عبدالرحمن بن فیصل آل سعود
| عبدالرحمن بن فیصل آل سعود | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| امامسیزدهمین فرمانروای خاندان آل سعود | |||||
 | |||||
| سلطنت | ۱۸۷۵–۱۸۷۶ ۱۸۸۹–۱۸۹۱ | ||||
| پیشین | سعود بن فیصل بن ترکی عبدالله بن فیصل بن ترکی | ||||
| جانشین | محمد بن عبدالله آل‌راشد | ||||
| زاده | ۱۸۴۵ میلادی ریاض | ||||
| درگذشته | ۱۹۲۸ میلادی (۸۳ سال) ریاض | ||||
| فرزند(ان) |
۱۰- احمد بن عبدالرحمن بن فیصل آل سعود۱۱- مساعد بن عبدالرحمن بن فیصل آل سعود (فرزندان: عبدالله - عبدالرحمن - فیصل - خالد - حسان - محمد - نوره - موضی - فاطمه - ساره - منیره - نوف - ریم - حسناء) ۱۲- سعد دوم بن عبدالرحمن بن فیصل آل سعود (فرزندان: عبدالرحمن - محمد - بندر - شاهه)
| ||||
| |||||
| دودمان | آل سعود | ||||
| پدر | فیصل بن ترکی بن عبدالله بن محمد بن سعود بن محمد بن مقرن آل سعود | ||||
| مادر | ساره بنت مشاری بن عبدالرحمن بن حسن بن مشاری بن سعود بن محمد بن مقرن آل سعود | ||||
عبدالرحمن بن فیصل بن ترکی بن عبدالله بن محمد بن سعود بن محمد بن مقرن آل سعود (زاده ۱۸۴۵ – درگذشته ۱۹۲۸) [۱] آخرین امیر امارت نجد (دولت دوم سعودی) بود. او جوانترین پسر فیصل بن ترکی بن عبدالله آل سعود و پدر ملک عبدالعزیز بنیان‌گذار عربستان سعودی بود. عبدالرحمن در فاصله سال‌های ۱۸۸۹ تا ۱۹۰۱ ریاست آل سعود را برعهده داشت.
جنگ داخلی خانوادگی
[ویرایش]هنگامی که برادران عبدالرحمن، سعود و عبدالله در سال ۱۸۶۵ بر سر قدرت با یکدیگر درگیر بودند[۲] عبدالرحمن و برادرش محمد به حمایت از سعود متمایل شدند. در سال ۱۸۷۱ پس از آنکه سعود ریاض را تسخیر کرد، عبدالرحمن را برای جلب نظر امپراتوری عثمانی جهت کمک به امارت نجد به بغداد فرستاد. او پس از دو سال مذاکره بی‌حاصل با عثمانی به عربستان بازگشت و سعی کرد الحسا در شرق عربستان را که در اختیار عبدالله بود تسخیر کند اما در این امر نیز ناکام شد سپس به ریاض بازگشت. عبدالرحمن پس از مرگ سعود در سال ۱۸۷۵ به عنوان جانشین شناخته شد. اما پس از یک سال ریاض توسط عبدالله تسخیر شد و او مجبور به کناره گیری از مقامش شد.
در سال ۱۸۸۷ پسران سعود بن فیصل با ترک مخاصمه بین یکدیگر توانستند عبدالله، عموی خود را دستگیر کنند.
امیر امارت رشیدی توانست در برابر عبدالرحمان، عبدالله را آزاد کنند. عبدالله به حائل رفت و امیر امارت رشیدی او را به عنوان حاکم ریاض منصوب کرد. عبدالرحمن توانست در سال ۱۸۷۷ قیام کند و ریاض را تسخیر کند و از آن دفاع کند اما تلاش او برای گسترش کنترل و قدرتش به طرز فاجعه باری به پایان رسید. زمانی که عبدالرحمن در سال ۱۸۸۹ به رهبر بی قید و شرط خاندان سعودی تبدیل شد به ریاض حمله کرد و آنجا را اشغال کرد.[۲] به هر حال نیروهای سعودی در نبرد الملیداء شکست خوردند، و عبدالرحمان و خانواده اش مجبور به فرار شدند.[۲]
سال‌های آخر و مرگ
[ویرایش]او همراه با خانواده اش به بیابان ربع الخالی در جنوب شرقی عربستان و به میان بادیه نشینان بنی مره فرار کردند. پس از آن او به بحرین به نزد خاندان آل خلیفه و درنهایت به خاندان آل صباح در کویت پناه بردند.[۲] عبدالرحمن در کویت سعی کرد اسلام وهابی را گسترش دهد و سلسه سعودی را بازسازی کند.[۳]
پس از شکست در نبرد الصریف در سال ۱۹۰۰ او از تمام جاه طلبی‌هایش برای بازیابی میراث خاندان سعودی دست کشید.[۱] سال‌ها بعد و هنگامی که پسرش عربستان مدرن را بنا نهاد عبدالرحمن به عنوان امام و رهبر معنوی عربستان شناخته شد و این در حالی بود که ملک عبدالعزیز قدرت سلطنتی و نظامی را در دست داشت. عبدالرحمن در سال ۱۹۲۸ در ریاض در گذشت.
پیوند به بیرون
[ویرایش]
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ Philby, H. St. John (1955). Saʻudi Arabia. London: Ernest Benn. p. 236. OCLC 781827671.
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ ۲٫۲ ۲٫۳ "Abdul Rahman bin Faisal Al Saud (1)". King Abdulaziz Information Source. Archived from the original on 21 February 2014. Retrieved 9 August 2012.
- ↑ Czerniawski, Maxvell (2010). Blood in the Wells: The Troubled Past and Perilous Future of US-Saudi Relations (Senior Honors Thesis). Eastern Michigan University. Retrieved 2 May 2012.