ویروس انسفالیت اسبی غربی
| ویروس انسفالیت اسبی غربی | |
|---|---|
| |
| یک تصویر میکروسکوپ الکترونی کرایو از ویروس انسفالیت اسبی غربی، بزرگنمایی ۱۲ آنگستروم. EMDB entry EMD-5210[۱] | |
طبقه‌بندی ویروس‌ها 
| |
| (طبقه‌بندی‌نشده): | ویروس |
| Realm: | ریبوویریا |
| فرمانرو: | Orthornavirae |
| شاخه: | Kitrinoviricota |
| رده: | Alsuviricetes |
| راسته: | Martellivirales |
| تیره: | Togaviridae |
| سرده: | Alphavirus |
| گونه: | ویروس انسفالیت اسبی غربی |
| ویروس انسفالیت اسبی غربی | |
|---|---|
| تخصص | بیماری عفونی |
| طبقه‌بندی و منابع بیرونی | |
ویروس انسفالیت اسبی غربی (انگلیسی: Western equine encephalitis virus) عامل بیماری ویروسی نسبتاً غیرشایع انسفالیت اسبی غربی (WEE) است. این ویروس یک آلفاویروس از خانواده توگاویریده و نوعی آربوویروس (ویروس منتقله از بندپایان) است که توسط پشه‌هایی از سرده کولکس و کولیستا منتقل می‌شود.[۲] ویروس انسفالیت اسبی غربی یک ویروس نوترکیب بین دو آلفاویروس دیگر، یک ویروس شبیه به ویروس سیندبیس اجدادی و یک ویروس شبیه به ویروس انسفالیت اسب شرقی اجدادی است. از سال ۱۹۶۴ تاکنون کمتر از ۷۰۰ مورد تأیید شده از این ویروس در ایالات متحده آمریکا وجود داشته است. این ویروس حاوی پوششی است که از گلیکوپروتئین‌ها و اسیدهای نوکلئیک تشکیل شده است. این ویروس از طریق نیش پشه‌های آلوده (کولکس تارسالیس و آئدس تانیوهینکوس) و پرندگان در ماه‌های مرطوب تابستان به انسان و اسب منتقل می‌شود.[۳][۴]
بر اساس گزارش مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها، این ویروس در سرتاسر جهان گسترده است، و در مکان‌هایی در داخل و اطراف مناطق باتلاقی که جمعیت انسانی در آن محدود است، شیوع بیشتری دارد. در آمریکای شمالی، انسفالیت اسبی غربی عمدتاً در ایالت‌هایی از آمریکا و استان‌هایی از کانادا دیده می‌شود که در غرب رود می‌سی‌سی‌پی قرار دارند.[۳] این بیماری در کشورهای آمریکای جنوبی نیز دیده می‌شود. انسفالیت اسبی غربی معمولاً یک عفونت تحت‌بالینی است. عفونت‌های علامت‌دار ناشایع هستند. با این حال، این بیماری ممکن است عواقب جدی در نوزادان و کودکان ایجاد کند. برخلاف انسفالیت اسبی شرقی، مرگ و میر کلی انسفالیت اسبی غربی کم است (تقریباً ۴٪) و بیشتر در افراد مسن عفونت ایجاد می‌کند. تقریباً ۱۵ تا ۲۰ درصد از اسب‌هایی که به ویروس مبتلا می‌شوند، یا خودشان می‌میرند یا معدوم می‌شوند.[۳] هیچ واکسن انسانی برای پیشگیری از انسفالیت اسبی غربی وجود ندارد و هیچ داروی درمانی مورد تأیید در ایالات متحده برای این عفونت در دسترس نیست. این ویروس بر مغز و نخاع میزبان آلوده تأثیر می‌گذارد.
این ویروس در سال ۱۹۳۰ هنگامی که چندین اسب در اثر عفونتی مرموز در دره سن‌خواکین مردند، کشف شد. کارل فریدریش مایر و همکارانش این ویروس از بافت مغز یک اسب مبتلا که به‌تازگی مرده بود، جدا کردند.[۵]
سلاح بیولوژیک
[ویرایش]ویروس انسفالیت اسبی غربی یکی از بیش از ده‌ها میکروبی بود که ایالات متحده قبل از اینکه کشور برنامه سلاح‌های بیولوژیکی خود را به حالت تعلیق درآورد، به عنوان سلاح‌های بیولوژیکی بالقوه مورد بررسی و پژوهش قرار داد.[۶]
جستارهای وابسته
[ویرایش]منابع
[ویرایش]- ↑ Sherman, M. B.; Weaver, S. C. (2010). "Structure of the Recombinant Alphavirus Western Equine Encephalitis Virus Revealed by Cryoelectron Microscopy". Journal of Virology. 84 (19): 9775–9782. doi:10.1128/JVI.00876-10. PMC 2937749. PMID 20631130.
- ↑ Ryan KJ; Ray CG, eds. (2004). Sherris Medical Microbiology (4th ed.). McGraw Hill. ISBN 978-0-8385-8529-0.
- ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ ۳٫۲ "Western Equine Encephalitis Fact Sheet - Minnesota Dept. of Health". www.health.state.mn.us (به انگلیسی). Archived from the original on 21 January 2019. Retrieved 2016-12-04.
- ↑ Kelser, R.A. (1937). "Transmission of the Virus of Equine Encephalomy-elîtis by Aëdes taeniorhynchus". Science (Washington). 85–2198 (2198): 178. Bibcode:1937Sci....85..178K. doi:10.1126/science.85.2198.178. PMID 17732932. S2CID 26044382 – via cabdirect.org.
- ↑ Sabin, Albert (1980). "Karl Friedrich Meyer: 1884–1974" (PDF). Biogr Mem Natl Acad Sci. Washington, D.C. 52: 269–332. PMID 11620787.
- ↑ "Chemical and Biological Weapons: Possession and Programs Past and Present", James Martin Center for Nonproliferation Studies, Middlebury College, April 9, 2002, accessed 31 March 2010.
 | این یک مقالهٔ خرد مرتبط با ویروس است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |