پرش به محتوا

نیروی مسلح حزب‌الله

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
حزب‌الله در حال انجام تمرین آموزشی در عرمتی، جزین، جنوب لبنان، مه ۲۰۲۳
بخشی از مجموعه مباحث درباره
حزب‌الله لبنان
فعالیت‌های سیاسی
فعالیت‌های نظامی
Capabilities
سازماندهی
رسانه
افراد
دبیرکل

حزب‌الله که یک حزب سیاسی و گروه شبه‌نظامی اسلامگرای شیعه در لبنان می‌باشد،[۱][۲] دارای یک شاخه نظامی فوق‌العاده قوی است که تصور می‌شود، قدرتمندتر از ارتش لبنان باشد[۳][۴] و معادل قدرت مسلحانه یک ارتش متوسط به‌شمار می‌رود. این گروه که یک نیروی ترکیبی است،[۵] [الف] دارای قابلیت‌های نظامی متعارف و غیرمتعارف قدرتمند است[۷] و به‌طور کلی، به عنوان قدرتمندترین بازیگر غیردولتی در جهان در نظر گرفته می‌شود.[۸][۹] [ب][۷][۱۱]

برآوردها بسیار متفاوت است، اما تا اکتبر ۲۰۲۱، سید حسن نصرالله، دبیرکل حزب‌الله لبنان، ادعا کرد که این سازمان، ۱۰۰٬۰۰۰ جنگجوی آموزش‌دیده دارد.[۱۲] در سال ۲۰۱۷، جینز، قدرت حزب‌الله را بیش از ۲۰٬۰۰۰ جنگجوی تمام وقت و بیش از ۲۰٬۰۰۰ نیروی ذخیره، ارزیابی کرد.[۱۳] [پ] آنها تا حدی توسط نظام جمهوری اسلامی ایران تأمین مالی و توسط سپاه پاسداران انقلاب اسلامی آموزش داده می‌شوند. بودجه نظامی حزب‌الله، بر اساس برآوردهای رسمی آمریکا در سال ۲۰۱۸، ۷۰۰ میلیون دلار است.[۱۶]

دشمن اصلی حزب‌الله، اسرائیل است و قدرت نظامی آن تا حد زیادی بر پایه موشک است.[۱۷] استراتژی حزب‌الله، به این گونه است که علیه اسرائیل، از راکت‌ها به عنوان سلاح تهاجمی و از پیاده‌نظام سبک و واحدهای ضدتانک برای دفاع از مواضع شلیک خود در جنوب لبنان استفاده می‌کند.[۱۸] تخمین زده می‌شود که تعداد کل موشک‌های حزب‌الله از ۴۰٬۰۰۰[۱۹] تا ۱۲۰٬۰۰۰[۲۰] باشد که به‌طور قابل توجهی، بیشتر از بسیاری از کشورها است.

حزب‌الله، دارای تعداد محدودی موشک ضدهوایی و ضدکشتی و همچنین هزاران موشک ضدتانک است.[۲۱] این گروه، هواپیمای سرنشین‌دار، تانک یا خودروهای زرهی در لبنان ندارد، زیرا نمی‌تواند با برتری هوایی اسرائیل مقابله کند.[۵][۲۲] [ت] با این حال، حزب‌الله، از خودروهای زرهی از جمله تانک‌های تی-۵۴/۵۵ و تی-۷۲ در کشور همسایه خود، سوریه، نگهداری می‌کند. این گروه، تعداد زیادی انبار اسلحه، تونل و سنگر در جنوب لبنان ساخته و دستگاه اطلاعاتی بزرگی دارد.

نقاط قوت تاکتیکی حزب‌الله، پوشش و اختفا، شلیک مستقیم و آماده‌سازی مواضع جنگی است و از نقاط ضعف آن‌ها می‌توان به جنگ مانور، تیراندازی با سلاح‌های سبک،[۱۸] و پدافند هوایی اشاره کرد.[۲۳] اگرچه نیروهای پیاده‌نظام و جوخه‌های ضدتانک سبک حزب‌الله مورد توجه قرار می‌گیرند،[۱۷][۲۴] اما به‌طور کلی، حزب‌الله، از نظر کمّی و کیفی، ضعیف‌تر از ارتش اسرائیل است.[۲۴]

منابع، به‌طور کلی، موافق هستند که قدرت حزب‌الله در جنگ‌های متعارف، با ارتش‌های دولتی در جهان عرب مقایسه می‌شود.[۲۵] [ث] یک بررسی در سال ۲۰۰۹ به این نتیجه رسید که حزب‌الله، یک ماشین جنگی آموزش‌دیده، مسلح، با انگیزه بالا و بسیار تکامل یافته [ج] و تنها موجودیت عرب یا مسلمان است که موفق شده در نبرد با اسرائیلی‌ها روبرو شود.[۱۸][۲۸]

حزب‌الله، معمولاً دربارهٔ قدرت نظامی خود، صحبت نمی‌کند. [چ] اطلاعات دقیق و قابل اعتماد در مورد نقاط قوت و قابلیت‌های این سازمان یا اغلب وجود ندارد یا طبقه‌بندی شده است.[۳۰] حزب‌الله، اسرائیل و غیر این دو، ممکن است دلایلی برای بیان نادرست توانایی‌های این گروه داشته باشند. برآوردها برای قدرت کلی و نیروی انسانی حزب‌الله بسیار متفاوت است. [ح]

تاریخچه

[ویرایش]

بنیان‌گذاری

[ویرایش]
پراکندگی جمعیت شیعه در لبنان

جنگ داخلی لبنان در سال ۱۹۷۵ آغاز شد. سه سال بعد، سازمان آزادی‌بخش فلسطین، بخش زیادی از جنوب لبنان را در تلاش برای تشکیل ارتش و نابودی کشور اسرائیل، اشغال کرد. اسرائیل در سال ۱۹۸۲ حمله کرد و سازمان آزادی‌بخش فلسطین را در هم شکست، اما جنوب لبنان را اشغال و یک گروه شبه‌نظامی نیابتی مسیحی به نام ارتش جنوب لبنان ایجاد کرد تا این سرزمین را در نوار باریکی از زمین که در طول مرز اسرائیل قرار داشت و «منطقه امنیتی» نامیده می‌شد، در اختیار بگیرد. شیعیان لبنان که تمایل به جمع‌آوری نیرو برای مبارزه با اشغالگری اسرائیل در جنوب لبنان داشتند، در سال ۱۹۸۲، گروهی با عنوان «حزب‌الله» را تأسیس کردند که در سال ۱۹۸۵، نامگذاری رسمی و سازماندهی مجدد شد.[۱۰]

یک زن شیعه محجبه در جنوب لبنان در کنار شعار حزب‌الله در دهه ۱۹۸۰

در سال ۱۹۸۲، صدها عضو سپاه پاسداران انقلاب اسلامی از ایران، به دره ناهموار بقاع در لبنان، سفر و آموزش گروه‌های مختلف شیعه از جمله امل اسلامی و حزب الدعوه را آغاز کردند.[۳۲] ادامه جنگ داخلی و اشغال جنوب لبنان توسط اسرائیل، محیطی را برای مقاومت در برابر نیروهای اسرائیلی ایجاد کرد. این جنبش، به دلیل حمایت لجستیکی، مالی و نظامی از جانب سوریه و ایران، به سرعت رشد[۱۰] و اسرائیل را درگیر جنگ چریکی کرد. جغرافیای فیزیکی جنوب لبنان، سرسبز و تپه‌ای با دره‌های عمیق است که به نفع مدافع و برای جنگ چریکی کلاسیک حزب‌الله، ایده‌آل است.[۳۱]

انتخاب‌های تاکتیکی اولیه حزب‌الله شامل حملات موج انسانی، مشابه حملات ایران در جنگ ایران و عراق[۳۳] که برخی از عناصر حزب‌الله در آن شرکت داشتند[۳۴] و تاکتیک‌های تروریستی مانند آدم‌ربایی، هواپیماربایی و حملات انتحاری با تلفات جمعی بود که به عزم اسرائیل برای جنگ، لطمه می‌زد.[۳۵][۲۶] [خ] حزب‌الله، در ابتدا، در حملات کوتاهی برای آزار و اذیت و کشتار، مشارکت داشت و سعی نکرد اعتبار خود را حفظ کند.[۳۵] اگرچه در آغاز، بسیار موفقیت‌آمیز بود،[۲۶] اما این اقدامات، هزینه سنگینی را در تلفات و افکار عمومی، بر حزب‌الله، تحمیل کرد.[۳۵]

