تور دو فرانس ۱۹۰۴
مسیر تور دو فرانس ۱۹۰۴ در جهت عقربهٔ ساعت، مسابقه از مونژرون آغاز شد و در پاریس خاتمه یافت. | |||
جزئیات مسابقه | |||
---|---|---|---|
تاریخ | ۲–۲۴ ژوئیه ۱۹۰۴ | ||
مرحله | ۶ | ||
مسافت | ۲٬۴۲۸ کیلومتر (۱٬۵۰۹ مایل) | ||
زمان قهرمان | 96:۰۵:۵۵ | ||
عنوانداران | |||
برنده | آنری کورنه (FRA) | ||
دوم | ژان-باتیست دورتینیاک (FRA) | ||
سوم | آلوئیس کاتو (BEL) | ||
تور دو فرانس ۱۹۰۴ دومین دورهٔ مسابقهٔ دوچرخهسواری تور دو فرانس بود که از ۲ تا ۲۴ ژوئیهٔ سال ۱۹۰۴ در فرانسه برگزار شد. مسابقه در ۶ مرحله به طول ۲۴۲۸ کیلومتر انجام شد و در پایان آنری کورنه فرانسوی به مقام قهرمانی دست یافت.
مسیر مسابقه مشابه دورهٔ پیشین بود و موریس گارن (قهرمان دورهٔ گذشته) با فاصلهٔ کمی با لوسین پوتیه به عنوان قهرمان مسابقه معرفی شد. ایپولیت اوکوتوریه نیز در ۴ مرحله پیروز شده بود. ولی پس از رسواییهای به بار آمده در مورد کمک گرفتن برخی رکابزنان از حمایتهای بیرونی، ۱۲ رکابزن از جمله چهار نفر اول ردهبندی نهایی و برندگان همهٔ مراحل، توسط اتحادیهٔ دوچرخهسواری فرانسه رد صلاحیت شدند.[۱] چهار ماه پس از پایان مسابقه، آنری کورنه که در ردهبندی نهایی اولیه در رتبهٔ پنجم قرار گرفته بود، به عنوان برندهٔ تور اعلام شد.[۲] مشکلات رخ داده در این مسابقه، باعث شد دورهٔ بعدی تور با قوانین متفاوتی نسبت به دورههای ۱۹۰۳ و ۱۹۰۴ برگزار شود.
برگزاری و تغییرات
[ویرایش]تور دو فرانس ۱۹۰۳ موفقیت بزرگی بود و قرار شد دورهٔ بعدی در سال ۱۹۰۴ برگزار شود. مسیر و مراحل با دورهٔ گذشته یکسان بود. تنها تغییر نسبت به سال ۱۹۰۳ عدم اجازهٔ شرکت رکابزنان به صورت تکمرحله بود. بختهای اصلی قهرمانی گارن، پوتیه و اوکوتوریه بودند.[۳] یکی از شرکتکنندگان، آنری پاره با سن ۵۰ سال بود که تاکنون مسنترین رکابزن حاضر در تور دو فرانس بودهاست.[۴]
مسیر و مسابقه
[ویرایش]تور ۱۹۰۴ مشابه دورهٔ پیشین در ۶ مرحله به طول ۲۴۲۸ کیلومتر برگزار شد. در بخش پایانی مرحلهٔ نخست، موریس گارن و لوسین پوتیه از سایر رکابزنان جدا شدند و با وجود این که توسط چهار مرد نقابدار مورد حمله قرار گرفتند،[۱] توانستند به ترتیب به عنوان نفر اول و دوم از خط پایان بگذرند.[۵]
در مرحلهٔ دوم، آنتوان فوره در نزدیکی شهر خود رهبر مسابقه بود و حدود ۲۰۰ نفر از هوادارانش تلاش کردند از رقابت سایر رکابزنان جلوگیری کنند. در این حین، دست گارن آسیب دید و جووانی جربی بیهوش شد.[۶] فاوره نتوانست از این برتری تا پایان مرحله سود ببرد و در رقابت آخر خط، ایپولیت اوکوتوریه به پیروزی دست یافت.[۷] مرحلهٔ سوم از شهر نیم میگذشت و هواداران فردینان پایان (که در مرحلهٔ نخست از مسابقه اخراج شدهبود) به سوی رکابزنان سنگ پرت کردند[۱] و مسیر را بستند.[۶] برخی رکابزنان مصدوم شدند. پس از نیم، پنج رکابزن از بقیه جدا شدند و در نهایت، اوکوتوریه با پشت سر گذاشتن آنری کورنه برندهٔ مرحله شد.[۳][۸]
مرحلهٔ چهارم بدون حادثهٔ خاصی برگزار شد و با پیروزی پوتیه به پایان رسید. مرحلهٔ پنجم نیز با پیروزی اوکوتوریه خاتمه یافت. در پایان این مرحله، گارن با برتری ۲۸ ثانیهای نسبت به پوتیه رهبر مسابقه بود.[۹]
در کیلومترهای آخر مرحلهٔ پایانی، اوکوتوریه، گارن و دورتینیاک فرار کردند. قرار بود خط پایان مسابقه در پارک دو پرنس باشد، ولی به دلیل بارش باران، برگزار کنندگان و رکابزنان توافق کردند که کیلومتر پایانی لغو شود و نتیجهٔ نهایی بر پایهٔ زمانهای ثبت شده در ویل داوره اعلام شود. بنابراین اوکوتوریه برندهٔ مرحلهٔ پایانی اعلام شد.[۱۰] موریس گارن نیز با دوم شدن در این مرحله، قهرمانی تور را کسب کرد.[۳]
