آنتو (الهه)
| آنتو | |
|---|---|
الهه آسمان، همتای مونث آنو | |
| مرکز فرهنگی غالب | اوروک |
| معبد | بیت رِش |
| اطلاعات شخصی | |
| شریک زندگی | آنو |
| فرزندان | لاماشتو |
آنتو (𒀭𒌈) یا آنتوم[۱] الهه‌ای بین‌النهرینی بود که به عنوان همتای مونث و همسر خدای آسمان، آنو در نظر گرفته می‌شد. او گاهی به جای آسمان، با زمین شناسایی می‌شد، اگرچه چنین ارجاعی رایج نیست. در حالی که از همان هزاره سوم پیش از دوران مشترک گواهی شده بود، او فقط الهه‌ای کوچک بود و تنها در دوره هخامنشی و سلوکی به طور رایج در اوروک پرستش می‌شد که دلیل آن اصلاحات مذهبی بود که او و آنو را به مقام خدایان حامی شهر ارتقا داد. در مقاطعی، آنتو همچنین در دین هوری گنجانده شد، که در آن او به عنوان یک خدای آغازین شناخته می‌شد. در نسخه موسوم به «بابلی معیار» حماسه گیلگمش آنتو به عنوان مادر ایشتار خطاب شده است، اما این سنت، رایج نبود.
نام و شخصیت
[ویرایش]نام آنتو از جنبه ریشه‌شناسی مشتق مؤنث اکدی از تئونیم آنو است.[۲]
پرستش
[ویرایش]
آنتو از همان هزاره سوم پیش از دوران مشترک گواهی شده است، قدیمی‌ترین اشارهٔ احتمالی به طور آزمایشی در فهرست خدای دوره آغازین دودمانی در ابو صلابیخ شناسایی شده است.[۲]
پذیرش هوری
[ویرایش]آنتو در مقطعی در دین هوری گنجانده شد و در این بافتار به عنوان یکی از خدایان آغازین در نظر گرفته شد و در کنار سایر شخصیت‌هایی قرار گرفت که از بین‌النهرین منشا گرفته بودند، مانند آنو، انلیل، نین‌لیل و آلالو.[۳]
اساطیر
[ویرایش]از آنتو در نسخه معروف به «بابلی معیار» حماسه گیلگمش یاد می‌شود، زمانی که ایشتار از آنو می‌خواهد که به او اجازه استفاده از نرگاو آسمان را برای مجازات گیلگمش بدهد (لوح VI، سطر ۸۳).[۴] در حالی که او و آنو در این قسمت به عنوان پدر و مادر ایشتار خطاب می‌شوند، همانطور که توسط پل-آلن بولیو اشاره شده است، سنتی که طبق آن او دختر نانا و نینگال بود، رواج بیشتری داشت.[۵] والتر بورکرت پیشنهاد کرده است که این قطعه ممکن است بر ارجاع به دیون مادر آفرودیت در ایلیاد تأثیر گذاشته باشد، زیرا نام دیون یک گرته‌برداری از آنتو و شکلی مونث از زئوس است.[۶] با این حال، همانطور که اندرو آر. جورج در بحث خود درباره اثر بورکرت و سایر نویسندگانی که فرض می‌کنند هومر مستقیماً تحت تأثیر حماسه گیلگمش بوده است، تأکید می‌کند، نمی‌توان با قطعیت ثابت کرد که هرگونه شباهت احتمالی از تماس مستقیم با تصنیف بین‌النهرینی نشات گرفته باشد.[۷] او خاطرنشان می‌کند که قابل قبول‌تر آن است که فرض کنیم که بن‌مایه‌های مشابه، یک سنت مشترک را منعکس می‌کنند و نه لزوماً اشتقاق مستقیم را.[۸]
با توجه به طلسم‌های علیه لاماشتو، آنتو و آنو این دیو را از آسمان به زیر انداختند[۹] و او را از حقِ داشتن جایگاه مقدس (parakku) بر روی زمین محروم کردند.[۱۰]
در حالی که آنتو در انوما الیش گواهی نشده است، و آنو به عنوان تنها والد ائا در این تصنیف خطاب می‌شود، طبق گفته اسپنسر ال. آلن بر اساس شواهد تکمیلی از یک تفسیر آشوری رمزی، با این وجود ممکن است که آنتو به طور ضمنی به عنوان مادر او و بنابراین به عنوان مادربزرگ مردوک در سنت مشتق‌شده شناخته شده باشد.[۱۱]
در یک متن نجومی سلوکی، پاپسوکال به عنوان وزیر آنو و آنتو توصیف شده است.[۱۲]
پانویس
[ویرایش]- ↑ Krul 2018, p. 60.
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ Krebernik 2014, p. 403.
- ↑ Taracha 2009, p. 126.
- ↑ George 2003, p. 623.
- ↑ Beaulieu 2003, p. 111.
- ↑ Burkert 2005, p. 300.
- ↑ George 2003, pp. 55-57.
- ↑ George 2003, p. 57.
- ↑ Farber 2014, p. 7.
- ↑ Farber 2014, p. 324.
