نیروهای مسلح جمهوری ازبکستان
| نیروهای مسلح جمهوری ازبکستان | |
|---|---|
| Oʻzbekiston Respublikasi Qurolli Kuchlari | |
 | |
| بنیان‌گذاری | ۱۴ ژانویه ۱۹۹۲ |
| ستاد | تاشکند، ازبکستان |
| رهبری | |
| رئیس‌جمهور ازبکستان |  شوکت میرضیایف |
| رئیس ستاد | .svg){kind=small} ارتشبد شوخرات خولموخامدوف |
| نیروی انسانی | |
| خدمت سربازی | ۱۸ سال |
| دسترسی برای خدمت سربازی | ۶٬۳۴۰٬۲۲۰ نفر, سن ۱۸–۴۹ |
| نیروی فعال | ۴۸٬۰۰۰ نفر |
| صنعت | |
| تأمین کنندگان خارجی |  روسیه ایالات متحده آمریکا چین قزاقستان ترکیه بلاروس اسرائیل اندونزی کره جنوبی فرانسه آلمان جمهوری چک بریتانیا هند ایران پاکستان امارات متحده عربی لهستان ژاپن کره شمالی جمهوری آذربایجان اوکراین |
نیروهای مسلح جمهوری ازبکستان (ازبکی: Oʻzbekiston Respublikasi Qurolli Kuchlari) مجموعه نیروهای مسلح ازبکستان است، که از نیروی زمینی ازبکستان، نیروی هوایی و پدافند هوایی ازبکستان، مرزبانی ازبکستان و نیروی رودخانه‌ای ازبکستان تشکیل می‌شود.
تاریخ
[ویرایش]پیش‌تاریخ
[ویرایش]
تاشکند، پایتخت ازبکستان، پیش از این مقر منطقه نظامی ترکستان از اتحاد جماهیر شوروی بود و در ۲۰ فوریه ۱۹۹۲، وزارت دفاع جدید اداره‌هایی را که پیش از این توسط کارکنان مقر منطقه‌ای اشغال شده بود، تحویل گرفت.[۱] جمهوری سوسیالیستی شوروی ازبکستان قوی‌ترین حضور نظامی شوروی را در میان دیگر جمهوری‌های آسیای مرکزی داشت. این نیرو کنترل وزارت امور داخلی خود را در دست داشت و وزارت امور داخلی خود را به‌طور مستقل از وزارت امور داخلی اتحاد جماهیر شوروی اداره می‌کرد.
تأسیس نیروهای مسلح و نهادهای نظامی
[ویرایش]در ۲ ژوئیه ۱۹۹۲، بر اساس فرمان ریاست‌جمهوری وزارت دفاع تأسیس شد که جایگزین وزارت امور دفاعی می‌شد. در سال‌های بعد، ازبکستان افسران روسی را با افسران ازبک‌تبار جایگزین کرد و ساختار ارتش را به‌گونه‌ای تغییر داد که بر اهدافی مانند ناآرامی‌های مدنی، قاچاق مواد مخدر و حزب‌التحریر تمرکز داشته باشد.[نیازمند منبع] سه آکادمی نظامی شوروی، مدرسه عالی فرماندهی سلاح‌های مشترک تاشکند، مدرسه عالی فرماندهی تانک و مهندسی چیرچیق و مدرسه عالی فرماندهی خودروی نظامی سمرقند، در ازبکستان واقع بودند. این امر باعث شد که دولت افسران ازبک را برای آموزش به روسیه نفرستد. در سال ۱۹۹۴، آنها آکادمی مشترک نیروهای مسلح را تأسیس کردند تا افسرانی از همه شاخه‌ها آموزش دهند. اگرچه زبان ازبکی به‌طور فزاینده‌ای در ارتش مورد استفاده قرار می‌گرفت اما زبان روسی هنوز زبان اصلی در آموزش افسران بود، زیرا اکثر دستورالعمل‌ها به زبان روسی بودند. با این حال امروزه زبان ازبکی در تمامی حوزه‌های سیستم دفاعی استفاده می‌شود زیرا تنها زبان رسمی در ازبکستان است.[۲]
