پرش به محتوا

سیمون ووئه

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
سیمون ووئه
خودنگاره (حدود ۱۶۲۶–۱۶۲۷)
موزه هنرهای زیبای لیون
نام هنگام تولدSimon Vouet
زادهٔ۹ ژانویهٔ ۱۵۹۰
پاریس، فرانسه
درگذشت۳۰ ژوئن ۱۶۴۹ (۵۹ سال)
پاریس، فرانسه
ملیتفرانسوی فرانسه
تحصیلاتکارگاه پدر، سال‌ها در ایتالیا (۱۶۱۳–۱۶۲۷)
شناخته‌شده
برای		نقاشی، طراحی
جنبشباروک
پشتیبان(ـان)لوئی سیزدهم، کاردینال ریشلیو

سیمون ووئه (به فرانسوی: Simon Vouet) (فرانسوی: [vwɛ]; ۹ ژانویه ۱۵۹۰ – ۳۰ ژوئن ۱۶۴۹) یک نقاش فرانسوی بود که قبل از فراخوانده شدن توسط لوئی سیزدهم به عنوان نخستین نقاش پادشاه فرانسه، در ایتالیا تحصیل می‌کرد. او و هنرجویان کارگاه اش، نقاشی‌های مذهبی و اساطیری، پرتره‌ها، نقاشی‌های دیواری، نقاشی آبرنگی روی گچ و نقش‌های تزئینی گسترده‌ای را برای شاه و ولی نعمت‌های ثروتمند از جمله کاردینال ریشلیو خلق کردند. در این مدت، ووئه بدون شک هنرمند پیشرو در پاریس بود.[۱] وی در معرفی سبک نقاشی باروک ایتالیایی به فرانسه بسیار تأثیرگذار بود. او همچنین بدون تردید یکی از طراحان برجسته قرن هفدهم، هم تراز با آنیباله کاراچی و جووانی لانفرانکو بود.[۲]

حرفه

[ویرایش]

سیمون ووئه در ۹ ژانویه ۱۵۹۰ در پاریس به دنیا آمد.[۳] پدرش لوران نقاش در پاریس بود و نکات مهم هنر را به او آموزش می‌داد. برادر سیمون، اوبین ووئه نیز نقاش بود، هم چنین همسر سیمون، ویرجینیا دا وتزو، پسرش لوئی-رنه ووئه، دو دامادشان، میشل دورینی و فرانسوا تورتبا و پسر آن‌ها لودوویکو دوریونی همگی نقاش بوند.

ویرجینیا دا وتزو، همسر هنرمند، به عنوان مگدالن (حدود ۱۶۲۷), موزه هنر شهرستان لس‌آنجلس

سیمون کار خود را به عنوان نقاش پرتره آغاز کرد. در ۱۴ سالگی برای نقاشی یک پرتره مأموریت پیدا کرد تا به انگلستان سفر کند و در سال ۱۶۱۱ بخشی از همراهان بارون دو سانسی، سفیر فرانسه در امپراتوری عثمانی، به همین منظور بود. از قسطنطنیه در سال ۱۶۱۲ به ونیز رفت و تا سال ۱۶۱۴ در روم بود.[۴][۵]

داوود با سر جالوت بایگانی‌شده در ۲۰۱۹-۱۰-۲۰ توسط Wayback Machine (۱۶۲۰–۱۶۲۲), پالاتزو بیانکو، جنوا

او تا سال ۱۶۲۷ در ایتالیا ماند و بیشتر در رم که در آن جا سبک باروک حاکم بود. وی مستمری از پادشاه فرانسه دریافت کرد و حامیان وی شامل خانواده باربرینی، کاسیانو دال پوتزو، پائولو جوردانو اورسینی و وینچنتزو جوستینیانی بودند.[۴] وی هم چنین از مناطق دیگر ایتالیا بازدید کرد: ونیز؛ بولونیا (جایی که خانواده کاراچی آکادمی خود را داشتند)؛ جنوا (جایی که، از سال ۱۶۲۰ تا ۱۶۲۲، برای شاهزادگان دوریا کار کرد). و ناپل.

