فناوری دسترسی رادیویی
فناوری دسترسی رادیویی (انگلیسی: Radio access technology) روش اتصال فیزیکی یک شبکه ارتباطی مبتنی بر امواج رادیویی است. بسیاری از تلفن‌های همراه جدید از چندین فناوری دسترسی رادیویی استفاده می‌کنند، مثلاً: بلوتوث، وای‌فای، سامانه جهانی مخابرات سیار، ال‌تی‌ای یا نسل پنجم امواج رادیویی جدید. اصطلاح فناوری دسترسی رادیویی به صورت سنتی به جای تعامل‌پذیری شبکه استفاده می‌شد، مثلاً در مقاله ویرتج و همکاران[۱] یا در مقاله شبکه دسترسی رادیویی، اخیراً این اصطلاح در مباحث مربوط به شبکه‌های نامتجانس بی‌سیم استفاده می‌شود. این اصلاح هنگامی استفاده می‌شود که یک ابزار کاربری بین چند فناوری دسترسی رادیویی برای اتصال به اینترنت انتخاب می‌کند.[۲]
منابع
[ویرایش]- ↑ I. Virtej; S. Hamiti; T.A. Rantalainen; J. Parantainen; G. Sebire; E. Nikula (November 2001). "Radio resource control for GSM/EDGE Radio Access Network (GERAN)-inter radio access technology and inter-mode procedures". 54th IEEE Vehicular Technology Conference – Proceedings. Archived from the original on 15 February 2020. Retrieved 2013-10-07.
{{cite web}}: نگهداری یادکرد:ربات:وضعیت نامعلوم پیوند اصلی (link) - ↑ Melhem El Helou; Samer Lahoud; Marc Ibrahim; Kinda Khawam (April 2013). "A Hybrid Approach for Radio Access Technology Selection in Heterogeneous Wireless Networks". 19th European Wireless Conference -Proceedings. Archived from the original on 12 November 2019. Retrieved 2013-10-07.
{{cite web}}: نگهداری یادکرد:ربات:وضعیت نامعلوم پیوند اصلی (link)
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Radio access technology». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۵ فوریه ۲۰۲۰.