پرش به محتوا

۲۴ ساعت دیتونا

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
۲۴ ساعت دیتونا
پرونده:Rolex 24 at Daytona.png
مسابقات قهرمانی خودروهای ورزشی ایمسا
ورزشگاهدیتونا اینترنشنال اسپیدوی
شرکت حامی مالیرولکس
اولین رقابت۱۹۶۲
مدت زمان۲۴ ساعت
نام قبلیدیتونا ۳ ساعته (۱۹۶۲–۱۹۶۳)
دیتونا ۲۰۰۰ (۱۹۶۴–۱۹۶۵)
۲۴ ساعت دیتونا (۱۹۶۶–۱۹۷۱, ۱۹۷۳, ۱۹۷۵–۱۹۷۷)
۶ ساعت دیتونا (۱۹۷۲)
چالش ۲۴ ساعته پپسی (۱۹۷۸–۱۹۸۳)
سان‌بنک ۲۴ ساعته در دیتونا (۱۹۸۴–۱۹۹۱)
رولکس ۲۴ ساعته دیتونا (۱۹۹۲–)
بیشترین قهرمانی (driver)هرلی هیوود (۵)
اسکات پروت (۵)
بیشترین قهرمانی (تیم)چیپ گاناسی ریسینگ (۶)
بیشترین قهرمانی (سازند)پورشه (۱۹)

۲۴ ساعت دیتونا که به خاطر حمایت مالی و اسپانسرینگ با نام رولکس ۲۴ ساعته نیز شناخته می شود، یک مسابقه استقامتی ۲۴ ساعته خودروهای اسپورت است که هر سال در پیست بین المللی دیتونا در سواحل فلوریدا برگزار می شود.
این مسابقه که در آخرین آخر هفته ژانویه یا اولین آخر هفته فوریه به عنوان بخشی از هفته سرعت برگزار می شود، اولین مسابقه بزرگ اتومبیلرانی سال در آمریکای شمالی است.
این مسابقه توسط ایمسا تایید و برگزار میشود. اولین مسابقه فصل برای مسابقات قهرمانی خودروهای ورزشی ایمسا نیز است.

تاریخچه ۲۴ ساعته دیتونا

[ویرایش]

اولین مسابقه ۲۴ ساعته تاریخ دیتونا را در سال ۱۹۹۶ توسط کن مایلز و لوید روبی با فورد جی‌تی۴۰ (مارک۲) برنده شدند.[۱]

همچنین در سال ۱۹۶۶، سوزی دیتریش در مسابقه ۲۴ ساعته شرکت کرد و با جانت گاتری و دونا مای میمز با خودرو آلپین رانندگی کرد.
این سه نفر در رده ۳۲ قرار گرفتند و به همراه یک تیم دیگر زن در این مسابقه، اولین تیم های زنان بودند که یک مسابقه ۲۴ ساعته استاندارد بین المللی را به پایان میرساندند.[۲]

فراری پس از شکست در سال ۱۹۶۶ در دیتونا، سیبرینگ و لمانز به فورد، نمونه‌های اولیه فراری سری پی را در سال ۱۹۶۷ وارد مسابقات کرد و در اولین سال خود در این کلاس در رده ۱–۲–۳ در در پایان مسابقه قرار بگیرد.[۳]

خودرو فراری ۹۶۵ که بام غیر رسمی دیتونا نیز شناخته میشود، تیم گذاری این خودرو به افتخار کسی سه رده اول در مسابقه ۲۴ ساعته دیتونا ۱۹۶۷ است.

خودرو جاده‌ای فراری ۳۶۵ (فراری دایتونا) به مناسبت این پیروزی نام غیر رسمی فراری دیتونا داده شده است.[۴]


پیت استاپ تیم فورد در حین برگزاری مسابقات ۲۴ ساعته دیتونا ۱۹۶۷


پورشه نیز مانند فراری صاحب سه سکو اول در دیتونا ۱۹۶۸ شد. پس از تصادف گرهارد میتر و دو خودرو دیگر پورشه به رانندگی رولف استوملن و یوخن نیرپاش پورشه موفق شد پنج راننده از هشت راننده خود را در ردیف های یک تا پنج قرار دهد.[۵]

کلاس بندی مسابقات

[ویرایش]

گرند تورینگ پروتوتایپ (جی‌تی‌پی)

[ویرایش]
خودرویی در کلاس جی‌تی‌پی که مخفف گرند تورینگ پروتوتایپ است
خودرو کادیلاک وی-سریز.آر در کلاس جی‌تی‌پی ۲۰۲۳ به همراه دو پورشه ۹۶۳

گرند تورینگ ۳ (جی‌تی‌۳)

[ویرایش]
فراری ۲۹۶ جی‌تی‌۳ در دیتونا ۲۴ ساعته ۲۰۲۳

کلاس جی‌اکس (GX)

[ویرایش]

مسابقه ۲۰۱۳ اولین و تنها سال برای کلاس جی‌اکس بود. شش خودرو در این کلاس مسابقه را شروع کردند.
این کلاس شامل خودروهای مسابقه ای پورشه کیمن اس و مزدا ۶ تولیدی بود. مزدا اولین خودروی مسابقه‌ای دیزلی خود را در این مسابقه معرفی میکرد همچنین اولین باری بود که یک خودروی مسابقه‌ای با سوخت دیزلی در دیتونا ۲۴ ساعت شرکت میکرد.

در طول مسابقه، کیمن‌ها پیشتاز بودند، در حالی که هر سه مزدا خیلی زود دچار خرابی موتور شدند و از مسابقه کنار رفتند با ۹ دور برتری، ناپلتون پورشه کیمن شماره ۱۶، که توسط دیوید دانوهیو رانندگی می‌شد، برنده کلاس جی‌اکس شد.

نتایج مسابقات گذشته

[ویرایش]

برد های کلی رانندگان

[ویرایش]
رتبه راننده تعداد برد سال‌ها
۱ ایالات متحده آمریکا هرلی هیوود ۵ ۱۹۷۳, ۱۹۷۵, ۱۹۷۷, ۱۹۷۹, ۱۹۹۱
ایالات متحده آمریکا Scott Pruett ۱۹۹۴, ۲۰۰۷, ۲۰۰۸, ۲۰۱۱, ۲۰۱۳
۳ مکزیک پدرو رودریگز ۴ ۱۹۶۳, ۱۹۶۴, ۱۹۷۰, ۱۹۷۱
فرانسه باب وولک ۱۹۸۳, ۱۹۸۵, ۱۹۸۹, ۱۹۹۱
ایالات متحده آمریکا پیتر گرگ ۱۹۷۳, ۱۹۷۵, ۱۹۷۶, ۱۹۷۸
آلمان رولف استوملن ۱۹۶۸, ۱۹۸۷, ۱۹۸۰, ۱۹۸۲
7 بریتانیای کبیر برایان ردمن ۳ ۱۹۷۰, ۱۹۷۶, ۱۹۸۱
بریتانیای کبیر اندی والاس ۱۹۹۰, ۱۹۹۷, ۱۹۹۹
ایالات متحده آمریکا بوچ لایتزینگر ۱۹۹۴, ۱۹۹۷, ۱۹۹۹
بریتانیای کبیر درک بل ۱۹۸۶, ۱۹۸۷, ۱۹۸۹
کلمبیا خوان پابلو مونتویا ۲۰۰۷, ۲۰۰۸, ۲۰۱۳
مکزیک ممو روخاس ۲۰۰۸, ۲۰۱۱, ۲۰۱۳
برزیل کریستین فیتیپالدی ۲۰۰۴, ۲۰۱۴, ۲۰۱۸
پرتغال ژائو باربوسا ۲۰۱۰, ۲۰۱۴, ۲۰۱۸
نیوزیلند اسکات دیکسون ۲۰۰۶, ۲۰۱۵, ۲۰۲۰
برزیل هلیو کاسترونوز ۲۰۲۱, ۲۰۲۲, ۲۰۲۳
۱۷ بریتانیای کبیر کن مایلز ۲ ۱۹۶۵, ۱۹۶۶
ایالات متحده آمریکا لوید رابی ۱۹۶۵, ۱۹۶۶
ایالات متحده آمریکا ای. جی. فویت ۱۹۸۳, ۱۹۸۵
ایالات متحده آمریکا آل هولبرت ۱۹۸۶, ۱۹۸۷
ایالات متحده آمریکا آل اونسر جونیور ۱۹۸۶, ۱۹۸۷
هلند یان لامرز ۱۹۸۸, ۱۹۹۰
ایالات متحده آمریکا جان پل جونیو ۱۹۸۲, ۱۹۹۷
ایالات متحده آمریکا الیوت فوربس-رابینسون ۱۹۹۷, ۱۹۹۹
ایتالیا مائورو بالدی ۱۹۹۸, ۲۰۰۲
بلژیک دیدیر تیژ ۱۹۹۸, ۲۰۰۲
آفریقای جنوبی وین تیلور ۱۹۹۶, ۲۰۰۵
ایالات متحده آمریکا تری بورچلر ۲۰۰۴, ۲۰۱۰
ایالات متحده آمریکا اسکات شارپ ۱۹۹۶, ۲۰۱۶
ایتالیا ماکس آنجللی ۲۰۰۵, ۲۰۱۷
ایالات متحده آمریکا جردن تیلور ۲۰۱۷, ۲۰۱۹
ژاپن کاموی کوبایاشی ۲۰۱۹, ۲۰۲۰
هلند رنگر ون در زنده ۲۰۱۹, ۲۰۲۰
ایالات متحده آمریکا ریکی تیلور ۲۰۱۷, ۲۰۲۱
پرتغال فلیپه آلبوکرک ۲۰۱۸, ۲۰۲۱
بریتانیای کبیر تام بلومکویست ۲۰۲۲, ۲۰۲۳
فرانسه سایمون پیجنو ۲۰۲۲, ۲۰۲۳

برد توسط سازندگان

[ویرایش]

پورشه با ۲۳ برد، رکورد بیشترین پیروزی را در بین هر سازنده ای در این مسابقه دارد که توسط مدل های مختلف از جمله جاده‌ای ۹۱۱، ۹۳۶ و ۹۹۶ به ثمر رسیده است. پورشه همچنین رکورد ۱۱ برد متوالی را از سال ۱۹۷۷ تا ۱۹۸۷ دارد و در ۱۸ مسابقه از ۲۳ مسابقه از سال ۱۹۶۸ تا ۱۹۹۱ نیز پیروز شده است.

رتبه سازنده تعداد برد سال ها
1 آلمان پورشه ۱۹ ۱۹۶۸, ۱۹۷۰, ۱۹۷۱, ۱۹۷۳, ۱۹۷۵, ۱۹۷۷, ۱۹۷۸, ۱۹۷۹, ۱۹۸۰, ۱۹۸۱, ۱۹۸۲, ۱۹۸۳,
۱۹۸۵, ۱۹۸۶, ۱۹۸۷, ۱۹۸۹, ۱۹۹۱, ۲۰۰۳, ۲۰۲۴
۲ ایالات متحده آمریکا رایلی تکنولوژی ۱۰ ۲۰۰۵, ۲۰۰۶, ۲۰۰۷, ۲۰۰۸, ۲۰۰۹, ۲۰۱۰, ۲۰۱۱, ۲۰۱۲, ۲۰۱۳, ۲۰۱۵
۳ ایتالیا فراری ۵ ۱۹۶۳, ۱۹۶۴, ۱۹۶۷, ۱۹۷۲, ۱۹۹۸
۴ ایالات متحده آمریکا کادیلاک ۴ ۲۰۱۷, ۲۰۱۸, ۲۰۱۹, ۲۰۲۰
۵ ایالات متحده آمریکا رایلی و اسکات ۳ ۱۹۹۶, ۱۹۹۷, ۱۹۹۹
ژاپن آکورا ۲۰۲۱, ۲۰۲۲, ۲۰۲۳
6 ایالات متحده آمریکا شرکت فورد موتور ۲ ۱۹۶۵, ۱۹۶۶
بریتانیای کبیر جگوار ۱۹۸۸, ۱۹۹۰
ژاپن نیسان ۱۹۹۲, ۱۹۹۴
۱۰ بریتانیای کبیر لوتوس کارز ۱ ۱۹۶۲
بریتانیای کبیر لولا‌ ۱۹۶۹
آلمان ب‌ام‌و ۱۹۷۶
بریتانیای کبیر مارچ انجنرینگ ۹۸۴
ژاپن تویوتا ۱۹۹۳
آلمان کرمر ۱۹۹۵
ایالات متحده آمریکا داج ۲۰۰۰
ایالات متحده آمریکا شورولت ۲۰۰۱
ایتالیا دلارا ۲۰۰۲
ایالات متحده آمریکا دوران ریسینگ ۲۰۰۴
ایالات متحده آمریکا کایوت ۲۰۱۴
فرانسه لیجیر ۲۰۱۶

