تور دو فرانس ۲۰۱۲ نودونهمین دورهٔ مسابقات تور دو فرانس، یکی از گرند تورهایدوچرخهسواری جاده، بود. این مسابقه در ۳۰ ژوئن در لیژ از توابع بلژیک آغاز شد و در ۲۲ ژوئیه در شانزه‌لیزه به پایان رسید. مسابقه شامل ۲۱ مرحله از جمله پرولوگ افتتاحیه بود و مسیری به مسافت ۳۴۹۶٫۹ کیلومتر را طی می‌کرد. افزون بر پرولوگ، دو مرحلهٔ نخست نیز در بلژیک برگزار شد و یک مرحله در سوئیس خاتمه یافت. بردلی ویگینز از تیم اسکای برندهٔ رده‌بندی اصلی شد و به نخستین رکابزن بریتانیایی فاتح تور تبدیل شد. هم‌تیمی او کریس فروم در رتبهٔ دوم ایستاد و وینچنزو نیبالی (لیکویگاس-کنندیل) بر سکوی سوم جای گرفت.
در هفتهٔ نخست، پیراهن طلایی بر تن فابیان کانچلارا (ریدیوشک–نیسان) بود. ویگینز که رتبهٔ دوم پرولوگ را کسب کرده بود، در روز هفتم که نخستین مرحلهٔ کوهستانی برگزار شد، رهبری مسابقه را به دست آورد و آن را تا پایان تور حفظ کرد. او در دو تایم تریل پیروز شد و در مراحل کوهستانی از رقبای اصلی خود عقب نیفتاد. فروم نیز در تایم تریل‌ها دوم شد و در کوهستان‌ها در کنار ویگینز بود.
۲۲ تیم در تور دو فرانس ۲۰۱۲ شرکت کردند.[۱] همهٔ ۱۸ تیم جهانی بایستی در تور حضور می‌یافتند.[۲] در ۶ آوریل ۲۰۱۲ سازمان ورزشی آموری که برگزار کنندهٔ تور بود، چهار تیم حرفه‌ای قاره‌ای که سهمیهٔ شرکت در تور را دریافت کرده بودند، معرفی کرد. این سهمیه‌ها به سه تیم فرانسوی (کوفیدیس، تیم اروپ‌کار و سور-سوجاسون) و یک تیم هلندی (آرگوس-شیمانو) رسید.[۳] معارفهٔ تیم‌ها و رکابزنان در مقابل رسانه‌ها در ۲۸ ژوئن در کاخ اسقف‌های شاهزاده در شهر لیژ انجام شد..[۴]
هر تیم شامل ۹ رکابزن بود و تور با حضور ۱۹۸ رکابزن آغاز شد.[۵] ۳۵ رکابزن برای نخستین بار در تور شرکت می‌کردند[۶] و ۱۵۳ رکابزن توانستند تور را به پایان برسانند.[۷] رکابزنانی از ۳۱ کشور در تور حضور داشتند.[۵]
سازمان ورزشی آموری در ۲۹ اکتبر ۲۰۱۰ لیژ را به عنوان میزبان مراحل افتتاحیهٔ تور ۲۰۱۲ معرفی کرد..[۸] در ۱۸ نوامبر جزئیات بیشتری از سه مرحلهٔ نخست اعلام شد.[۹] هشت روز پیش از معرفی رسمی مسیر در کاخ کنگرهٔ پاریس، مسیر کامل مسابقه به صورت اتفاقی در وبگاه آموری منتشر شد.[۱۰] مسیر این دوره شامل خط پایان کوهستانی کمتری نسبت به سال‌های اخیر بود و تمرکز بیشتر بر مراحل نیمه‌کوهستانی و تایم تریل معطوف شده بود.[۱۱] تور یک هفته زودتر از زمان معمول آغاز شد تا با افتتاحیهٔ المپیک تلاقی نداشته باشد.[۱۲]
پس از سه مرحلهٔ نخست در بلژیک، مسابقه به شمال فرانسه منتقل شد. مرحلهٔ هفتم در کوه‌های ووژ خاتمه یافت و مرحلهٔ هشتم وارد کوهستان ژورا شد. مراحل دهم و یازدهم در آلپ برگزار شد و دو مرحلهٔ بعدی در ساحل مدیترانه طی شدند. تور در مرحلهٔ چهاردهم وارد بخش شرقی پیرنه شد و مراحل شانزدهم و هفدهم در غرب پیرنه برگزار شد. مرحلهٔ نوزدهم به شمال شرقی فرانسه برگشت و در نهایت تور در شانزه لیزه به پایان رسید.[۱۳]
۲۱ مرحلهٔ تور در مسافت ۳۴۹۶٫۹ کیلومتر برگزار شد و ۱۳۳٫۱ کیلومتر کوتاه‌تر از تور ۲۰۱۱ بود.[۱۴] بلندترین مرحلهٔ تور، مرحلهٔ دوازدهم به مسافت ۲۲۶ کیلومتر بود. مسافت طی شده در سه مرحلهٔ تایم تریل ۱۰۱٫۱ کیلومتر بود که دو برابر دورهٔ پیشین بود.[۱۳] از نظر درجهٔ سختی مراحل، ۹ مرحله مسطح، ۴ مرحله نیمه‌کوهستانی و ۵ مرحله کوهستانی در نظر گرفته شد. مراحل هفتم، یازدهم و هفدهم دارای خط پایان کوهستانی بود.[۱۵]گردنه گران کلمبیه در آلپ برای نخستین بار معرفی شد[۱۶] و جزء شش کوهستان با درجهٔ استثنایی در این مسابقه بود. گردنه تورماله به ارتفاع ۲۱۱۵ متر بلندترین نقطه‌ای بود که تور (در مرحلهٔ شانزدهم) از آن گذشت.
بردلی ویگینز (GBR)
وینچنزو نیبالی (ITA)
پیتر ساگان (SVK)
توما ووکلر (FRA)
تیجی فن گاردرن (USA)
کریس آنکر سورنسن (DEN)
فابیان کانچلارا (SUI)
آندره گرایپل (GER)
لوئیس لئون سانچس (ESP)
یورخن فان دن بروک (BEL)
کدل ایونز (AUS)
یانز برایکوویچ (SLO)
ادوالد بوئاسون هاگن (NOR)
Juan José Haedo (ARG)
فردریک کسیاکوف (SWE)
دن مارتین (IRL)
استون کرایسوایک (NED)
رین تارامه (EST)