بررسی مجدد و تغییر نتایج
[ویرایش]در حین مسابقه، نه رکابزن به دلایلی از جمله استفادهٔ غیر قانونی از خودرو یا قطار، از مسابقه اخراج شدند. پس از شکایتهایی از سایر رکابزنان، اتحادیهٔ دوچرخهسواری فرانسه تحقیقاتی را آغاز کرد و پس از شنیدن شهادت شماری از رکابزنان و شاهدان، در دسامبر ۱۹۰۴ چهار نفر نخست ردهبندی اصلی (که شامل برندگان همهٔ مراحل نیز میشد) یعنی موریس گارن، لوسین پوتیه، سزار گارن و ایپولیت اوکوتوریه را رد صلاحیت کرد. در مجموع ۲۹ رکابزن جریمه شدند.[۶] دلایل رد صلاحیتها هرگز به صورت عمومی منتشر نشد.[۱۱]
آنری کورنهٔ ۱۹ ساله که تور را در رتبهٔ پنجم به پایان رساندهبود، برندهٔ مسابقه اعلام شد و جوانترین قهرمان تاریخ تور دو فرانس شد.[۱۲] پس از اعمال جرایم و رد صلاحیتها تنها ۱۵ نفر در ردهبندی نهایی، باقی ماندند.[۱۳]
پیامد
[ویرایش]پس از رسواییهای به بار آمده در تور ۱۹۰۴ آنری دگرانژ میخواست مسابقه را تعطیل کند؛ ولی نظرش تغییر کرد و تغییراتی در قوانین برای جلوگیری از تقلب رکابزنان اعمال شد: از سیستم امتیازی برای ردهبندی تور دو فرانس ۱۹۰۵ استفاده شد. کورنه هفت بار دیگر در تور شرکت کرد، ولی هرگز نتوانست نقش خاصی در مسابقه داشته باشد.[۱۴]
پانویس
[ویرایش]- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ "No centenary party for 1904 Tour of shame". Reuters. 8 July 2004. Archived from the original on 21 October 2012. Retrieved 18 March 2009.
- ↑ "The Tour – Year 1904". Amaury Sport Organisation. Archived from the original on 15 July 2009. Retrieved 29 December 2009.
- ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ ۳٫۲ "2ème Tour de France 1904" (به فرانسوی). Mémoire du cyclisme. Archived from the original on 9 July 2009. Retrieved 20 May 2009.
- ↑ "Tour de France Trivia". Retrieved 22 July 2012.
- ↑ "Vélocipédie". Le Petit journal (به فرانسوی). Gallica Bibliothèque Numérique. 4 July 1904. p. 4. Retrieved 16 March 2010.
- ↑ ۶٫۰ ۶٫۱ ۶٫۲ McGann & McGann 2006, pp. 10–13.
- ↑ "2ème Tour de France 1904 – 2ème étape" (به فرانسوی). Mémoire du cyclisme. Archived from the original on 20 March 2012. Retrieved 28 October 2016.
- ↑ "Le Tour de France". Le Petit journal (به فرانسوی). Gallica Bibliothèque Numérique. 15 July 1904. p. 4. Retrieved 16 March 2010.
- ↑ "Le Tour de France – La fin de la cinquième étape". Le Petit journal (به فرانسوی). Gallica Bibliothèque Numérique. 22 July 1904. p. 3. Retrieved 16 March 2010.
- ↑ "Vélocipédie – Le Tour de France". Le Figaro (به فرانسوی). Gallica Bibliothèque Numérique. 25 July 1904. p. 6. Retrieved 16 March 2010.
- ↑ Abt, Samuel (5 March 2008). "Tour's early scandal still a mystery". International Herald Tribune. Retrieved 18 March 2009.
- ↑ "Tour records and winners". BBC. 30 June 2000. Retrieved 29 December 2009.
- ↑ Pelkey, Charles (3 December 2008). "The Explainer – Disqualified!". VeloNews. Archived from the original on 5 August 2009. Retrieved 21 September 2009.
- ↑ "Past results for Henri Cornet (FRA)". ASO. Archived from the original on 23 June 2008. Retrieved 20 May 2009.
منابع
[ویرایش]- McGann, Bill; McGann, Carol (2006). The Story of the Tour de France: 1903–1964. Vol. 1. Indianapolis, IN: Dog Ear Publishing. ISBN 978-1-59858-180-5.