برد توسط سازنده موتور

[ویرایش]

پورشه علاوه بر ۱۹ برد خود به عنوان تولید کننده خودرو و موتور، چهار برد صرفاً به عنوان تولید کننده موتور در سال های ۱۹۸۴، ۱۹۹۵ و دو برد در دوره دیتونا پروتوتایپ در سال های ۲۰۰۹ و ۲۰۱۰ کسب کرده است.
جنرال موتورز با برندهای اولدزموبیل، پونتیاک، شورولت و کادیلاک خود ۱۰ برد کسب کرده است.

رتبه موتور سازنده برد ها سال ها
1 آلمان پورشه ۲۳ ۱۹۶۸, ۱۹۷۰, ۱۹۷۱, ۱۹۷۳, ۱۹۷۵, ۱۹۷۷, ۱۹۷۸, ۱۹۷۸, ۱۹۸۰, ۱۹۸۱, ۱۹۸۲, ۱۹۸۳,
۱۹۸۴, ۱۹۸۵, ۱۹۸۶, ۱۹۸۷, ۱۹۸۹, ۱۹۹۱, ۱۹۹۵, ۲۰۰۳, ۲۰۰۹, ۲۰۱۰, ۲۰۲۴
2 ایالات متحده آمریکا فورد ۶ ۱۹۶۵, ۱۹۶۶, ۱۹۹۷, ۱۹۹۹, ۲۰۱۲, ۲۰۱۵
3 ایتالیا فراری ۵ ۱۹۶۳, ۱۹۶۴, ۱۹۶۷, ۱۹۷۲, ۱۹۹۸
4 ایالات متحده آمریکا کادیلاک ۴ ۲۰۱۷, ۲۰۱۸, ۲۰۱۹, ۲۰۲۰
5 آلمان بی‌ام‌و ۳ ۱۹۷۶, ۲۰۱۱, ۲۰۱۳
ایالات متحده آمریکا شورولت ۱۹۶۹, ۲۰۰۱, ۲۰۱۴
ژاپن لکسوس ۲۰۰۶, ۲۰۰۷, ۲۰۸۸
ژاپن آکورا ۲۰۲۱, ۲۰۲۲, ۲۰۲۳
8 بریتانیای کبیر جگوار ۲ ۲۹۸۸, ۱۹۹۰
ژاپن نیسان ۱۹۹۲, ۱۹۹۴
ایالات متحده آمریکا پونتیاک ۲۰۰۴, ۲۰۰۵
12 بریتانیای کبیر کاونتری کلایمکس ۱ ۱۹۶۲
ژاپن تویوتا ۱۹۹۳
ایالات متحده آمریکا اولدزموبیل ۱۹۹۶
ایالات متحده آمریکا داج ۲۰۰۰
بریتانیای کبیر جود موتور ۲۰۰۲
ژاپن هوندا ۲۰۱۶

جستارهای وابسته

[ویرایش]

منابع

[ویرایش]
  1. Motor Sport, March 1966, Pages 196–197. See also cover photograph and centre spread.
  2. Kelley, Arthur (February 13, 1966). "Porsches and Women Surprise at Daytona". The Boston Globe. Boston. p. 59 – via Newspapers.com.
  3. Motor Sport, March 1967, Pages 180–181. See also cover photograph and centre spread.
  4. "Focus on 365 GTB4". Official Ferrari website. Ferrari. Archived from the original on 22 March 2010. Retrieved February 21, 2010.
  5. Motor Sport, March 1968, Pages 171–172. See also cover photograph and center spread.

پیوند به بیرون

[ویرایش]