فولر آلبرایت
فولر آلبرایت | |
|---|---|
 | |
| زادهٔ | ۱۲ ژانویه ۱۹۰۰ |
| درگذشت | ۸ دسامبر ۱۹۶۹ (۶۹ سال) |
| ملیت | آمریکایی |
| محل تحصیل | کالج هاروارد دانشکده پزشکی هاروارد دانشکده پزشکی دانشگاه جانز هاپکینز |
| پیشه | غدد درون‌ریز و متابولیسم |
| شناخته‌شده برای | متابولیسم کلسیم |
| همسر(ها) | کلیر بِـرج (ا. ۱۹۳۲) |
| فرزندان | رید آلبرایت بِـرج آلبرایت |
| والدین | جان جی. آلبرایت سوزان فولر |
فولر آلبرایت (انگلیسی: Fuller Albright؛ ۱۲ ژانویه ۱۹۰۰ – ۸ دسامبر ۱۹۶۹) پزشک متخصص غدد درون‌ریز و متابولیسم اهل ایالات متحده آمریکا بود که کمک‌های زیادی به پیشبرد حوزه تخصصی خود، به ویژه در زمینه متابولیسم کلسیم کرد.[۱] آلبرایت در درک اختلالات مرتبط با ناهنجاری‌های کلسیم و فسفات در بدن گام‌های علمی بزرگی برداشت و مشارکت‌های ارزنده‌ای در پژوهش‌های این حوزه داشت. او همچنین مؤلف چند کتاب علمی بود و در کتاب‌های خود به جزئیات یافته‌های خود پرداخت.[۲]
آلبرایت در سن ۱۷ سالگی به کالج هاروارد رفت و ظرف سه سال مدرک کارشناسی خود را گرفت و سپس به دانشکده پزشکی هاروارد رفت. او در آغاز به پزشکی زایمان و ارتوپدی علاقمند بود، اما با کشف انسولین، به پزشکی داخلی و به‌خصوص مطالعهٔ متابولیسم روی آورد. پس از گذراندن دوران کارورزی در بیمارستان عمومی ماساچوست، به یک دورهٔ پژوهشی یک‌ساله زیر نظر جوزف چارلز آب در زمینهٔ متابولیسم کلسیم و مسمومیت با سرب پیوست.[۱] او سرانجام دستیار تخصصی وارفیلد تئوبالد لانگسکوپ در بیمارستان جانز هاپکینز و دانشکده پزشکی دانشگاه جانز هاپکینز در بالتیمور شد و در آنجا با دوستش جان ایگر هاوارد آزمایش‌های متعددی را اغلب بدون اِشراف به اهمیت‌شان انجام داد. آلبرایت سپس یک سال را در وین با پاتولوژیست اتریشی یاکوب اردهایم گذراند.[۱] او پس از بازگشت به بیمارستان عمومی ماساچوست یک گروه پژوهشی غدد درون‌ریز و متابولیسم بنیان نهاد.[۱] آلبرایت اکتشافات فراوانی در پزشکی داشت. نام خانوادگی او نام‌بخشِ استئودیستروفی ارثی آلبرایت، نشانگان مک‌کین–آلبرایت و سندرم لایت‌وود–آلبرایت[۳] است. او همچنین انواع هایپرپلازی مادرزادی آدرنال را مشخص کرد.[۴] آلبرایت از سال ۱۹۴۱ عضو فرهنگستان هنر و علوم آمریکا[۵] و از سال ۱۹۵۵ عضو آکادمی ملی علوم[۱] بود. او همچنین در سال ۱۹۴۷ برندهٔ جایزهٔ مرک اند کو. در حوزهٔ غدد درون‌ریز و متابولیسم شد و انجمن پزشکی آمریکا «جایزهٔ جوزف گلدبرگر» را در سال ۱۹۵۱ به او اهدا کرد. فولر آلبرایت پس از یک دورهٔ طولانی از ابتلا به بیماری پارکینسون و تحمل عوارض جراحی آن، در ۸ دسامبر ۱۹۶۹ درگذشت.[۶]
منابع
[ویرایش]- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ ۱٫۳ ۱٫۴ Alex Leaf (1976). "Fuller Albright". Biographical Memoirs. Washington, D.C: National Academy Press. pp. 2–23. ISBN 978-0-309-02349-8.
- ↑ Felsenfeld, A. J.; Levine, B. S.; Kleeman, C. R. (2011-05-01). "Fuller Albright and our current understanding of calcium and phosphorus regulation and primary hyperparathyroidism". Nefrología (English Edition) (به انگلیسی). 31 (3): 346–357. doi:10.3265/Nefrologia.pre2011.Mar.10774. ISSN 2013-2514. PMID 21629339.
- ↑ F. Albright, W. V. Consolazio, F. S. Coombs, J. H. Talbot; H. W. Sulkowitch. Metabolic studies and therapy in a case of nephrocalcinosis with rickets and dwarfism. Bulletin of the Johns Hopkins Hospital, Baltimore, 1940, 66: 7–33.
- ↑ Schwartz TB (1995). "How to learn from patients: Fuller Albright's exploration of adrenal function". Ann. Intern. Med. 123 (3): 225–9. doi:10.7326/0003-4819-123-3-199508010-00010. PMID 7598305. S2CID 22629750.
- ↑ "Book of Members, 1780-2010: Chapter A" (PDF). American Academy of Arts and Sciences. Retrieved 14 April 2011.
- ↑ Kleeman, Charles R.; Levine, Barton S.; Felsenfeld, Arnold J. (October 1, 2009). "Fuller Albright: The consummate clinical investigator". Clinical Journal of the American Society of Nephrology (به انگلیسی). 4 (10): 1541–1546. doi:10.2215/CJN.03030509. ISSN 1555-9041. PMID 19808238. S2CID 207330247.
| عمومی | |
|---|---|
| کتابخانه‌های ملی | |
| سایر | |
 | این یک مقالهٔ خرد زندگی‌نامه یک پزشک است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |