همه‌پرسی استقلال گرجستان ۱۹۹۱
.svg){kind=small} | ||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||
| آیا از بازگرداندن استقلال گرجستان مطابق با قانون اعلامیه استقلال گرجستان در ۲۶ مه ۱۹۱۸ حمایت می کنید؟ | ||||||||||||||||||||||
| نتیجه | ||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ||||||||||||||||||||||
 |
| این مقاله بخشی از این مجموعه است: سیاست و دولت گرجستان |
 درگاه گرجستان |
همه پرسی استقلال در جمهوری شوروی سوسیالیستی گرجستان در 31 مارس 1991 برگزار شد که 99.5 درصد رأی دهندگان با موضوع آن موافقت کردند.
زمینه[ویرایش]
این همه‌پرسی توسط شورای عالی گرجستان تصویب شد که در اولین انتخابات چند حزبی که در اکتبر ۱۹۹۰ در گرجستان شوروی برگزار شد، انتخاب شد و تحت سلطه بلوک طرفدار استقلال گرجستان بدون میزگرد به رهبری زویاد گامساخوردیا مخالف دوره شوروی بود. گرجستانی ها اکثراً رفراندوم سراسری اتحادیه درباره تأسیس یک فدراسیون جدید پس از فروپاشی شوروی و مذاکرات مربوط به یک معاهده اتحادیه جدید را در ۱۷ مارس تحریم کرده بودند. در نتیجه این رویکرد، جمهوری گرجستان چهارمین جمهوری شوروی پس از سه جمهوری بالتیک شوروی ( لیتوانی در ۹ فوریه ۱۹۹۱ و لتونی و استونی در ۳ مارس) بودند که پیگیر سازماندهی یک همه‌پرسی کلی درباره موضوع استقلال خود بود. [۱]
تنها سوال رفراندوم این بود: "آیا شما از بازگرداندن استقلال گرجستان مطابق با قانون اعلام استقلال گرجستان در ۲۶ مه ۱۹۱۸ حمایت می کنید؟" نتایج رسمی بیش از ۹۹ درصد موافق با ۹۰٫۶ درصد مشارکت رای دهندگان نشان داد. به دلیل اختلافات قومی که ادامه دار هم بودند، این همه‌پرسی عمدتاً توسط جمعیت غیر گرجستانی ساکن در مناطق آبخازیا و اوستیای جنوبی (بخش شمالی هنوز جزوی از شوروی بود) با تحریم مواجه شد. [۱] [۲]
به فاصله چهار روز پس از اعلام نتایج نهایی، شورای عالی گرجستان به اتفاق آرا اعلامیه استقلال گرجستان از شوروی را در دومین سالگرد سرکوب تظاهرات مسالمت آمیز گرجی ها توسط ارتش شوروی در تفلیس در ۹ آوریل ۱۹۸۹ به تصویب رسانید و اینگونه گرجستان بالاخره به عنوان یک کشور شناخته شد[۳] [۴] .
در هنگام این همه پرسی، همزمان با دیدار خصوصی ریچارد نیکسون ، رئیس جمهور سابق ایالات متحده بود. وی پیش از سفر به مسکو در اواخر همان روز ، ابتدا از چند شعبه رای گیری در تفلیس پایتخت گرجستان بازدید کرد. [۵]
منابع[ویرایش]
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ Cornell, Svante E., Autonomy and Conflict: Ethnoterritoriality and Separatism in the South Caucasus – Case in Georgia بایگانی‌شده در ژوئن ۳۰, ۲۰۰۷ توسط Wayback Machine. Department of Peace and Conflict Research, Report No. 61. p. 163. University of Uppsala, شابک ۹۱−۵۰۶−۱۶۰۰−۵ISBN 91-506-1600-5. خطای یادکرد: برچسب
<ref>نامعتبر؛ نام «Cornell» چندین بار با محتوای متفاوت تعریف شده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.). - ↑ Jonathan Wheatley (2005), Georgia from National Awakening to Rose Revolution, p. 64. Ashgate Publishing, Ltd., شابک ۰−۷۵۴۶−۴۵۰۳−۷.
- ↑ Eastern Europe, Russia and Central Asia, p. 171.
- ↑ Suny, Ronald Grigor (1994), The Making of the Georgian Nation, p. 326. Indiana University Press, شابک ۰−۲۵۳−۲۰۹۱۵−۳.
- ↑ Soviet Georgians vote on independence. The Boston Globe, April 1, 1991.
 همه پرسی استقلال در اتحاد جماهیر شوروی | |
|---|---|
الگو سیاست اروپا | ||
|---|---|---|
| کشورهای مستقل |
| .svg) |
| واحدهای سیاسی کم‌رسمیت | ||
| متعلقات و دیگر قلمروها | ||