پرش به محتوا

ماریون پاتریک جونز

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
ماریون پاتریک جونز
جونز در ۲۰۱۶
جونز در ۲۰۱۶
زادهماریون پاتریک جونز
۱۶ اوت ۱۹۳۱
وودبروک، بندر اسپانیا، ترینیداد و توباگو
درگذشته۲ مارس ۲۰۱۶ (۸۴ سال)
بندر اسپانیا، ترینیداد
نام(های) دیگر
  • ماریون گلین
  • ماریون اوکالاگان
  • ماریون گلین اوکالاگان
پیشهرمان‌نویس، کتابدار و فعال اجتماعی
ملیتترینیدادی
تحصیلاتصومعه سنت جوزف
دانشگاه هند غربی، سنت آگوستین
دانشگاهدانشگاه لندن، مدرسه اقتصاد لندن
کار(های) برجسته
  • Pan Beat (1973)
  • J'Ouvert Morning (1976)
همسر(ها)بندیکت گلین
موریس اوکالاگان


ماریون پاتریک جونز (زاده ۱۶ اوت ۱۹۳۱ – درگذشته ۲ مارس ۲۰۱۶) یک رمان‌نویس اهل ترینیداد بود که تحصیلاتش در زمینه‌های علم کتابداری و انسان‌شناسی اجتماعی بود.[۱] او همچنین با نام‌های ماریون گلین و ماریون اوکالاگان (نام همسر او) شناخته می‌شود.[۲] او که در دهه ۱۹۶۰ در بریتانیا زندگی می‌کرد، در جامعه سیاه‌پوست نیز فعال بود.[۳] او نویسنده دو رمان برجسته بود - Pan Beat که اولین بار در سال ۱۹۷۳ منتشر شد و J'Ouvert Morning (۱۹۷۶) - و همچنین غیر داستانی نوشت.

اوایل زندگی

[ویرایش]

جونز در وودبروک، بندر اسپانیا، ترینیداد و توباگو، در سال[۴] به دنیا آمد. او از صومعه سنت جوزف فارغ‌التحصیل شد - یک مدرسه دخترانه انحصاری کاتولیک رومی در بندر اسپانیا که توسط راهبه‌های ایرلندی، خواهران کلونی[۵] اداره می‌شود - با برنده شدن بورسیه تحصیلی جزیره آزاد دختران در سال ۱۹۵۰ و مقام سومی[۲] او در کالج امپریال کشاورزی گرمسیری، سنت آگوستین، یکی از دو زنی که برای اولین بار پذیرفته شدند، شرکت کرد.[۱]

در دهه ۱۹۵۰ جونز به شهر نیویورک رفت و در آنجا دیپلم علوم کتابداری گرفت و هزینه تحصیل خود را با کار در یک کارخانه سرامیک‌سازی و رنگ آمیزی کالاها تأمین کرد. او با مانی اسپیرو برای ایجاد یک اتحادیه کارگری همکاری کرد. سپس به شهر خود بازگشت تا به عنوان کتابدار ارشد در کتابخانه کارنگی، سن فرناندو، ترینیداد کار کند.[۲][۶] جونز در دهه ۱۹۶۰ تحصیلات خود را در بریتانیا ادامه داد و با مدرک کارشناسی از دانشگاه لندن فارغ‌التحصیل شد. او تحصیلات تکمیلی خود را در رشته انسان‌شناسی اجتماعی در دانشکده اقتصاد لندن به پایان برد،[۷] و پایان‌نامه‌اش را در مورد جامعه چینی در ترینیداد نوشت.[۶]

کنشگری در بریتانیا، دهه ۱۹۶۰

[ویرایش]

