درگاه:داغستان/نوشتار برگزیده/۴
آوارهای قفقازی یکی از قوم‌های بومی قفقاز هستند که سکونتگاه تاریخی آنان کوهستان‌های داغستان است و یکی از پرجمعیت‌ترین قوم‌های کنونی داغستان هستند. آوارها در بخش بزرگی از کوهستان‌های داغستان و تا اندازه‌ای در جلگه‌های بویناکسک، خاساویورت، و قزل‌یورت زندگی می‌کنند. آوارها علاوه بر داغستان در چچن، قالموقستان و دیگر مناطق فدراسیون روسیه نیز زندگی می‌کنند و جمعیت آن‌ها به ۹۹۹٬۸۰۰ نفر می‌رسد. سکونتگاه اصلی آوارها در داغستان حوزهٔ رودخانهٔ آوار کویسو، آندی کویسو و قره کویسو است. بنا بر آمار سال ۲۰۰۲، ۲۸٪ آوارها در کوهستان‌ها زندگی می‌کنند. آوارها همچنین در آذربایجان بیشتر در شهرستان بالاکن و شهرستان زاقاتالا زندگی می‌کنند که بنا بر آمار سال ۱۹۹۹ جمعیت آن‌ها در آذربایجان به ۴۹٬۸۰۰ نفر می‌رسیده‌است. اکثریت مطلق دین باوران آواری مسلمان و از مذهب سنی شافعی هستند، ولی آن گونه که در منابع بسیاری نوشته شده است، دولت آوارها یعنی سریر (سدهٔ ششم تا دوازدهم) قبلاً مسیحی (ارتودکس شرقی) بوده‌است. در کوهستان‌های سرزمین آوارها تاکنون چندین ویرانهٔ کلیسا و نمازخانهٔ مسیحیان یافت شده‌است. مشهورترین این بناها کلیسایی در نزدیکی دهکدهٔ داتون در منطقهٔ شامیل است که مربوط به سدهٔ دهم میلادی می‌شود. در نزدیکی دهکده‌های اورادا، تیدیب، خونزاخ، گالا، تیندی، کوانادا، روگوجا، و آرامگاه‌های باستانی مسیحیان مربوط به سدهٔ هشتم تا دهم کشف شده‌است. در میانهٔ سده هفتم دین اسلام در نخستین گام‌هایش به درون سرزمین داغستان در منطقهٔ دربند آرام آرام و غیرسیستماتیک نفوذ خود را گسترش می‌داد و منطقه به منطقه به پیش می‌رفت به گونه‌ای که تا سدهٔ پانزدهم دیگر تا دورافتاده‌ترین نقاط داغستان گسترش پیدا کرده بود.