شبه‌جنگ

شبه‌جنگ
بخشی از جنگ‌های انقلاب فرانسه
تاریخ ۷ ژوئیه ۱۷۹۸ – ۳۰ سپتامبر ۱۸۰۰ (۲ سال، ۲ ماه، ۳ هفته و ۲ روز) موقعیت اقیانوس اطلس، کارائیب، اقیانوس هند و دریای مدیترانه نتایج کنوانسیون ۱۸۰۰
طرف‌های درگیر
ایالات متحده آمریکا	جمهوری اول فرانسه
فرماندهان و رهبران
جان آدامز بنجامین استودرت Thomas Truxtun Silas Talbot William Bainbridge استفان دکاتور	پل باراس ناپلئون بناپارت Edme Desfourneaux Victor Hugues André Rigaud
قوا
تا ۹ ناوچه، ۴ لنج، ۲ کشتی دودکله، ۳ ناوچه ۵٬۷۰۰ دریانوردان و تفنگداران دریایی ۳۶۵ کشتی تجاری جنگی	ناشناخته
تلفات و خسارات
آمریکا: نظامیان: ۸۲+ کشته، ۸۴+ زخمی غیرنظامیان: ناشناخته کشتی‌ها: ۲۲ کشتی نظامی تجاری، تا ۲۰۰۰ کشتی تجاری تصرف شدند	فرانسه: نظامیان: ۲۰+ کشته، ۴۲+ زخمی، ۵۱۷ اسیر غیرنظامیان: ناشناخته کشتی‌ها: ناوچه، ۲ رزم‌ناو، ۱ کشتی دودکلی و ۱۱۸ نفر غرق یا دستگیر شدند

شبه‌جنگ (انگلیسی: Quasi-War; فرانسوی: Quasi-guerre‎) یک جنگ دریایی اعلام‌نشده بود که از سال ۱۷۹۸ تا ۱۸۰۰ میان ایالات متحده و جمهوری اول فرانسه، عمدتاً در دریای کارائیب و سواحل شرقی ایالات متحده درگرفت. توانایی کنگره برای مجوز دادن به اقدام نظامی بدون اعلام رسمی جنگ بعداً توسط دیوان عالی تأیید شد و پایه بسیاری از اقدامات مشابه از جمله مشارکت آمریکا در جنگ ویتنام و جنگ خلیج فارس در سال ۱۹۹۱ را تشکیل داد.

در سال ۱۷۹۳، کنگره بازپرداخت وام‌های فرانسوی را که در طول جنگ انقلابی آمریکا متحمل شده بود، به حالت تعلیق درآورد. این اختلاف به دلیل تفاسیر متفاوت از معاهدات اتحاد و تجارت ۱۷۷۸ میان دو کشور بیشتر شد. فرانسه که در آن زمان درگیر جنگ ائتلاف نخست ۱۷۹۲–۱۷۹۷ بود که شامل بریتانیای کبیر نیز می‌شد، معاهده جی ۱۷۹۴ میان ایالات متحده و بریتانیا را ناسازگار با آن معاهدات تلقی کرد و با توقیف کشتی‌های آمریکایی که با بریتانیا تجارت می‌کردند، تلافی‌جویند.

مذاکرات دیپلماتیک نتوانست این اختلافات را حل کند و در اکتبر ۱۷۹۶ کشتی‌های خصوصی فرانسوی بدون در نظر گرفتن ملیت، شروع به حمله به کشتی‌های تجاری در آب‌های آمریکا کردند. انحلال نیروهای نظامی فدرال پس از استقلال باعث شد که ایالات متحده نتواند پاسخی مؤثر داشته باشد و تا اکتبر ۱۷۹۷، بیش از ۳۱۶ کشتی آمریکایی به اسارت درآمدند. در مارس ۱۷۹۸، کنگره نیروی دریایی ایالات متحده را دوباره گردآوری کرد و در ژوئیه همان سال اجازه استفاده از نیروی نظامی علیه فرانسه را صادر کرد.

افزون بر تعدادی از اقدامات انفرادی کشتی‌ها، تا سال ۱۷۹۹ تلفات آمریکا به‌طور قابل توجهی از طریق همکاری غیررسمی با نیروی دریایی انگلیس کاهش یافت که به موجب آن کشتی‌های تجاری از هر دو کشور اجازه داشتند به کاروان‌های یکدیگر بپیوندند. مذاکرات دیپلماتیک میان ایالات متحده و فرانسه ادامه یافت و تأسیس کنسولگری فرانسه در نوامبر ۱۷۹۹ منجر به انعقاد کنوانسیون ۱۸۰۰ شد که به جنگ پایان داد.

منابع

• Allen, Gardner Weld (1909). Our Naval War With France. Boston and New York: Houghton Mifflin. OCLC 1202325.
• Clodfelter, Micheal (2002). Warfare and Armed Conflicts: A Statistical Reference to Casualty and Other Figures 1500-1999. McFarland & Co. ISBN 978-0-7864-1204-4.
• Coleman, Aaron (2008). ""A Second Bounaparty?" A Reexamination of Alexander Hamilton during the Franco-American Crisis, 1796-1801". Journal of the Early Republic. 28 (2): 183–214. doi:10.1353/jer.0.0004. JSTOR 30043587. S2CID 143138929.
• Combs, Jerald A (1992). The Jay Treaty: Political Battleground of the Founding Fathers. University of California Press. ISBN 978-0-520-01573-9.