ایران‌دوستی
ایران‌دوست، ایرانوفیل یا پِرسوفیل (به انگلیسی: Persophile) به شخصی می‌گویند که ایران، فرهنگ و مردم آن، تاریخ ایران یا زبان های ایرانی به ویژه زبان پارسی را دوست دارد یا ستایش می کند.
خاستگاه‌ها
[ویرایش]
تحسین ایرانیان در دوران شاهنشاهی هخامنشی زیاد بود. به‌طور مثال کورش بزرگ تنها فرد غیر مسیحی و یهودی است که مسیح به حساب می‌آید.[۱] رهبران یونانی‌ای که عنوان‌ها و نام‌های پارسی برای خود انتخاب می‌کردند نیز ایران‌دوست به حساب می‌آمدند.[۲]
همچنین شاهان صیدانی بخاطر سیاست‌هایشان به ایرانی‌ها حقوق بیشتری می‌دادند.
رهبران قفقاز یاری‌دهنده شاهنشاهی ساسانی نیز به عنوان ایران‌دوست شناخته می‌شوند. مانند استفن یکم پادشاه ایبری.[۳]
یکی از برجسته‌ترین ایران‌دوست‌ها تاریخدان ادبیات انگلیسی ادوارد براون بود که در انقلاب مشروطه ایران در سال ۱۹۰۶ نقش داشت.
ایران‌دوستان برجسته
[ویرایش]-
گزنفون، فیلسوف و مورخ یونان باستان -
ولفگانگ گوته، ادیب آلمانی -
فریدریش هگل، فیلسوف آلمانی -
ادوارد براون، ایران‌شناس بریتانیایی -
هوارد باسکرویل معلم آمریکایی در تبریز -
اقبال لاهوری، نویسنده و سیاستمدار -
آرتور پوپ، مورخ آمریکایی -
پیتر ایوری، ایران‌شناس بریتانیایی -
-
جان لیمبرت، دیپلمات آمریکایی -
ریچارد فولتس، ایران‌شناس کانادایی
جستارهای وابسته
[ویرایش]منابع
[ویرایش]- ↑ کتاب اشعیا ۴۵:۱
- ↑ Max Cary, Percy Gardner, Society for the Promotion of Hellenic Studies (London, England), JSTOR (Organization), Ernest Arthur Gardner (۱۹۸۴). Journal of Hellenic Studies.
- ↑ Rapp، Stephen H. Corpus scriptorum christianorum orientalium: Subsidia. شابک ۹۷۸۹۰۴۲۹۱۳۱۸۹.