سیا در سال ۱۹۸۵ گفت که فرماندهی و کنترل حزب‌الله عملاً وجود ندارد و حزب‌الله را به‌عنوان یک سلسله مراتب توصیف نمی‌کند، بلکه با وفاداری‌های شخصی، رقابت‌های شخصی و روابط خانوادگی تعریف می‌شود.[۳۶] در این زمان، تصمیمات عملیاتی به‌طور ناکارآمد از طریق روحانیون و رهبران دینی متعدد در بیروت که دور از خط مقدم بودند، اتخاذ می‌شد.[۳۵] حزب‌الله، دارای ساختار نظامی و مسئولیت جداگانه برای عملیات، تدارکات، ارتباطات، اطلاعات، آموزش و استخدام بود.[۳۷] این فقدان سلسله مراتب، مشابه جنبش‌های آزادی‌بخش چپ معاصر بود.[۳۸]

تاکتیک‌ها در حدود سال‌های ۱۹۸۵ تا ۱۹۸۶، عمدتاً کار گذاشتن مین‌های زمینی، انفجار بمب کنارجاده‌ای و گاهی، جمع‌آوری گروه‌هایی از مردان مسلح برای شلیک به اسرائیلی‌ها بود.[۳۹] حزب‌الله، در آن زمان، قادر به استفاده از تک‌تیرانداز نبود.[۳۹] یکی از افسران اطلاعاتی ارتش اسرائیل، حزب‌الله را در اواسط دهه ۱۹۸۰، به عنوان یک گروه ژنده‌پوش توصیف کرد که هر بار شکست می‌خورد.[۲۶] یک بررسی در سال ۲۰۱۴، عملکرد تاکتیکی گروه را در آن دوره، ضعیف و بسیار ابتدایی می‌داند.[۳۵] سیا می‌گوید که قبل از بهار ۱۹۸۶، حملات حزب‌الله، بیشتر، اقدامات ناامیدکننده غیرمنضبط بود تا اقدامات نظامی.[۳۹]

نقشه راه‌های نفوذ حزب‌الله به منطقه امنیتی

یادداشت‌ها

[ویرایش]
  1. ↑ One study is more specific, saying that Hezbollah's armaments and intelligence capabilities compare with a medium-sized European state.[۶]
  2. ↑ A few sources describe Hezbollah as a Lebanese state actor.[۱۰]
  3. ↑ In 2016, the Israeli newspaper Haaretz said that Hezbollah had about 20,000 active regular duty fighters and 25,000 reservists.[۵] In 2015, the Center for Strategic and International Studies said that Hezbollah had a low of 5,000 full time fighters and 15,000 reservists.[۱۴] The US State Department wrote that Hezbollah had at least 10,000 active fighters and up to 10,000 reserves.[۱۵] Hezbollah members regularly claim that the party has 50,000-70,000 combatants.[۱۳]
  4. ↑ Hezbollah did use armored vehicles in the Arsal campaign on the Lebanese border against the HTS and ISIS non-state actors.
  5. ↑ The Chief of General Staff of the IDF, Benny Gantz, said in 2014 that "Hezbollah is now stronger than any Arab army" although this seems hyperbolic.[۲۶]
  6. ↑ Others make similar judgements: "what … the United States had dismissed as a ragtag group of terrorists was, in fact, a sophisticated, well-trained, and very well-armed fighting machine"[۲۷]
  7. ↑ "Ibrahim Mousawi, head of Hezbollah's media relations, said the party doesn't comment on its military policies."[۲۹]
  8. ↑ In 2006, for example, assessments within the IDF of Hezbollah ranged from a "gang" to an "Iranian commando division."[۳۱]
  9. ↑ At this time in Lebanon, terrorism was seen as unconventional warfare and a legitimate extension of political struggle.[۳۶]

جستارهای وابسته

[ویرایش]

منابع

[ویرایش]
  1. ↑ Jamail, Dahr (20 July 2006). "Hezbollah's transformation". Asia Times. Archived from the original on 20 July 2006. Retrieved 23 October 2007.
  2. ↑ "Hezbollah (a.k.a. Hizbollah, Hizbu'llah)". Council on Foreign Relations. 13 September 2008. Archived from the original on 13 September 2008. Retrieved 15 September 2008.
  3. ↑ Barnard, Anne (May 20, 2013). "Hezbollah's Role in Syria War Shakes the Lebanese". a. Retrieved June 20, 2013.
  4. ↑ Dettmer, Jamie (June 14, 2013). "Hezbollah Upsets The Balance in Lebanon". Voice of America.
  5. ↑ ۵٫۰ ۵٫۱ ۵٫۲ "Hezbollah: Not a terror group but a midsized army". Haaretz. August 2016. Archived from the original on April 8, 2022. خطای یادکرد: برچسب <ref> نامعتبر؛ نام «haaretz.com» چندین بار با محتوای متفاوت تعریف شده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  6. ↑ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب <ref>‎ غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نام isopod وارد نشده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  7. ↑ ۷٫۰ ۷٫۱ Addis, Casey L.; Blanchard, Christopher M. (January 3, 2011). "Hezbollah: Background and Issues for Congress" (PDF). Congressional Research Service.
  8. ↑ Blanford, Nicholas (Nov 18, 2014). "Hezbollah: In Syria for the Long Haul". Middle East Institute.
  9. ↑ Prothero, Mitchell (March 26, 2012). "Paintballing with Hezbollah". Vice Magazine.
  10. ↑ ۱۰٫۰ ۱۰٫۱ ۱۰٫۲ Bloom, Catherine (2008). "The Classification of Hezbollah in Both International and Non-International Armed Conflicts". Annual Survey of International & Comparative Law. 14 (1): 61–97. Archived from the original on March 3, 2022. Retrieved May 8, 2023. Article 5. خطای یادکرد: برچسب <ref> نامعتبر؛ نام «auto3» چندین بار با محتوای متفاوت تعریف شده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  11. ↑ "UN: Hezbollah has increased military strength since 2006 war". Haaretz. October 25, 2007. Retrieved September 5, 2013.
  12. ↑ "Amid civil war fears, Hezbollah chief reveals terror group has 100,000 fighters". Times of Israel. October 19, 2021. Retrieved October 31, 2021.
  13. ↑ ۱۳٫۰ ۱۳٫۱ Blanford, Nicholas; Spyer, Jonathan (2017). "Israel raises alarm over advances by Hizbullah and Iran" (PDF). Jane's Intelligence Review.
  14. ↑ Nerguizian, Aram (June 15, 2015). "The Military Balance in a Shattered Levant" (PDF). Center for Strategic and International Studies. Archived from the original (PDF) on December 9, 2019. Retrieved May 5, 2018.
  15. ↑ Williams, Angela (Jan 2017). "Threat Tactics Report: Hizballah". TRADOC G-2 Intelligence Support Activity (TRISA) / Complex Operational Environment and Threat Integration Directorate (CTID) / US Army.
  16. ↑ "Iran's Islamist Proxies in the Middle East | Wilson Center". www.wilsoncenter.org (به انگلیسی). Retrieved 2021-12-18.
  17. ↑ ۱۷٫۰ ۱۷٫۱ Brecher, Gary (2 July 2015). "The War Nerd: How many soldiers does Hezbollah actually have?". Pando. Archived from the original on 3 February 2019. Retrieved 3 November 2016. خطای یادکرد: برچسب <ref> نامعتبر؛ نام «pando.com» چندین بار با محتوای متفاوت تعریف شده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  18. ↑ ۱۸٫۰ ۱۸٫۱ ۱۸٫۲ Farquhar, S. C. (Ed.). (2009). Back to Basics: A Study of the Second Lebanon War and Operation CAST LEAD. Combat Studies Institute Press, U.S. Army. شابک ‎۹۷۸−۰−۹۸۲۳۲۸۳−۳−۰ خطای یادکرد: برچسب <ref> نامعتبر؛ نام «LEAD» چندین بار با محتوای متفاوت تعریف شده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  19. ↑ Anthony H. Cordesman (October 7, 2014). "Iran's Rocket and Missile Forces and Strategic Options" (PDF). with the assistance of Scott Modell, Aaron Lin, and Michael Peacock. Center for Strategic and International Studies. Archived from the original (PDF) on October 18, 2017. Retrieved January 14, 2018.
  20. ↑ Lappin, Yaakov (June 16, 2016). "Analysis: Ten years after war Hezbollah powerful but more stretched than ever". Jerusalem Post.
