موزه هنر تبتی ژاک مارسه
 | |
 | |
| بنیان‌گذاری | ۱۹۴۷ |
|---|---|
| مکان | خیابان ۳۳۸ فانوس دریایی، استتن آیلند، نیویورک، ایالات متحده |
| وبگاه | |
موزه هنر تبتی ژاک مارسه (ژاک مارکه) موزه ای است که در تپه فانوس دریایی اگبرتویل، استتن آیلند، شهر نیویورک واقع شده‌است. این مکان یکی از گسترده‌ترین مجموعه‌های ایالات متحده از مصنوعات هیمالیا به‌شمار می‌رود.[۱] این موزه توسط ژاک مارسه (ژاک مارکه) (۱۸۸۷–۱۹۴۸) یک زن آمریکایی ایجاد شد تا به عنوان پلی بین غرب و سنت‌های باستانی و فرهنگی غنی تبت و منطقه هیمالیا باشد.[۲] مارسه مرکز آموزشی خود را به گونه‌ای طراحی کرد که تجربه‌ای فراگیر باشد: این مرکز به نحوی ساخته شد که شبیه یک صومعه روستایی هیمالیا با باغ‌ها و زمین‌های پلکانی وسیع و حوضچه ماهی و نیلوفر آبی باشد.[۳] دالایی لاما در سال ۱۹۹۱، از موزه بازدید کرد و اصالت آن را ستود.[۴] در سال ۲۰۰۹، این مکان در فهرست ثبت ایالت نیویورک و ثبت ملی مکان‌های تاریخی قرار گرفت. نویسنده ای در نیویورک تایمز به بنیانگذار موزه با نام ژاکلین کلابر اشاره کرده که وی نام مارسه زا به عنوان نام حرفه ای خود مورد استفاده قرار داده‌است.[۴]
ژاک مارسه کوبلانتس در سال ۱۸۸۷ در سینسیناتی، اوهایو به دنیا آمد. پس از گذراندن دوران کودکی در شیکاگو به بوستون رفت و در ۱۶ سالگی ازدواج کرد، پس از سه فرزند در سال ۱۹۱۰ از همسر خود جدا شد. سپس در جریان ازدواج دوم کوتاه، به شهر نیویورک نقل مکان کرده و با افرادی که به ادیان شرقی و بودیسم علاقه داشتند ارتباط برقرار نمود. در حدود سال ۱۹۲۰ با صاحب یک کارخانه شیمیایی ازدواج کرد و در روستایی در استاتن آیلند زندگی کردند. در آنجا، شروع به جمع‌آوری موارد مورد علاقه خود نمود. در سال ۱۹۳۸ یک گالری هنری در منهتن و در سال ۱۹۴۵ یک کتابخانه تحقیقاتی در کنار خانه خود در استاتن آیلند افتتاح کرد.[۵]
مارسه هرگز تبت یا هیمالیا را ندیده بود، اما در تمام مدت عمر خود به این منطقه علاقه داشت و به دنبال یافتن خانه ای دائمی برای مجموعه خود بود. در نهایت موزه اش را به‌طور رسمی در سال ۱۹۴۷ افتتاح کرد.[۶] مجموعه و تاریخ موزه در استاتن آیلند در کتابی به همین نام[۷] و در ۶۰ امین نمایشگاه سالگرد آن شرح داده شده‌است.[۸]
موزه فاقد پارکینگ اختصاصی بوده و نتوانسته‌است از خدمات سازمان ترابری نیویورک بهره‌مند شود[۹] و به همین دلیل در بین سازمان‌های فرهنگی شهر نیویورک تا حدودی پنهان مانده‌است.[۳] با این حال، باشگاه‌های دوچرخه سواری با داشتن پارکینگ راحت تر، مشکل را تا حدودی حل کرده‌است.
جستارهای وابسته
[ویرایش]منابع
[ویرایش]- ↑ Stephanie Slepian (مارس 2, 2008). "Where are all the Jobs? Non-Profits". The Staten Island Advance. Retrieved March 30, 2008.
- ↑ Sarah Johnson (مه 2007). "From Staten Island to Shangri-La: The Collecting Life of Jacques Marchais". Orientations. Archived from the original on May 21, 2008. Retrieved March 30, 2008.
- ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ Tim Heffernan (دسامبر 20, 2005). "Close-Up on Egbertville, Staten Island". The Village Voice. Archived from the original on July 8, 2008. Retrieved March 30, 2008.
- ↑ ۴٫۰ ۴٫۱ Claire Wilson (اوت 17, 2001). "On an Island That's Worth Remembering". The New York Times. Retrieved March 30, 2008.
- ↑ "TibetanMaterialHistory - Biography of Jacques Marchais". tibetanmaterialhistory.wikischolars.columbia.edu. Archived from the original on November 28, 2020. Retrieved July 31, 2017.
- ↑ Edward Wong (ژوئن 21, 1998). "Desperately Seeking Solitude; Prayer Flags Aflutter at a Tibetan Outpost". The New York Times. Retrieved March 30, 2008.
- ↑ "Treasures of Tibetan Art: Collections of the Jacques Marchais Museum of Tibetan Art". The Journal of the American Oriental Society. ژوئیه 1, 2000.
- ↑ Grace Lichtenstein (اوت 26, 2007). "Boroughing into Staten Island". The Washington Post. Retrieved March 30, 2008.
- ↑ Maura Yates (مارس 1, 2008). "Sandy Ground Museum Easier to Find Thanks to New Highway Signs". The Staten Island Advance. Retrieved March 30, 2008.
پیوند به بیرون
[ویرایش]
| عمومی | |
|---|---|
| کتابخانه‌های ملی | |
| سایر | |
