پرش به محتوا

هال کیران

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
هال کیران
Three HAL Kiran Mk II of the Surya Kiran in 2007
کاربری هواپیمای جت آموزشی پایه
تولیدکننده هیندوستان آیروناتیکس
نخستین پرواز ۴ سپتامبر ۱۹۶۴
معرفی‌شده در ۱۹۶۸
کاربر اصلی  نیروی هوایی هند
 نیروی دریایی هند
تعداد ساخته‌شده ۱۹۰

در حال خدمت

هال کیران (به انگلیسی: HAL Kiran) یک هواپیمای ساختِ کارخانهٔ هیندوستان آیروناتیکس در کشور هند است. نخستین استفاده‌کنندهٔ این هواپیما نیروی هوایی هند بوده است. این هواپیما برای نخستین بار در ۰۱۹۶۴−۰۹−۰۴ ۴ سپتامبر ۱۹۶۴ میلادی مورد استفاده قرار گرفت.

شرکت هندوستان آیروناتیکس سازنده این هواپیماست.

کاربران

[ویرایش]
Formation of Kirans in flight
 هند
 میانمار

Specification (Kiran IA)

[ویرایش]

داده‌ها از Jane's All The World's Aircraft 1982–83[۳]

ویژگی‌های کلی

  • خدمه: ۲
  • طول: ۱۰٫۶۰ متر (۳۴ فوت ۹ اینچ)
  • پهنای بال: ۱۰٫۷۰ متر (۳۵ فوت ۱ اینچ)
  • ارتفاع: ۳٫۶۴ متر (۱۱ فوت ۱۱ اینچ)
  • مساحت بال‌ها: ۱۹٫۰۰ متر مربع (۲۰۴٫۵ فوت مربع)
  • مقیاس نمایش: ۶٫۰۳:۱
  • ماهی‌واره: NACA 23015 at root, NACA 23012 at tip
  • وزن خالی: ۲٬۵۶۰ کیلوگرم (۵٬۶۴۴ پوند)
  • بیشترین وزن برخاست: ۴٬۲۳۵ کیلوگرم (۹٬۳۳۷ پوند)
  • ظرفیت سوخت: ۱٬۱۳۷ لیتر (۳۰۰ گالون آمریکایی؛ ۲۵۰ گالون بریتانیایی) مخازن سوخت داخلی
  • پیشرانه هواگرد: ۱ عدد موتورتوربوجت رولز-رویس وایپر ۱۱،‏ ۱۱٫۱۲ کیلونیوتن (۲٬۵۰۰ پوند-نیرو)

عملکرد

  • حداکثر سرعت: ۶۹۵ کیلومتر بر ساعت (۴۳۲ مایل بر ساعت؛ ۳۷۵ گره) در سطح دریا
  • سرعت کروز: ۳۲۴ کیلومتر بر ساعت (۲۰۱ مایل بر ساعت؛ ۱۷۵ گره)
  • سرعت واماندگی: ۱۳۷–۱۴۵ کیلومتر بر ساعت (۸۵–۹۰ مایل بر ساعت؛ ۷۴–۷۸ گره) flaps extended and landing gear deployed
  • مداومت پروازی: ۱ ساعت و چهل و پنج دقیقه
  • حداكثر ارتفاع: ۹٬۱۵۰ متر (۳۰٬۰۲۰ فوت)
  • زمان اوج‌گیری: 20 min to ۹٬۱۵۰ متر (۳۰٬۰۰۰ فوت)

جنگ‌افزار

جستارهای وابسته

[ویرایش]

هواگردهای با عملکرد، پیکربندی و یا دوره زمانی مشابه

منابع

[ویرایش]
  1. ۱٫۰ ۱٫۱ "Pilatus PC-7 gives boost to IAF Academy". The Hindu. 13 December 2013. Retrieved 13 December 2013.
  2. خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب <ref>‎ غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نام TNN وارد نشده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  3. (Taylor 1982، صص. 92–93)