طاغوت
طاغوت در اسلام، به معنی هر آن چیز یا کسی است که به جای خداوند در جایگاه پرستش قرار گیرد.
طبق این تعریف، جز خدا هر معبودی همچون: شیطان، بت‌ها، یا هر مصداق دیگری طاغوت محسوب می‌شود.
واژه‌شناسی
[ویرایش]دربارهٔ ریشهٔ واژهٔ طاغوت و عربی یا معرب بودنش اختلاف نظر هست.
لغتنامه‌های عربی و مفسران، طاغوت را صیغهٔ مبالغه دانسته‌اند به معنی کسی که بسیار «طُغیان» کند. طغیان نیز به معنی سرکشی از حد و تجاوز و شرانگیزی معرفی شده‌است.
برخی زبان‌شناسان طاغوت را دخیل از زبان‌های دیگر دانسته‌اند، مانند عربی‌شدهٔ «تحوت» خدایگان مصری، یا «طعوت» به معنی بت که در تلمود بابلی آمده‌است.[۱]
حکومت طاغوت
[ویرایش]حکومت جور یا ولایت طاغوت[۲] نظریه‌ای در فقه شیعه است که مطابق آن هر حکومتی که امام معصوم در رأس آن نباشد، نمی‌توان مشروعه به شمار آورد[۳] و اطاعت از آن را جایز نمی‌شمارد.[۴]
پی‌نوشت و منبع
[ویرایش]- ↑ عمار الجلاصي. «حول اشتقاق بعض كلمات القرآن من اليونانية حسب يوسف الصديق» (به عربی).
- ↑ رسائل مشروطیت : هجده رساله و لایحه دربارهٔ مشروطیت، به کوشش غلامحسین زرگری‌نژاد.
- ↑ جواد طباطبایی (۱۳۸۶)، «میرزای نائینی و نظریهٔ مشروطیت ایران»، تأملی دربارهٔ ایران، نظریهٔ حکومت قانون در ایران، مبانی نظریهٔ مشروطه‌خواهی، تبریز: ستوده، ص. ۴۹۳
- ↑ جواد طباطبایی (۱۳۸۶)، «میرزای نائینی و نظریهٔ مشروطیت ایران»، تأملی دربارهٔ ایران، نظریهٔ حکومت قانون در ایران، مبانی نظریهٔ مشروطه‌خواهی، تبریز: ستوده، ص. ۴۷۰
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «الطاغوت». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای عربی، بازبینی‌شده در ۷ نوامبر ۲۰۱۷ برابر ۱۶ آبان ۱۳۹۶.