهت دهد.

پیشینه

یک فروند سوخو-۳۵اس از گروه شوالیه‌های روسیاین گروه تنها چهار فروند سوخو-۳۵ در ناوگان دارد

در دهه ۱۹۸۰، سوخو به دنبال ارتقای جنگنده سوخو-۲۷ بود. نتیجهٔ بهبود ویژگی‌های آیرودینامیکی سوخو-۲۷، جنگنده‌ای با نام سوخو-۲۷ام بود. سوخو-۲۷ام نخستین پروازش را در ژوئن ۱۹۸۸ انجام داد. روسیه تنها ۱۴ فروند سوخو-۲۷ ساخت که تعدادی از آنها به‌وسیله تیم نمایش هوایی شوالیه‌های روسی به‌کار گرفته شد و سپس بازنشسته شدند. این هواپیما به بسیاری از کشورها از جمله برزیل، هند، کره جنوبی و ترکیه نیز پیشنهاد شده بود. پروژه سوخو-۲۷ درنهایت با چند ارتقا به سوخو-۳۵ تبدیل شد و محصول نهایی با نام «سوخو-۳۵ اس» شناخته می‌شود.

سوخو-۳۵ نسبت به سوخو-۲۷ام، از ویژگی‌های آیرودینامیکی و مانورپذیری بهتر، برد بیشتر، موتور قوی‌تر، وسایل الکترونیکی و تجهیزات ارتباطات هوایی پیشرفته‌تری برخوردار است. پس از ساخت اولین گونه از سوخو-۳۵ اولیه، سپس سوخو-۳۷ به‌عنوان مدل توسعه‌یافته از سوخو-۳۵ که دارای قابلیت جهت‌دهی رانش است به‌صورت آزمایشی تولید شد. هیچ‌کدام از جنگنده‌های نامبرده، در تعداد بالا تولید نشدند. سپس سوخو-۳۵یوبی و سوخو-۳۵بی‌ام ساخته‌شدند که به عنوان جنگنده‌های نسل ++۴ شناخته می‌شوند. درنهایت در سال ۲۰۱۰ میلادی، خط تولید مدل جدید این جنگنده با عنوان سوخو-۳۵ اس در روسیه راه‌اندازی شد[۱] که تا سال ۲۰۲۱ میلادی ۱۳۹ فروند از آن تولید شده است.

ویژگی‌ها

در آغاز پروژهٔ سوخو-۳۵ مدل‌های پیش‌نمونه با پیش‌بال ساخته شده بودند؛ ولی در ادامهٔ پروژه برای کاهش سطح مقطع راداری و همچنین چابکی در مانور هوایی، مهندسان تصمیم گرفتند که این پیش‌بالها را حذف کنند. مدل دارای پیش‌بال دیگر ساخته نمی‌شود و در مجموع تنها ۱۵ فروند سوخو-۳۵ با پیش‌بال ساخته‌شده است. همهٔ نمونه‌های صادراتی نیز بدون پیش‌بال هستند.[۲] سوخو-۳۵ از رادار بسیار نیرومند N035 ایربیس E بهره می‌برد که به پلنگ برفی مشهور است. این رادار مدل پیشرفته‌ای از رادار N011M است که در جنگندهٔ سوخو-۲۷ام به کار رفته است. این رادار توانایی شناسایی اهداف هوایی در فاصلهٔ ۴۰۰ کیلومتری را دارد و می‌تواند ۳۰ هدف هوایی را از فاصلهٔ ۳۰۰ کیلومتری رهگیری کرده و همزمان با ۸ فروند از آنها درگیر شود. از آنجایی‌که این رادار چندمنظوره دارای فناوری دهانهٔ ترکیبی است، توانایی ارائهٔ تصویرهای باکیفیت از سطح زمین و عوارض جغرافیایی را دارا می‌باشد.[۳] این جنگنده همچنین از یک سامانهٔ پیشرفته با نام OLS-35 بهره می‌برد که یک سامانهٔ اوپتو الکترونیک است که می‌تواند روشهای گوناگونی از رهگیری، ازجمله جستجو و ردیابی فروسرخ را در اختیار خلبان قرار دهد.[۴] جنگندهٔ سوخو-۳۵ می‌تواند از فاصلهٔ ۳۰۰ کیلومتری موشکهای هوا به هوا یا کروز شلیک کند.[۵][۶] این جنگنده از دو موتور AL-41F1S بهره می‌برد که از فناوری جهت‌دهی رانش برخوردار است. پیکربندی سامانه‌های جهت‌دهی رانش در سوخو-۳۵ همانند پیکربندی به‌کار رفته در جنگنده‌های سوخو-۳۰ ام‌کی‌آی و سوخو-۵۷ است. این فناوری، با حرکت دادن نازلِ موتورها، به سوخو-۳۵ این امکان را می‌دهد تا دینامیک پرواز خود را به‌سرعت تغییر دهد و توانایی اَبَر چابکی به‌دست بیاورد تا با این روش بتواند پس از بروز واماندگی (استال)، همچنان با سرعت پایین مانور بدهد. این شیوهٔ رزم با روش‌های غربی تفاوت بسیاری دارد؛ زیرا روش‌های غربی با تکیه بر حفظ و نگهداشتِ انرژی جنبشی جنگنده صورت می‌پذیرد و همیشه با سرعت بالا انجام می‌شود.[۷]

سِرگِی بوگدان، خلبان ارشد آزمایش‌های شرکت سوخو:

یک نبرد کلاسیک هوایی بین دو جنگنده، در سرعت‌های زیاد آغاز می‌شود. این احتمال زیاد است که خلبان موشک خود را خطا بزند؛ زیرا با توجه به روش‌های مانور فرار از موشک دشمن، احتمالاً همین‌طور خواهد شد و آن نبرد هوایی خیلی طول خواهد کشید. پس از انجام مانور فرار توسط هواپیمای دشمن، سرعت آن هواپیما کاهش پیدا کرده است و هواپیمای هدف در سرعت پایینی قرار دارد؛ در این لحظه این امکان وجود دارد که هردو هواپیما در وضعیتی باشند که نمی‌توانند به یکدیگر شلیک کنند؛ ولی ویژگی ابرچابکی این امکان را می‌دهد که خلبان بتواند سر جنگندهٔ خود را تنها در مدت ۳ ثانیه بچرخاند و یکبار دیگر نیز شلیک کند.

[۸]

موتورهای سوخو-۳۵ این امکان را فراهم کردند که خلبان بتواند بدون استفاده از پس‌سوز به سرعت زبرصوت دست پیدا کند.[۹] بنا بر گزارش کارلو کوپ، تحلیلگر ارشد «اندیشکدهٔ مطالعات هوایی استرالیا»، ویژگی پرواز ابرپیمایشی که در سوخو-۳۵ وجود دارد، موجب می‌شود که این جنگنده بتواند با هواپیماهای دیگر که با سرعت و ارتفاع بیشتری پرواز می‌کنند به‌راحتی درگیر و پیروز شود.[۱۰] کوپ ادعا کرد که این ویژگی باعث شده تا سوخو-۳۵ به‌راحتی در نبرد با جنگندهٔ اف-۳۵ پیروز باشد.[۱۱] شرکت آمریکایی رند کورپوریشن پس از یک پژوهش در سال ۲۰۰۸ میلادی، جنگندهٔ سوخو-۳۵ را برتر از اف-۳۵ نامید و اینگونه ارزیابی کرد که به ازای سقوط هر فروند جنگندهٔ سوخو-۳۵، این هواپیما توانایی سرنگون کردن نرخ ۲٫۴ جنگنده اف-۳۵ را دارد که نسبت ۱ به ۲٫۴ را ایجاد می‌کند.[۱۲] در پاسخ به این ادعاها، شرکت لاکهید مارتین و وزارت دفاع ایالات متحده آمریکا این گفته‌ها را بی‌پایه و اساس خواندند و اینگونه بیان کردند که به استثنای اف-۲۲، جنگندهٔ اف-۳۵ در نبردهای هوایی به میزان ۴ برابر، برتر از هر جنگندهٔ دیگر بر روی زمین است.[۱۳]