توسعه
[ویرایش]در اکتبر ۱۹۹۳، به‌موجب فرمانی، سپاه دوم نیروی متحرک بر اساس دویست و پنجمین لشکر هوابرد گارد وین تشکیل شد و سپاه اول نیز بر اساس سپاه ۵۹ سابق تأسیس گردید. در ژانویه ۱۹۹۴، لشکر صدو هشتم مکانیزه پیاده‌نظام منحل شد و واحدهای نظامی آن به سپاه اول پیوستند.[۳] هنگ‌های منحل شده با تیپ‌های پیاده‌نظام مکانیزه، توپخانه کوهستانی، تانک و توپخانه ضدهوایی جایگزین شدند. در آوریل ۱۹۹۴، دفاتر دفاعی در مناطق جمهوری، جمهوری قرقیزستان و شهر تاشکند تأسیس شدند و دفاتر دفاعی در شهرها و نواحی ایجاد گردید.[۴][۵]
اصلاحات نظامی پس از انتصاب کادیر گولیاموف به وزارت دفاع، آغاز شد. ساختارهای شوروی‌گونه هنگ‌ها جایگزین شدند و واحد اصلی نبرد شامل ۱۴ سرباز گردید. همچنین، گروه‌های رنجری بر اساس مدل آمریکایی تشکیل شدند.[۶]
از زمانی که شوکت میرزایف به قدرت رسید، ارتش در حال بازسازی و مسلح کردن خود با تجهیزات مدرن است.[۷]
فعالیت‌ها و روابط خارجی
[ویرایش]از اوت تا سپتامبر ۱۹۹۷، ازبکستان در تمرینات گردان آسیای مرکزی (CENTRASBAT) در قزاقستان و ازبکستان شرکت کرد که بخشی از یک تمرین مشترک هشت‌کشوری بود که شامل ایالات متحده آمریکا، روسیه و اوکراین نیز می‌شد.[۸][۹][۱۰] پس از حملات ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱، ایالات متحده آمریکا پایگاه هوایی کارشی‌خان‌آباد در جنوب ازبکستان، که با افغانستان مرز داشت، را اجاره کرد. پایگاه آمریکایی در آنجا کمپ استرانگ‌هولد فریدوم نامیده می‌شد، ولی بیشتر توسط پرسنل حاضر در منطقه به پایگاه هوایی کی۲ شناخته می‌شد.
در مه ۲۰۰۵، ارتش در سرکوب ناآرامی‌ها در شهر فرغانه در دره اندیجان که به کشتار اندیجان معروف شد، دخالت داشت. در پی این اتفاق، اتحادیه اروپا فروش تسلیحات را ممنوع کرد و تحریم ویزا به مدت یک سال را برای ۱۲ مقام ارشد از جمله رئیس امنیت و وزرای داخلی و دفاع اعمال کرد و آنها را مسئول کشتارها دانست.[۱۱]
پس از این حادثه، رئیس‌جمهور کاریموف چندین مقام ارشد نظامی را برکنار کرد: وزیر دفاع گولیاموف، رئیس ستاد مشترک نیروهای مسلح اسماعیل ارگاشف و فرمانده ناحیه نظامی شرقی کوسی‌مالی احمدف. برناشف و چرنیخ گفته‌اند که «... گرچه این برکناری‌ها تغییرات عمده‌ای در سیستم اداری ساختارهای امنیتی و نظامی ایجاد نکرد، اما نشان‌دهنده تغییرات جدی در روابط قدرت میان نخبگان منطقه‌ای است که نمایندگان طوایف خود را به نمایش می‌گذارند.»[۱۲]
یک بیانیه مشترک از کشورهای عضو سازمان همکاری شانگهای که در اوایل ژوئیه ۲۰۰۵ در کنفرانسی در آستانه صادر شد، خواستار خروج نیروهای آمریکایی از پایگاه‌های نظامی در آسیای مرکزی شد. در ۲۹ ژوئیه ۲۰۰۵، ازبکستان بر اساس یک بند قانونی از ایالات متحده خواست که ظرف ۱۸۰ روز از کشور خارج شود. در ۲۱ نوامبر ۲۰۰۵، خروج نیروهای آمریکایی از کارشی‌خان‌آباد و سایر پایگاه‌ها تکمیل شد.[۱۳]
اتحادیه اروپا در سال ۲۰۰۹ ممنوعیت فروش تسلیحات را لغو کرد. ازبکستان و روسیه در سال ۲۰۰۵ یک پیمان دفاعی متقابل امضا کردند تا همکاری‌های نظامی خود را تقویت کنند. این موضوع در تضاد شدید با چند سال قبل بود، زمانی که ایالات متحده به نظر می‌رسید دوست خارجی ترجیحی ازبکستان باشد و روابط با روسیه سردتر بود.[۱۴]
کنترل تسلیحات و عدم گسترش سلاح‌های هسته‌ای
[ویرایش]دولت ازبکستان به تعهدات کنترل تسلیحات اتحاد جماهیر شوروی سابق پیوست و به پیمان منع گسترش تسلیحات هسته‌ای به عنوان یک کشور غیر هسته‌ای پیوسته است. همچنین از برنامه فعال آژانس کاهش تهدیدات دفاعی وزارت دفاع ایالات متحده در غرب ازبکستان حمایت کرده است.
نیروهای زمینی
[ویرایش]ارتش شامل پنج منطقه نظامی است. در سال ۲۰۰۱، گارنیزون تاشکند به منطقه نظامی تاشکند تبدیل شد.[۱۵] ستادهای مناطق نظامی و مسئولیت آنها به شرح زیر است:[۱۶]
| منطقه | محل ستاد | یادداشت‌ها |
|---|---|---|
| ناحیه نظامی شمال غربی | ستاد نکوس | کاراکالپاکستان، استان خوارزم |
| منطقه ویژه نظامی جنوب غربی | ستاد کارشی | استان قشقدریا، استان سَرْخَندَریا، استان بخارا، استان ناوایی |
| ناحیه نظامی مرکزی | ستاد جیزاک | استان جیزاک، استان سمرقند، استان سِرْدَرْیا |
| منطقه نظامی شرق | ستاد فرغانه | استان فرغانه، استان اندیجان، استان نامانگان |
| منطقه نظامی تاشکند | ستاد تاشکند | استان تاشکند |
نیروی هوایی
[ویرایش]نیروی هوایی ازبکستان از واحدهایی تشکیل شده است که پیش‌تر بخشی از ارتش هوایی ۴۹ ارتش هوایی منطقه نظامی ترکستان مستقر در تاشکند بودند. دو واحد رزمی باقی‌مانده، شامل هنگ‌هایی در کارشی‌خان‌آباد و دژیزاک هستند.[۱۶]
شصتمین هنگ جداگانه، هنگ بمب‌افکن ۷۳۵ و هنگ شناسایی هوایی هشتاد و هفتم جداگانه پیشین را در خود ادغام کرده است.[۱۷] این هنگ شامل ۳۱ فروند سو-۲۴، ۳۲ فروند میگ-۲۹ و ۶ فروند سو-۲۷ است. واحدهای دیگری که اخیراً منحل شده‌اند، شامل هنگ جنگنده شصت و یکم در کاکایدی هستند که خود ادغام‌شده با هنگ جنگنده صد و پانزدهم قبلی بوده و همچنین هنگ جنگنده شصت و دوم در اندیجان. هنگ‌های مستقر در این دو پایگاه در سال ۱۹۹۹ منحل شدند. ۲۶ فروند سو-۱۷ که ظاهراً در شرایط بسیار بدی هستند، در چیرچیک ذخیره‌شده‌اند. (به گوگل ارث ۴۱°۳۰'۰۵٫۶۹"N ۶۹°۳۳'۴۴٫۹۰"E مراجعه کنید)
منابع
[ویرایش]- ↑ ریچارد وُف، 'استقلال و نیروهای مسلح ازبکستان'، بررسی اطلاعات جین، دسامبر ۱۹۹۳، ص. ۵۶۷
- ↑ "Кардинальная военная реформа в Узбекистане / СНГ / Независимая газета". www.ng.ru. Archived from the original on 2021-10-21. Retrieved 2021-06-07.
- ↑ tvzvezda.ru, Редакция (2017-02-15). "Афганский "нож сокращения": что стало с военными частями после вывода войск из Афганистана". Телеканал «Звезда» (به روسی). Archived from the original on 2021-06-07. Retrieved 2021-06-07.
- ↑ "Qurolli Kuchlar tashkiliy-shtat tizimidagi o'zgarishlar". O`zbekiston Respublikasi Mudofaa vazirligi. 2018-02-14. Archived from the original on 2021-06-06. Retrieved 2021-06-06.
- ↑ "MAVZU:9. O'zbekiston Respublikasi Quroli Kuchlarini tashkil topishi" (به ازبکی). Archived from the original on 2021-06-06. Retrieved 2021-06-06.
- ↑ "Civilian Takes Charges Of Uzbek Army". Institute for War and Peace Reporting (به انگلیسی). Archived from the original on 2021-01-26. Retrieved 2020-12-21.
- ↑ "Uzbek armed forces renew nearly half of weapons in past four years - Xinhua | English.news.cn". www.xinhuanet.com. Archived from the original on 2021-01-21. Retrieved 2021-01-16.
- ↑ "Centrasbat". Archived from the original on 2018-07-10. Retrieved 2018-07-10.
- ↑ "CENTRAZBAT '97 set to get underway". Archived from the original on 2018-07-10. Retrieved 2018-07-10.
- ↑ "Central Asia: Joint Military Exercise Deemed a Success". Archived from the original on 2018-07-10. Retrieved 2018-07-10.
- ↑ "BBC". BBC News. Archived from the original on 17 May 2009. Retrieved 23 October 2014.
- ↑ Rustam Burnashev and Irina Chernykh, Changes in Uzbekistan's Military Policy After the Andijan Events بایگانی‌شده در ۲۰۰۹-۰۳-۲۶ توسط Wayback Machine, China and Eurasia Forum Quarterly, Volume 5, No. 1 (2007), Central Asia-Caucasus Institute & Silk Road Studies Program, ISSN 1653-4212, p. 72
- ↑ "US Completes Withdrawal From Uzbek Base". TheGuardian.com. Archived from the original on 2023-02-02. Retrieved 2016-12-17.
- ↑ BBC, [۱] بایگانی‌شده در ۲۰۰۵-۱۱-۳۰ توسط Wayback Machine
- ↑ Bakhtiyar Kamilov, Formation of Conceptual Approaches to the Problems of Ensuring National Security in Central Asian States - Uzbekistan, Kazakhstan, Kyrgyzstan, Tajikistan and Turkmenistan بایگانی‌شده در ۲۰۰۹-۰۳-۲۶ توسط Wayback Machine
- ↑ ۱۶٫۰ ۱۶٫۱ "Web Hosting, Free Web Site Builder & Domain Name, Web Hosting Made Easy by Brinkster". Archived from the original on 2007-10-18. Retrieved 2007-09-29., accessed late September 2007 and June 2010
- ↑ برای هنگ بمب‌افکن ۷۳۵، به مایکل هولم، [۲] بایگانی‌شده در ۲۰۱۲-۰۳-۱۸ توسط Wayback Machine مراجعه کنید و برای هنگ شناسایی هوایی ۸۷ام جداگانه، به [۳] بایگانی‌شده در ۲۰۱۲-۰۳-۱۸ توسط Wayback Machine مراجعه کنید.
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Armed Forces of the Republic of Uzbekistan». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱ ژانویه ۲۰۲۲.
پیوند به بیرون
[ویرایش]