پرش به محتوا

شارل لازگ

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
شارل لازگ
زادهٔ۵ سپتامبر ۱۸۱۶
پاریس، فرانسه
درگذشت۲۰ آوریل ۱۸۸۳ (۶۶ سال)
پاریس، فرانسه
ملیتفرانسوی
شناخته‌شده
برای		نشانه لازگ
جنون دو نفره
پیشینه علمی
محل کاراداره ریاست پلیس
بیمارستان پیتیه-سالپتریر[۱][۲]
بیمارستان نکر[۳]
دانشجویان برجستهشارل بودولر
علامت لازگ که با نامِ «بالا آوردن پا با زانوی باز» نیز شناخته می‌شود، آزمایشی است که در معاینه فیزیکی بیماران مبتلا به کمردرد، برای تعیین احتمال دردهای سیاتیکی استفاده می‌شود.

ارنست-شارل لازگ (فرانسوی: Ernest-Charles Lasègue‎؛ ۵ سپتامبر ۱۸۱۶ – ۲۰ آوریل ۱۸۸۳) پزشک اهل فرانسه بود که بیش از صد مقاله علمی منتشر کرد. او در اواسط قرن نوزدهم به واسطه کارش در زمینه‌های روان‌پزشکی و عصب‌شناسی شهرت داشت.[۱] لازگ بسیاری از آثار خود را در ژورنالی به نام بایگانی همگانی پزشکی منتشر کرد که خودش سردبیر آن بود.[۴] تعدادی از کارهای اصلی او شامل مطالعاتش بر روی با هذیان گزند و آسیب (بیماری لازگ)،[۵][۶] توصیف مفهوم «جنون دو نفره»[۷][۸][۹] (که خودش آن را نامگذاری کرد)[۱۰] و توصیف او از بی‌اشتهایی عصبی بود.[۱۰][۱۱] گذشته از کتاب‌ها و مقالات خود، او پیش از اینکه رئیس پزشکی بالینی در بیمارستان بیمارستان پیتیه-سالپتریر شود، مشاغل و مناصب مختلفی داشت[۱] و تا زمان مرگ در سن ۶۶ سالگی به دلیل عوارض دیابت،[۳][۱۲] در بیمارستان پیتیه-سالپتریر ماند.[۱۲] وی از دوران کودکی هوش و استعداد سرشاری در یادگیری علوم داشت.[۱] او پزشکی را در دانشگاه پاریس خواند و مدرک دکترای پزشکی‌اش را در سال ۱۸۴۷ گرفت.[۱۳] دقیقاً همان زمان دولت فرانسه او را به جنوب روسیه فرستاد تا دربارهٔ بیماری وبا مطالعه و تحقیق کند.[۲] او مدتی بعد به روان‌پزشکی علاقمند شد و مشاور اداره پلیس در امور جنایی بود و مقالاتی دربارهٔ رفتارهای غیرطبیعی انسان نوشت.[۳]

شارل لازگ برندهٔ نشان لژیون دونور (شوالیه) شد و امروزه نامش بر روی نشانه لازگ[۳][۱۴][۱۵] (آزمونی برای تشخیص علت درد کمر) مانده است. وی در سال ۱۸۷۷ پدیدهٔ بدن‌نمایی را تشریح کرد[۱۶] و پژوهش‌هایی بر روی الکلیسم انجام داد و در زمان خود یکی از مشهورترین متخصصان این زمینه بود و معتقد بود که الکلیسم یک مشکل ذهنی است.[۱۷] او همچنین عوارض ناشی از اسکوربوت را به دقت توصیف کرد و آن را مرتبط با کمبودهای تغذیه‌ای دانست.[۱۸][۱۹] وی مطالعاتی نیز بر روی فلج پیشرونده بدن انجام داد.[۲۰] ژان-پیر فالره بعدها این یافته‌های او دربارۀ فلج را تشریح و منتشر کرد.[۲۱]


