ویکی‌پدیا:نوشتار پیشنهادی/۲۰۲۲/۹۰
بوشیدو به معنای «راه جنگجو» یا راه و رسم سامورایی به منشور اخلاقی و ارزش‌های طبقهٔ سامورایی در دوران پیشانوین ژاپن اشاره دارد. نام بوشیدو تا سدهٔ شانزدهم استفاده نمی‌شد، اما شکل‌هایی از این آئین از دوره کاماکورا (۱۱۹۲–۱۳۳۳) وجود داشت. اصطلاح کتبی بوشیدو نخستین بار در کتاب کویو گونکان، تقریباً در حدود سال ۱۶۱۶ میلادی، ظاهر می‌شود. ارکان تغییرناپذیر آن روحیهٔ رزمی، از جمله تسلط بر مهارت‌های ورزشی و نظامی و همچنین نترسیدن از دشمن در جنگ است؛ اما از لحاظ تاریخی برخی از ارکان بوشیدو تحت تأثیر تفکرات بودایی ذن و کنفوسیوس‌گرایی شکل گرفته‌است. زندگی صرفه‌جویانه، مهربانی، صداقت و شرافت شخصی و همچنین تقوای فرزندی نیز بسیار مورد توجه بوده‌است. با این حال، عالی‌ترین وظیفهٔ سامورایی در قبال ارباب فئودالی یا دایمیوی خویش بود، حتی اگر این امر موجب رنج والدینش می‌شد. در دوره ادو (۱۶۰۳–۱۸۶۷) تفکر بوشیدو تحت تأثیر اخلاق کنفوسیوسی قرار گرفت و تبدیل به یک سیستم همه‌جانبه شد که بر تعهد یا وظیفه تأکید داشت. سامورایی با «انسان کامل» از نظر کنفوسیوس برابر شد و به او آموختند که کارکرد اساسی سامورایی الگوی فضیلت شدن برای طبقات فرودست است. وظیفه در درجه اول ارزش‌ها قرار گرفت، حتی اگر منجر به نقض دیگر قوانین بوشیدو می‌شد. احکام بوشیدو در اواسط سدهٔ نوزدهم اساس آموزش اخلاقی برای کل جامعه قرار گرفت، و به عنوان کانون وفاداری امپراتور ژاپن جایگزین ارباب فئودال شد. بوشیدو پس از اصلاحات میجی و با ظهور ملی‌گرایی ژاپنی، به تقویت روحیهٔ غیرنظامیان در طول جنگ چین و ژاپن (۴۵–۱۹۳۷) و جنگ جهانی دوم کمک کرد. دستورالعمل‌های بوشیدو با شکست ژاپن در سال ۱۹۴۵ رسماً کنار گذاشته شد.