کارشور
 |
کارشور یا کرشور از واژه‌های ایرانی-کهن (اوستای) است و اکنون نیز کم و بیش به همان صورت مانده است. اگر چه واژهٔ پارسی امروزی "کشور" است و همان "کارشور" است، کاربرد واژهٔ "کرشور" بسیار گسترده‌تر بوده‌است. این واژه در دستگاه نامگذاری و کیهانشناختی ایرانیان باستان، جغرافیا، و مانند اینها بکار می‌رفته است.
در اوستا مفهوم "هفت کارشور" آماده است که به ترتیب چنین بوده اند:
۱. arezahi
savahi .۲
vradadhafshu .۳
widadhafshu .۴
wourubaresti .۵
wourugaresti .۶
xhvaniratha .۷
پیدایش این هفت کراشور، آنگونه که بندهش می‌گوید، پس از نخستین بارش باران بر زمین بوده‌است. [۱] ابتدا تنها در کرشور آخر "انسان" می‌زیسته است.[۲] کشور آخر درست در جایگاه میانی است[۲][۱] و همان جاست که "قله کوه هارا (البرز)" بوده‌است. [۱] تنها دو کوه بدین نام (البرز) میشناسیم: یکی همان البرز شناخته شده، دیگری نزدیک جهرم، استان فارس. "پیش فرض‌های کلی" دیگری هم به "کوهی بدین نام در اسیای مرکزی" اشاره می‌کند.[۳]
پانویس
[ویرایش]- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ World of myths (به انگلیسی), University of Texas Press, 2004 p.95.
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ Boyce, M. (1984), Textual sources for the study of Zoroastrianism (به انگلیسی), Manchester University Press ND
{{citation}}: نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست نویسندگان (link) p. 11. - ↑ W. Eilers (1985), "Alborz i. the name Alborz", Encyclopaedia Iranica, Vol. 1 (به انگلیسی)