منابع

[ویرایش]
  1. ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ ۱٫۳ Dalfardi, B., & Mahmoudi Nezhad, G. (2014). Ernest-Charles Lasègue (1816–1883). Journal of Neurology, 261(11), 2247–2248.
  2. ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ Streletski, C. (1908). Essai sur Ch. Lasègue, 1816–1881. Steinheil: Paris.
  3. ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ ۳٫۲ ۳٫۳ Koehler, P. J., Bruyn, G. W., & Pearce, J. (2000). Neurological eponyms. New York: Oxford University Press.
  4. ↑ Wartenberg, R. (1951). Lasègue sign and Kernig sign: historical notes. AMA Archives of Neurology & Psychiatry, 66(1), 58–60.
  5. ↑ Dowbiggin, I. (2000). Delusional diagnosis? The history of paranoia as a disease concept in the modern era. History of Psychiatry, 11(41), 037–069.
  6. ↑ Berrios, G. E. (1996). The history of mental symptoms. Cambridge University Press.
  7. ↑ Lazarus, A. (1985). Folie à deux: psychosis by association or genetic determinism?. Comprehensive psychiatry, 26(2), 129–135.
  8. ↑ Lasegue, C. E., & Falret, J. (2016). La folie à deux (ou folie communiquée). Dialogues in Philosophy, Mental & Neuro Sciences, 9(2), 62–68.
  9. ↑ Arnone, D., Patel, A., & Tan, G. M.-Y. (2006). The nosological significance of Folie à Deux: a review of the literature. Ann Gen Psychiatry, 5(11).
  10. ↑ ۱۰٫۰ ۱۰٫۱ Chabrol, H., & Corraze, J. (2001). Charles Lasègue, 1809–1883. American Journal of Psychiatry, 158(1), 28–28.
  11. ↑ Soh, N., Walter, G., Robertson, M., & Malhi, G. S. (2010). Charles Lasègue (1816–1883): beyond anorexie hystérique. Acta Neuropsychiatrica, 22(6), 300–301.
  12. ↑ ۱۲٫۰ ۱۲٫۱ Vandereycken, W., & Deth, R. (1990). A Tribute to Lasègue's Description of Anorexia Nervosa (1873), with Completion of its English Translation. British Journal of Psychiatry, 157(6), 902–908.
  13. ↑ Vandereycken, W., & Van Deth, R. (1989). Who was the first to describe anorexia nervosa: Gull or Lasègue? Psychological Medicine, 19(4), 837–845.
  14. ↑ Passive Straight Leg Raise Test: Definition, Interpretation, Limitations and Utilization. (2014). Journal of Current Clinical Care , 4(6).
  15. ↑ Schmidt, Eder & Simanke, Richard. (2014). CHARLES LASÈGUE: A RESISTANCE TO AN "ORGANICIST" ALIENISM 1.
  16. ↑ Myers, R. G., & Berah, E. F. (1983). Some features of Australian exhibitionists compared with pedophiles. Archives of sexual behavior, 12(6), 541–547.
  17. ↑ Prestwich, P.E. (1994). Drinkers, Drunkards, and Degenerates: The Alcoholic Population of a Parisian Asylum, 1867–1914.
  18. ↑ Walusinski, O. (2016). Neurology and Neurologists during the Franco-Prussian War (1870–1871). War Neurology, 38(1), 77–92.
  19. ↑ Magiorkinis, E., Beloukas, A., & Diamantis, A. (2011). Scurvy: past, present and future. European journal of internal medicine, 22(2), 147–152.
  20. ↑ Finn, M.R. (2005). Doctors, Malady, and Creativity in Rachilde. Nineteenth-Century French Studies 34(1), 121–133.
  21. ↑ Falret Goetz, C. G., Goetz, B. G., Bonduelle, M., & Gelfand, T. (1995). Charcot: constructing neurology. Oxford University Press on Demand.
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ شارل لازگ موجود است.
آیکون خرد

این یک مقالهٔ خرد زندگی‌نامه یک پزشک است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.

برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=شارل_لازگ&oldid=40223564»