پرش به محتوا

مهاجرت اروپا

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
مهاجرت اروپا
مناطق با جمعیت چشمگیر
 ایالات متحده آمریکا۲۰۴،۰۰۰،۰۰۰نفر (۲۰۲۰)
۳۱,۰۰۰,۰۰۰ (مختلط)[۱][۲]
 برزیل88,252,121 (۲۰۲۲)
92,083,286 (مختلط)[۳][۴]
 مکزیک59,226,591
 آرژانتین39,137,000[۵]
روسیه سیبری روسیه33,210,040
 کانادا27,364,000 (۲۰۲۱)[۶]
 استرالیا21,800,000[۷]
 کلمبیا21,500,000[۸]
 ونزوئلا13,169,949 (۲۰۱۱)[۹][۱۰][۱۱]
 شیلی10,520,000[۵]
 کوبا7,160,000[۱۲]
 آفریقای جنوبی4,504,252 (۲۰۲۲)
5,052,349 (مختلط)[۱۳]
 قزاقستان3,735,874[۱۴]
 نیوزیلند3,383,742 (۲۰۲۳)[۱۵]
 کاستاریکا3,319,082[۵]
 اروگوئه3,101,095[۱۶]
 اسرائیل2,800,000[۱۷]
 جزایر قناری2,172,944[۱۸]
 دومینیکن1,900,000[۱۹]
 گواتمالا1,780,000[۲۰]
 پاراگوئه1,750,000[۵]
 پرو1,366,931 (۲۰۱۷)
13,965,254 (مختلط)[۲۱]
 نیکاراگوئه1,100,000[۲۲]
 السالوادور1,087,000[۵]
 قبرس780,000[۲۳]
 پورتوریکو560,592 (۲۰۲۰)[۲۴]
 اکوادور374,925 (۲۰۲۲)
14,672,530 (مختلط)[۲۵]
 بولیوی548,000[۱۱]
 قرقیزستان352,889[۲۶]
 آنگولا300,000[۲۷]
 رئونیون250,000[۲۸]
 نامیبیا150,000[۲۹]
 هندوراس120,000[۵]
 کالدونیای جدید80,000[۳۰]
 سبته60,000
 ملیلیه60,000
زبان‌ها
زبان های اروپا (بیشتر انگلیسی، اسپانیایی، پرتغالی، اقلیت فرانسوی، هلندی، و روسی، همچنین لهستانی، آلمانی و ایتالیایی)
دین
اکثریت مسیحیت[۳۱]
(بیشتر کاتولیک و پروتستان، برخی ارتدوکس). اقلیت شامل اسلام و یهودیت است.
بی دین  · دیگر ادیان
قومیت‌های وابسته
اروپایی

مهاجرت اروپایی ها به امواج مهاجرتی از قاره اروپا به قاره های دیگر است. خاستگاه پراکندگی های مختلف اروپایی[۳۲] را می توان در افرادی که کشورهای اروپایی یا جوامع قومی بدون تابعیت در قاره اروپا را ترک کردند، ردیابی کرد.

از سال ۱۵۰۰ تا اواسط قرن بیستم، ۶۰ تا ۶۵ میلیون نفر اروپا را ترک کردند که کمتر از ۹٪ آنها به مناطق گرمسیری (کارائیب، آسیا و آفریقا) رفتند.[۳۳]

از سال ۱۸۱۵ تا ۱۹۳۲، ۶۵ میلیون نفر اروپا را ترک کردند (با بسیاری از آنها به خانه بازگشتند)، عمدتاً به مناطق سکونت گاه اروپایی در شمال و آمریکای جنوبی,[۳۴] علاوه بر آفریقای جنوبی، استرالیا,[۳۵]نیوزیلند و سیبری.[۳۶] این جمعیت ها نیز در زیستگاه جدید خود به سرعت تکثیر شدند. بسیار بیشتر از جمعیت آفریقا و آسیا. در نتیجه، در آستانه جنگ جهانی اول، ۳۸٪ از کل جمعیت جهان از اجداد اروپایی بودند.[۳۶] بیشتر مهاجران اروپایی به دنیای جدید عمدتاً از ایتالیا، آلمان، ایرلند، بریتانیا، اسپانیا، لهستان آمده اند. و پرتغال، و همچنین از کشورهای فرانسه، مجارستان، هلند، اتریش، نروژ، سوئد، دانمارک، ارمنستان، یونان، لیتوانی، روسیه و اوکراین نیز جزو مهاجران بودند.

مهاجرت اروپایی به طور معاصرتر می تواند به مهاجرت از یک کشور اروپایی به کشور دیگر اشاره کند، به ویژه در زمینه تحرک داخلی در اتحادیه اروپا ( تحرک درون اتحادیه اروپا) یا تحرک در اتحادیه اوراسیا.

تاریخچه

[ویرایش]

8 - اوایل قرن 5 قبل از میلاد: سکونتگاه یونانی

[ویرایش]
پرچم اتحادیه اروپا

در یونان باستانی، فعالیت های تجاری و استعماری قبایل یونانی از دریای سیاه، ایتالیای جنوبی (به اصطلاح "یونان بزرگ") و آسیای صغیر فرهنگ یونانی، مذهب و زبان را در اطراف حوزه مدیترانه و دریای سیاه گسترش داد. یونانی‌ها در جنوب اروپا، شمال لیبی و سواحل دریای سیاه تأسیس شدند و یونانی‌ها بیش از ۴۰۰ مستعمره در این مناطق تأسیس کردند.[۳۷] اسکندر مقدونی فتح امپراتوری هخامنشی آغاز دوره هلنیستی بود که با موج جدیدی از استعمار یونان در آسیا و آفریقا مشخص شد. طبقات حاکم یونانی حضور خود را در مصر، جنوب غربی آسیا و شمال غربی هند تثبیت کردند.[۳۸] بسیاری از یونانیان به شهرهای جدید هلنیستی که پس از اسکندر تأسیس شد، مهاجرت کردند، که از نظر جغرافیایی به اندازه ازبکستان[۳۹] و کویت پراکنده بودند.[۴۰]

۱۸۰۰:۱۴۵۰ مهاجرت به قاره آمریکا

[ویرایش]

قاره اروپا بخش مرکزی یک سیستم مهاجرت پیچیده بوده است که پیش از این بخش‌هایی از شمال آفریقا، خاورمیانه و آسیای صغیر را شامل می‌شد.[۴۱] اکتشاف اروپایی قاره آمریکا جریان پیوسته مهاجرت داوطلبانه از اروپا را تحریک کرد.

