پیش‌نویس:آندرانیک ساریان
آندرانیک ساریان | |
|---|---|
 | |
| زاده | ۱۹۱۵ روستای سیناگان، شهرستان چهارمحال |
| درگذشته | ۲۰۱۲ (۹۷ سال) لس آنجلس، [[]] |
| پیشه | نویسنده، شاعر و [[]] |
| ملیت | ایرانی ارمنی‌تبار |
آندرانیک ساریان (ارمنی: Անդրանիկ Սարեան؛ زادهٔ ۱۹۱۵ - درگذشته ۲۰۱۲) یک نویسنده ارمنی‌تبار اهل ایران بود.
Անդրանիկ Սարյան
زندگی‌نامه[ویرایش]
وی در ۱۹۱۵ در سیناگان به دنیا آمد و از [[]] فارغ‌التحصیل شد. وی همچنین برندهٔ جوایزی همچون [[]] شده‌است. وی در ۲۰۱۲ در سن ۹۷ سالگی در لس آنجلس درگذشت.
اسفندماه سال گذشته (۱۳۹۰)، آندرانیک ساریان، نویسنده ارمنی-ایرانی، در سن ۹۸ سالگی، در گلندل لُس آنجلس با زندگی وداع گفت. گلندل واپسین توقفگاه زندگی پربار آندرانیک ساریان بود. او در روستای سینِگان استان چهارمحال و بختیاری به دنیا آمد و در کودکی، همراه گروهی از همسالانش برای تحصیل به کلکته هندوستان رفت. سال‌های تحصیل در هندوستان برای او و همقطارانش سال‌های سختی بودند. ساریان شرایط این دوره از زندگی‌اش را در کتاب در گذرگاه‌های تاریک به تصویر کشیده است. در سال ۱۹۳۶ ساریان به ایران باز می‌گردد و در شرکت نفت استخدام می‌شود. او در آبادان نقش فعالی در زندگی اجتماعی و فرهنگی ارامنه بازی می‌کند. در سال ۱۹۴۷ عضو کمیته ساماندهی بازگشت ارامنه ایران به ارمنستان (نِرگاقت) است. در سال‌های دهه ۱۹۶۰ هفت سال نشریه انگلیسی‌زبان شرکت نفت را اداره می‌کند. در همین دوره ساریان نوشتن در مطبوعات ارمنی ایران را شروع می‌کند و در بسیاری از آن‌ها قلم می‌زند.
ساریان دغدغه ثبت شیوه زیست و تاریخ زادگاه خود را داشت. در سال ۱۹۸۱ کتاب تاریخ استان چهارمحال را منتشر می‌کند. کتابی منحصربه‌فرد درباره زندگی ارامنه این منطقه در طی سده‌های متوالی. در سال ۱۹۸۲ مجموعه قصه‌های ساریان در دو جلد منتشر می‌شود. پس‌زمینه این قصه‌ها هم زندگی در روستاهای ارمنی‌نشین چهارمحال است با شخصیت‌هایی زنده و منحصربه‌فرد. در ادبیات ارامنه ایران بیشتر شاعر داریم تا نثرنویس. ساریان از معدود قصه‌نویسان ادبیات ارمنی-ایرانی است و علاوه بر مجموعه دو جلدی یادشده رمانی نیز به نام ببر ارمنی نوشته است. امّا مهم‌ترین کار او شاید همان خاطره-رمان در گذرگاه‌های تاریک باشد. داستان کودکانی که هنوز به سن بلوغ نرسیده از خانواده‌های‌شان جدا می‌شوند و در هندوستان در شرایط سختی زندگی می‌گذرانند. این کودکان نسلی هستند که بعدها در شرکت نفت استخدام می‌شوند و هریک به نوعی نقشی در زندگی اجتماعی جامعه ارامنه بازی می‌کنند. ساریان در سال ۱۹۸۷ به آمریکا مهاجرت می‌کند و بیست‌وپنج سال آخر عمر خود را در شهر گلندل کالیفرنیا که مقصد مهاجران ارمنی-ایرانی است می‌گذراند. در آنجا هم با وجود کهولت سن فعال است و در مطبوعات ارمنی قلم می‌زند. او تحولات جامعه ارامنه ایران را به دقت دنبال می‌کرد و از انتشار نشریه هویس استقبال کرد. ساریان مخالف پیوستن خلیفه‌گری‌های ارامنه ایران به کلیسای ارمنی حوزه سیلیسی بود و در نامه‌ای به هویس به صراحت از دیدگاه خود سخن گفت. او حتی یک سال پیش از درگذشتش، در نامه‌ای به روزنامه آزگ ارمنستان درباره شرایط زندگی در مدارس دینی ارمنی در هندوستان سخن گفت. آندرانیک ساریان نویسنده‌ای بود که برای طرح مسائل اجتماعی و حفظ میراث فرهنگی زادگاهش می‌نوشت. دغدغه‌هایی داشت که در همه نوشته‌هایش می‌توان رد آن‌ها را گرفت. دلبستگی به ایران و زندگی ارامنه ایران یکی از این دغدغه‌ها بود.
مطلب مشترک [مطلب مشترک انسان شناسی و فرهنگ و دوهفته نامه "هویس"
آثار[ویرایش]
جستارهای وابسته[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Անդրանիկ Սարեան». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای ارمنی.
- Իրանահայ արդի գրողներ. Vol. գրքի առաջին. Թեհրան: Տպարան «Մոդեռն». 1964. p. 321.
- Իրանահայ Համայնքի Ամբողջական Պատմություն - 10 հատորով. Vol. Իրանահայ մշակույթի պատմություն- հատոր 7 - գիրք Ա. Տորոնտո-Երեւան-Թեհրան. 2012. p. 417.
- [https://vista.ir/w/a/21/ffkxw آندرانیک ساریان، تاریخ‌نگار ارامنه چهارمحال، در گلندل درگذشت]
  | این یک مقالهٔ خرد درباره یک نویسنده ارمنی است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |