میناموتو نو تاکاآکیرا

میناموتو نو تاکاآکیرا (به ژاپنی: 源高明みなもとのたかあきら)، تولد ۹۱۴ میلادی، مرگ ۹۸۳ میلادی، در دوره هی‌آن، از اشراف درباری (کوگه) پسر امپراتور دایگو سادایجین (وزیر چپ) بود. او علاوه بر موقعیت اشرافی خود به عنوان نسل اول خاندان گنجی، در مطالعات بسیار عالی و به آداب دربار مسلط بود و در دربار امپراتوری بسیار مورد احترام بود زیرا از حمایت فوجیوارا نو موروسوکه قدرتمند و دخترش چوگو فوجیوارا نو آنشی برخوردار بود. پس از مرگ موروسوکه و دخترش، او مورد نفرت خاندان فوجیوارا قرار گرفت، در جریان حادثه آننا از قدرت کنار رفت و از سیاست بازنشسته شد. او یک عمارت باشکوه در اوکیو شیجو کیوتو ساخت و به نیشی‌نومییا سادایجین معروف بود. او پدر میناموتو نو میشی، همسر دوم فوجیوارا نو میچیناگا است.

از او همچنین به عنوان یکی از افرادی که الگو و مدل هیکارو گنجی در داستان گنجی است، نامبرده شده است. پدر میناموتو نو تاکاآکیرا، امپراتور دایگو بود، اما مادرش زنی پایین‌رده به نام کویی بود، بنابراین او به مقام رعیت تنزل یافت و نام خانوادگی «میناموتو» را برگزید. به نظر می‌رسد که میناموتو نو تاکاآکیرا فردی با استعداد بود که از نظر دانش سرآمد بود و به سیاست و آداب و رسوم تشریفاتی اشراف داشت. او به سرعت به شهرت رسید و به مقام وزیر چپ رسید و مقام مهمی به عنوان رعیت ارشد امپراتور به او داده شد. هیکارو گنجی نیز از نوادگان امپراتور بود که به عنوان تابع به نام خانوادگی میناموتو از خانواده امپراتوری جدا شد. با نگاهی به این موضوع، می‌توان گفت که هیکارو گنجی و میناموتو نو تاکاآکیرا، حتی با توجه به تحصیلات و حرفه‌های درخشانشان، شبیه هم هستند.^[۱]

روح انتقام در داستان گنجی

میناموتو نو تاکاآکیرا به سمت وزیر چپ ارتقا یافت، اما مظنون به شورش شد و به تبعید دازایفو (دولت) (کیوشو) فرستاده شد. اگرچه او توانست به کیوتو بازگردد، اما هرگز به سیاست بازنگشت و مردی ناامید درگذشت.

بر اساس یک نظریه، دلیل ایجاد داستان گنجی این بود که گنجی که توسط خاندان فوجیوارا از قدرت کنار گذاشته شده بود، در داستانی وادار شود تا برای آرام کردن ارواح انتقام‌جو، نقشی فعال بازی کند.

هنگامی که حادثه آننا رخ داد، فوجیوارا نو میچیناگا چون هنوز نوزاد بود درگیر این حادثه نبود، اما به عنوان یکی از اعضای خاندان فوجیوارا او نسبت به پدر همسرش، میناموتو نو تاکاآکیرا، احساس گناه می‌کرد. می‌توان فرض کرد که بعدها، با کمک موراساکی شیکیبو (ماهیرو)، او این ایده و تصور را داشت که از طریق ادبیات، برای فرونشاندن خشم و انتقام روح‌های انتقام‌جویانه اشراف‌زادگانی که توسط خاندان فوجی‌وارا طرد شده بودند، مانند میناموتو نو تاکاآکیرا، استفاده کند. البته این به خاطر شکوفایی خاندان فوجیوارا بود، اما آنها همچنین معتقد بودند که آرامش روح ارواح انتقام‌جو به صلح در کشور منجر می‌شود.^[۱]