پرش به محتوا

وازگن مورادیان

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

وازگن مرادیان (ارمنی: Վազգեն Մուրադյան ‏ ۱۷ اکتبر ۱۹۲۱–۱۸ فوریه ۲۰۱۸)[۱] آهنگساز ارمنی-آمریکایی نئوکلاسیسیست بود که به خاطر نوشتن کنسرتو برای بسیاری از سازهای ارکستری شناخته شده است.[۲] از جمله سازهایی که او برای آن‌ها آثار برجسته‌ای ساخته است، می‌توان به کلارینت،[۳] توبا،[۴] فاگوت ("The Big Bassoon")[۵] و ویولا د آمور اشاره کرد.[۶]

زندگی‌نامه

[ویرایش]

مرادیان در آشتاراک، روستایی در ارمنستان تحت تسط اولین جمهوری ارمنستان به دنیا آمد.[۷] او در طول جنگ جهانی دوم برای خدمت در ارتش سرخ اعزام شد و در جبهه شرقی جنگ در برابر آلمان نازی جنگید. پس از فروپاشی نظامی شوروی در برابر ارتش مهاجم آلمان در ۱۹۴۱، او به عنوان پناهنده و فراری نسبت به هر دو هر دو طرف درگیر در جنگ، نازی‌ها و شوروی، به لهستان مهاجرت کرده و به فعالیت پرداخت و با ارکستر سمفونیک استانیسلاو، اپرای لووف و در صحنه وودویل در ورشو همکاری کرد. در طی این دوره به برلین، وین و در نهایت به ونیز سفر کرد، جایی که برای تحصیل مستقر شد. در ونیز، در کنسرواتوریو دی موزیکا بنه دتو مارچلو دی ونیزیا ثبت نام کرد و زیر نظر گابریله بیانکی، آهنگساز ایتالیایی، آهنگسازی، ویولن با لوئیجی فرو و ویولا د آمور با رنزو ساباتینی به تحصیل پرداخت.

در سال ۱۹۴۸، مرادیان از کنسرواتور ونیزیا با مدرک استادی موسیقی فارغ‌التحصیل شد. او همچنان پس از این در ونیز به تدریس در کالج ارمنی مورات رافائل پرداخت. در سال ۱۹۵۰، او ایتالیا را به مقصد ایالات متحده آمریکا ترک کرد، جایی که تا زمان مرگش در سال ۲۰۱۸ اقامت داشت و تقریباً تمام آثار موسیقی بزرگ خود را در آنجا نوشت. او سپس به عنوان نوازنده ویولن در چندین گروه موسیقی از جمله ارکستر سمفونیک نیواورلئانز کار کرده و به فعالیت پرداخت.[۸] پس از این، مرادیان از عضویت در ارکستر نیواورلئانز کناره‌گیری کرد تا تماماً به آهنگسازی بپردازد و خود را وقف آن کند. بسیاری از آثار او توسط ارکستر فیلارمونیک ارمنستان، ارکستر مجلسی شیکاگو، انجمن کوچک ارکستر نیویورک، انجمن اپرای وریسیسمو نیوجرسی،[۹] و انجمن ویولا د آمور آمریکا اجرا شده است.

مرادیان به خاطر آهنگسازی برای تمامی سازهای موجود در ارکستر کلاسیک و همچنین سازهای خارج از آن شناخته شده است. در زمان هفتاد سالگی‌اش در سال ۱۹۹۱، او ۶۲ کنسرتو برای ۳۵ ساز مختلف ساخته بود.[۱۰] کتاب The Guide to the Tuba repertoire، منتشر شده توسط انتشارات دانشگاه ایندیانا و ویرایش شده توسط آر. وینستون موریس، در یکی از جستارهایش به کنسرتو "کنسرتو برای توبا و ارکستر، اپوس ۸۵" اثر مرادیان را این‌گونه بیان می‌کند که "یک اثر نئورمانتیک ملودیک که نوازنده را در تمام دامنه خود به صورت عمدتاً دیا تونیک می‌برد. موسیقی آن حاوی اشتیاقی است که یادآور زادگاه آهنگساز است".[۱۱]

وازگن مرادیان تا زمان مرگش در هجدهم فوریه ۲۰۱۸ در شهر نیویورک اقامت داشت. او پیش از همسرش آرپی درگذشت. آن‌ها دو پسر به نام‌های آرمن موریان و وارگس «واگو» مرادیان (که در حال حاضر یک متخصص، نویسنده و پادکستر در حوزه امنیت پروازی است) و دو نوه داشتند.[۱۲] برادرش شاعر ارمنی گئورگ امین بود.

منابع

[ویرایش]
  1. ↑ "Vazgen Muradian Obituary - Frank E. Campbell The Funeral Chapel - New York NY". m.legacy.com.
  2. ↑ Morris, R. Winston (8 November 2006). Guide to the Tuba Repertoire, Second Edition: The New Tuba Source Book. Indiana University Press. ISBN 0-253-11225-7 – via Google Books.
  3. ↑ "The contributions of Armenian composers to the clarinet repertoire: an annotated bibliography of selected works, a lecture recital, together with three recitals of selected works by Khachaturian, Bax, Castelnuovo-Tedesco, Lutoslawski, Nielsen, Burgmüller, and others" (PDF).
  4. ↑ Morris, R. Winston (8 November 2006). Guide to the Tuba Repertoire, Second Edition: The New Tuba Source Book. Indiana University Press. ISBN 0-253-11225-7 – via Google Books.
  5. ↑ "The Big Bassoon - Muradian, Palider, etc, / Nigro - HBDirect Classical". www.hbdirect.com.[پیوند مرده]
  6. ↑ Danks, Harry (29 May 1979). The Viola D'amore. Theodore Front Music. ISBN 978-0-900998-16-4 – via Google Books.
  7. ↑ "Vazgen Muradian". Discogs.
  8. ↑ "Ararat". Armenian General Benevolent Union of America. 29 May 1989 – via Google Books.
  9. ↑ "History - NJAVO".
  10. ↑ "Who's Who: Composers of World Premieres and Recent Works" (PDF). Archived from the original (PDF) on 2010-12-17. Retrieved 2018-03-25.
  11. ↑ Morris, R. Winston (8 November 2006). Guide to the Tuba Repertoire, Second Edition: The New Tuba Source Book. Indiana University Press. ISBN 0-253-11225-7 – via Google Books.
  12. ↑ "Vazgen Muradian - nab.am". www.nab.am.

پیوند به بیرون

[ویرایش]
  • Adagio e Rondo in E Minor, Opus 11 [۱]
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=وازگن_مورادیان&oldid=40752322»