تاریخچهٔ عملیاتی

روسیه

شبیه‌ساز کابین سوخو-۳۵اس(کابین سوخو-۳۵ تنها دارای دو نمایشگر بزرگ است)

در ژانویه سال ۲۰۱۶ میلادی، روسیه تصمیم گرفت برای اولین بار در تاریخ، جنگندهٔ سوخو-۳۵ را به یک عملیات واقعی به سوریه اعزام کند. از این رو، چهار فروند جنگنده سوخو-۳۵-اس به پایگاه هوایی حمیمیم در ساحل مدیترانه اعزام شدند.[۱۴] این اقدام بخاطر تنش‌های بین ترکیه و روسیه انجام شده بود که دولت ترکیه، روسیه را به نقص حریم هوایی ترکیه محکوم کرده‌بود و با هواپیماهای اف۱۶ خود در حریم سوریه گشت‌زنی می‌کرد و برای هواپیماهای روسی و سوری مزاحمت ایجاد می‌کرد؛ بنابراین روسیه مجبور شد چهار فروند از برترین رهگیرهای خود را به سوریه اعزام کند تا از هواپیماهای سوخو-۳۰اس. ام که مشغول گشت‌زنی هوایی بودند و همچنین بمب‌افکن‌های روسی سوخو-۲۴ و سوخو-۳۴ پشتیبانی کند.[۱۵][۱۶] اعزام به سوریه موجب شد که مشکلات زیادی در این جنگنده، ازجمله نقص‌های اویونیک آن شناسایی و برطرف شوند. همچنین به گفتهٔ رئیس یونایتد ایرکرفت کورپوریشن، اعزام به سوریه موجب شد که این جنگنده به‌خوبی به جهانیان معرفی شود.[۱۷][۱۸]

سوخو-۲۷ام

در روز ۲۰ اوت ۲۰۱۹ میلادی، دو سوخو-۳۵-اس روسی از پایگاه هوایی حمیمیم بلند شدند تا یک عدد جنگندهٔ اف-۱۶ ترکیه را که قصد حمله به ادوات ارتش سوریه در جنوب ادلب بود از منطقه دور کنند. درنهایت سوخوها، اف-۱۶ ترکیه را مجبور به ترک آسمان سوریه کردند.[۱۹]

در روز ۲۶ اوت ۲۰۱۹، دو سوخو-۳۵-اس روسی، یک جنگندهٔ نیروی هوایی اسرائیل که نوع آن گزارش نشده است را، بر فراز آبهای مدیترانه رهگیری کردند. این جنگنده پس از یکبار حمله به مواضع ارتش سوریه، خود را برای موج دوم حملات آماده می‌کرد که در این کار ناموفق ماند و توسط سوخو-۳۵ها مجبور به عقب‌نشینی و بازگشت به اسرائیل شد.[۲۰] در ۱۰ سپتامبر ۲۰۱۹، چندین هواپیمای جنگندهٔ اسرائیلی در جنوب سوریه، توسط سوخو-۳۵های روسی رهگیری و مجبور به عقب‌نشینی شدند. جنگنده‌های اسرائیل، قصد حمله به پایگاه‌های نظامی در جنوب سوریه را داشتند.[۲۱] رهگیری دیگر در تاریخ ۱۹ سپتامبر ۲۰۱۹ رخ داد که دو سوخو-۳۵-اس روسی از حملهٔ یک جنگندهٔ اسرائیلی به حومهٔ دمشق جلوگیری کردند.[۲۲]

سوخو-۳۵اس

در ۱۵ اکتبر ۲۰۱۹، همزمان با حمله نظامی ترکیه به شمال سوریه یک جنگندهٔ اف-۱۶ ترکیه که قصد بمباران مرکز فرماندهی نظامی نیروهای دموکراتیک سوریه در شهر منبج را داشت، توسط دو سوخو-۳۵-اس روسی رهگیری و از ادامهٔ حمله بازداشت.[۲۳]

در ۱۲ نوامبر ۲۰۱۹، یک سوخو-۳۵اس روسی، جنگنده بمب‌افکن اسرائیلی را که پیشاپیش حمله‌های خود را به پایگاه‌های سوریه آغاز کرده بود، شناسایی کرد و آن هواپیما را از ادامهٔ حمله بازداشت.[۲۴]

چین

در سالهای آغازین دهه ۹۰ میلادی، چین گفتگوهای خرید جنگندهٔ سوخو-۲۷-ام از روسیه را آغاز کرد و قرارداد خرید ۱۲۰ فروند جنگنده را بستند. سوخو نیز پذیرفت که خط تولید مشترک سوخو-۲۷-ام را در چین راه‌اندازی کند که به‌صورت سی‌کی‌دی ارائه می‌شده است.[۲۵] ولی وزارت خارجهٔ روسیه از این معامله جلوگیری کرد؛ زیرا چین که در گذشته جنگنده‌های سوخو-۲۷ را خریده بود و پیمان بسته بود که آن را مهندسی معکوس نخواهد کرد، درنهایت پیمان‌شکنی کرده و اقدام به ساخت سوخو-۲۷ کرده بود. از این رو، روسیه از ترس اینکه مبادا چین دوباره چنین کاری کند، جنگنده‌های سوخو-۳۵ و توپولف تو-۲۲ام را به چین نفروخت.[۲۶]

نازل موتور سوخو-۳۵اس مجهز به فناوری جهت‌دهی رانش است که با اهرم کابین خلبان در ارتباط است و در راستای هر سه بُردار حرکت می‌کند

در نوامبر سال ۲۰۱۵، چین برای خرید ۲۴ فروند جنگنده سوخو-۳۵ از روسیه، قراردادی به ارزش ۲ میلیارد دلار امضاء کرد.[۲۷][۲۸] درحالی‌که چین در سال ۲۰۰۶ خواهان خریدن جنگنده‌های پیشرفته سوخو-۳۵ بود،[۲۹] ولی روسیه تنها در سال ۲۰۱۰ حاضر به گفتگو دربارهٔ فروش آنها شد. در سال ۲۰۱۲ قراردادهایی بسته شد ولی مذاکرات تا سال ۲۰۱۵ نیز ادامه پیدا کردند و نهایی نشدند.[۳۰][۳۱][۳۲][۳۳] این گفتگوها تنها پیرامون مسائل مربوط به «حق مالکیت» به درازا انجامید؛ زیرا پیش از این، چین هواپیماهای سوخو-۲۷-SK و سوخو-۳۳ را مهندسی معکوس کرده بود و از روی این دو هواپیما، جنگنده‌های Shenyang J-11 و Shenyang J-15 را ساخت.[۳۴] حتی اگر چین پیمان می‌بست که قطعات سوخو-۳۵ را مهندسی معکوس نکند، روسیه باز هم از آن می‌ترسید که چین بدنهٔ سوخو-۳۵ را مهندسی معکوس کرده و آن را با تجهیزات بومی خود آماده کند و به نام سوخو-۳۵ به مشتریان خود بفروشد؛ بنابراین روسیه از چین پیمان کتبی خواست تا هیچ چیز از سوخو-۳۵ را کپی نکند.[۳۴] منابع صنعتی بر این باورند که چینی‌ها به موتور سَتِرن۴۱ (AL-41FS1) و رادار ایربیس (Irbis-E) چشم داشتند که باعث شد به این جنگنده علاقه‌مند شوند.[۳۲][۳۵] روسیه بیان کرد که به دلیل ریسک بالای این معامله از بابت مهندسی معکوس چینی‌ها، کشور چین باید ۴۸ جنگنده سوخو-۳۵ بخرد تا روسیه حاضر شود این معامله را انجام دهد. پیش از این، حداقل میزان خرید این جنگنده از روسیه، عدد ۲۴ فروند بوده است.[۳۶] این معامله شامل هیچ‌گونه انتقال فناوری از روسیه به چین نمی‌شود.[۲۹]

سوخو-۳۵اس

درنهایت نخستین جنگنده‌ها در سال ۲۰۱۶ به چین تحویل داده شدند که ۴ فروند بودند. سپس ۱۰ فروند در سال ۲۰۱۷ و ۱۰ فروند نهایی نیز در سال ۲۰۱۸ به چین تحویل داده شد.[۳۷][۳۸] ارتش چین ادعا کرد، از آنجاییکه روسیه می‌دانست چین هواپیمای چنگدو جی-۲۰ را ساخته و خریدن سوخو-۳۵ برای چین، آخرین خرید هواپیما از روسیه خواهد بود، روسیه برای اینکه ضرر نکند حاضر به فروش این جنگنده به چین با قرارداد ۲۴ فروندی شد. درنهایت این جنگنده به تعداد ۲۴ فروند در سال ۲۰۱۸ رسماً به ارتش چین پیوست و همگی در جنوب شرقی این کشور مستقر شدند.[۳۹][۳۸] چین برای ایجاد بازدارندگی در برابر نیروی هوایی تایوان کل ناوگان سوخو-۳۵ خود را در پایگاه ششم هوایی استان گوانگ‌دونگ مستقر کرده است.[۳۸]

در سال ۲۰۱۸، ایالات متحده آمریکا، کشور چین را به جرم انتقال پول در سال ۲۰۱۷ به روسیه برای خریدن جنگنده سوخو-۳۵ و همچنین تراکنش مالی سال ۲۰۱۸ مربوط به خریدن پدافند هوایی اس-۴۰۰ و قطعات مربوط به آن تحریم کرد.[۴۰] درسال ۲۰۱۹، کشور روسیه پیشنهاد فروش سوخو-۳۵ بیشتری را به چین داد.[۴۱]

خریداران احتمالی

در سال ۲۰۱۴، روسیه پیشنهاد فروش سوخو۳۵ را به اندونزی داد تا جنگنده‌های کهنسال نورثروپ اف-۵ خود را بازنشسته کند.[۵۱] یک سال بعد، نیروی هوایی اندونزی پس از بازدید و مقایسهٔ جنگندهٔ سوخو-۳۵ با یوروفایتر تایفون، داسو رافال، اف-۱۶ فالکن و ساب ۳۹ گریپن، درنهایت سوخو-۳۵ را انتخاب کرد. اندونزی بر سر خریدن ۱۱ فروند جنگنده، با روسیه به توافق رسید.[۵۲][۵۳] در سال ۲۰۱۸ قرارداد به ارزش ۱٫۱۴ میلیارد دلار نهایی شد.[۵۴] قرار بر این بود که جنگنده‌ها در سال ۲۰۱۸ به اندونزی تحویل داده شوند، ولی این قرارداد بخاطر تهدیدات آمریکا به تأخیر افتاده و دیرکرد داشته است.[۵۵] واشینگتن، اندونزی را درصورت خریدن سوخو-۳۵ تهدید به تحریم اقتصادی کرد،[۵۶] تا ماه مه ۲۰۲۰ میلادی، هیچ هواپیمایی از سوی روسیه به اندونزی تحویل داده نشده است و به گزارش بلومبرگ، کشور اندونزی زیر فشارهای آمریکا حاضر به لغو قرارداد و خریدن هواپیمای اف-۳۵ لایتنینگ شده است.[۵۷] سرانجام در سال ۲۰۲۱ اندونزی اعلام کرد که به‌جای خرید سوخو-۳۵ قصد دارد جنگنده‌های اف-۱۵ خود را به‌روزرسانی کند و تعدادی داسو رافال نیز از فرانسه بخرد.[۵۸][۵۹]

الجزایر پس از اینکه میگ-۳۵ را در ارزیابی‌های خود مردود اعلام کرد، در سال ۲۰۱۸ قراردادی را با سوخو امضاء کرد و ۱۸ فروند هواپیمای سوخو-۳۵-اس سفارش داد. این قرارداد نهایی شده است.[۶۰]

در دهه ۹۰ میلادی، امارات جنگنده سوخو-۲۷-ام را مورد ارزیابی قرار داد.[۶۱] ولی درنهایت به دلیل رابطهٔ خوبی که با فرانسه داشت، میراژ ۲۰۰۰ را خریداری کرد. امارات در سال ۲۰۱۵ گفتگو با روسیه را آغاز کرد و در سال ۲۰۱۷ توافق بر سر خرید ۲۴ فروند امضاء شد. همچنین امارات پیشنهاد ساخت یک جنگنده نسل پنجم بر اساس هواپیمای میگ-۲۹ را به روسیه داد.[۶۲][۶۳]

در ارتفاع سوخت‌گیری هوایی

قرارداد هند و روسیه به این صورت بود که سوخو-۵۷ را در خلال یک پروژهٔ مشترک بسازند.[۶۴] هند نسبت به خرید جنگندهٔ سوخو-۵۷ بی‌میلی نشان داده و از ویژگی‌های این جنگنده راضی نیست؛ مشکلات موتوری و هزینه‌های بالای این جنگنده موجب شده که هند پروژه مشترک خود با روسیه برای تولید سوخو-۵۷ در هندوستان را متوقف کند. همچنین از میزان رادارگریزی جنگنده سوخو-۵۷ رضایت نداشته‌اند و به گفتهٔ خود، نااُمید شدند. هند در آوریل ۲۰۱۸ رسماً از پروژه مشترک خود با روسیه برای تولید سوخو-۵۷ هندی کناره‌گیری کرد.[۶۵][۶۶][۶۷][۶۸]

در ماه مارس ۲۰۱۹، مصر اعلام کرد که قرارداد سال ۲۰۱۸ با روسیه بر سر خرید بیش از ۲۴ جنگنده سوخو-۳۵ به ارزش ۲ میلیارد دلار تکمیل شده است. در ماه ژوئیه ۲۰۱۹، مایک پومپئو، وزیر سابق امور خارجه ایالات متحده آمریکا به مصر هشدار داد که خریدن چنین سامانهٔ پیشرفته‌ای موجب خواهد شد که آمریکا برپایهٔ قانون مقابله با دشمنان آمریکا از طریق تحریم‌ها، مصر را تحریم کند.[۶۹] در نوامبر ۲۰۱۹، آمریکا دوباره به مصر دربارهٔ خرید سوخو-۳۵ هشدار داد و نهایی شدن این معامله را برابر با تحریم مصر دانست.[۷۰][۷۱][۷۲]

سوخو-۳۵

از ۱۹ می ۲۰۲۰، روسیه تولید سوخو-۳۵ برای مصر را آغاز کرد و اولین ۵ جنگنده تولیدی از کمسومولسک در ۲۸ ژوئیه ۲۰۲۰ برخاستند[۷۳] تا ژوئن ۲۰۲۱، ۱۷ فروند برای مصر تولید شد.[۷۴][۷۵] یک روزنامه مصری به نام آرابو در ۵ ژانویه ۲۰۲۲ گزارش داد که مصر، الجزایر و اندونزی اعلام کردند که سفارش‌های سوخو-۳۵ خود را با روسیه لغو خواهند کرد.[۷۶]در مارس ۲۰۲۲، توافقی با آمریکا برای فروش انواع اف-۱۵ ای به نیروی هوایی مصر اعلام شد که تأیید می‌کند، مصر قرارداد سوخو-۳۵ را رها یا لغو کرده است و جنگنده‌هایی که در اصل برای مصر تولید شده‌اند به جای آن به ایران تحویل داده می‌شوند[۷۷][۷۸][۷۹] و برای جنگنده‌های اف-۱۵ ای نیز پس از تعیین قیمت و تاریخ تحویل، یک قرارداد باید نهایی شود.[۸۰] مصر نیز به‌جای سوخو-۳۵ها، ۳۰ فروند رافال سفارش داد.[۸۱]

پس از اینکه ترکیه با خریدن سامانه پدافند هوایی روسی اس-۴۰۰ از سوی ایالات متحده آمریکا مورد انتقاد قرار گرفت و از حق داشتن اف-۳۵ محروم شد، روسیه پیشنهاد فروش سوخو-۳۵ را به این کشور ارائه کرد.[۸۲] «سِرگِی چیمیزوف» مدیرعامل شرکت روسی روستخ در سال ۲۰۱۹ گفت: «درصورتی که همکاران ترکیه‌ای ما تمایلی برای خریدن سوخو-۳۵ داشته باشند، روسیه آمادگی خود را برای تحویل این جنگنده‌ها به ترکیه اعلام می‌کند.»[۸۳][۸۴]

سایر کشورها

قزاقستان،[۸۵] کره شمالی،[۸۶][۸۷] پاکستان[۸۸][۸۹] و سودان[۹۰] نیز به این هواپیما علاقه‌مند هستند ولی روسیه به دلیل تحریم‌های آمریکا، از فروش سوخو-۳۵ به برخی از این کشورها خودداری کرده است.

قراردادهای لغو شده

در دهه ۹۰ میلادی، برزیل به دنبال خریدن جنگنده سوخو-۲۷-ام از روسیه بود تا با این روش بتواند جنگنده‌های کهنسال داسو میراژ ۳ خود را جایگزین و بازنشسته کند.[۹۱] در سال ۲۰۰۱ پس از مقایسه سوخو-۲۷-ام با «میراژ ۲۰۰۰ بی. آر» که مدل پیشرفتهٔ داسو میراژ-۲۰۰۰ است، سوخو را برگزید. اگر این معامله انجام می‌شد، سوخو-۲۷ نخستین جنگندهٔ سنگین آمریکای جنوبی لقب می‌گرفت.[۹۲][۹۳] گرچه با اینکه برزیل سوخو-۲۷-ام را به میراژ ۲۰۰۰ ترجیح داد، ولی این قرارداد به دلیل برخی از مسائلی که دولت برزیل آن را «مشکلات سیاسی داخلی» نامید، تا سال ۲۰۰۳ به تعویق افتاد و در سال ۲۰۰۵ قرارداد به‌طور رسمی باطل شد.[۹۲][۹۳] برزیل دوباره در سال ۲۰۰۷ تصمیم به بازنشسته کردن هواپیماهای فرسودهٔ AMX International، نورثروپ اف-۵ و داسو میراژ ۳ کرد. گزینه‌های نیروی هوایی برزیل شامل نمونه‌های بروزرسانی شده و پیشرفته‌ای از جنگنده‌های اف-۱۸ اف سوپر هورنت، اف-۱۶ بی. آر، ساب گریپن ان. جی، داسو رافال، یوروفایتر تایفون و مدل نوین سوخو-۳۵ بود.[۹۴] باوجود اینکه برزیل در سال ۲۰۰۸ میلادی، سوخو-۳۵ را از لیست خرید خود خط زد، روسیه پیشنهاد فروش ۱۲۰ جنگنده به‌همراه انتقال کامل فناوری از روسیه به برزیل را به این کشور داد.[۹۵] همچنین برزیل را به مشارکت در پروژه سوخو-۵۷ دعوت کرد.[۹۶] در دسامبر ۲۰۱۳، برزیل جنگنده سبک و ارزان ساب گریپن ان. جی را به دلیل هزینه‌های پایین نگهداری و همچنین انتقال فناوری از سوئد به برزیل، به‌عنوان گزینهٔ خود معرفی کرد.[۹۷]
سوخو-۳۵اس در نمایشگاه ماکس سال ۲۰۱۳
در سال ۱۹۹۶، کره جنوبی پروژه‌ای را با نام اف. ایکس راه‌اندازی کرد و به‌دنبال دستیابی به یک هواپیمای جنگندهٔ تازه بود تا هواپیماهای کهنسال اف ۴ فانتوم و اف ۵ تایگر خود را بازنشسته کند؛ بنابراین گزینه‌های داسو رافال، اف-۱۵-K، یوروفایتر تایفون و سوخو-۲۷-ام بر روی میز نیروی هوایی کره جنوبی جای گرفتند.[۹۸] شرکت سوخو، ویژگی‌هایی همانند نازل جهت‌دهی رانش برای موتورها، رادار آرایهٔ فازی و همچنین انتقال فناوری از روسیه به کره جنوبی به‌علاوهٔ راه‌اندازی خط تولید سوخو-۲۷-ام در کره جنوبی را پیشنهاد کرد.[۹۹][۱۰۰] گرچه سوخو-۲۷-ام در همان مراحل آغازین رقابت، حذف شد و نیروی هوایی کرهٔ جنوبی جنگندهٔ اف-۱۵-K را انتخاب کرد.[۱۰۱]
ونزوئلا یکی از آن کشورها بود که به تعداد زیادی سوخو نیاز داشت. در سال ۲۰۰۶ هوگو چاوز تعداد ۲۴ سوخو-۳۰ ام.کی. ۲ سفارش داد تا هواپیماهای زمینگیر اف-۱۶ خود را کنار بگذارد. اف-۱۶های ونزوئلا به دلیل تحریمهای آمریکا، بدون قطعه باقی مانده بودند و سوخو-۳۰ بهترین گزینه برای جایگزینی آنها بشمار می‌رفت.[۱۰۲] هواپیماهای سوخو-۳۰ از سال ۲۰۰۶ تا ۲۰۰۸ به نیروی هوایی ونزوئلا تحویل داده شدند.[۱۰۳] دولت ونزوئلا به سوخو-۳۵ علاقه نشان داد.[۱۰۴][۱۰۵] ولی درحالی که انتظار می‌رفت ونزوئلا سوخو-۳۵ را سفارش دهد، این کشور در سال ۲۰۱۶ سوخو-۳۰ را به آن ترجیح داد سفارشی دوباره به روسیه برای خرید سوخو-۳۰ ارائه کرد.[۱۰۳]
لیبی نیز یکی دیگر از مشتریان سوخو-۳۵-اس بود و تعداد ۱۲ تا ۱۵ فروند سفارش داده بود؛ ولی با آغاز جنگ داخلی لیبی و مداخله نظامی در لیبی این گفتگوها قطع شدند.[۱۰۶]

گونه‌ها

پیش‌نمونه

سوخو-۲۷ام

مدل سوخو-۲۷ام یک پروژهٔ آزمایشی برای بروزرسانی سوخو-۲۷ به یک جنگندهٔ نوین و برتر بود. حرف M در این پروژه بیانگر واژهٔ (به روسی: Modernizerovany) به معنی «نوین‌شده» است.[۱۰۷] این نمونه با بدنه‌ای با خمیدگی بیشتر در بخش میانی و دماغه، افزودن پیش‌بال، افزایش طول دم‌های عمودی، توانایی سوخت‌گیری هوایی، تبدیل ارابهٔ فرود جلو از تک‌چرخی به دوچرخی، به‌کارگیری موتور بهینه‌تری با نام AL-31FM ارائه شده بود.[۱۰۸] درمجموع تنها ۱۴ فروند از سوخو-۲۷-ام ساخته شده است که شامل (۲ فروند پیش‌نمونه، ۹ فروند آزمایشی و ۳ فروند محصول نهایی) بوده است و این پروژه تا پیش از سال ۱۹۹۵ به پایان رسید. این هواپیما هرگز به تولید انبوه نرسیده است.[۱۰۹]

سوخو-۳۷

سوخو-۳۷ یک هواپیمای آزمایشی برای «نمایش فناوری» بوده که با کد T10M11 معرفی شد. عدد ۱۱ به معنای این است که ۱۱ بروزرسانی نسبت به سوخو-۲۷-ام بر روی این هواپیما انجام شده است. این تغییرات شامل افزودن هدایت پرواز برقی، رادار N011M، کابین شیشه‌ای خلبان، موتور AL-31FP با فناوری جهت‌دهی رانش و دیگر بخشهای الکترونیکی بود. گرچه موتور نامبرده دارای مشکلاتی بوده و در ادامهٔ این پروژه، موتور معمولی AL-31F بر روی آن نصب شده است که خود دارای مشکلات زیاد و دوام پایین است.[۱۱۰]
سوخو-۳۵بی‌ام (جلو) و سوخو-۵۷ (پشت)

سوخو-۳۵یوبی

سوخو-۳۵یوبی نیز یک نمونه مشابه سوخو-۲۷-ام بوده است. با این تفاوت که دوسرنشین بوده و برای آموزش استفاده می‌شود.[۱۱۱] با اینکه مدل یوبی یک هواپیمای آموزشی دوسرنشین است ولی به‌خوبی توانایی رزم را دارد.[۱۱۲]

سوخو-۳۵بی‌ام

سوخو-۳۵بی‌ام بی‌ام یک هواپیمای تک‌سرنشین است که بر پایهٔ سوخو-۲۷ام ساخته شده است. بی‌ام سرواژهٔ (به روسی: Bolshaya Modernizatsiya) به معنی «نوین‌سازی گسترده» است. تغییرات بسیار گسترده‌ای در این نسخه رخ داده‌اند که شامل حذف پیش‌بالها و جایگزینی آن با فناوری الکترونیکی، افزودن رادار نیرومند ام۰۳۵ ایربیس-ای، طراحی دوبارهٔ کابین خلبان، افزودن ترمز هوایی، افزودن موتور نیرومند AL-41F1S، و توانایی پرواز ابرپیمایشی است. شرکت سوخو این محصول را برای آزمایش بروزرسانی کرده است و در خط تولید قرار نداده است.[۱۱۳][۱۱۴]
سوخو-۳۵اس درحال بلندشدن از باند

سوخو-۳۵اس

مدل اس به‌عنوان محصول نهایی از ارتقای Su-35BM درنظر گرفته شد و با نام مدل استاندارد رزمی به نیروی هوایی روسیه تحویل داده شد. روسیه ۸۸ فروند سوخو-۳۵-اس در ناوگان دارد.[۱۱۵] بنا به گزارش وبسایتهای خارجی، حرف S معرف واژه روسی Stroyevoy به معنی «پیکارگر» است.[۱۱۶]

کاربران

  •  روسیه: تا پایان سال ۲۰۲۱، تعداد ۱۰۳ فروند مدل اس در ناوگان دارد.[۱۱۷][۱۱۸][۱۱۹] روسیه ۳۰ فروند دیگر نیز سفارش داده تا ناوگان خود را به ۱۳۸ فروند برساند.[۱۲۰][۱۲۱]
  •  چین: ۲۴ فروند مدل اس‌ای در ناوگان دارد.[۱۲۲]

مشخصات

داده‌ها از KnAAPO,[۱۲۳][۱۲۴] Jane's All The World's Aircraft 2013[۱۲۵]

ویژگی‌های کلی

  • خدمه: ۱
  • طول: ۲۱٫۹ متر (۷۱ فوت ۱۰ اینچ)
  • پهنای بال: ۱۵٫۳ متر (۵۰ فوت ۲ اینچ)
  • ارتفاع: ۵٫۹ متر (۱۹ فوت ۴ اینچ)
  • مساحت بال‌ها: ۶۲ متر مربع (۶۷۰ فوت مربع)
  • ماهی‌واره: ۵٪
  • وزن خالی: ۱۹٬۰۰۰ کیلوگرم (۴۱٬۸۸۸ پوند) [۱۲۶]
  • وزن ناخالص: ۲۵٬۳۰۰ کیلوگرم (۵۵٬۷۷۷ پوند) با ۵۰درصد سوخت داخل باک
  • بیشترین وزن برخاست: ۳۴٬۵۰۰ کیلوگرم (۷۶٬۰۵۹ پوند)
  • ظرفیت سوخت: ۱۱٬۵۰۰ کیلوگرم (۲۵٬۴۰۰ پوند) باک داخلی
  • پیشرانه هواگرد: ۲ عدد موتور ۱۱۷s توربوفن با توان ۸۶ کیلو نیوتون خشک - ۱۳۷KN با پس سوز و ۱۴۲KN در حالت اضطراری ساترن ای‌ال-۳۱

عملکرد

  • حداکثر سرعت: ۲٬۴۰۰ کیلومتر بر ساعت (۱٬۴۹۱ مایل بر ساعت؛ ۱٬۲۹۶ گره) / ۲٫۲۵ ماخ در ارتفاع بالا
۱٬۴۰۰ کیلومتر بر ساعت (۸۷۰ مایل بر ساعت؛ ۷۶۰ گره) / ۱٫۱۳ ماخ در ارتفاع دریا
  • سرعت کروز: ۱٬۲۵۰ کیلومتر بر ساعت (۷۷۷ مایل بر ساعت؛ ۶۷۵ گره) /۱٫۱ ماخ (زبرصوت) در ارتفاع متوسط[۱۲۷]
  • بُرد: ۳٬۶۰۰ کیلومتر (۲٬۲۳۷ مایل؛ ۱٬۹۴۴ مایل دریایی) در ارتفاع بالا
۱٬۵۸۰ کیلومتر (۹۸۲ مایل) در ارتفاع دریا
  • بُرد رزمی: ۱٬۶۰۰ کیلومتر (۹۹۴ مایل؛ ۸۶۴ مایل دریایی) تقریبی[۱۲۸]
  • حداكثر ارتفاع: ۱۸٬۰۰۰ متر (۵۹٬۰۰۰ فوت)
  • بارگیری بال: ۴۰۸ کیلوگرم بر متر مربع (۸۴ پوند بر فوت مربع) با ۵۰درصد سوخت
۵۰۰٫۸ کیلوگرم بر متر مربع (۱۰۲٫۶ پوند بر فوت مربع) با سوخت داخلی کاملاً پُر
۰٫۹۲ با سوخت داخلی کاملاً پُر
رادار ایربیس-ای

