گویش پکن
| گویش پکن | |
|---|---|
| پکنی | |
| 北京話 Běijīnghuà | |
| منطقه | مناطق شهری پکن[۱] |
| کدهای زبان | |
| ایزو ۳–۶۳۹ | – |
| ایزو ۶–۶۳۹ | bjjg |
فهرست لینگوییست | cmn-bej |
| گلاتولوگ | beij1234[۲] |
| زبان‌شناسی | 79-AAA-bb |
گویش پکن (چینی ساده‌شده: 北京话، چینی سنتی: 北京話، پین‌یین: Běijīnghuà) گونه‌ای از چینی ماندارین است که در منطقه شهری پکن در چین رایج است. این گویش پایه واجی چینی معیار است که زبان رسمی چین و تایوان و یکی از چهار زبان رسمی در سنگاپور است. با وجود همانندی بسیار با چینی معیار، این گویش دارای برخی از تفاوت‌های «مشخص» با آن است.
منابع
[ویرایش]- ↑ Zhou, Yimin (2002). 现代北京话研究. Beijing Normal University Press. p. 202. ISBN 7-303-06225-4.
- ↑ Nordhoff, Sebastian; Hammarström, Harald; Forkel, Robert; Haspelmath, Martin, eds. (2013). "Beijing Mandarin". Glottolog 2.2. Leipzig: Max Planck Institute for Evolutionary Anthropology.
{{cite book}}: Invalid|display-editors=4(help)
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Beijing dialect». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۷ اوت ۲۰۲۰.
| گروههای اصلی |
| ||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| گونههای معیار |
| ||||||||||||||||||||||||
| واجشناسی | |||||||||||||||||||||||||
| دستور | |||||||||||||||||||||||||
| عبارت تنظیم | |||||||||||||||||||||||||
| روش ورودی | |||||||||||||||||||||||||
| تاریخ | |||||||||||||||||||||||||
| گونههای ادبی |
| ||||||||||||||||||||||||
| خطها |
| ||||||||||||||||||||||||