موفقیت بی حد و حصر ووئه در رم منجر به انتخاب وی به عنوان رئیس آکادمی سن لوکا (Accademia di San Luca) در سال ۱۶۲۴ شد.[۶] برجسته‌ترین کمیسیون رسمی اش در ایتالیا، ایجاد یک اثر هنری، به ویژه نقاشی روی چوب، در بالا و پشت محراب برای سن پیتر در رم بود (۱۶۲۶–۱۶۲۵) که در برخی از زمان پس از ۱۷۲۵ نابود شد (هر چند قطعات باقی مانده‌است)[۷]

جودیت با سر هولفرنس (حدود ۱۶۲۴–۱۶۲۶)، نقاشی شده توسط ویرجینیا دا وتزو، همسر اول سیمون وو ئه، در موزه هنرهای نانت

در پاسخ به احضار سلطنتی، ووئه در سال ۱۶۲۷ به فرانسه بازگشت، جایی که او به عنوان نقاش برتر پادشاهی برتر شناخته شد. لوئی سیزدهم مأموریت نقاشی پرتره‌ها، داستان‌های مصور پرده‌های نقش دار و نقاشی‌هایی را برای کاخ لوور (امروزه موزه لوور)، کاخ لوکزامبورگ و شاتو دو سن-ژرمن-آن-له به عهده وی گمارد. در سال ۱۶۳۲، او برای کاردینال ریشلیو در پله روایال و شاتو دو مالمزون کار کرد. در سال ۱۶۳۱ او خانه‌های مجلل رئیس فورسی را در شسی، هتل بولیون، کاخ مارشال دفیات در شیلی-ماررن، هتل‌های دوک دمون، نمازخانه سهگه و گالری شاتو دو ویدویل تزئین کرد.

امروزه تعدادی از نقاشی‌های ووئه گم شده‌اند و «فقط دو طرح اصلی تزئینی زنده مانده‌است، آن‌هایی که برای محوطه‌های کلوم و شسی انجام داده‌است»، اما جزئیات و تصاویر بسیاری از آثار گمشده از حکاکی‌های میشل دورینی و Dorigny، فرانسوا تورتبا. کلود ملان شناخته شده‌است.[۴]

زندگی شخصی

[ویرایش]
درخت خانوادگی ووپه، ساده شده برای نشان دادن هنرمندان شناخته شده: سیمون و پدر، برادر، همسر، فرزند، داماد و نوه

در سال ۱۶۲۶ او با ویرجینیا دا وتزو ازدواج کرد، «یک نقاش در نوع خود … که به خاطر زیبایی اش مشهور است». وی در ماموریت‌های مذهبی ووئه به عنوان مدونا و مقدسین زن الگوسازی می‌کرد. این زن و شوهر پنج فرزند داشتند. ویرجینیا ووئه در سال ۱۶۳۸ در فرانسه درگذشت. دو سال بعد ووئه با یک زن بیوه فرانسوی به نام ردهگوند برانزه ازدواج کرد که با او سه فرزند دیگر داشت.

میراث

[ویرایش]
سن فرانسیس پائولا کودک را زنده می‌کند (۱۶۴۸), کلیسای سن آنری دو لویس، کبک، "اوج نقاشی قرن هفدهم فرانسه."

همان‌طور که یکی از مورخان هنری می‌نویسد: «هنگامی که ووئه در سال ۱۶۲۷ به پاریس بازگشت، هنر فرانسه با دردسرسازی ایالتی و طبق معیارهای ایتالیایی بیش از یک ربع قرن از زمان‌ها عقب مانده بود. ووئه با معرفی آخرین مدها، آموزش گروهی از هنرمندان جوان با استعداد و - همچنین به عموم مردم - و پاریس را به روز کرد."[۱]

سبک ووئه منحصر به فرد خودش شد، اما کاملاً ایتالیایی بود و باروک ایتالیایی را به فرانسه وارد می‌کرد. یک معاصر فرانسوی می‌گوید: «در زمان او هنر نقاشی در این‌جا به شیوه ای نجیب تر و زیباتر از گذشته تمرین می‌شد.» در آثارش برای دربار سلطنتی فرانسه، «اهمیت ووئه به عنوان سازنده تزیینات رسمی از جهاتی قابل مقایسه با پیتر پل روبنس است.»

آتلیه یا کارگاه بزرگ ووئه کل مکتب نقاشان فرانسوی را برای نسل بعدی تولید کرد. تأثیرگذارترین شاگرد وی شارل لو برن بود که تمام نقاشی‌های تزئینی داخلی را در ورسای سامان داد و سبک رسمی را در دربار لوئی چهاردهم فرانسه دیکته کرد، اما به خاطر حسادت، ووئه را از آکادمی رویال در سال ۱۶۴۸ محروم کرد.

معرفی عیسی در معبد (۱۶۴۱), لوور، «از بزرگترین شاهکارهای نقاشی یادبود قرن هفدهم».
تصویر عیسی بر بالای صلیب (۱۶۳۶–۱۶۳۷), موزه هنرهای زیبای لیون
تجلی از باکره و نوزاد عیسی به سن آنتونی (۱۶۳۰–۱۶۳۱), کلیسای سن-روش کبک

آثار

[ویرایش]

نقاشی‌ها

[ویرایش]

پاریس، لوور

[ویرایش]
  • شاهزاده مارکانتونیو دوریا دانگری (۱۶۲۱)
  • سن ویلیام آکیتن (۱۶۲۲–۱۶۲۷)
  • خاندان مقدس با سنت الیزابت و نوزاد ژان باتیست (۱۶۵۰–۱۶۲۵)
  • تمثیل ثروت (حدود ۱۶۳۵–۱۶۴۰)
  • تمثیل خیریه (۱۶۳۰–۱۶۳۵)
  • شتیون چپ دست (۱۶۳۵–۱۶۳۲)
  • تمثیل فضیلت (حدود ۱۶۳۴)
  • خیریه آسمانی (حدود ۱۶۴۰)
  • نمایش عیسی در معبد (۱۶۴۱)
  • Hesselin Madonna یا مدونا با بلوط برش خورده (حدود ۱۶۴۰–۱۶۴۵)
  • پرتره لوئی سیزدهم بین دو چهره زن نمادی از فرانسه و ناوار (۱۶۴۳)
  • پرتره یک مرد جوان
شریکلا توسط دزدان دریایی ربوده شد (حدود ۱۶۳۴–۳۵), یکی از شش طرح پرده نقش دار ووئه در لژیون هونر، سان فرانسیسکو

گالری نقاشی (به ترتیب زمانی)

[ویرایش]

گالری: تصاویر ووئه و خانواده‌اش

[ویرایش]

منابع

[ویرایش]
  1. ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ Posner, Donald. "The Paintings of Simon Vouet " (book review), The Art Bulletin, Vol. 45, No. 3 (Sept. , 1963), pp. 286-291.
  2. ↑ Rosenberg, Pierre."Musée du Louvre, Cabinet des Dessins, Inventaire général des dessins, École française, Dessins de Simon Vouet 1590-1649 by Barbara Brejon de Lavergnée" (book review). Master Drawings, Vol. 25, No. 4 (Winter, 1987), p. 414.
  3. ↑ سیمون ووئه در دانشنامهٔ بریتانیکا
  4. ↑ ۴٫۰ ۴٫۱ ۴٫۲ Brejon de Lavergnée, Barbara. 'Simon Vouet', Oxford Art Online.
  5. ↑ "Artist Info". www.nga.gov. Retrieved 20 April 2018.
  6. ↑ Bissell, R. Ward (2011). "Simon Vouet, Raphael, and the Accademia di San Luca in Rome". Artibus et Historiae. 32 (63): 55–72. JSTOR 41479737.
  7. ↑ Schleier, Erich. "A Bozzetto by Vouet, Not by Lanfranco." The Burlington Magazine, Vol. 109, No. 770 (May, 1967), pp. 272, 274–276.
  8. ↑ "The carvings on the exterior doors may derive from Simon Vouet," according to Renée Dreyfus, Legion of Honor: Selected Works, Fine Arts Museums of San Francisco: 2007, p. 51.

پیوند به بیرون

[ویرایش]
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ سیمون ووئه موجود است.
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ سیمون ووئه موجود است.
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=سیمون_ووئه&oldid=34677749»