سیاه‌تاغ
 | این مقاله فقط بر پایهٔ یک منبع نوشته شده است. (اوت ۲۰۱۴) |
| سیاه‌تاغ | |
|---|---|
| |
| رده‌بندی علمی | |
| فرمانرو: | |
| دسته: | |
| رده: | |
| راسته: | |
| تیره: | |
| زیرخانواده: | |
| سرده: | |
| نام دوبخشی | |
| Haloxylon ammodendron | |
سیاه‌تاغ (Haloxylon ammodendron) (به انگلیسی: black saxaul یا sacsaoul) درختچه‌ای است که به خانواده تاج‌خروسیان تعلق دارد. در کشورهای عربی به درخت الغضا یا رمث اسود مشهور است.
شاخه‌های فراوانی دارد و به ارتفاع یک تا متر است و اغلب کروی‌شکل و با پوست خاکستری مایل به سفید است. برگ‌ها نامشخص (نامحسوس) است و گل‌ها منفرد در محور برگه‌های فلسی‌شکل روی شاخه‌های کوتاهی که سرانجام به شاخه‌های رویشی شکننده تبدیل می‌شود قرار دارند. برگک‌ها تخم‌مرغی-پهن و خشن با لبه غشایی‌اند.[۱]
سیاه‌تاغ در ایران اغلب در نواحی بیابانی از جمله در استان‌های یزد، سمنان، خراسان، سیستان و بلوچستان، کرمان و هرمزگان می‌روید و در جهان در غرب افغانستان، ترکمنستان، آرال و خزر، آمودریا، سرزمین‌های پست آسیای مرکزی، چین (مغولستان، سین کیانگ، کانسو) می‌روید.[۱]
مزایا و فواید
[ویرایش]در بسیاری از کشورها برای احیای مراتع و جنگل کاری جاده‌های بیابانی و همچنین در ساخت مبلمان، کاغذ و رنگ استفاده می‌شود. چوب آن به دلیل سختی، منبع انرژی خوبی به عنوان هیزم و ذغال است و احتراق آن باعث گرمای زیاد و دوره سوختن طولانی می‌شود.
برگهای آن غذای مناسبی برای بسیاری از حیوانات بیابانی مانند شتر، بز، اویکس عربی و غیره است.
در تثبیت تپه‌های ماسه ای و جلوگیری از فرسایش خاک نقش اساسی و مهمی دارد. به عنوان بادشکن عمل می‌کند و در برابر برخورد ذرات ماسه و تجمع آنها روی شاخه‌هایش مقاومت خوبی دارد.
در خاک و تپه‌های شنی ثابت و متحرک در بیابان‌های خشک می‌روید که میانگین بارندگی در آن سالانه کمتر از ۵۰ میلی‌متر است. معمولاً خاک‌های شنی را ترجیح می‌دهد و تحمل آن نسبت به سطوح مختلف pH خاک خوب است.
شوری و خشکی را تحمل می‌کند و با ریشه‌های بلند و قوی که تا ده‌ها متر امتداد دارند تا به آب برسند مشخص می‌شود.
در جمع‌آوری مواد معدنی، مواد مغذی، آب و بذر گیاهان یکساله اطراف خود و حفظ آنها از محیط خشن مجاور مؤثر است.
علاوه بر این، یک پناهگاه امن برای بسیاری از گونه‌های گیاهی و جانوری است و به حفظ تنوع زیستی کمک می‌کند.[۲]
پانویس
[ویرایش]- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ولی‌الله مظفریان، درختان و درختچه‌های ایران، صفحهٔ ۱۶۲.
- ↑ «Waiting for the sea». بایگانی‌شده از اصلی در ۲۷ ژوئیه ۲۰۱۹. دریافت‌شده در ۹ اوت ۲۰۲۳.
منابع
[ویرایش]
- مظفریان، ولی‌الله (۱۳۸۹). درختان و درختچه‌های ایران. تهران: فرهنگ معاصر. شابک ۹۶۴-۸۶۳۷-۰۳-۲.
 | این یک مقالهٔ خرد مرتبط با گیاه است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |