فرهنگ بداری
فرهنگ بِداری نخستین شواهد مستقیم از کشاورزی را در مصر علیا در دوران پیش‌دودمانی ارائه می‌دهد.[۱] این فرهنگ بین ۴۴۰۰ تا ۴۰۰۰ پیش از میلاد[۱] رونق داشت و ممکن است که تا حدود ۵۰۰۰ پیش از میلاد نیز شکل گرفته باشد.[۲]
مکان‌یابی و حفاری
[ویرایش]فرهنگ بداری به دلیل کشف آن در منطقه بداری (به عربی: البداری) به این نام شناخته شده است. این منطقه در استان اسیوت در مصر علیا قرار دارد و بین مَطمار و قاو، حدود ۲۰۰ کیلومتر (۱۲۰ مایل) شمال غرب لوکسور امروزی (تب باستانی) واقع شده است.
البداری شامل چندین گورستان پیش‌دودمانی است که از مهم‌ترین آنها می‌توان به مستجده، دیر تاسه، و گورستان خود البداری اشاره کرد. همچنین حداقل یک محل سکونت متعلق به اوایل دوران پیش‌دودمانی در حَمّامیه در این منطقه شناسایی شده است. این ناحیه حدود ۳۰ کیلومتر (۱۹ مایل) در امتداد ساحل شرقی رود نیل امتداد دارد.
برخی از محوطه‌های بداری شواهدی از استفاده در دوره‌های بعدی پیش‌دودمانی نیز نشان می‌دهند.[۳]
این منطقه برای اولین بار بین سال‌های ۱۹۲۲ تا ۱۹۳۱ توسط گای برانتون و گرترود کاتون-تامپسون کاوش شد. تاکنون حدود چهل سکونتگاه و ششصد گور در این منطقه شناسایی شده است.
ویژگی‌های فرهنگی
[ویرایش]اقتصاد فرهنگ بداری عمدتاً بر کشاورزی، ماهیگیری و دامداری استوار بود. مردم این فرهنگ گندم، جو، عدس و غده‌های خوراکی کشت می‌کردند. گودال‌هایی که در این منطقه کشف شده‌اند، ممکن است به عنوان انبار غلات مورد استفاده قرار گرفته باشند.
آنها گاو، گوسفند و بز پرورش می‌دادند و احشامشان، همراه با سگ‌ها، به صورت آیینی دفن می‌شدند. همچنین از بومرنگ استفاده می‌کردند،[۴] از رود نیل ماهیگیری کرده و آهو شکار می‌کردند.
اطلاعات کمی در مورد ساختمان‌های آنها وجود دارد، اگرچه بقایای کنده‌های چوبی در یک مکان پیدا شده است و ممکن است با کلبه یا پناهگاهی با ساخت و ساز ناشناخته مرتبط باشد.
متوفیان را در حصیرهای نی یا پوست حیوانات می‌پیچیدند و در گودال‌هایی دفن می‌کردند که معمولاً سرشان به سمت جنوب قرار داشت و به سمت غرب می‌نگریستند.[۵] این سنت به نظر می‌رسد با اعتقادات دوره‌های سلسله‌ای بعدی که غرب را سرزمین مردگان می‌دانستند، همخوانی دارد.
گاهی اوقات، متوفیان همراه با مجسمه‌های زنانه از جنس عاج[۵] یا وسایل شخصی مانند صدف، ابزارهای سنگ چخماق، حرزهایی به شکل حیواناتی همچون بز و اسب آبی،[۵] و جواهراتی از جنس عاج، کوارتز یا مس دفن می‌شدند. همچنین، سنگ معدن مالاکیت سبز روی پالت‌های سنگی یافت شده که احتمالاً برای تزئین شخصی استفاده می‌شد.
ابزارهای کشف‌شده شامل خراشنده‌های انتهایی، تبر، داس‌های دوطرفه و نوک پیکان‌هایی با پایه مقعر بودند. نشانه‌هایی از طبقه‌بندی اجتماعی نیز در این فرهنگ دیده شده است، به‌طوری که افراد مرفه‌تر جامعه در بخش‌هایی مجزا از دیگران دفن می‌شدند.
یکی از شاخص‌ترین ویژگی‌های فرهنگ بداری، سفال‌های با سر سیاه است که در این گورستان‌ها کشف شده‌اند. این سفال‌ها با الگوهای موج‌دار متمایز خود به عنوان مهم‌ترین عناصر هویت فرهنگی بداری شناخته می‌شوند.
تجارت
[ویرایش]گلدان‌های بازالتی که در محوطه‌های بداری کشف شده‌اند، احتمالاً از ناحیه دلتای نیل یا از طریق رودخانه از شمال غربی خرید و فروش می‌شدند. صدف‌ها نیز به مقدار زیاد از دریای سرخ وارد شده‌اند. فیروزه احتمالاً از منطقه سینا آمده است.
برای یک دیگ چهار دسته از جنس ظروف صورتی سخت، ارتباطی با منطقه شام یا سوریه امروزی برآورد شده است. سفال‌های سیاه با طرح‌های حکاکی شده سفید، ممکن است مستقیماً از غرب یا جنوب وارد شده باشند. همچنین، اسلب‌های پورفیری یافت شده در این منطقه، مشابه نمونه‌های بعدی در نوبیا هستند، اما ممکن است مواد اولیه آنها از کوه‌های دریای سرخ تهیه شده باشند.
دانه‌های استاتیت لعاب‌دار در محل ساخته نشده‌اند، که نشان می‌دهد بداری‌ها یک قبیله منزوی نبودند، بلکه با فرهنگ‌های اطراف خود در تماس بودند.
علاوه بر این، آنها عشایر کوچ‌نشین هم نبودند، زیرا گلدان‌هایی که استفاده می‌کردند بسیار بزرگ و شکننده بودند و برای سبک زندگی کوچ کننده و متحرک، مناسب به نظر نمی‌رسیدند.[۶]
انسان‌شناسی فیزیکی
[ویرایش]
به نظر می‌رسد که فرهنگ بداری‌ها از چندین منبع مختلف تأثیر گرفته باشد، که در این میان، صحرای غربی احتمالاً مهم‌ترین منبع نفوذ بوده است.
فرهنگ بداری احتمالاً محدود به منطقه بداری نبوده است، زیرا یافته‌های مشابهی در جنوب‌تر، در محوطه‌هایی مانند محگر دندرا، ارمنت، الکاب و نِخن (که یونانیان آن را هیراکنپولیس نامیدند) کشف شده است. همچنین، آثاری از این فرهنگ در شرق، در وادی حمامات نیز یافت شده است، که نشان می‌دهد دامنه این فرهنگ فراتر از یک منطقه خاص بوده است.
پژوهش‌های قدیمی و مدرن، بداری‌ها را به‌عنوان یک جمعیت بومی شمال شرقی آفریقا توصیف کرده‌اند که ریشه در زمینه‌ای محلی دارد.[۷][۸]
| فهرست دودمان‌های مصر باستان |
|---|
|
تمامی سال ها مربوط به پیش از میلاد است (گاه‌شماری دوران مشترک) |
فرانک یورکو مصرشناس، بداری‌ها را «آمیخته‌ای از ویژگی‌های فیزیکی شمال آفریقا و جنوب صحرا» می‌داند و به تجزیه و تحلیل قدیمی تر بقایای اسکلتی اشاره می‌کند که «عناصر آفریقایی استوایی را در جمعیت اولیه فرهنگ بادریان نشان می‌دهد».[۹] شواهد باستان‌شناسی اخیر نشان داده است که محوطه‌های نیل‌وادیِ تاسیان و بداریان بخشی از یک شبکه پیرامونی از فرهنگ‌های پیشین شمال‌شرقی آفریقا بوده‌اند. این شبکه شامل جابه‌جایی جمعیت‌های بداری، صحرانشین، نوبیایی و نیلوتی بوده است.[۱۰]
-
گلدانی به شکل اسب آبی. پیش دودمانی اولیه، بداریان. هزاره پنجم قبل از میلاد از مستجده. این ظرف از عاج فیل تراشیده شده است. مدل سازی خوب و توجه به جزئیات، مهارت در دستیابی به این قطعات را نشان می‌دهد. -
مجسمه باستانی یک زن باستانی بداری که در موزه بریتانیا نگهداری می‌شود -
نوک پیکان بداریان، ۴۰۰۰-۳۸۰۰ ق.م.[۱۱] -
ریسه مهره، بداریان، ۴۴۰۰-۳۸۰۰ ق.م.
_-_159.jpg)
جستارهای وابسته
[ویرایش]- مصر اولیه سلسله
- سلسله اول مصر
- فهرست فراعنه
- فرهنگ مریمده
- عقرب I
- عقرب دوم
- کله عقرب
- فرهنگ تاسیان
منابع
[ویرایش]- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ Holmes, D., & Friedman, R. (1994).
- ↑ Watterson, Barbara (1998). The Egyptians. Wiley-Blackwell. pp. 31. ISBN 0-631-21195-0.
- ↑ Bard, Kathryn, ed. (2005). Encyclopaedia of the Archaeology of Ancient Egypt. Routledge. ISBN 0415185890.
- ↑ Smith, Homer W. (2015) [1952]. Man and His Gods. p. 16.
- ↑ ۵٫۰ ۵٫۱ ۵٫۲ Smith, Homer W. (2015) [1952]. Man and His Gods. p. 16.
- ↑ Brunton, Guy; Caton-Thompson, Gertrude (1928). The Badarian Civilisation and Predynastic Remains near Badari. British School of Archaeology in Egypt. ISBN 9780404166250.
- ↑ Shaw, Thurston (1976). African studies since 1945 : a tribute to Basil Davidson : proceedings of a seminar in honour of Basil Davidson's sixtieth birthday at the Centre of African Studies, University of Edinburgh under the chairmanship of George Shepperson. London: Longman. pp. 156–68. ISBN 0582642086.
- ↑ "Some have argued that various early Egyptians like the Badarians probably migrated northward from Nubia, while others see a wide-ranging movement of peoples across the breadth of the Sahara before the onset of desiccation. Whatever may be the origins of any particular people or civilization, however, it seems reasonably certain that the predynastic communities of the Nile valley were essentially indigenous in culture, drawing little inspiration from sources outside the continent during the several centuries directly preceding the onset of historical times..." July, Robert William (1975). Precolonial Africa : an economic and social history. New York: Scribner. pp. 60–61. ISBN 9780684143187.
- ↑ Yurco, Frank (1996). "An Egyptological Review". In Lefkowitz, Mary R.; Rogers, Guy MacLean (eds.). Black Athena Revisited. Chapel Hill: University of North Carolina Press. pp. 65–67. ISBN 978-0807845554.
- ↑ Egypt in its African context : proceedings of the conference held at the Manchester Museum, University of Manchester, 2-4 October 2009. Oxford: Archaeopress. 2011. pp. 43–54. ISBN 978-1407307602.
- ↑ "Artifact". www.metmuseum.org.
منابع
[ویرایش]پیوند به بیرون
[ویرایش]- هنر بادریان مجسمه‌های بادریان در موزه بریتانیا
- حکومت بادریان و تکامل دینی
- مجله تاریخ آفریقا ، منتشر شده توسط انتشارات دانشگاه کمبریج
معماری • هنر • خاکسپاری • گاه‌شماری • ستاره شناسی • آشپزی • پوشش • دودمانها • اساطیر • فلسفه • جغرافيا • تاریخ • ادبیات • ریاضیات • پزشکی • ارتش • موسیقی • کشاورزی • دین • فرعون (فهرست فرعونها) • دودمانها • همسران فرعون • مردم • زبان • مصر پیش از تاریخ • شهرها • فناوری • نویسندگی • سفالگری • کاتبان • تجارت مصرشناسی • مصرشناسان • موزه مصر • هیروگلیف مصری • روابط مصر و بینالنهرین |  | |