  21. ↑ Eshel, David (2007). "Assessing the Assessing Hezbollah anti-armour tactics and weapons". Defense Update. Archived from the original on 2014-11-13. Retrieved 2016-11-03.
  22. ↑ "Assorted Vehicles". Military Edge/Foundation for Defense of Democracies. 5 December 2013. Archived from the original on 11 July 2018. Retrieved 3 November 2016.
  23. ↑ Blanford, Nicholas. (May 24, 2010) Hezbollah and the Next War with Israel. Speech, Middle East Institute.
  24. ↑ ۲۴٫۰ ۲۴٫۱ Daoud, David (September 2016). "The New Hezbollah: Israel's Next War Will Be A Godawful Mess". The Tower Magazine.
  25. ↑ Anderson, Sulome (9 January 2017). "Hezbollah is the real winner of the battle of Aleppo". Newsweek.
  26. ↑ ۲۶٫۰ ۲۶٫۱ ۲۶٫۲ ۲۶٫۳ James Worrall, Simon Mabon, Gordon Clubb. (2011) Hezbollah: From Islamic Resistance to Government. p. 44–46 شابک ‎۱۴۴۰۸۳۱۳۴۳ خطای یادکرد: برچسب <ref> نامعتبر؛ نام «Worall» چندین بار با محتوای متفاوت تعریف شده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  27. ↑ Danielle Pletka, Vice President, Foreign and Defense Policy Studies, American Enterprise Institute, Washington, DC. Congressional Hearing. Assessing the Strength of Hezbollah: Hearing Before the Subcommittee on Near Eastern and South and Central Asian Affairs of the Committee on Foreign Relations. United States Senate One Hundred Eleventh Congress, Second Session. June 8, 2010. https://www.gpo.gov/fdsys/pkg/CHRG-111shrg62141/html/CHRG-111shrg62141.htm.
  28. ↑ Kusovac, Zoran (2023-10-31). "Analysis: It's a win-win for Hezbollah against Israel so far". Al Jazeera. Retrieved 2024-06-20. Hezbollah, meaning Party of God, was created in the 1980s, during the civil war in Lebanon, to unite various factions of minority Shia Muslims and provide social services as the state had disintegrated. Encouraged by initial success and by the backing of Iran, Hezbollah developed an armed wing that quickly became a formidable fighting force. So formidable that it can be said to be the only Arab force ever to defeat Israel in battle. In 2000, Hezbollah resistance forced Israel to end its occupation of South Lebanon.
  29. ↑ Fassihi, Farnaz (5 December 2012). "Gaza Fight Hints at Hezbollah Arsenal". Wall Street Journal.
  30. ↑ Hezbollah: The Dynamics of Recruitment. Major Leroy Bryant Butler. School of Advanced Military Studies. United States Army Command and General Staff College Fort Leavenworth, Kansas
  31. ↑ ۳۱٫۰ ۳۱٫۱ Exum, Andrew (December 2006) Hezbollah at War: A Military Assessment. Policy Focus #63, The Washington Institute for Near East Policy.
  32. ↑ Nicolas Blanford (2011) Warriors of God: Inside Hezbollah's Thirty-Year Struggle Against Israel. New York: Random House.
  33. ↑ Gabrielson, Iver (July 11, 2013). "Hezbollah's Strategy and Tactics in the Security Zone from 1985 to 2000". Small Wars Journal. Small Wars Foundation.
  34. ↑ Dr. Nimrod Raphaeli (11 February 2009). "The Iranian Roots of Hizbullah". MEMRI. Archived from the original on 11 February 2009.
  35. ↑ ۳۵٫۰ ۳۵٫۱ ۳۵٫۲ ۳۵٫۳ ۳۵٫۴ Gabrielsen, Iver (2014) "The evolution of Hezbollah's strategy and military performance, 1982–2006," Small Wars & Insurgencies, 25:2, 257–283, DOI: 10.1080/09592318.2014.903636M
  36. ↑ ۳۶٫۰ ۳۶٫۱ Directorate of Intelligence, (8 November 1985) Lebanon: Amal and Hizballah– The Line Between Politics and Terrorism, in Near East and South Asia Review. Central Intelligence Agency.
  37. ↑ Directorate of Intelligence, (October 1985). Lebanon's Hizballah: The Rising Tide of Shia Radicalism: An Intelligence Assessment. Central Intelligence Agency.
  38. ↑ Stepanova, Ekaterina (2008) Terrorism in Asymmetrical Conflict: Ideological and Structural Aspects SIPRI Research Report No. 23, Oxford University Press شابک ‎۹۷۸۰۱۹۹۵۳۳۵۵۸
  39. ↑ ۳۹٫۰ ۳۹٫۱ ۳۹٫۲ Directorate of Intelligence (3 July 1987). "Lebanon–Israel: Hizballah's Strategy and Capabilities" (PDF). Near East and South Asia Review. Central Intelligence Agency. Archived from the original (PDF) on January 23, 2017.
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=نیروی_مسلح_حزب‌الله&oldid=40507674»