کیوان کاشانی

کیوان کاشانی از شاعران پارسی‌گوی قرن سیزدهم هجری است.

زندگی

میرزا مهدی طبیب متخلص به کیوان، از شاعران اهل کاشان است. وی در قرن سیزدهم می زیسته و در ۲۷ محرم ۱۲۹۴ق در قید حیات نبوده است.^[۱]

دیوان شعر وی با نام انیس‌الذاکرین در سال ۱۲۹۸ق به چاپ سنگی رسید. محتوای اشعار وی در مدح و ستایش و رثای پیامبر اسلام و عترت او و وقایع کربلا می‌باشد.

همچنین این دیوان در سال ۱۳۸۴ش به تصحیح و مقدّمهٔ افشین عاطفی به چاپ رسیده است.

ابیاتی از چهارده بند کیوان در مراثی امام حسین علیه السلام

ای دل بیا که موسم اندوه و ماتم است		خون گریه کن که دیدهٔ افلاک پر نم است
از آه سینه‌سوز برافروز اخگری		آتش فکن به عالم و آن کو به عالم است
از آب چشم آتش جان گر کنی خموش		خاک بقا به باد فنا گر دهی کم است
بنگر چه روی داده که از چشم مرد و زن		خون جگر روانه و دلها پر از غم است
برگو که روزگار چه طرحی ز نو فکند		زآن غم چه شد که قامت گردون چنین خم است

الذریعه، آقابزرگ تهرانی، بیروت، دارالاضواء، ۱۴۰۹ق؛ ج۲، ص۴۵۴.
مقدمهٔ دیوان کیوان کاشانی، به قلم افشین عاطفی، انتشارات همگام با هستی، کاشان، ۱۳۸۴ش.