نبرد مانیل (۱۹۴۵)
| نبرد مانیل (۱۹۴۵) | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| بخشی از لشکرکشی فیلیپین و جنگ اقیانوس آرام از جنگ جهانی دوم | |||||||
 نمایی هوایی از شهر ویران شده اینتاموروس که در مه ۱۹۴۵ گرفته شده‌است | |||||||
| |||||||
| طرف‌های درگیر | |||||||
| فرماندهان و رهبران | |||||||
 داگلاس مک‌آرتور Oscar Griswold Robert S. Beightler Verne D. Mudge Joseph M. Swing |
 ایوابوچی سانجی † | ||||||
| قوا | |||||||
|
۳۵٬۰۰۰ سرباز آمریکایی ۳٬۰۰۰ چریک فیلیپینی |
۱۲٬۵۰۰ ملوانان و نیروی دریایی ها ۴٬۵۰۰ سرباز[۱]: 73 | ||||||
| تلفات و خسارات | |||||||
|
۱٬۰۱۰ کشته ۵٬۵۶۵ زخمی[۱]: 195 | ۱۶٬۶۶۵ کشته (مرده شمرده شده)[۱]: 174 | ||||||
| تخمینی ۱۰۰٬۰۰۰–۲۴۰٬۰۰۰ شهروند فیلیپینی کشته شده[۱]: 174 [۲] | |||||||
نبرد مانیل (انگلیسی: Battle of Manila) یکی از نبردهای جنگ اقیانوس آرام و بخشی از لشکرکشی فیلیپین (۴۵–۱۹۴۲) بود. این جنگ توسط نیروهای ایالات متحده آمریکا و فیلیپین مشترک‌المنافع علیه نیروهای ژاپنی در مانیل، پایتخت فیلیپین انجام شد. نبرد یک‌ماهه، که منجر به کشته شدن بیش از ۱۰۰۰۰۰ غیرنظامی و ویرانی کامل شهر شد، صحنه بدترین نبردهای جنگ شهری در جبهه اقیانوس آرام بود. در طی نبرد، نیروهای ژاپنی قتل‌عام مانیل را علیه غیرنظامیان فیلیپینی انجام دادند. در کنار تلفات جانی گسترده مردم، این نبرد میراث فرهنگی و معماری را نیز که از زمان تأسیس این شهر وجود داشت از بین برد و مانیل در کنار برلین و ورشو به یکی از ویران‌ترین پایتخت‌ها در طول کل جنگ تبدیل شد. این نبرد به تقریباً سه سال اشغال نظامی ژاپن در فیلیپین (۱۹۴۲–۱۹۴۵) پایان داد. تصرف این شهر به عنوان کلید پیروزی ژنرال داگلاس مک‌آرتور در کارزار بازپس‌گیری بود.
جستارهای وابسته
[ویرایش]منابع
[ویرایش]- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Battle of Manila (1945)». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۶ مه ۲۰۲۱.
پیوند به بیرون
[ویرایش]