پرش به محتوا

نبرد اورشلیم

مختصات: ۳۱°۴۶′۳۵″ شمالی ۳۵°۱۳′۳۹″ شرقی / ۳۱٫۷۷۶۳۹°شمالی ۳۵٫۲۲۷۵۰°شرقی / 31.77639; 35.22750
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
نبرد اورشلیم
بخشی از جبهه خاورمیانه در جنگ جهانی اول

ژنرال آلنبی پیاده وارد اورشلیم می‌شود، 11 دسامبر 1917
تاریخ۱۷ نوامبر – ۳۰ دسامبر ۱۹۱۷
(۱ ماه، ۱ هفته و ۶ روز)
موقعیت
بر کرانه دریای مدیترانه شمال یافا، به سوی جبال الخلیل و پیرامون اورشلیم
۳۱°۴۶′۳۵″ شمالی ۳۵°۱۳′۳۹″ شرقی / ۳۱٫۷۷۶۳۹°شمالی ۳۵٫۲۲۷۵۰°شرقی / 31.77639; 35.22750
نتایج امپراتوری بریتانیا پیروز شد
طرف‌های درگیر

 امپراتوری بریتانیا

 امپراتوری عثمانی
 امپراتوری آلمان
فرماندهان و رهبران
امپراتوری بریتانیا ادموند آلنبی
امپراتوری بریتانیا ادوارد استانیسلاوس بولفین
امپراتوری بریتانیا فیلیپ والهاوس چتوود، اولین بارون چتوود
استرالیا Harry Chauvel
امپراتوری عثمانی Djevad Pasha
امپراتوری عثمانی Ali Fuad Pasha
امپراتوری آلمان اریش فون فالکنهاین
امپراتوری آلمان F. K. von Kressenstein
واحدهای درگیر

Egyptian Expeditionary Force

ارتش هفتم
ارتش هشتم
تلفات و خسارات
۱۸٬۰۰۰ (کل کارزار) ۲۵٬۰۰۰ (کل کارزار)[۱][۲][۳]

نبرد اورشلیم در جریان «عملیات اورشلیم» امپراتوری بریتانیا علیه امپراتوری عثمانی، در جنگ جهانی اول رخ داد. در این نبرد جنگ بر سر این شهر از ۱۷ نوامبر گسترش یافت، و پس از تسلیم تا ۳۰ دسامبر ۱۹۱۷ ادامه یافت تا رسیدن به هدف نهایی تهاجم جنوب فلسطین در طول کارزار سینا و فلسطین جنگ جهانی اول را تضمین کند. پیش از اینکه اورشلیم امن شود، بریتانیا دو نبرد را در تپه‌های یهود در شمال و شرق خط ایستگاه اتصال- الخلیل به رسمیت شناخت. اینها نبردهای نبی سمویل از ۱۷ تا ۲۴ نوامبر و دفاع از اورشلیم از ۲۶ تا ۳۰ دسامبر ۱۹۱۷ بودند. آنها همچنین در طی این عملیات اورشلیم، دومین تلاش موفقیت‌آمیز در ۲۱ و ۲۲ دسامبر ۱۹۱۷ برای پیشروی در سراسر نهر الاوجا را به عنوان نبرد یافا به رسمیت شناختند، اگرچه یافا در نتیجه نبرد خط الراس مغار در ۱۶ نوامبر اشغال شده بود.[۴]

در این رشته نبردها سپاه‌های بیستم و بیست و یکم امپراتوری بریتانیا، و سپاه پیاده‌نظام سواره بیابانی در جنگ علیه ارتش هفتم گروه ارتشی ییلدریم در تپه‌های یهودی و ارتش هشتم در شمال یافا در ساحل مدیترانه پیروز شدند. از دست دادن اورشلیم و یافا و ۵۰ مایل زمین در جریان پیشروی نیروی اکتشافی مصر از غزه، پس از تسخیر بئر شبع، غزه، حریره و شریه، ال خویلفه و نبرد موقار شکست سنگینی برای ارتش و امپراتوری عثمانی بود.

در نتیجه این پیروزی‌ها، نیروهای امپراتوری بریتانیا اورشلیم را تصرف کردند و یک خط استحکامات استراتژیک جدید ایجاد کردند. این خط از خیلی بالاتر از شمال یافا در دشت دریایی، از تپه‌های یهود تا بیره در شمال اورشلیم می‌گذشت و به سمت شرق کوه زیتون ادامه می‌یافت. با تصرف جاده بئرشبع به اورشلیم از طریق الخلیل و بیت لحم، همراه با قلمرو قابل توجهی عثمانی در جنوب اورشلیم، شهر تسخیر شد. در ۱۱ دسامبر، ژنرال ادموند آلنبی برای احترام به این شهر مقدس، به جای اسب یا وسایل نقلیه، پیاده از دروازه یافا وارد شهر قدیمی شد. او اولین مسیحی در قرون متمادی بود که اورشلیم را کنترل کرد، شهری که در سه دین بزرگ مقدس بود. دیوید لوید جورج، نخست‌وزیر بریتانیا، این دستگیری را «هدیه کریسمس برای مردم بریتانیا» توصیف کرد. این نبرد یک تقویت روحی بزرگ برای امپراتوری بریتانیا بود.[۵]

منابع

[ویرایش]
  1. Cyril Falls, George MacMunn, Military Operations - Egypt and Palestine Vol I. From the outbreak of war with Germany to June 1917, London, 1928, p. 262.
  2. Wavell p. 167
  3. Edward Erickson, "Ordered to Die", 2001, p. 237-238. Exact figures are 3,540 KIA, 8,982 seriously wounded, 9,100 MIA, 6,435 POW. Erickson's confirmed WIA figures only include irrecoverable losses (crippled or later died of wounds). Erickson also estimates that total wounded outnumbered seriously wounded by 2.5:1 for the war, and that disease deaths outnumbered combat deaths 2.66:1 (Erickson, p. 240).
  4. Battles Nomenclature Committee 1922, p. 32
  5. Baker, Chris. "The Long, Long Trail: British forces involved in Egypt and Palestine". 1914-1918.net. Archived from the original on 11 June 2011. Retrieved 12 June 2011.