سندآست

سندآست (به انگلیسی: Sendust) یا آلوسین (آلومینیوم+ سیلیسیوم + آهن)^{^{[نیازمند منبع]}} یک پودر فلز مغناطیسی است که توسط هاکارو ماسوموتو در دانشگاه امپراتوری توهوکو در سندای ژاپن در حدود سال ۱۹۳۶ به عنوان جایگزینی برای ماندآلیاژ در کاربردهای سلف برای شبکه‌های تلفنی اختراع شد. ترکیب آلوسین معمولاً ۸۵٪ آهن، ۹٪ سیلیکون و ۶٪ آلومینیوم است.^[۱]^[۲] این پودر درون هسته‌های تَفجوش برای تولید سلف‌ها است. هسته‌های آلوسین دارای نفوذپذیری مغناطیسی بالا (تا ۱۶۲۰۰۰)، تلفات کم، وادارندگی کم (۱٫۵۹ آمپر-بر-متر) پایداری دمایی خوب و چگالی شار اشباع تا ۱ تسلا هستند.^[۲]

به دلیل ترکیب شیمیایی و ساختار بلورنگاری، سندآست همزمان ضریب مِغناطوکِشسانِش صفر و K₁ ثابت ناهمسانگردی مغناطوبلوری صفر را نشان می‌دهد.^[۲]

آلوسین سخت‌تر از ماندآلیاژ است و بنابراین در کاربردهای سایشی ساینده مانند هِدهای ضبط مغناطیسی مفید است.^[۳]^[۴]

جستارهای وابسته

↑ Jaydeep Sarkar (۲۰۱۰). «۱». Sputtering Materials for VLSI and Thin Film Devices. ص. ۱-۹۲. شابک ۹۷۸-۰-۸۱۵۵-۱۵۹۳-۷.
↑ ^۲٫۰ ^۲٫۱ ^۲٫۲ Akihisa Inoue؛ Fanli Kong (۲۰۲۲). https://doi.org/10.1016/B978-0-12-803581-8.11725-4 پیوند |پیوند فصل= عنوان ندارد (کمک). Encyclopedia of Smart Materials. ج. ۵. ص. ۱۰-۲۳.
↑ L. G. Sebestyen (۱۹۷۳). Digital Magnetic Tape Recording for Computer Applications. Chapman & Hall. ص. ۳۹. شابک ۰۴۱۲۱۱۲۱۰۸.
↑ «Purchase Chapter 1, - ,Sputtering Targets and Sputtered Films for the Microelectronic Industry | ScienceDirect». www.sciencedirect.com. دریافت‌شده در ۲۰۲۴-۰۹-۰۹.