اسپانیا و پرتغال

[ویرایش]

حدود دویست هزار اسپانیایی‌ قبل از سال ۱۶۰۰ در استان‌های خود در آمریکا ساکن شدند، که در مقایسه با ۳ تا ۴ میلیون آمریکایی‌ که در استعمار اسپانیایی‌ها در قاره آمریکا در قلمرو اسپانیا زندگی می‌کردند، یک سکونت کوچک است. در طول دهه ۱۵۰۰، اسپانیا و پرتغال جریان ثابتی از دولت و مقامات کلیسا، افراد طبقات کارگر و خانواده‌هایشان را به طور متوسط ​​تقریباً سه هزار نفر در سال فرستادند.از جمعیتی در حدود هشت میلیون نفر. در مجموع حدود ۴۳۷,۰۰۰ نفر در دوره ۱۵۰ ساله از سال ۱۵۰۰ تا ۱۶۵۰ اسپانیا را ترک کردند و عمدتاً به اسپانیایی جدید رفتند.[۴۲]پرو در آمریکای جنوبی و جزایر کارائیب. تخمین زده شده است که بیش از ۱,۸۶۰,۰۰۰ نفر اسپانیایی در دوره بین ۱۴۹۲ و ۱۸۲۴ به آمریکای جنوبی مهاجرت کرده اند، یک میلیون اسپانیایی در قرن هجدهم، و میلیون ها نفر دیگر پس از استقلال به مهاجرت خود ادامه داده‌اند.[۴۳]

بین ۱۵۰۰ و ۱۷۰۰، صد هزار پرتغالی از اقیانوس اطلس عبور کردند تا در برزیل مستقر شوند. با این حال، با کشف معادن طلای بسیار پربازده در منطقه میناس گرایس، مهاجرت پرتغالی ها به برزیل تا پنج برابر افزایش یافت. از سال ۱۵۰۰، زمانی که پرتغالی ها به برزیل رسیدند، تا استقلال آن در سال ۱۸۲۲، از ۵۰۰,۰۰۰ تا ۷۰۰,۰۰۰ پرتغالی در برزیل ساکن شدند که ۶۰۰,۰۰۰ نفر از آنها تنها در قرن ۱۸ وارد شدند. بیش از نیم میلیون مهاجر پرتغالی وارد برزیل شدند. در قرن هجدهم، به لطف هجوم طلا، مرکز استان میناس گرایس، شهر ویلا ریکا (امروزه، طلای سیاه) برای مدتی به یکی از پرجمعیت ترین شهرها تبدیل شد. دنیای جدید این هجوم گسترده مهاجرت و نفوذ پرتغالی ها شهری را ایجاد کرد که تا به امروز یکی از بهترین نمونه های معماری اروپایی قرن هجدهم در قاره آمریکا باقی مانده است. با این حال، توسعه اقتصاد معدن در قرن ۱۸ دستمزدها و فرصت های شغلی را در مستعمره پرتغال افزایش داد و مهاجرت افزایش یافت: تنها در قرن ۱۸، حدود ۶۰۰,۰۰۰ پرتغالی در برزیل ساکن شدند.[۴۴]

مهاجرت عمومی اروپا

[ویرایش]
همچنین ببینید: مهاجرت اروپا به قاره آمریکا

تقریباً یک و نیم میلیون اروپایی بین سال‌های ۱۵۰۰ تا ۱۸۰۰ در دنیای جدید ساکن شدند (جدول را ببینید). این جدول شامل مهاجران اروپایی به امپراتوری اسپانیا از ۱۶۵۰ تا ۱۸۰۰ و مهاجرت پرتغالی ها به برزیل از ۱۷۶۰ تا ۱۸۰۰ نمی شود. با وجود مهاجرت در قرن‌های ۱۹ و ۲۰، اندازه نسبی این مهاجرت‌های مدرن اولیه قابل توجه بود.

بین نیم تا دو سوم از مهاجران اروپایی به سیزده مستعمره بین دهه ۱۶۳۰ و انقلاب آمریکا تحت قرارداد قرار گرفتند.[۴۵] این عمل به اندازه‌ای رایج بود که قانون بدنه هابیاس ۱۶۷۹ تا حدی از زندان‌های خارج از کشور جلوگیری می‌کرد.همچنین مقرراتی را برای کسانی که قراردادهای حمل و نقل موجود دارند و کسانی که «دعا می کنند حمل شوند» به جای ماندن در زندان در صورت محکومیت، پیش بینی کرده است.[۴۶] در هر صورت، در حالی که نیمی از مهاجران اروپایی به سیزده مستعمره خدمتکاران قراردادی بودند، در هر زمان تعداد آنها از کارگران بیشتر بود.[۴۷]

افراد دارای قرارداد از نظر عددی، بیشتر در منطقه ویرجینیا شمال تا نیوجرسی مهم بودند. سایر مستعمرات تعداد بسیار کمتری از آنها را مشاهده کردند.تعداد کل مهاجران اروپایی به تمام ۱۳ مستعمره قبل از ۱۷۷۵ بین ۵۰۰ تا ۵۵۰ هزار نفر بود. از این تعداد، ۵۵ هزار نفر زندانیان غیرعمد بودند تاملینز تخمین می‌زند که از حدود ۴۵۰،۰۰۰ مهاجر اروپایی که داوطلبانه به این کشور آمده‌اند، ۴۸ درصد آن‌ها دارای قرارداد هستند.[۴۸] حدود ۷۵ درصد افراد زیر ۲۵ سال بودند. سن بلوغ قانونی برای مردان ۲۴ سال بود.افراد بالای ۲۴ سال معمولاً با قراردادهایی به مدت ۳ سال می آمدند.[۴۸] گری نش در مورد بچه هایی که آمدند گزارش می دهد که «بسیاری از خدمتکاران در واقع برادرزاده، خواهرزاده، پسر عمو و فرزندان دوستان مهاجر انگلیسی بودند که یک بار در آمریکا در ازای کار خود هزینه گذرگاه را پرداخت کردند.[۴۹]

ارقام مربوط به مهاجرت در امپراتوری اسپانیا در ۱۶۵۰_۱۸۰۰ و در برزیل در ۱۷۰۰_۱۸۰۰ در جدول آورده نشده است.

تعداد مهاجران اروپایی ۱۵۰۰–۱۷۸۳
کشور مبدا شماره دوره
اسپانیا ۴۳۷،۰۰۰ ۱۵۰۰–۱۶۵۰
پرتغال ۱۰۰،۰۰۰ ۱۵۰۰–۱۷۰۰
۵۰۰،۰۰۰ ۱۷۰۰–۱۷۶۰
بریتانیا کبیر ۴۰۰،۰۰۰ ۱۶۰۷–۱۷۰۰
بریتانیا کبیر (مجموع) ۳۲۲،۰۰۰ ۱۷۰۰–۱۷۸۰
     اسکاتلند, ایرلند
[نیازمند شفاف‌سازی]		 ۱۹۰،۰۰۰–۲۵،۰۰۰
[نیازمند شفاف‌سازی]
فرانسه ۵۱،۰۰۰ ۱۷۰۸–۱۷۶۰
آلمان (مجموع) ۱۰۰،۰۰۰ ۱۶۸۳–۱۷۸۳
     آلمانی زبان سوئیس
[نیازمند شفاف‌سازی], آلزاس – لورن
Totals ۱،۴۱۰،۰۰۰ ۱۵۰۰–۱۷۸۳
Source:[۳۴]
مهاجرت خانواده هایلند اسکاتلند به نیوزیلند

در آمریکای شمالی، مهاجرت تحت سلطه انگلیس، آلمانی، ایرلند و سایر اروپایی‌های شمالی بود.[۵۰] مهاجرت به فرانسه جدید سرچشمه کانادا مدرن، با مهاجرت اولیه مهم استعمارگران از شمال فرانسه بود.[۴۴]

مهاجرت در قرن ۱۹ و ۲۰

[ویرایش]

در قرن ۱۹ و ۲۰، مهاجرت گسترده اروپا به آمریکا، آفریقای جنوبی، استرالیا و نیوزلند در نتیجه یک گذار جمعیتی چشمگیر وجود داشت. در قرن ۱۹ اروپا، جنگ های بعدی و تغییرات سیاسی در این قاره از پایان جنگ‌های ناپلئونی در سال ۱۸۱۵ تا پایان جنگ جهانی اول در سال ۱۹۱۸، میلیون‌ها اروپایی مهاجرت کردند.از این تعداد، ۷۱ درصد به آمریکای شمالی، ۲۱ درصد به مرکزی و آمریکای جنوبی و ۷ درصد به استرالیا رفتند. حدود ۱۱ میلیون از این افراد به آمریکای لاتین رفتند که ۳۸ درصد آنها ایتالیایی، ۲۸ درصد اسپانیایی و ۱۱ درصد پرتغالی بودند.[۵۱]

خواننده کارمن میراندا، ملقب به بمب برزیلی، در پرتغال متولد شد و در سال ۱۹۱۰ زمانی که ده ماه داشت به برزیل مهاجرت کرد.

در برزیل، نسبت مهاجران در جمعیت ملی بسیار کمتر بود. مهاجران معمولاً در بخش‌های مرکزی و جنوبی کشور متمرکز بودند. نسبت خارجی ها در برزیل در سال ۱۹۲چ به اوج خود رسید و تنها ۷ درصد یا ۲ میلیون نفر بودند که اکثراً ایتالیایی، پرتغالی، آلمانی و اسپانیایی بودند. با این حال، هجوم ۴ میلیون مهاجر اروپایی بین سال‌های ۱۸۷۰ و ۱۹۲۰ به طور قابل توجهی ترکیب نژادی کشور را تغییر داد.[۵۰] از سال ۱۹۰۱ تا ۱۹۲۰، مهاجرت تنها ۷ درصد از رشد جمعیت برزیل را به عهده داشت، اما در سال های مهاجرت بالا، از ۱۸۹۱ تا ۱۹۰۰، این سهم به ۳۰ درصد (بیشتر از ۲۶ درصد آرژانتین در دهه ۱۸۸۰) رسید.[۵۲]

کشورهای قاره آمریکا که موج عمده ای از مهاجران اروپایی را از دهه ۱۸۲۰ تا اوایل دهه ۱۹۳۰ دریافت کردند عبارتند از: ایالات متحده (۳۲.۵ میلیون)، آرژانتین (۶.۵ میلیون)، کانادا (۵ میلیون)، برزیل (۴.۵ میلیون)، ونزوئلا (۲.۲ میلیون)، کوبا (۱.۳ میلیون)، شیلی (۷۲۸،۰۰۰) ، اروگوئه (۷۱۳،۰۰۰).[۵۳] سایر کشورهایی که جریان مهاجرت کمتری دریافت کردند (که کمتر از ۱۰ درصد از کل مهاجرت اروپا به آمریکای لاتین را تشکیل می دهند) عبارتند از:[۵۳][۵۲]

ورود در قرن ۱۹ و ۲۰

[ویرایش]
مهاجران اروپایی ۱۸۰۰ تا ۱۹۶۰
مقصد درصد
آمریکا ۷۰%
آمریکای جنوبی ۱۲.۰%
سیبری ۹.۰%
کانادا، استرالیا، نیوزیلند، آفریقای جنوبی ۹.۰٪
مجموع ۱۰۰%
Source:[۵۴]الگو:Pages needed[عدم مطابقت با منبع]
مقصد سال ورود منبع(s)
 ایالات متحده آمریکا 1821–1932 32,244,000 [۵۵]
 آرژانتین 1856–1932 6,405,000 [۵۵]
 کانادا 1831–1932 5,206,000 [۵۵]
 برزیل 1818–1932 4,431,000 [۵۵]
 استرالیا 1821–1932 2,913,000 [۵۵]
 کوبا 1901–1931 857,000 [۵۵]
 آفریقای جنوبی 1881–1932 852,000 [۵۵]
 شیلی 1882–1932 726,000 [۵۵]
 اروگوئه 1836–1932 713,000 [۵۵]
 نیوزیلند 1821–1932 594,000 [۵۵]
 مکزیک 1911–1931 226,000 [۵۵]

میراث

[ویرایش]

توزیع

[ویرایش]
نقشه سرزمین ها و مستعمرات یونانی در دوره باستانی (۸۰۰–۴۸۰ قبل از میلاد)
نقشه مهاجرت جهانی برای سال ۱۸۵۸، توسط سی جی مینارد پاریس، ۱۸۶۲

پس از عصر اکتشاف، جوامع قومی مختلف اروپایی شروع به مهاجرت به خارج از اروپا کردند با تمرکز خاصی در استرالیا، نیوزیلند، ایالات متحده، کانادا، آرژانتین، اروگوئه، کلمبیا، ونزوئلا، کوبا، کاستاریکا، برزیل، شیلی، و پورتوریکو جایی که آنها جمعیت اکثریت اروپایی را تشکیل دادند.با این حال، توجه به این نکته مهم است که این آمارها بر شناسایی یک گروه قومی اروپایی در سرشماری‌ها تکیه می‌کنند و به این ترتیب ذهنی هستند (به ویژه در مورد ریشه‌های مختلط). ملل و مناطق خارج از اروپا با جمعیت قابل توجه:

کانادا

[ویرایش]

در سرشماری ۱۸۷۱ کانادا، ۹۸.۵٪ منشاء اروپایی را انتخاب کردند که کمی کاهش یافت و به ۹۶.۳٪ اعلام شده در سال ۱۹۷۱ رسید. در سرشماری ۲۰۱۶ کانادا، ۱۹،۶۸۰،۰۰۰ نفر خود را با کانادایی‌های اروپایی شناسایی کردند، که بزرگترین آنها منشأ جزایر بریتانیا دارد (۱۱،۲۰۰،۰۰۰). به طور جداگانه، آنها کانادایی‌های انگلیسی (۶،۳۲۰،۰۰۰)، کانادایی‌های اسکاتلندی (۴،۷۹۹،۰۰۰)، کانادایی‌های فرانسوی (۴،۶۸۰،۰۰۰)، (۴.۶۲۰.۰۰) ایرلندی هستند. کانادایی‌های آلمانی (۳.۳۲۰.۰۰۰)، و کانادایی‌های ایتالیایی (۱.۵۸۰.۰۰۰)

ایالات متحده

[ویرایش]

داده های سال ۲۰۲۰ سرشماری ایالات متحده نشان داد که انگلیسی آمریکایی ۴۶.۵ میلیون (۱۹.۸٪)، آمریکایی های آلمانی ۴۵ میلیون (۱۹.۱٪)، آمریکایی های ایرلندی ۳۸.۶ میلیون (۱۶.۴٪) و آمریکایی‌های ایتالیایی ۱۶.۸ میلیون نفر (۷.۱٪) چهار گروه بزرگ اروپایی گزارش شده با ۶۲.۴٪ از سفیدپوستان به تنهایی یا ترکیبی بودند که منعکس کننده استقرار اولیه است. در زمان اولین سرشماری ایالات متحده در سال ۱۷۹۰، ۸۰.۷٪ از مردم آمریکا خود را سفید می‌دانستند، جایی که بالاتر از آن سطح باقی می‌ماند، حتی قبل از تصویب مهاجرت به ۹۰٪ می‌رسید. با این حال، از نظر عددی از ۳‌۱۷ میلیون (۱۷۹۰) به ۱۹۹.۶ میلیون دقیقاً دویست سال بعد (۱۹۹۰) افزایش یافت.

مکزیک

[ویرایش]
گیلرمو دل تورو، فیلمساز مکزیکی، یک مکزیکی اروپایی است

.

جمعیت توسط دولت در سال ۲۰۱۰ به عنوان ۴۷٪ از جمعیت (۵۶ میلیون) با استفاده از صفات فنوتیپی (رنگ پوست) به عنوان معیار برآورد شده است. استفاده از پالت های رنگ پوست به عنوان معیار اولیه برای تخمین گروه های قومی ساکن در یک کشور خاص منشأ آن در تحقیقات انجام شده توسط دانشگاه های پرینستون و وندربیلت است که نشان می دهد دقیق تر از خودشناسی به ویژه در آمریکای لاتین است. گفتمان‌های متفاوتی که در رابطه با هویت ملی وجود دارد، تلاش‌های قبلی برای تخمین گروه‌های قومی را غیرقابل اعتماد کرده است. اگر ملاک استفاده از موی بلوند باشد ۱۸ الی ۲۳ درصد است.

کارائیب و آمریکای مرکزی

[ویرایش]
آلمانی ها در کاستاریکا

کوبایی ها (عمدتاً اسپانیایی) به بالاترین نسبت خود در اوایل تا اواسط قرن بیستم رسید. در سال ۱۹۴۳ سرشماری نشان داد که ۷۴.۳٪ (۳،۵۵۰،۰۰۰ نفر) خود را سفیدپوست (بلانکو) معرفی کردند.

در کاستاریکا ۸۳.۷٪ از جمعیت سفید و مستیزو هستند.منابع دیگر نتایج متفاوتی را بین سفیدپوستان و مزیتوز تخمین می زنند.اکثرا تبار اسپانیایی و ایتالیایی هستند,با این حال آلمانی نیز وجود دارد,و جوامع فرانسوی در نیمه آخر قرن نوزدهم و نیمه اول قرن بیستم، پذیرای بیش از ۱۰۰.۰۰۰ اروپایی، عمدتاً از اسپانیا و ایتالیا بود. تخمین زده می شود که حدود ۵۰.۰۰۰ اسپانیایی و ایتالیایی، ۱۰.۰۰۰ آلمانی و ۴۰.۰۰۰ اروپایی از سایر ملیت ها، به ویژه از فرانسه، لهستان و انگلیس باشند. کاستاریکا بیشترین تأثیر مهاجرت اروپا را در آمریکای مرکزی داشت. وقتی کاستاریکا مستقل شد، جمعیت آن به سختی ۶۰.۰۰۰ نفر بود. در السالوادور ۱۲.۷٪ از جمعیت به عنوان "سفید پوست" شناسایی می شوند. ۸۶.۳ درصد از جمعیت، مستیزو یا مردمی از اجداد مخلوط اروپایی و آمریکایی بودند. اکثریت آنها از نوادگان اسپانیایی گالیسیا و آستوریاس هستند. در السالوادور، اسکان بین سال‌های ۱۸۸۰ تا ۱۹۲۰ به اوج خود رسید، زمانی که ۱۲۰.۰۰۰ مهاجر اروپایی و عرب وارد کشور شدند، اروپایی‌ها عمدتا ایتالیایی، اسپانیایی و آلمانی بودند.

در گواتمالا، ۵٪ از جمعیت از تبار اروپایی هستند، عمدتا اسپانیایی و آلمانی . بسیاری از خانواده های آلمانی، ایتالیایی و اسپانیایی وارد گواتمالا شدند، آلمانی ها به نوبه خود بزرگترین گروه بودند، مهاجرت شخصیت عظیمی داشت.

آمریکای جنوبی

[ویرایش]
آرژانتینی های ایتالیایی ۶۲‌.۵ درصد از جمعیت آرژانتین هستند.

در آرژانتین، ۸۵ درصد از جمعیت یا ۳۹،۰۰۰،۰۰۰ نفر تخمین زده می‌شود که از آرژانتینی‌های اروپایی‌تبار باشند.

در برزیل، طبق سرشماری سال ۲۰۲۲، ۸۸.۸٪ (۱۸۰ میلیون) برزیلی ها تبار اروپایی کامل یا جزئی دارند. ۴۳.۴۶٪ (۸۸ میلیون) فقط اروپایی تبار هستند و به عنوان سفید شناخته می شوند.۴۵.۳۴٪ (۹۲ میلیون) نوادگان اروپایی‌ها هستند که با آفریقایی‌ها یا بومیان مخلوط شده‌اند و خود را برزیلی‌های پاردو اعلام می‌کنند.

اهالی جزایر فالکلند عمدتاً اروپایی تبار هستند، به ویژه انگلیس و می توانند میراث خود را به ۹ نسل یا ۲۰۰ سال قبل برسانند. جزایر فالکلند کاملاً اشغال نشده بود و اولین بار در سال ۱۷۶۵ توسط بریتانیا مدعی شد. مهاجران عمدتاً از انگلستان، به ویژه اسکاتلند و ولز پس از دهه ۱۸۳۰ وارد شدند. جمعیت کل جزایر آن زمان از ۲۸۷ نفر در سال ۱۸۵۱ به ۳۲۰۰ نفر در آخرین سرشماری سال ۲۰۱۶ افزایش یافت. خاستگاه ساکنان جزایر فالکلند از نظر تاریخی گائوچو حضور داشتند. در کشور پرو در سرشماری ۲۰۱۷، ۵.۹٪ یا (۱.۳ میلیون) ۱.۳۰۰.۰۰۰ نفر ۱۲ سال و بالاتر، اجداد خود را به عنوان پرویی‌های اروپایی تبارس یا سفیدپوست معرفی کردند.این اولین باری بود که از سرشماری سال ۱۹۴۰ سؤالی در مورد نژاد یا اجداد پرسیده شد. ۶۱۹،۰۰۰ نفر (۵.۵%) مرد و ۷۴۷.۰۰۰ (۶.۳%) زن بودند. منطقه ای با بیشترین نسبت پرویی ها با منشاء اروپایی یا سفیدپوست خودشناس در منطقه لا لیبرتاد (۱۰.۵٪)، منطقه Tumbes و منطقه لامبایک (۹.۰٪) بود.بیشتر آنها نوادگان مهاجران اولیه اسپانیایی با تعداد قابل توجهی از ایتالیایی و آلمانی هستند.

استرالیا و نیوزلند

[ویرایش]

با استفاده از داده های سرشماری سال ۲۰۱۶، تخمین زده شد که حدود ۵۸٪ از جمعیت استرالیا انگلو-سلتیک استرالیایی هستند که ۱۸٪ از دیگر منشاء اروپایی هستند که در مجموع ۷۶٪ برای اجداد اروپایی به عنوان یک کل است.از سرشماری استرالیا در سال ۲۰۱۶، اکثر استرالیایی‌های استرالیایی‌های اروپایی تبار از استرالیایی‌های انگلیسی (۳۶.۱%)، استرالیایی‌های ایرلندی هستند (۱۱.۰%)، استرالیایی‌های اسکاتلندی (۹.۳%)، ایتالیایی‌ها (۴.۶%)، آلمانی‌ها (۴.۵%)، یونانی‌ها (۱.۸)٪ و مردم هلند (۱.۶٪). اجداد بخش بزرگی (۳۳‌۵٪) انتخاب کردند که به عنوان "استرالیایی" معرفی شوند، با این حال اداره سرشماری اعلام کرده است که بیشتر این افراد متعلق به استعمار قدیمی آنگلوسلتیک هستند.

اروپایی ها از نظر تاریخی (به ویژه انگلو-سلتیک) و در حال حاضر هنوز هم بزرگترین گروه قومی در نیوزیلند هستند. نسبت آنها از کل جمعیت نیوزلند در حال کاهش است.سرشماری نیوزیلند در سال ۲۰۱۸ بیش از ۳ میلیون نفر یا ۷۱.۷۶ درصد از جمعیت را اروپایی‌ها تشکیل می‌دادند که ۶۴.۱ درصد تنها گزینه نیوزیلند اروپایی را انتخاب کردند.

سواحل آفریقا (ماکارونیزی)

[ویرایش]

جزایر قناری نوادگان اسپانیایی ها هستند که در جزایر قناری ساکن شدند. مردم قناری شامل موج‌های طولانی مدت و جدید مهاجران اسپانیایی، از جمله آندلوسی‌ها، گالیسی‌ها ، کاستیلی‌ها، کاتالان‌ها، باسک‌ها و آستوریانهای اسپانیا؛ و پرتغالی، ایتالیایی‌ها، هلندی یا فلاندری‌ها و فرانسوی هستند. تا سال ۲۰۱۹، ۷۲.۱ درصد یا ۱،۵۵۰،۰۰۰ نفر بومی جزایر قناری بودند و ۸.۲ درصد دیگر در سرزمین اصلی اسپانیا متولد شدند. بسیاری از اصالتا اروپایی از جمله دودمان جزیره نشین (جزیره) نیز به جزایر نقل مکان کرده اند، مانند جزایر ونزوئلا و کوبا. در حال حاضر ۴۹،۰۰۰ نفر از ایتالیا، ۲۵،۰۰۰ نفر از آلمان، بریتانیا (۲۵،۰۰۰) و سایرین از رومانی، فرانسه و پرتغال هستند.

آسیا

[ویرایش]

در آسیا، جمعیت های مشتق شده از اروپا (به ویژه روس ها)، در آسیای شمالی و برخی از بخش های شمالی قزاقستان غالب هستند.

تقریباً ۵ تا ۷ میلیون مهاجر مسلمان از بالکان (از بلغارستان ۱.۱۵۰-۱.۵۰۰ میلیون؛ یونان ۱‌.۲ میلیون؛ رومانی، ۴۰۰،۰۰۰؛ یوگسلاوی سابق، (۸۰۰،۰۰۰)، روسیه (۵۰۰،۰۰۰)، قفقاز (۹۰۰،۰۰۰۰) نفر باقی مانده اند. رفتن به سوریه، اردن و قبرس) و سوریه (۵۰۰،۰۰۰ نفر عمدتاً در نتیجه جنگ داخلی سوریه) وارد عثمانی آناتولی و ترکیه مدرن از ۱۷۸۳ تا ۲۰۱۶ شدند که از این تعداد ۴ میلیون نفر در سال ۱۹۲۴، ۱.۳ میلیون بعد از ۱۹۳۴ تا ۱۹۴۵ و بیش از ۱.۲ میلیون قبل از شروع جنگ داخلی سوریه. امروزه، بین یک سوم تا یک چهارم جمعیت تقریباً ۸۰ میلیونی ترکیه نسب و اجدادی از این محاجرها دارند.

در فیلیپین، یک مطالعه ژنتیکی توسط نشنال جئوگرافیک نشان می‌دهد که حدود ۵ درصد از اصل و نسب فیلیپینی‌ها از جنوب اروپا (عمدتا (اسپانیایی‌ها) می‌آیند که در دوران اسپانیا به این کشور آمده بودند.

همچنین ببینید

[ویرایش]

منبع

[ویرایش]
  1. ↑ "2022 American Community Survey". Census Reporter (به انگلیسی). August 12, 2021. Retrieved 2024-06-28.
  2. ↑ Includes Hispanic whites
  3. ↑ "Tabela 9605: População residente, por cor ou raça, nos Censos Demográficos". sidra.ibge.gov.br. Retrieved 2024-01-11.
  4. ↑ Azevedo, Ana Laura Moura dos Santos. "IBGE - Educa | Jovens". IBGE Educa Jovens (به پرتغالی). Retrieved 2020-12-19.
  5. ↑ ۵٫۰ ۵٫۱ ۵٫۲ ۵٫۳ ۵٫۴ ۵٫۵ Lizcano Fernández, Francisco (August 2005). "Composición Étnica de las Tres Áreas Culturales del Continente Americano al Comienzo del Siglo XXI" [Ethnic Composition of the Three Cultural Areas of the American Continent at the Beginning of the XXI Century]. Convergencia (به اسپانیایی). 12 (38): 185–232.
  6. ↑ "The Daily — The Canadian census: A rich portrait of the country's religious and ethnocultural diversity". Statistics Canada. October 26, 2022. Retrieved October 29, 2022.
  7. ↑ "Australian Human Rights commission 2018" (PDF). 2018. Retrieved 23 July 2020.
  8. ↑ library of congress. "Colombia a country study" (PDF). pdf. Retrieved 2 March 2022.
  9. ↑ "Resultado Basico del XIV Censo Nacional de Población y Vivienda 2011" [Basic Results of the XIV National Population and Housing Census 2011] (PDF) (به اسپانیایی). Caracas: National Institute of Statistics of the Bolivarian Republic of Venezuela. 9 August 2012. p. 14. Archived from the original (PDF) on 3 December 2017. Retrieved 1 March 2017.
  10. ↑ "Demográficos: Censos de Población y Vivienda: Población Proyectada al 2016 - Base Censo 2011" [Demographics: Population and Housing Censuses: Population Projected to 2016 - Census Base 2011] (به اسپانیایی). National Institute of Statistics. Retrieved 1 March 2017. adaption of the 42.2% white people from the census with current estimates
  11. ↑ ۱۱٫۰ ۱۱٫۱ "Ethnic groups". The World Factbook. Central Intelligence Agency (CIA). Archived from the original on 6 January 2019. Retrieved 14 September 2013.
  12. ↑ "Cuba - The World Factbook". www.cia.gov. 14 December 2021.
  13. ↑ "Mid-year population estimates 2022". Retrieved 27 August 2022.
  14. ↑ "Численность населения Республики Казахстан по отдельным этносам на начало 2024 года". Retrieved 22 April 2024.
  15. ↑ "2023 Census population counts (by ethnic group, age, and Māori descent) and dwelling counts | Stats NZ". www.stats.govt.nz. Retrieved 2024-05-29.
  16. ↑ Cabella, Wanda; Mathías Nathan; Mariana Tenenbaum (December 2013). Juan José Calvo (ed.). Atlas sociodemográfico y de la desigualdad del Uruguay, Fascículo 2: La población afro-uruguaya en el Censo 2011: Ancestry [Atlas of socio-demographics and inequality in Uruguay, Part 2: The Afro-Uruguayan population in the 2011 Census] (PDF) (به اسپانیایی). Uruguay National Institute of Statistics. ISBN 978-9974-32-625-5. Archived from the original (PDF) on 9 February 2014.
  17. ↑ "Latest Population Statistics for Israel". www.jewishvirtuallibrary.org. Retrieved 2024-06-04.
  18. ↑ "Población por comunidades y ciudades autónomas y sexo". Retrieved 15 November 2022.
  19. ↑ "Breve Encuesta Nacional de Autopercepción Racial y Étnica en la República Dominicana" (PDF). Santo Domingo: Fondo de Población de las Naciones Unidas. September 2021. p. 22. Retrieved November 3, 2022.
  20. ↑ Ethnic and Religious Diversity in Central America بایگانی‌شده در ۲۰۰۸-۱۰-۱۰ توسط Wayback Machine, PROLADES.
  21. ↑ "Perú: Perfil Sociodemográfico" (PDF). Instituto Nacional de Estadística e Informática. p. 214. Retrieved 5 February 2020.
  22. ↑ "Nicaragua Demographics Profile".
  23. ↑ "Population – Country of Birth, Citizenship Category, Country of Citizenship, Language, Religion, Ethnic/Religious Group, 2011". Statistical Service of the Republic of Cyprus. Archived from the original on 12 June 2018. Retrieved 26 April 2016.
  24. ↑ "Puerto Rico ponders race amid surprising census results". Los Angeles Times. 16 October 2021. Retrieved 22 September 2022.
  25. ↑ "Ecuador: Censo de Población y Vivienda 2022" (PDF). censoecuador.gob.ec. 21 September 2023. Retrieved 22 May 2024.
  26. ↑ "National composition of the population of the Kyrgyz Republic for 2022".
  27. ↑ "Angola threat to end special relations with Portugal". 31 October 2013.
  28. ↑ Tarnus, Evelyne; Bourdon, Emmanuel (دسامبر 2006). "Anthropometric evaluations of body composition of undergraduate students at the University of La Réunion". Advances in Physiology Education. 30 (4): 248–253. doi:10.1152/advan.00069.2005. PMID 17108254. S2CID 19474655.
  29. ↑ "Namibia vows to change 'status-quo' of white-farm ownership". News24.
  30. ↑ "Communauté d'appartenance – INSEE – ISEE / Recensement de la population de 2009 en Nouvelle-Calédonie" (XLS). Nouméa: Institute of Statistics and Economic Studies (ISEE-NC). Retrieved 2015-08-24.[پیوند مرده]
  31. ↑ Philip Jenkins, from "The Christian Revolution," in The Next Christendom: The Coming of Global Christianity, Oxford University Press, 2002.
  32. ↑ The use of the term "diaspora" in reference to people of European national or ethnic origins is contested and debated- Bauböck, Rainer; Faist, Thomas (2010). Diaspora and transnationalism : concepts, theories and methods. Amsterdam: Amsterdam University Press. ISBN 9789089642387. OCLC 657637171.
  33. ↑ "Pour une approche démographique de l'expansion coloniale de l'Europe Bouda Etemad Dans Annales de démographie historique 2007/1 (n° 113), pages 13 à 32".
  34. ↑ ۳۴٫۰ ۳۴٫۱ Make America": European Emigration in the Early Modern Period edited by Ida Altman, James P. P. Horn (Page: 3 onwards)
  35. ↑ De Lazzari, Chiara; Bruno Mascitelli (2016). "Migrant "Assimilation" in Australia: The Adult Migrant English Program from 1947 to 1971". In Bruno Mascitelli; Sonia Mycak; Gerardo Papalia (eds.). The European Diaspora in Australia: An Interdisciplinary Perspective. Cambridge Scholars Publishing. p. 203. ISBN 978-1-4438-9419-7. Retrieved 28 February 2017.
  36. ↑ ۳۶٫۰ ۳۶٫۱ "European Migration and Imperialism". historydoctor.net. Archived from the original on 22 November 2010. Retrieved 14 September 2013. The population of Europe entered its third and decisive stage in the early eighteenth century. Birthrates declined, but death rates also declined as the standard of living and advances in medical science provided for longer life spans. The population of Europe including Russia more than doubled from 188 million in 1800 to 432 million in 1900. From 1815 through 1932, sixty million people left Europe, primarily to "areas of European settlement," in North and South America, Australia, New Zealand and Siberia. These populations also multiplied rapidly in their new habitat; much more so than the populations of Africa and Asia. As a result, on the eve of World War I (1914), 38 percent of the world's total population was of European ancestry. This growth in population provided further impetus for European expansion, and became the driving force behind emigration. Rising populations put pressure on land, and land hunger and led to "land hunger." Millions of people went abroad in search of work or economic opportunity. The Irish, who left for America during the great Potato famine, were an extreme but not unique example. Ultimately, one third of all European migrants came from the British Isles between 1840 and 1920. Italians also migrated in large numbers because of poor economic conditions in their home country. German migration also was steady until industrial conditions in Germany improved when the wave of migration slowed. Less than one half of all migrants went to the United States, although it absorbed the largest number of European migrants. Others went to Asiatic Russia, Canada, Argentina, Brazil, Australia and New Zealand.
  37. ↑ Jerry H. Bentley, Herbert F. Ziegler, "Traditions and Encounters, 2/e," Chapter 10: "Mediterranean Society: The Greek Phase" بایگانی‌شده در ۲۰۱۲-۰۳-۰۶ توسط Wayback Machine (McGraw-Hill, 2003)
  38. ↑ Hellenistic Civilization بایگانی‌شده در ژوئیه ۵, ۲۰۰۸ توسط Wayback Machine
  39. ↑ "Menander became the ruler of a kingdom extending along the coast of western India, including the whole of Saurashtra and the harbour Barukaccha. His territory also included Mathura, the Punjab, Gandhara and the Kabul Valley", Bussagli p101
  40. ↑ John Pike. "Failaka Island". Globalsecurity.org. Retrieved 20 April 2016.
  41. ↑ Mau, Steffen (2012). Liberal states and the freedom of movement : selective borders, unequal mobility. Houndmills, Basingstoke, Hampshire: Palgrave Macmillan. ISBN 9780230277847. OCLC 768167292.
  42. ↑ Axtell, James (September–October 1991). "The Columbian Mosaic in Colonial America". Humanities. 12 (5): 12–18. Archived from the original on May 17, 2008. Retrieved 2008-10-08.
  43. ↑ MacIas, Rosario Marquez; MacÍas, Rosario Márquez (1995). La emigración española a América, 1765-1824. Universidad de Oviedo. ISBN 9788474688566.
  44. ↑ ۴۴٫۰ ۴۴٫۱ Francis, R. D. (1988). Origins : Canadian history to Confederation. Jones, Richard, 1943-, Smith, Donald B. Toronto: Holt, Rinehart and Winston of Canada. ISBN 978-0039217051. OCLC 16577780.
  45. ↑ Galenson 1984: 1
  46. ↑ Charles II, 1679: An Act for the better secureing the Liberty of the Subject and for Prevention of Imprisonments beyond the Seas., Statutes of the Realm: Volume 5, 1628–80, pp 935–938. Great Britain Record Commission, (1819)
  47. ↑ Donoghue, John (October 2013). "Indentured Servitude in the 17th Century English Atlantic: A Brief Survey of the Literature: Indentured Servitude in the 17th Century English Atlantic". History Compass. 11 (10): 893–902. doi:10.1111/hic3.12088.
  48. ↑ ۴۸٫۰ ۴۸٫۱ Tomlins, Christopher (February 2001). "Reconsidering Indentured Servitude: European Migration and the Early American Labor Force, 1600–1775". Labor History. 42 (1): 5–43. doi:10.1080/00236560123269. S2CID 153628561.
  49. ↑ Gary Nash, The Urban Crucible: The Northern Seaports and the Origins of the American Revolution (1979) p 15
  50. ↑ ۵۰٫۰ ۵۰٫۱ Boris Fautos – Fazer a América: a imigração em massa para a América Latina."
  51. ↑ Cánovas, Marília D. Klaumann (2004). "A grande emigração européia para o Brasil e o imigrante espanhol no cenário da cafeicultura paulista: aspectos de uma (in)visibilidade" [The great European immigration to Brazil and immigrants within the Spanish scenario of the Paulista coffee plantations: one of the issues (in) visibility]. Sæculum (به پرتغالی). 11: 115–136.
  52. ↑ ۵۲٫۰ ۵۲٫۱ Blanca Sánchez-Alonso (2005). "European Immigration into Latin America, 1870-1930" (PDF). docentes.fe.unl.pt. Archived from the original (PDF) on 25 April 2012. Retrieved 21 August 2024.
  53. ↑ ۵۳٫۰ ۵۳٫۱ Baily, Samuel L.; Míguez, Eduardo José, eds. (2003). Mass Migration to Modern Latin America. Wilmington, Delaware: Rowman & Littlefield. p. 14. ISBN 978-0-8420-2831-8. Retrieved 27 February 2017.
  54. ↑ World Civilizations: Volume II: Since 1500 By Philip J. Adler, Randall L. Pouwels
  55. ↑ ۵۵٫۰۰ ۵۵٫۰۱ ۵۵٫۰۲ ۵۵٫۰۳ ۵۵٫۰۴ ۵۵٫۰۵ ۵۵٫۰۶ ۵۵٫۰۷ ۵۵٫۰۸ ۵۵٫۰۹ ۵۵٫۱۰ Samuel L. Baily; Eduardo José Míguez (2003). Mass Migration to Modern Latin America. Rowman & Littlefield. p. xiv. ISBN 978-0-8420-2831-8. Retrieved 20 December 2015.
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=مهاجرت_اروپا&oldid=40404222»