- ↑ Allen 2015, p. 158.
- ↑ Krul 2018, p. 149.
منابع
[ویرایش]- Allen, Spencer L. (2015). The Splintered Divine: A Study of Istar, Baal, and Yahweh: Divine Names and Divine Multiplicity in the Ancient Near East. De Gruyter. ISBN 978-1-61451-236-3.
- Archi, Alfonso (1990). "The Names of the Primeval Gods". Orientalia. GBPress - Gregorian Biblical Press. 59 (2): 114–129. ISSN 0030-5367. JSTOR 43075881. Retrieved 2023-04-04.
- Asher-Greve, Julia M.; Westenholz, Joan G. (2013). Goddesses in Context: On Divine Powers, Roles, Relationships and Gender in Mesopotamian Textual and Visual Sources (PDF). Academic Press Fribourg. ISBN 978-3-7278-1738-0.
- Bartelmus, Alexa (2017). "Die Götter der Kassitenzeit. Eine Analyse ihres Vorkommens in zeitgenössischen Textquellen". Karduniaš. Babylonia under the Kassites. De Gruyter. pp. 245–312. doi:10.1515/9781501503566-011. ISBN 978-1-5015-0356-6.
- Beaulieu, Paul-Alain (1995). "Theological and Philological Speculations on the Names of the Goddess Antu". Orientalia. GBPress - Gregorian Biblical Press. 64 (3): 187–213. ISSN 0030-5367. JSTOR 43078085. Retrieved 2023-04-03.
- Beaulieu, Paul-Alain (2003). The Pantheon of Uruk During the Neo-Babylonian Period. Leiden Boston: Brill STYX. ISBN 978-90-04-13024-1. OCLC 51944564.
- Brisch, Nicole (2012). "Anšar and Kišar (god and goddess)". Ancient Mesopotamian Gods and Goddesses. Oracc and the UK Higher Education Academy. Retrieved 2023-04-04.
- Burkert, Walter (2005). "Chapter Twenty: Near Eastern Connections". In Foley, John Miles (ed.). A Companion to Ancient Epic. New York City, New York and London, England: Blackwell Publishing. ISBN 978-1-4051-0524-8.
- Farber, Walter (2014). Lamaštu. An Edition of the Canonical Series of Lamaštu Incantations and Rituals and Related Texts from the Second and First Millennia B.C. Penn State University Press. doi:10.1515/9781575068824. ISBN 978-1-57506-882-4.
- Frayne, Douglas (1990). Old Babylonian Period (2003-1595 B.C.). RIM. The Royal Inscriptions of Mesopotamia. University of Toronto Press. doi:10.3138/9781442678033. ISBN 978-1-4426-7803-3.
- George, Andrew R. (1993). House most high: the temples of ancient Mesopotamia. Winona Lake: Eisenbrauns. ISBN 0-931464-80-3. OCLC 27813103.
- George, Andrew R. (2003). The Babylonian Gilgamesh epic: introduction, critical edition and cuneiform texts. Oxford New York: Oxford University Press. ISBN 0-19-814922-0. OCLC 51668477.
- Jacobsen, Thorkild (1976). The Treasures of Darkness: A History of Mesopotamian Religion. Yale University Press. ISBN 978-0-300-02291-9. Retrieved 2023-04-04.
- Krebernik, Manfred (2014), "Uraš A", Reallexikon der Assyriologie, retrieved 2023-04-04
- Krul, Julia (2018). The Revival of the Anu Cult and the Nocturnal Fire Ceremony at Late Babylonian Uruk. BRILL. doi:10.1163/9789004364943_004. ISBN 9789004364936.
- Lambert, Wilfred G. (2013). Babylonian creation myths. Winona Lake, Indiana: Eisenbrauns. ISBN 978-1-57506-861-9. OCLC 861537250.
- Nemet-Nejat, Karen Rhea (1998). Daily Life in Ancient Mesopotamia. Greenwood. ISBN 978-0-313-29497-6.
- Reiner, Erica (1995). "Astral Magic in Babylonia". Transactions of the American Philosophical Society. American Philosophical Society. 85 (4): i–150. doi:10.2307/1006642. ISSN 0065-9746. JSTOR 1006642. Retrieved 2023-04-03.
- Taracha, Piotr (2009). Religions of Second Millennium Anatolia. Dresdner Beiträge zur Hethitologie. Vol. 27. Wiesbaden: Harrassowitz Verlag. ISBN 978-3447058858.
- Tugendhaft, Aaron (2016). "Gods on clay: Ancient Near Eastern scholarly practices and the history of religions". In Grafton, Anthony; Most, Glenn W. (eds.). Canonical Texts and Scholarly Practices. Cambridge: Cambridge University Press. doi:10.1017/cbo9781316226728.009.
- Verderame, Lorenzo (2013). ""Their Divinity is Different, Their Nature is Distinct!" Nature, Origin, and Features of Demons in Akkadian Literature". Archiv für Religionsgeschichte. Walter de Gruyter GmbH. 14 (1). doi:10.1515/arege-2012-0008. ISSN 1868-8888.