علی‌اکبر کنی‌پور
علی اکبر کنی پور، شاعر و نویسنده معاصر متخلص به مستی است که در ۲۰ مرداد ۱۳۰۲ هجری شمسی در خانواده مذهبی و علمی در بازارآهنگران تهران به دنیا آمد.
وی فرزند میرزا ابوالفضل و مادرش ملوک و از طرف پدر نواده آیت‌الله حاج ملا علی کنی است .
دوران کودکی
[ویرایش]مستی هجده‌ماهه بود که پدرش بدرود حیات گفت هفت سالگی به مدرسه فرستاده شد و در دبستان مولوی واقع در کوچه آب انبار معیر محله امامزاده سید نصرالدین تهران با مرتضی حنانه و جواد لشکری همدرس شد و سه سال بعد در همان محله در دبستان ثریا با جلال آل احمد نویسنده معاصر هم درس بود و این دوستی تاسالیان سال ادامه داشت بصورتیکه در سال ۱۳۴۲ همسفر مکه بودند.
سالهای زندگی قبل از انقلاب
[ویرایش]مستی در جوانی با پیری روشن ضمیر و دل آگاه بنام سید نجفی در نهاوند دیدار کرد که بعدها این پیر و مرشد به تهران آمد و در پشت مسجد شاه زاویه‌ای اختیار کرد و در تهران نیز دیدارهای مستمر این دو ادامه داشت. پس از مرگ سید در سال ۱۳۲۴ به مجلس درس محمدعلی ناصح راه جست و حدود چهل سال از محضر درس او سود برد.
در خلال این مدت هر ۱۵ روز یکبار از تهران به اصفهان می‌رفت و از مجلس درس مولانا صغیر اصفهانی بهره می‌برد و نیز از راهنمایی بدیع‌الزمان فروزانفر و جلال‌الدین همائی بهره‌ها یافت.
سالهای زندگی بعد از انقلاب
[ویرایش]
برای ادای احترام و دیداری تازه با آقای کنی پور شاعر معاصر در بزرگداشت او مراسمی بدعوت هیئت مدیره انجمن حامیان مهر و دوستی (حمد) از طرف شورایعالی مرکب از انجمن امیر کبیر حافظان فرهنگ و هنر ایران انجمن دانشوران، انجمن سخنوران، انجمن شعرا، انجمن صائب، انجمن پارسیان در یکی از تالارها برگزار گردید.[نیازمند منبع]
در این مراسم، دکتر حسین احمدی دبیر انجمن در مقام علی اکبر کنی پور به تفصیل سخن گفت و آقای عبدالرفیع حقیقت محقق معاصر در باره آثار ارزنده این شاعر مطالبی به تفصیل بیان و نسبت به اشعار شعرا و سبک شعر شعرای معاصر اشارتی نمود و اضافه کرد سبکی که اکنون بیش از صد سال است در تهران رواج دارد و بسیاری از گویندگان به آن پرداخته‌اند سبک تهرانی است که به آن توجه داشت و از زمان فروغی بسطامی و معتمدالدوله نشاط مرسوم و متداول بوده و علی اکبر کنی پور نیز در این شیوه از پیشکسوتان می‌باشد.
نمونهٔ شعر
[ویرایش]نمونه یکی از سروده‌های او در زمان جنگ
| چون ما اسیر فتنه بیداد گر کجاست | ظلم و فساد و کفر، از این بیشتر کجاست | |
| شد روزگار مُلک، سیه تر زشام درد | آن مِهِرِ روشنی که نُماید سَحرَ کجاست | |
| گفتی که دیو لاخ شد از بختِ بد وطن | آنکو کُند برای رهائی خطر کجاست | |
| میخانه بسته و در تزویر گشته باز | زین پرده‌های اهرمنی، پرده در کجاست | |
| در موج خیز غم، سر این رشته شد دراز | دریا دلی که قصّه کند مختصر کجاست | |
| زین تند باد حادثه، تا وارهیم ما | آنکو ز گَرد راه رسد خوش خبر، کجاست | |
| وحشی سگان گرسنه، سر گرم غارتند | دشمن ستیز، کوکبهٔ شیر نر کجاست | |
| دستی که واژگون کند این کاخ ظلم را | آبی زند برآتش این شور وشر کجاست | |
| مشتی فرود مایه واوباش ودیو دین | گردن فراز کرده، خدارا تبر کجاست |
تهران ۸/۸/۵۹
آثار
[ویرایش]- غزال خورشید
- پیک مستی
- ارابه حکایت
- پنج گوهر
- برگریز
- چشمه سار
ویرایش وچاپخش
[ویرایش]- دیوان حافظ
- خیالی بخارایی
- میرداماد
- فردوس فرهانی
- دیوان سرمست
- بینش آق اولی
- والیه قاجار
- فخری قاجار
منابع
[ویرایش]
- علی اکبر کنی پور (۱۳۷۰)، غزاله خورشید، انتشارات پاژنگ
- علی اکبر کنی پور (۱۳۷۴)، پیک مستی، سازمان چاپ خواجه
- برگریز، انتشارات (ما)، ۱۳۷۷ از پارامتر ناشناخته
|سراینده=صرف‌نظر شد (کمک)