جستارهای وابسته

منابع

  1. ↑ «Su-35 Flanker-E Multirole Fighter - Airforce Technology». www.airforce-technology.com. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۱۱-۰۹.
  2. ↑ Roblin, Sebastien (2019-05-04). "Russia's Su-35 Spooks the U.S. Air Force. Here's What We Can Tell You". The National Interest (به انگلیسی). Retrieved 2023-11-30.
  3. ↑ Gordon 2007, p.  175.
  4. ↑ Gordon 2007, p. 175
  5. ↑ Butowski 2007, p.  36.
  6. ↑ Gordon 2007, pp. 175–176.
  7. ↑ Sweetman 2013, p.  33.
  8. ↑ الگو:Sweetman 2013, p. 33.
  9. ↑ «Sukhoi unveils 'supercruising' Su-35-1 multi-role fighter». web.archive.org. ۲۰۱۷-۰۸-۰۸. بایگانی‌شده از اصلی در ۸ اوت ۲۰۱۷. دریافت‌شده در ۲۰۲۳-۱۱-۳۰.
  10. ↑ Kopp 2010, p. 9.
  11. ↑ Kopp 2010, p. 10.
  12. ↑ Archibald 2016, p. 13.
  13. ↑ Wolf, Jim (21 September 2008). "Pentagon, Lockheed rebut F-35 fighter jet critics". Reuters. Archived from the original on 7 August 2017. Retrieved 23 July 2017. Citing U.S. Air Force analyses, he said the F-35 is at least 400 percent more effective in air-to-air combat capability than the best fighters currently available in the international market, including Sukhois.
  14. ↑ "Turkish artillery shells Syrian territory – Russian military presents video proof". RT. 1 February 2016. Archived from the original on 24 February 2016. Retrieved 26 June 2017.
  15. ↑ de Larrinaga, Nicholas; O'Connor, Sean (3 February 2016). "Russia deploys Su-35S fighters to Syria". IHS Jane's Defence Weekly. Coulsdon, UK: Jane's Information Group. 53 (13). ISSN 2048-3430.
  16. ↑ Johnson, Reuben (10 February 2016). "New Fighter Aircraft to Expand Russian Air Campaign in Syria". Washington Free Beacon. Archived from the original on 11 February 2016. Retrieved 30 July 2017.
  17. ↑ Nikolsky, Alexey (24 May 2017). В боевых действиях в Сирии участвовали практически все летчики российских ВКС. Vedomosti (به روسی). Archived from the original on 25 May 2017. Retrieved 26 August 2017.
  18. ↑ "Russia's Success in Syria Helping Sukhoi Warplanes Soar in Global Market (VIDEO)". Sputnik News. 12 April 2017. Archived from the original on 7 May 2017. Retrieved 28 August 2017.
  19. ↑ "Российские Су-35 перехватили два турецких F-16, заставив их сбежать". avia.pro. 20 August 2019. Retrieved 25 August 2019.
  20. ↑ "Израиль готовится ко второй волне? Как русские Су-35 спугнули интервентов - источники". tsargrad.tv. 26 August 2019. Retrieved 10 September 2019.
  21. ↑ "Источники: российские Су-35 экстренно подняты с авиабазы "Хмеймим" для перехвата израильских самолёто". avia.pro. 10 September 2019. Retrieved 10 September 2019.
  22. ↑ "Российские истребители заблокировали новую атаку Израиля на Сирию". avia.pro. 20 September 2019. Retrieved 22 September 2019.
  23. ↑ "Российские Су-35 перехватили турецкие истребители F-16". avia.pro. 15 October 2019. Retrieved 4 November 2019.
  24. ↑ https://www.almasdarnews.com/article/russian-su-35-allegedly-intercepted-israeli-warplane-in-syria-media/ بایگانی‌شده در ۱۶ نوامبر ۲۰۱۹ توسط Wayback Machine |date retrieved=14 Nov 2019
  25. ↑ Gill and Kim 1995, p.  60.
  26. ↑ Zhao 2004, p.  216.
  27. ↑ "Russia inks contract with China on Su-35 deliveries". TASS. 19 November 2015. Archived from the original on 20 November 2015. Retrieved 20 November 2015.
  28. ↑ Stolyarov, Gleb (19 November 2015). "UPDATE 2-Russia, China sign contract worth over $2 bln for Su-35 fighter jets -source". Reuters. Archived from the original on 20 November 2015. Retrieved 20 November 2015.
  29. ↑ ۲۹٫۰ ۲۹٫۱ Minnick, Wendell (20 November 2015). "Russia-China Su-35 Deal Raises Reverse Engineering Issue". Defense News. Retrieved 29 July 2017.
  30. ↑ Choi, Chi-yuk (26 March 2013). "China to buy Lada-class subs, Su-35 fighters from Russia". South China Morning Post. Archived from the original on 26 March 2013. Retrieved 26 March 2013.
  31. ↑ Johnson, Reuben (11 September 2013). "Reports of Su-35 sale to China met with scepticism". IHS Jane's Defence Weekly. Coulsdon, UK: Jane’s Information Group. 50 (41). ISSN 2048-3430.
  32. ↑ ۳۲٫۰ ۳۲٫۱ Johnson, Reuben (25 November 2015). "Su-35 deal signals PLAAF's lack of faith in Chinese defence sector". IHS Jane's Defence Weekly. Coulsdon, UK: Jane's Information Group. 53 (3). ISSN 2048-3430.
  33. ↑ "Russia ready to sell Su-35 fighter jets to China". RIA Novosti. 16 November 2010. Archived from the original on 24 August 2013. Retrieved 11 July 2011.
  34. ↑ ۳۴٫۰ ۳۴٫۱ Johnson, Reuben (14 March 2012). "Russian industry wary of Su-35 sale to China". IHS Jane's Defence Weekly. Coulsdon, UK: Jane's Information Group. 49 (14). ISSN 2048-3430.
  35. ↑ Pyadushkin 2014, p.  19.
  36. ↑ Karnozov, Vladimir (14 December 2012). "Sukhoi Nears Deal with China on Su-35 Fighters". AIN Online. Archived from the original on 29 July 2017. Retrieved 29 July 2017.
  37. ↑ "PLA news portal: Su-35 intended to be last type of imported fighter". People's Daily. 30 December 2016. Archived from the original on 20 July 2018. Retrieved 21 September 2018.
  38. ↑ ۳۸٫۰ ۳۸٫۱ ۳۸٫۲ Karnozov, Vladimir (27 December 2018). "China Accepts Last Batch of Su-35s, Test Fires S-400". AIN Online. Archived from the original on 21 February 2019. Retrieved 21 February 2019.
  39. ↑ "Su-35S fighter jets officially entered service with PLAAF". www.airrecognition.com. Archived from the original on 21 September 2018. Retrieved 4 January 2019.
  40. ↑ "U.S. sanctions China for buying Russian fighter jets, missiles". Reuters. 20 September 2018. Archived from the original on 10 July 2019. Retrieved 16 July 2019.
  41. ↑ "Russia Offers China Another Batch of Su-35 Fighter Jets". The Diplomat. 27 June 2019. Retrieved 16 July 2019.
  42. ↑ "Russia trains Iranian pilots ahead of Su-35 transfer – report". aerotime.aero. 12 December 2022.
  43. ↑ "Russia trains Iranian pilots on Su-35 fighters". mil.in.ua. 10 December 2022.
  44. ↑ Iddon, Paul. "IRGC Or IRIAF: Who Will Fly Iran's New Russian Su-35s?". Forbes (به انگلیسی). Retrieved 2023-09-08.
  45. ↑ "Iran to get Russian Sukhoi Su-35 fighter jets, defense systems by March". Al Arabiya English (به انگلیسی). 2023-01-15. Retrieved 2023-09-08.
  46. ↑ ۴۶٫۰ ۴۶٫۱ Taghvaee, Babak (2024-11-29). "Alle Details zur Lieferung aus Russland: Die ersten Suchoi Su-35SE sind jetzt im Iran". www.flugrevue.de (به آلمانی). Retrieved 2024-11-30.
  47. ↑ «نخستین محموله هواپیماهای سوخو ۳۵ روسیه به ایران تحویل داده شد». افغانستان اینترنشنال. دریافت‌شده در ۲۰۲۴-۱۱-۳۰.
  48. ↑ TABNAK، تابناک (۱۴۰۳-۰۸-۰۸). «مجوز ساخت سوخو-۳۵ روسی به ایران داده شد/ تحویل قطعات دو فروند سوخو-۳۵ به ایران». fa. دریافت‌شده در ۲۰۲۴-۱۰-۲۹.
  49. ↑ «رسانه آلمانی: روسیه جنگنده سوخو-۳۵ را به ایران تحویل داده است». fa. ۲۰۲۴-۱۱-۳۰. دریافت‌شده در ۲۰۲۴-۱۱-۳۰.
  50. ↑ «مجوز ساخت سوخو-۳۵ روسی به ایران داده شد/ راه اندازی کارخانه مونتاژ سوخو ۳۵ در ایران». پایگاه خبری عرشه آنلاین. ۲۰۲۴-۱۱-۳۰. دریافت‌شده در ۲۰۲۴-۱۱-۳۰.
  51. ↑ Grevatt, Jon (5 November 2014). "IndoDefence 2014: UAC announces Su-35 bid for Indonesian fighter competition". IHS Jane's Defence Weekly. Coulsdon, UK: Jane's Information Group. 51 (50). ISSN 2048-3430.
  52. ↑ "Indonesia to barter coffee, CPO for Russian jet fighters". Jakarta Post. 4 August 2017. Archived from the original on 4 August 2017.
  53. ↑ "Индонезия закупает 11 истребителей Су-35 за 1,14 миллиарда долларов". bmpd.livejournal.com. 23 August 2017. Archived from the original on 27 October 2017. Retrieved 1 November 2017.
  54. ↑ "Value of Indonesian Su-35 buy pegged at $1.14 billion". Flight Global (به انگلیسی). 23 August 2017. Archived from the original on 29 September 2017. Retrieved 12 January 2018.
  55. ↑ «اندونزی به دلیل تحریم‌های آمریکا، خرید جنگنده‌های روسی را به تعویق انداخت». خبرگزاری اسپوتنیک ایران. ۵ اکتبر ۲۰۱۸.
  56. ↑ 10 (۲۰۱۸-۱۰-۲۱). «قرارداد خرید سوخو اندونزی از روسیه هدف جدید تحریم‌های آمریکا». ایرنا. دریافت‌شده در ۲۰۲۴-۱۲-۰۳.
  57. ↑ "Trump Threat Spurred Indonesia to Drop Russia, China Arms Deals". bloomberg.com. 12 March 2020. Retrieved 13 April 2020.
  58. ↑ "Trump Threat Spurred Indonesia to Drop Russia, China Arms Deals". Bloomberg.com (به انگلیسی). 2020-03-12. Retrieved 2021-03-30.
  59. ↑ Indonesia, C. N. N. "Indonesia Akan Beli Jet Tempur Rafale dan F-15 Ex". nasional (به اندونزیایی). Retrieved 2021-03-04.
  60. ↑ «نسخه آرشیو شده». بایگانی‌شده از اصلی در ۲۹ اوت ۲۰۱۸. دریافت‌شده در ۱۶ نوامبر ۲۰۱۹.
  61. ↑ Osborne, Tony (21 February 2017). "Russia, UAE To Partner On Fighter Development". Aerospace Daily & Defense Report. Aviation Week. Archived from the original on 9 September 2017. Retrieved 9 September 2017.
  62. ↑ Yousef, Deena Kamel; Jasper, Christopher. "U.A.E. to Build Russian Warplane as Mideast Tensions Rise". Bloomberg. Archived from the original on 19 March 2017. Retrieved 19 August 2017.
  63. ↑ "Russia plans to deliver 24 Su-35 fighter jets to UAE – FSMTC". Interfax. 24 August 2017.
  64. ↑ Menon, Jay. "India And Russia To Ink R&D Phase Of T-50 Program." بایگانی‌شده در ۲۱ فوریه ۲۰۱۴ توسط Wayback Machine Aerospace Daily & Defense Report, 21 August 2012.
  65. ↑ "India withdraws from FGFA project, leaving Russia to go it alone". Jane's 360. 20 آوریل 2018. Archived from the original on 23 May 2018.
  66. ↑ "It's No Surprise India Finally Ditched Its Stealth Fighter Program With Russia". The Drive. 23 آوریل 2018. Archived from the original on 26 April 2018.
  67. ↑ "India Pulls out of Joint Stealth Fighter Project With Russia". The Diplomat. 23 آوریل 2018. Archived from the original on 26 April 2018.
  68. ↑ Diplomat, Abraham Ait , The. "Could Russia Design a Fifth-Generation Variant of the Su-35 for India?". The Diplomat. Archived from the original on 26 March 2019. Retrieved 4 January 2019.
  69. ↑ "Pompeo: Egypt would face sanctions over Russian Su-35s". Anadolu Agency. 10 April 2019. Retrieved 16 July 2019.
  70. ↑ «هشدار آمریکا به مصر: در صورت خرید سوخو-۳۵ تحریم می‌کنیم». خبرگزاری اسپوتنیک افغانستان. ۱۵ نوامبر ۲۰۱۹.
  71. ↑ «آمریکا: در صورتی که مصر جنگنده‌های سوخو ۳۵ بخرد، تحریم خواهد شد». fa. باشگاه خبرنگاران جوان. ۲۴ آبان ۱۳۹۸. دریافت‌شده در ۲۰۲۴-۱۲-۰۳.
  72. ↑ «آمریکا مصر را به تحریم تهدید کرد». خبرگزاری فارس. دریافت‌شده در ۲۰۲۴-۱۲-۰۳.
  73. ↑ Hunter, Jamie (2020-07-23). "Here Are The First Photos Of Egypt's New Su-35 "Super Flankers"". The Drive (به انگلیسی). Retrieved 2023-09-08.
  74. ↑ "Egyptian Air Force already received 17 Su-35 fighter jets". airrecognition.com. 21 June 2021. Archived from the original on 2 August 2023. Retrieved 26 June 2021.
  75. ↑ International, Flight; Embraer, in association with. "World Air Forces 2021". Flight Global (به انگلیسی). Retrieved 2021-02-15.
  76. ↑ GDC (۲۰۲۲-۰۱-۰۴). «Algeria, Egypt Following Indonesia, Cancelled Negotiation On Russia's Su-35 fighter jets». Global Defense Corp (به انگلیسی). دریافت‌شده در ۲۰۲۳-۰۹-۰۸.
  77. ↑ O’Brien, Connor (2022-03-15). "U.S. plans to sell F-15 fighters to Egypt amid human rights dispute". POLITICO (به انگلیسی). Retrieved 2023-09-08.
  78. ↑ «Iran buys 24 Sukhoi Su-35 Flanker-E fighters produced for Egypt» (به انگلیسی). ۲۰۲۲-۰۹-۰۴. دریافت‌شده در ۲۰۲۳-۰۹-۰۸.
  79. ↑ Liam، Darek. «Egypt's Sukhoi Su-35Es sold to Iran due to US pressure – Military Africa» (به انگلیسی). دریافت‌شده در ۲۰۲۳-۰۹-۰۸.
  80. ↑ «US to supply F-15s to Egypt». EDEX 2023 (به انگلیسی). دریافت‌شده در ۲۰۲۳-۰۹-۰۸.
  81. ↑ https://www.ainonline.com/aviation-news/defense/2021-05-04/egypt-orders-30-more-rafale-fighters
  82. ↑ "US removes Turkey from F-35 fighter jet programme". BBC. 17 July 2019. Retrieved 18 July 2019.
  83. ↑ "Russia Offers Sukhoi Su-35 to Turkey after US Removes from F-35 Programme". News18.com. 18 July 2019. Retrieved 18 July 2019.
