پرش به محتوا

موسسه جنسیت‌شناسی (آلمان)

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
دانشجویانی که توسط حزب نازی سازماندهی شده‌اند، در مقابل موسسه جنسیت‌شناسی در Beethovenstraße برلین، در ۶ مه ۱۹۳۳

مؤسسه جنسیت‌شناسی (به آلمانی: Institut für Sexualwissenschaft) یک موسسه پژوهشی خصوصی اولیهٔ در راستای جنسیت‌شناسی در آلمان از سال ۱۹۱۹ تا ۱۹۳۳ بود. این موسسه یک بنیاد غیرانتفاعی بود که در تیرگارتنِ برلین واقع شده بود. این مؤسسه، نخستین بنیاد پژوهشیِ جنسیت‌شناسی در جهان بود.[۱][۲]

این موسسه توسط مگنس هیرشفلد اداره می‌شد که از سال ۱۸۹۷ «کمیته علمی- بشردوستانه» ای بر اساس زمینه‌های مترقی و منطقی برای حقوق و مدارا دگرباشان جنسی را اداره می‌کرد. کمیته، مجله‌ای در طولانی مدت منتشر کرد. هیرشفلد یک کتابخانه منحصربه‌فرد در مؤسسه پیرامون جنسیت، عشق همجنس‌گرایان و اروتیسم فراهم آورد.[۳]

این مؤسسه پیشگام پژوهش و درمان برای موضوعات مختلف در رابطه با جنسیت و تمایلات جنسی، از جمله موضوعات همجنس‌گرایی، تراجنسیتی و بین‌جنسی بود. افزون بر این، خدمات گوناگون دیگری را به عموم مردم ارائه کرد: این خدمات شامل درمان اعتیاد به الکل، معاینات زنان، مشاوره زناشویی و جنسی، درمان بیماری‌های مقاربتی و دسترسی به درمان‌های پیشگیری از بارداری بود. موارد بسیاری از این موضوعات را هم به متخصصان بهداشت و هم به افراد غیرمتخصص آموزاند.[۴][۵]

کتاب‌سوزان نازی‌ها در برلین، شامل بایگانی این مؤسسه هم شد. پس از اینکه نازی‌ها کنترل آلمان را در دهه ۱۹۳۰ به دست گرفتند، مؤسسه و کتابخانه‌های آن به عنوان بخشی از برنامه سانسور دولت نازی توسط تیپ‌های جوانان که کتاب‌ها و اسناد آن را در خیابان سوزانده بودند، ویران شدند.[۶][۷]

انگیزه‌ها و هدف‌ها

[ویرایش]

این توسط مگنوس هیرشفلد و همکارانش آرتور کرونفلد، روان‌درمان‌گر مشهور و بعدها استاد دانشگاه Charité و فردریش ورتهایمِ متخصص پوست، بنیان نهاده شد.[۸][۹][۱۰] موسسه در ششم ژوئیه ۱۹۱۹ باز شد.[۱۱]

ویتا هوموسکشوال؛ مجموعه‌ای به سال ۱۹۰۲ از آگوست فلیشمن شامل جستارهای معروف او پیرامون جنسیت سوم و علیهِ «پاراگراف ۱۷۵»[پاورقی ۱] که توسط نازی‌ها در ششم می ۱۹۳۳ منتشر شد.

این موسسه از آموزش جنسی، پیشگیری از بارداری، درمان بیماری‌های مقاربتی و آزادیِ زنان حمایت می‌کرد. شعارِ شخصی و کمیته‌ایِ هیرشفلد «رسیدن به عدالت با علم» بود.[۱۲][۱۳] این شعار را بر سردرِ ساختمانِ موسسه هم نوشته بودند.[۱۴]

منابع

[ویرایش]
  1. این پاراگراف، اعلامیه‌ای بود که به واسطه‌اش، هم‌جنس‌گرایی، جُرم‌انگاری می‌شد.
  1. Wolff 1986, p. 180.
  2. Beachy 2014, pp. 160–161.
  3. Strochlic, Nina (28 June 2022). "The great hunt for the world's first LGBTQ archive". National Geographic. Archived from the original on 5 July 2022. Retrieved 9 October 2022.
  4. Beachy 2014, pp. 160–164.
  5. Wolff 1986, p. 181.
  6. "Institute of Sexology". Qualia Folk. 8 December 2011. Archived from the original on 18 January 2015. Retrieved 18 January 2015.
  7. "Magnus Hirschfeld". United States Holocaust Memorial Museum. Retrieved 8 October 2022.
  8. Tamagne, Florence (2007). "Liberation on the Move: The Golden Age of Homosexual Movements". A History of Homosexuality in Europe, Vol. I & II: Berlin, London, Paris 1919–1939 (به انگلیسی). Algora Publishing. pp. 59–104. ISBN 978-0-87586-357-3.
  9. "Arthur Kronfeld". Internet Publikation für Allgemeine und Integrative Psychotherapie. Archived from the original on 8 August 2022. Retrieved 2022-01-23.
  10. Giami, Alain; Levinson, Sharman (2021). Histories of Sexology: Between Science and Politics (به انگلیسی). Springer Nature. p. 55. ISBN 978-3-030-65813-7.
  11. Jander, Thomas (23 July 2019). "What's that for? A Licence to Be (Different)". Deutsches Historisches Museum Blog. Archived from the original on 21 November 2021. Retrieved 5 February 2021.
  12. "Magnus Hirschfeld". United States Holocaust Memorial Museum. Retrieved 8 October 2022.
  13. Beachy 2014, p. 86.
  14. Weeks, Jeffrey (1997). Segal, Lynne (ed.). New Sexual Agendas. New York University Press. pp. 48–49. doi:10.1007/978-1-349-25549-8. ISBN 0-8147-8076-8. OCLC 35646591. OL 19515251W. S2CID 142426128.