جونز یک صلح‌طلب و یک کوئیکر[۷] بود و به همین دلیل در زمان اقامتش در بریتانیا به نام ماریون گلین شناخته می‌شد، وی نقش برجسته‌ای در جامعه سیاه‌پوستان بازی کرد[۳] و به مجموعه‌ای از بیانیه‌های فعالان پسااستعماری دربارهٔ «نژاد» در این کشور کمک کرد که پیش از انتخابات عمومی بریتانیا در سال ۱۹۶۴، توسط تئودور روزاک، سردبیر مجله پیس نیوز منتشر شد.[۸][۹][۱۰] همان‌طور که کلبیر شکرا در الگوی تغییر سیاست سیاهان در بریتانیا (۱۹۹۸) توضیح می‌دهد: پس از انتخابات، گلین آلن لاول و مایکل رندل را که صلح طلب و اعضای سابق کمیته صدنفره بودند با دوستان دیگری که برای اخبار صلح نوشته بودند، از جمله یک زن آسیایی، رانجانا اش (عضو فعال جنبش برای آزادی استعمار)، سی آر آر جیمز و بری رکورد (نمایشنامه نویس و بازیگر آفریقایی-کارائیب) گرد هم آورد.[۸]

نوشته‌ها، دهه ۱۹۷۰

[ویرایش]

او از سال ۱۹۶۵ تا ۱۹۹۰ به‌عنوان مدیر برنامه‌های علوم اجتماعی یونسکو در پاریس کار کرد،[۲] در این مدت از نام ازدواج خود ماریون اوکالاگان یا ماریون گلین اوکالاگان برای نوشته‌های غیرداستانی‌اش، به‌ویژه در مورد آفریقا استفاده کرد.[۲][۱۱] او همچنین مسئول برنامه ضد آپارتاید در یونسکو بود.[۱۲]

او به عنوان ماریون اوکالاگان «یادداشت‌های مقدماتی» را برای سمپوزیومی به نام نظریه‌های جامعه شناختی نوشت. نژاد و استعمار، منتشر شده توسط یونسکو در سال ۱۹۸۰.[۱۳]

او با عنوان ماریون اوکالاگان، یک ستون تفسیری هفتگی در روزنامه نیوزدی ترینیداد و توباگو نوشت.[۱۴]

خانواده

[ویرایش]

پدرش پاتریک جونز (۱۸۷۶–۱۹۶۵)،[۱۵] از میراث آفریقایی/چینی، از اتحادیه‌های کارگری و فعال سیاسی-اجتماعی ترینیدادی در آغاز قرن بیستم بود.[۱۶] او همچنین یک کالیپسونی مشهور بود که از آهنگ «کرامول، لرد محافظ» (که عموماً «پاتریک چینی» نامیده می‌شود) استفاده کرد،[۱۷][۱۸][۱۹] و در سال ۱۹۲۰ آنچه را «اولین کاریسو سیاسی» نامید خواند.[۲۰] علاوه بر این، او به عنوان اولین پیروتکنیست در ترینیداد و توباگو مورد توجه بود.[۲۱]

کتابشناسی - فهرست کتب

[ویرایش]

داستان

[ویرایش]
  • پان بیت. بندر اسپانیا: کلمبوس، ۱۹۷۳.
  • صبح J'Ouvert. بندر اسپانیا: کلمبوس، ۱۹۷۶.

غیر داستانی

[ویرایش]

