پیش‌نویس:دومینیک ساویو

دومینیک ساویو
زادهٔ	2 آوریل 1842 فراتسيوني در ریوا پرسو چیری، پیه‌مونته، (امروزه کاستلنووو دون بوسکو)
درگذشتۀ	9 مارس 1854 (14 سالگی) Mondonio، کاستلنووو دون بوسکو، پیه‌مونته، (امروزه کاستلنووو دون بوسکو،ایتالیا)
تکریم‌شده در	کلیسای کاتولیک
بئاتیفیه	5 مارس 1950، رم توسط پاپ پیوس دوازدهم
قدیس‌شدن	12 ژوئن 1954، رم توسط پاپ پیوس دوازدهم
بارگاه اصلی	Basilica of Our Lady Help of Christians در تورین
بزرگداشت	6 می، (سابقاً 9 مارس)
قدیس حامی	(پسر) خواننده ی کر، بزهکاری نوجوانان

دومینیک ساویو (به انگلیسی: Dominic Savio) (2 آوریل 1842 در ایتالیا - 9 مارس 1854)، یکی از مَعدود قدیسان نوجوان کاتولیک است.

اوایل زندگی

حدود 16 کیلومتر از تورین، در شمال ایتالیا در روستای ریوا دل گاردا سال 1841 زوجی زحمت کش به نام های بیرگیتا و کارلو ساویو زندگی می کردند. کارلو ساویو به آهنگری مشغول بود. در 2 آوریل یک سال بعد، 1842، کودکی به دنیا آمد که برای والدین اش منشا تسلی و نعمت بود. در زمان غسل تعمید به او نام دومینیک داده شد.  

زمانی که دومینیک 2 سال داشت پدر و مادر ش تصمیم گرفتند به محله قبلی خود بازگردند و در موریالدو ساکن شدند. به مانند یک والدین مؤمن، تربیت درست فرزندشان اولویت آن ها بود. طولی نکشید که دومینیک علاقه ی شدیدی به تقوا نشان داد طوری که انگار قسمتی از طبیعت اوست. با وجود کودکی اش صبح ها و عصر ها به نیایش می پرداخت و در 4 سالگی می توانست همه نیایش ها را به راحتی تلاوت کند.

روز به روز تقوای کودک افزایش می یافت و در زمانی که فقط 4 سال داشت نیازی به یادآوری نیایش در زمان صبح، عصر و زمان صرف وعده های غذایی نبود، در حقیقت او به دیگران یادآوری می کرد.

دیدار دومینیک با جووانی بوسکو و پذیرش او به عنوان دانش آموز

در اواسط 1850 جووانی بوسکو در زمینه آموزش شناخته شده بود. سالانه تعدادی دانش آموز از منطقه کاستلنووو دی جارفانیانا را مورد پذیرش قرار می داد. آنجلو ساویو، شخصی که دوست نزدیک دومینیک و خانواده او بود در خاطرات خود در سال 1858 نوشته است:

قبل از این که (دومینیک ساویو) به نمازخانه بیاید من او را به عنوان مرد جوانی با فضیلت غیر معمول می شناختم. او بارها با من از اشتیاق زیاد خود برای ثبت نام به عنوان دانش آموز صحبت کرده بود. یک روز از او پرسیدم که چرا می خواهد در آنجا دانش آموز شود و او پاسخ داد: برای این که می خواهم کشیش شوم تا راحت تر روح ام را نجات دهم و همچنین به دیگران کمک کنم تا آن ها هم همین کار را کنند.

جووانی بوسکو این طور بیان می کند. پدر کولیرو معلم ساویو در موندونیو، درباره این شاگردش با او صحبت کرده بود. آن ها به این توافق رسیدند که دومنینک باید او را در اکتبر زمانی که بوسکو با جوانان ش برای گرفتن جشن باکره تسبیح و گردش سالانه می آیند ملاقات کند. دومینیک به همراه پدرش به قرار ملاقت آمد 2 اکتبر 1854.

دومینیک در 29 اکتبر 1854 وارد نمازخانه شد و فقط 28 ماه سکونت داشت در 1 مارس 1857 از آنجا خارج شد و 9 روز بعد در خانه در موندونیو از دنیا رفت.

پیشرفت بیماری و مرگ مقدس

هیجان سفر برای مدتی به روحیه داد و قبل از این که به رختخواب بفتد حدود 4 روز روی پا بود.

جووانی بوسکو جزئیات استقبال پرشور آیین مقدس و آخرین مناساک را ثبت کرده، بقیه جزئیات توسط شاهدان عینی ارائه شده است زنی که در همسایگی زندگی می کرد به نام آناستازیا مولینو شهادت می دهد:

اغلب به دیدن خادم خدا در آخر های عمرش می رفتم و هرگز نشنیدم که شکایت کند در حالی که در طول چند روز گذشته حال ش وخیم تر می شد مادر ش درمانده و گریان ایستاده. او سعی می کرد با گفتن: "مادر لطفا گریه نکن من به بهشت خواهم رفت." خوشحال کند. او همچنین گفت: "خانم ما (مریم مقدس) و قدیسان را دیده است." در حال مرگ کنارش ایستاده بودم. یک آقای مسن روح او را به خدا مورد ستایش قرار می داد در حالی که دومینیک در جای خود میخکوب‌ شده بود دعا می کرد. در حالی که نفس های آخرش را به آرامی می کشید پدر، مادر و همسایگان نزدیک حضور داشتند.

علی رغم شهادت خانم مولینو، شخصی که دعا های ستایش را می خواند. این شهادت ها گفته های جووانی بوسکو را تایید می کنند، زمانی که می نویسد:

قبل از این که به رنج بیفتد، دومینیک از پدرش خواست که مناجات مرگ مبارک را از همنشین جوانان بخواند. مادرش اشک ریزان از اتاق خارج شد. آخرین کلمات دومینیک این بود: خداحافظ پدر عزیزم، چه چیز زیبایی دارم می بینم!