| بر آن باد پایان با آفرین | | چو این کرده شد بر نهادند زین |
| برفتند هر سه به کردار باد | | فرنگیس ترگی به سر برنهاد |
| نهانی چنان چون بود نرم نرم | | سران سوی ایران نهادند گرم |
| که خسرو به ایران نهادست روی | | بشد شهر یکسر پر از گفتگوی |
| کس آمد به نزدیک پیران بگفت | | نماند این سخن یک زمان در نهفت |
| به نزدیک بیداردل شاه نیو | | که آمد ز ایران سرافراز گیو |
| فرنگیس و شاه و گو جنگ جوی | | سوی شهر ایران نهادند روی |
| بلرزید بر سان برگ درخت | | چو بشنید پیران غمی گشت سخت |
| چو نستیهن و گرد پولاد را | | ز گردان گزین کرد گلباد را |
| برفتند تازان برآن کارزار | | بفرمود تا ترک سیسد سوار |
| فرنگیس را خاک باید نهفت | | سر گیو بر نیزه سازید گفت |
| بداختر پی او بر و بوم را | | ببندید کی خسرو شوم را |
| برفتند بیدار دو پهلوان | | سپاهی برین گونه گرد و جوان |
| به خواب اندر آورده بودند سر | | فرنگیس با رنج دیده پسر |
| جهان جوی زا گیو بد پاسبان | | ز پیمودن راه و رنج شبان |
| به راه سواران نهاده دو چشم | | دو تن خفته و گیو با رنج و خشم |
| چنان چون بود ساز مردان نیو | | به برگستوان اندرون اسپ گیو |
| دل ارغنده و تن نهاده به مرگ | | زره در بر و بر سرش بود ترگ |
| بزد دست و تیغ از میان برکشید | | چو از دور گرد سپه را بدید |
| که تاریک شد مغز و چشم هژبر | | خروشی برآورد بر سان ابر |
| ز پرخاش او خاک شد لاژورد | | میان سواران بیامد چو گرد |
| همی ریخت آهن ز بالای برز | | زمانی به خنجر زمانی به گرز |
| سران را همی شد سر از جنگ سیر | | ازآن زخم گوپال گیو دلیر |
| که چون چشمه بودیش دریا به چشم | | دل گیو خندان شد از زور خشم |
| چنان لشکری همچو شیر ژیان | | ازآن پس گرفتندش اندر میان |
| بپوشید دیدار خورشید و ماه | | ز نیزه نیستان شد آوردگاه |
| ز خون نیستان کرد چون میستان | | غمی شد دل شیر در نیستان |
| ستوه آمدند آن سواران ز نیو | | ازیشان بیفگند بسیار گیو |
| که این کوه خاراست نه یال و سفت | | به نستیهن گرد گلباد گفت |
| به نزدیک پیران گردن فراز | | همه خسته و بسته گشتند باز |
| ز خون خاک چون ارغوان گشته بود | | همه غار و هامون پر از کشته بود |
| پر از خون بر و چنگ بر سان شیر | | چو نزدیک کی خسرو آمد دلیر |
| خرد را ز اندیشه آزاد دار | | بدو گفت کای شاه دل شاد دار |
| چو گلباد و نستیهن تیزچنگ | | یکی لشکر آمد بر ما به جنگ |
| که بر یال و برشان بباید گریست | | چنان بازگشتند آن کس که زیست |
| ندانم که با من کند کارزار | | گذشته ز رستم به ایران سوار |
| ستودش فراوان و کرد آفرین | | ازو شاد شد خسرو پاک دین |
| سوی راه بی راه بشتافتند | | بخوردند چیزی کجا یافتند |
| چنان خسته و زار و گریان شدند | | چو ترکان به نزدیک پیران شدند |
| که چونین شگفتی نشاید نهفت | | برآشفت پیران به گلباد گفت |
| سخن بر چه سانست برگوی راست | | چه کردید با گیو و خسرو کجاست |
| به پیش تو گر برگشایم زبان | | بدو گفت گلباد کای پهلوان |
| دلت سیر گردد به دشت نبرد | | که گیو دلاور به گردان چه کرد |
| نبرد مرا هم پسندیده ای | | فراوان به لشکر مرا دیده ای |
| گرفتی ز دست من آن نامدار | | همانا که گوپال بیش از هزار |
| بر و ساعدش پیل دندان شدست | | سرش ویژه گفتی که سندان شدست |
| ز جنگ آوران نیز بشنیده ام | | من آورد رستم بسی دیده ام |
| نه در کوشش و پیچش کارزار | | به زخمش ندیدم چنین پایدار |
| به نوی چو پیلی خروشان بدی | | همی هر زمان تیز و جوشان بدی |
| که ننگست ازین یاد کردن به کس | | برآشفت پیران بدو گفت بس |
| تو آهنگ آورد مردان مکن | | نه از یک سوارست چندین سخن |
| سپاهی به کردار شیران نر | | تو رفتی و نستیهن نامور |
| میان یلان گشت نام تو پست | | کنون گیو را ساختی پیل مست |
| بیندازد آن تاج شاهنشهی | | چو زین یابد افراسیاب آگهی |
| چنین لشکری از در کارزار | | که دو پهلوان دلیر و سوار |
| بسی از دلیران ترکان بکشت | | ز پیش سواری نمودید پشت |