منابع

[ویرایش]
  1. ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ Funso Aiyejina, "Jones, Marion (Marion Glean O’Callaghan)", in Daniel Balderston, Mike Gonzalez (eds), Encyclopedia of Twentieth-Century Latin American and Caribbean Literature 1900–2003, Routledge, 2004, p. 287.
  2. ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ ۲٫۲ ۲٫۳ ۲٫۴ Barbara Fister, "O'Callaghan, Marion", Third World Women's Literatures: A Dictionary and Guide to Materials in English, Greenwood Press, 1995, p. 226.
  3. ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ John Rex, review of The Politics of the Powerless: A Study of the Campaign Against Racial Discrimination by Benjamin W. Heineman, American Journal of Sociology, Vol. 80, No. 5 (March 1975; pp. 1272–75), p. 1274.
  4. ↑ Harold Barratt, "Marion Patrick Jones", in Daryl C. Dance (ed.), Fifty Caribbean Writers: A Bio-Bibliographical Critical Sourcebook (1986), p. 239.
  5. ↑ Tim Pat Coogan, Wherever Green is Worn: The Story of the Irish Diaspora, Head of Zeus, 2015, p. 591.
  6. ↑ ۶٫۰ ۶٫۱ Jennifer Rahim, "Jones, Marion Patrick", in Eugene Benson and L. W. Conolly (eds), Encyclopedia of Post-Colonial Literatures in English, Routledge (1994), 2nd edn 2005, p. 741.
  7. ↑ ۷٫۰ ۷٫۱ Terry Coleman, "From the archive, 12 December 1964: Martin Luther King stops off in the UK", The Guardian (UK), 12 December 2014.
  8. ↑ ۸٫۰ ۸٫۱ Kalbir Shukra, The Changing Pattern of Black Politics in Britain. Pluto Press, 1998, p. 20.
  9. ↑ Ron Ramdin, The Making of the Black Working Class in Britain, Gower, 1987, p. 418.
  10. ↑ Kennetta Hammond Perry (2016). London is the Place for Me: Black Britons, Citizenship and the Politics of Race. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-049343-1.
  11. ↑ "Assistance to liberation movements and struggle against apartheid", p. 14, in UNESCO and Issues of Colonization and Decolonization Symposium.... Contribution of Former UNESCO Servants of the History Club Association of Former UNESCO Staff Members (AFUS), September 20, 2009.
  12. ↑ Marion O'Callaghan, "Mandela the extraordinary", Newsday, 16 December 2013.
  13. ↑ Suke Wolton (ed.), Marxism, Mysticism and Modern Theory, Notes, Macmillan Press, 1996, p. 81.
  14. ↑ See, for example, "Stereotypes and black males" بایگانی‌شده در ۱۱ مارس ۲۰۱۶ توسط Wayback Machine, Newsday, "We become Caribs", 20 August 2012; "Multiculturalism or common values" بایگانی‌شده در ۱۱ مارس ۲۰۱۶ توسط Wayback Machine, 22 June 2015.
  15. ↑ Caldwell Taylor, "Patrick Alexander Jones 'Lord Protector' - Cynosure of Early Calypso" بایگانی‌شده در ۱۸ مه ۲۰۱۵ توسط Wayback Machine, The SpiceIslander TalkShop,
  16. ↑ Dermot Keogh, "Big topic, big book", Irish Times, 23 September 2000.
  17. ↑ Kim Johnson, Descendants of the Dragon: The Chinese in Trinidad 1806—2006, Kingston, Jamaica: Ian Randle Publishers, 2006. شابک ‎۹۷۶−۶۳۷−۲۸۹−۶.
  18. ↑ Bukka Rennie, "Jamette doh play jamette", TriniView.com, 1 March 2003.
  19. ↑ Marion O'Callaghan, "When Calypso is a wuk" بایگانی‌شده در ۱۱ مارس ۲۰۱۶ توسط Wayback Machine, Newsday, 29 April 2013.
  20. ↑ John Cowley, Carnival, Canboulay and Calypso: Traditions in the Making, Cambridge University Press, 1996, p. 226.
  21. ↑ Marion O'Callaghan, "Those fireworks", Newsday, 13 January 2014.

بیشتر خواندن

[ویرایش]
  • هارولد بارت، «ماریون پاتریک جونز»، در رقص داریل کامبر (ویرایش)، پنجاه نویسنده کارائیب: کتاب منبع انتقادی زیستی-کتابی (۱۹۸۶)، ص. ۲۳۹–۴۵.
  • جویسلین لونک، «تصویر زن در ادبیات کارائیب: با اشاره ویژه به پان بیت و هرماخونون»، بیم ۶4 (1978).
  • F. Maloy (1978)، "'The Ellaville Special': Marion Jones and Her Fiddle"، جعبه شیطان ۱2(4): ۵۰–۵۳.
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=ماریون_پاتریک_جونز&oldid=40105726»