  84. ↑ "Russia 'ready to cooperate' to sell Turkey Su-57 fighter jets". hurriyetdailynews.com. Hürriyet Daily News. 3 May 2019. Archived from the original on 4 May 2019. Retrieved 6 May 2019.
  85. ↑ "Arms Trade; Kazakh Defense Ministry interested in buying batch of Su-35 fighter jets". Russia & CIS Defense Industry Weekly. Interfax. 3 June 2016.
  86. ↑ «TASS: World - North Korea asked Russia for Su-35 fighter jet supplies - reports». web.archive.org. ۲۰۱۷-۰۲-۱۷. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۷ فوریه ۲۰۱۷. دریافت‌شده در ۲۰۲۳-۱۱-۳۰.
  87. ↑ https://tass.com/world/770538
  88. ↑ «Russia Not Holding Talks With Pakistan on Supply of Su-35 Jets - Official». web.archive.org. ۲۰۱۶-۱۰-۲۰. بایگانی‌شده از اصلی در ۲۰ اکتبر ۲۰۱۶. دریافت‌شده در ۲۰۲۳-۱۱-۳۰.
  89. ↑ International, Sputnik (20161019T1402+0000). "Russia Not Holding Talks With Pakistan on Supply of Su-35 Jets - Official". Sputnik International (به انگلیسی). Retrieved 2023-11-30. {{cite web}}: Check date values in: |تاریخ= (help)
  90. ↑ Helfrich، Kim (۲۰۱۷-۱۱-۲۹). «Sudan seeking Su-35s». defenceWeb (به انگلیسی). دریافت‌شده در ۲۰۲۳-۱۱-۳۰.
  91. ↑ Lantratov, Constantine (31 March 2004). ""Сухой" против EmBrAer". Kommersant (به روسی). Archived from the original on 24 August 2013. Retrieved 19 April 2013.
  92. ↑ ۹۲٫۰ ۹۲٫۱ Rivers 2005, p.  18.
  93. ↑ ۹۳٫۰ ۹۳٫۱ Lantratov, Constantine (28 February 2005). Бразилии не нужны новые истребители. Kommersant (به روسی). Archived from the original on 24 August 2013. Retrieved 20 April 2013.
  94. ↑ Истребитель Су-35 вернется в тендер ВВС Бразилии. Lenta.ru (به روسی). 22 April 2011. Archived from the original on 27 April 2011. Retrieved 11 April 2013.
  95. ↑ "Entrevista com Anatoly Isaikin Diretor General da EEFU Rosoboronexport sobre o Programa F-X2". DefesaNet (به پرتغالی). 6 October 2009. Archived from the original on 24 August 2013. Retrieved 27 March 2013.
  96. ↑ "Russia to pitch T-50 for Brazilian fighter deal". Flightglobal. 16 October 2016. Archived from the original on 16 October 2013. Retrieved 12 September 2017.
  97. ↑ Salles, Filipe (18 December 2013). "Saab wins Brazil's F-X2 fighter contest with Gripen NG". Flightglobal. Archived from the original on 12 January 2014. Retrieved 9 September 2017.
  98. ↑ Sherman 2001, p.  22.
  99. ↑ Joo and Kwak 2001, p. 205.
  100. ↑ Gethin 1998, p.  32.
  101. ↑ Govindasamy, Siva (22 October 2007). "South Korean F-15K deal may close by end 2007". Flightglobal. Archived from the original on 5 November 2012. Retrieved 26 March 2013.
  102. ↑ Mader 2007, p.  102.
  103. ↑ ۱۰۳٫۰ ۱۰۳٫۱ "Moscow, Caracas Complete Negotiations on 12 Su-30 Fighter Jets Deal". Sputnik News. 23 March 2016. Archived from the original on 25 February 2017. Retrieved 27 July 2017.
  104. ↑ "Venezuela's Chavez Eyes Russian Su-35 Fighters". RIA Novosti. 19 July 2012. Archived from the original on 24 August 2013. Retrieved 26 March 2013.
  105. ↑ Sweeney, Jack (15 October 2008). "Venezuela buys Russian aircraft, tanks to boost power". United Press International. Archived from the original on 29 May 2010. Retrieved 26 March 2013.
  106. ↑ "Russia's Su-35 Super-Flanker: Mystery Fighter No More". Defense Industry Daily. 27 March 2013. Archived from the original on 1 May 2013. Retrieved 20 April 2013.
  107. ↑ Andrews 2003, p. 57.
  108. ↑ Gordon 2007, p. 123.
  109. ↑ Gordon 2007, pp. 129, 591.
  110. ↑ Gordon 2007, pp. 151, 154, 158.
  111. ↑ Gordon 2007, p. 172.
  112. ↑ Andrews 2003, p. 59.
  113. ↑ International, Sputnik (20090818T1540+0000). "Sukhoi signs record $2.5 bln deal with Russian defense ministry". Sputnik International (به انگلیسی). Retrieved 2023-11-30. {{cite web}}: Check date values in: |تاریخ= (help)
  114. ↑ Trimble2009-08-20T12:05:00+01:00, Stephen. "Russia signs $2.5 billion deal for 64 Sukhoi fighters". Flight Global (به انگلیسی). Retrieved 2023-11-30.
  115. ↑ Pyadushkin 2014, p. 19
  116. ↑ Pyadushkin 2014, p. 19.
  117. ↑ "Почему ВВС России в 2019 году получили мало новой техники?". regnum.ru. 20 January 2020. Retrieved 26 June 2021.
  118. ↑ "Russian Defense Ministry receives last three Su-35S fighters under 5-year contract". TASS. 25 November 2020. Retrieved 26 June 2021.
  119. ↑ "Поставки самолётов в Вооружённые Силы России в 2021 году. Часть 1".
  120. ↑ "Russian Defense Ministry, Rostec sign contracts for new military hardware worth over 300 bln rubles". interfax.com. 25 August 2020. Retrieved 26 June 2021.
  121. ↑ "Минфин и "Роскосмос" вступили в публичные препирательства о сокращении расходов". Ведомости. 26 August 2020. Retrieved 26 June 2021.
  122. ↑ bmpd (۲۰۱۸-۱۱-۲۸). «Россия завершила поставку в Китай истребителей Су-35 по контракту 2015 года». bmpd. دریافت‌شده در ۲۰۲۳-۱۱-۳۰.
  123. ↑ "Su-35: Multifunctional Super-Maneuverable Fighter" (PDF). KnAAPO. Archived from the original (PDF) on 24 August 2013. Retrieved 27 March 2013. {{cite web}}: Cite has empty unknown parameter: |1= (help)
  124. ↑ "Su-35". KnAAPO. Archived from the original on 30 July 2012. Retrieved 25 April 2013.
  125. ↑ "Sukhoi Su-35", Jane's All the World's Aircraft. Jane's Information Group. 6 February 2013.
  126. ↑ Butowski Air International October 2019, p. 38.
  127. ↑ "В интересах ГПВ - 2015. Испытания нового российского истребителя идут успешно" [Tests of the new Russian fighter are going successfully]. vpk.name (به روسی). 7 March 2008. Archived from the original on 5 October 2008. Retrieved 6 June 2019.
  128. ↑ "US Pressured Indonesia to Abandon Su-35 Fighter Jet Contract with Russia". www.defenseworld.net. Archived from the original on 15 December 2018. Retrieved 4 January 2019.

پیوند به بیرون

در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ سوخو-۳۵ موجود است.
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=سوخو-۳۵&oldid=40760375»